O Παναθηναϊκός επέστρεψε!

Η ιστορία του πρόσφατου παρελθόντος έχει ταυτίσει τον Παναθηναϊκό με μια τουλάχιστον νίκη στο ΣΕΦ στη διάρκεια της περιόδου. Αλλοτε ήταν μια νίκη που έκρινε την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο, άλλοτε μια νίκη που χάριζε πρωτάθλημα, άλλοτε μια επιτυχία που έδινε πρόκριση και άρα υπόσχονταν μισό τίτλο.

Αυτός ο Παναθηναϊκός λοιπόν επέστρεψε και με το «καλημέρα» έκανε την... παραδοσιακή νίκη στο ΣΕΦ, βάζοντας θεμέλια για την κατάκτηση του Κυπέλλου και στέλνοντας σαφές μήνυμα για τη συνέχεια.

Οπως αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος ο Παναθηναϊκός ήταν πιο έτοιμος από τον Ολυμπιακό. Παρότι έχει περισσότερους νέους σε θέσεις - κλειδιά, παρότι έχει προπονητή με καινούρια φιλοσοφία, είχε σαφέστατα πιο ξεκάθαρους ρόλους από τον Ολυμπιακό. Οσο ο Χάκετ με τον Στρόμπερι «κουτούλαγαν» στην επίθεση, τόσο ο Τζόρτζεβιτς έβαζε κι έβγαζε τους Γιάνκοβιτς, Πάβλοβιτς, Φελντέιν χωρίς να επηρεάζεται σε τίποτα ο ρυθμός του Παναθηναϊκού.

Οσο ο Σφαιρόπουλος προσπαθούσε να δώσει ρυθμό στον Ολυμπιακό, αναζητώντας τον πόιντ γκαρντ που θα ηρεμήσει την ομάδα του, ο Τζόρτζεβιτς έκανε μαεστρική διαχείριση με Διαμαντίδη, Καλάθη. Ακόμη και η έμπνευσή του να αφήσει στον πάγκο τον Ραντούλιτσα σε όλη τη διάρκεια της τελευταίας περιόδου, αποδεικνύει πως ο τεχνικός του Παναθηναϊκού είχε ξεκάθαρη σκέψη για το πώς θα καλυφθούν οι αδυναμίες της ομάδας του.

Για πρώτη φορά μετά από καιρό, βλέποντας τις δύο ομάδες στο παρκέ, αισθανόσουν πως οι «πράσινοι» είχαν περισσότερους παίκτες με προσωπικότητα. Οσο περνούσε η ώρα ένιωθες πως ο Παναθηναϊκός έχει... ελεύθερους σκοπευτές για να πάρουν το παιχνίδι, παίκτες ικανούς να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους για να πετύχουν αυτό που θέλουν.

Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον Πάβλοβιτς δεν υπάρχει. Ηξερε πότε θα κάνει το φάουλ, ήξερε πότε θα βάλει πλάτη, πότε θα παίξει πιο σκληρά, σε πιο timing θα πηδήξει για να πάρει το ριμπάουντ. Απίστευτη συγκέντρωση από έναν παίκτη που αποδεικνύει ότι η εμπειρία σε υψηλό επίπεδο κάνει τη διαφορά στα «μεγάλα» ματς.

Η δεύτερη μεγάλη αποκάλυψη του Παναθηναϊκού, έκπληξη ίσως για μένα, ήταν ο Φελντέιν. Είναι η πρώτη φορά που θυμάμαι μη Ευρωπαίο παίκτη να παίζει σε παιχνίδι Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού και να παρουσιάζει τέτοια συγκέντρωση. Δεν δίστασε στιγμή να πάρει τα σουτ, ακολούθησε το ένστικτό του κι έπαιξε ένας εναντίον ενός, αφήνοντας δύο βήματα πίσω τους αντιπάλους του τελειώνοντας τον αγώνα με 4/9 εντός πεδιάς. Το εντυπωσιακό δεν ήταν το ποσοστό που αγγίζει το 50%, αλλά το γεγονός ότι μέσα σε 15 ημέρες, ο Φελντέιν προσαρμόστηκε στις απαιτήσεις του Παναθηναϊκού και πέτυχε το 50% με λίγες προσπάθειες.

Συνολικά, για πρώτη φορά μετά από καιρό, ο Παναθηναϊκός έδειξε τον χαρακτήρα της ομάδας που πατάει στο παρκέ και ο κόσμος της ξέρει πως έχει τον χαρακτήρα να νικήσει, ακόμη κι αν παίκτες - κλειδιά βρίσκονται σε κακή μέρα.

Της ομάδας που έχει απαντήσεις, του προπονητή που τον εμπιστεύεσαι με «κλειστά» μάτια, γιατί βλέπεις σιγουριά και αποτελεσματικότητα στις κινήσεις του. Εναν προπονητή που δεν κάνει παλινωδίες από πανικό, έναν άνθρωπο - νικητή που αντιμετωπίζει ψύχραιμα ό,τι συμβαίνει και δεν... τρέχει να αλλάξει αυτά που έχει σχεδιάσει για τον απλούστατο λόγο πως είναι 100% σίγουρος για τη δουλειά του μέσα στην εβδομάδα.

Ο Ολυμπιακός δεν ήταν έτοιμος για έναν τέτοιο ματς και σίγουρα έχει λιγότερα ελαφρυντικά από τον Παναθηναϊκό. Λιγότερες αλλαγές, ίδιος προπονητής, αλλά έμοιαζε... χαμένος στη μετάφραση από το 27'και μετά. Ισως οι ρόλοι να μην έχουν κατανεμηθεί σωστά, ίσως να χρειάζεται περισσότερος χρόνος, αλλά σίγουρα θέλει δουλειά για να επανέλθει η συνοχή που τον χαρακτήριζε τα τελευταία χρόνια. Οταν σε μια ομάδα που έχει Χάκετ, Μάντζαρη στα γκαρντ, ο Αθηναίου μοιάζει πιο αξιόπιστη και σταθερή επιλογή, τότε αντιλαμβάνεσαι πως κάτι δεν έχει πάει καλά...

​