Οι μύθοι του βάλτου

To πρωτάθλημα της Α1 αρχίζει σε δέκα μέρες, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Δεν δίνω δεκάρα ποιος θα το κατακτήσει. Εκτός και αν…

Εκτός και αν το πάρει η ΑΕΚ. Ή ο Άρης. Ή ο ΠΑΟΚ. Τότε, ναι, θα βάλω μια σαμπάνια στην κατάψυξη.

Η αντεπίθεση των τριών άλλοτε μεγάλων που τα τελευταία χρόνια βολοδέρνουν ανάμεσα στον βάλτο των μεγαλομεσαίων και στον βούρκο των μικρομεσαίων είναι το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί στο κουρασμένο μας πρωτάθλημα.

Όσο περισσότερο μικρύνει η ψαλίδα, τόσο θα πολλαπλασιαστεί το ενδιαφέρον. Τα προηγούμενα χρόνια, σημάδευα με κόκκινο ή πράσινο μαρκαδόρο δύο ημερομηνίες και κοιμόμουν τον ύπνο του βαριεστημένου τις υπόλοιπες εβδομάδες του χειμώνα.

Αυτή τη φορά, είναι περισσότερα τα χρωματιστά σημάδια στο καλεντάρι. Το Άρης-Παναθηναϊκός και το ΑΕΚ-ΠΑΟΚ της πρεμιέρας μοιάζουν ιδανικό προδόρπιο για το «αιώνιο» ντέρμπι που ακολουθεί. Η tρίτη αγωνιστική έχει και Άρης-ΠΑΟΚ, ενώ ο Οκτώβριος τελειώνει με επίσκεψη του Ολυμπιακού στο «παλατάκι» του ΠΑΟΚ.

Την κίτρινη γωνία του ΟΑΚΑ λέω να την κάνω στέκι μου φέτος. Αν ζούσα στη Θεσσαλονίκη, θα περνούσα τα σαββατόβραδά μου πότε στην Πυλαία και πότε στο «Νικ Γκάλης». Το Eurocup της Τρίτης και της Τετάρτης μοιάζει ελκυστικότερο από κάθε προηγούμενη χρονιά.

Στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό θα αφιερώσω τις Πέμπτες και τις Παρασκευές. Αυτοί μπορούν να περιμένουν…

Παρ'όλο που ακούγεται απίστευτο, και τραβηγμένο από τα μαλλιά ενός ακραιφνούς μπασκετικού, το πορτοκαλί κύτταρο δείχνει σημεία ζωής. Όσο κι αν οι δύο μεγάλοι διεκδικούν ευρωπαϊκά τρόπαια, όσο κι αν οι επαρχιακές ομάδες δίνουν τον δικό τους τίμιο αγώνα, ο μοναδικός δρόμος προς την πρόοδο περνάει από τα χέρια (και από τα ταμεία) του Άρη και των δύο «Δικεφάλων».

Ο διπολισμός σκοτώνει το μπάσκετ. Όταν –όχι πολύ παλιά- οι πόλοι εξουσίας έγιναν πέντε, το πρωτάθλημα μπάσκετ γνώρισε τις ωραιότερες στιγμές του.

Με τους άλλοτε μεγάλους της Θεσσαλονίκης θα μου επιτρέψετε να ασχοληθώ σε προσεχές σημείωμα, όταν αποκτήσω και πιο έγκυρο δείγμα γραφής. Προς το παρόν καταθέτω τον σεβασμό μου για την προσπάθεια που καταβάλλουν (ο καθένας με διαφορετικά μέτρα και σταθμά) και προτρέπω το κοινό της Θεσσαλονίκης να τους στηρίξει.

Ιδίως αυτό –το δύσκολο- του ΠΑΟΚ. Δεν φοράει μόνο ο αγαπημένος μου (από την Τόττεναμ) «Μπέρμπα» μαύρα στην πόλη, ούτε ήταν το ποδόσφαιρο αυτό που χάρισε στον σύλλογο στιγμές υπερηφάνειας στα δύσκολα.

Σήμερα ήθελα να γράψω πόσο με έχει εντυπωσιάσει η μεθοδικότητα με την οποία επιχειρεί η ΑΕΚ να κάνει ξανά αισθητή την παρουσία της.

Η χρονιά της επιστροφής της στην Α1 δεν ήταν τόσο δειλή όσο περίμεναν πολλοί, αφού συνοδεύτηκε με καλές μετεγγραφές, εύστοχες κινήσεις στην αγορά, κοσμοπλημμύρα στο ΟΑΚΑ, διεθνείς πρωτοβουλίες με βλέμμα προς τη Βαρκελώνη και, το κυριότερο, διοικητική σταθερότητα.

Η αγωνιστική πρόοδος ζέστανε ακόμα περισσότερο τα αφεντικά της ομάδας και κράτησε το πορτοφόλι ανοιχτό, παρά τις δυσκολίες της εποχής. Ο Ντράγκαν Σάκοτα είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, σύνδεσμος ταυτόχρονα της τωρινής ομάδας με αυτήν που κατέκτησε τον τελευταίο τίτλο.

Οι επιλογές των ξένων παικτών έντυσαν στα κίτρινα παίκτες επιπέδου Ευρωλίγκας, άλλοτε φτασμένους (Χέρστον, Ντελινινκάιτις, Μενσά-Μπονσού, Iνγκλις, Κάρτερ) και άλλοτε βάσιμα στοιχήματα, όπως ο Ουίλμπεκιν, ο Ουόρεν, ο Σκραμπ, ο Μιλόσεβιτς. Για ομάδα με μετρημένο προϋπολογισμό, αυτό το γκρουπ παικτών είναι πολυτέλεια, αντάξιο μεσαίων ομάδων της κορυφαίας διοργάνωσης.

Η απόκτηση του άτακτου Ντάνιελ Όρτον ήταν μία κίνηση με άφθονο ρίσκο, αλλά η αναμφισβήτητη αξία του Αμερικανού (σε συνδυασμό με τις ρήτρες που υπάρχουν στο συμβόλαιό του) δικαιώνουν το ποντάρισμα. Η ΑΕΚ δεν έχει τους πόρους ούτε το ειδικό βάρος για να πάρει ψηλό επιπέδου Ραντούλιτσα ή Γιανγκ ή Βέσελι ή Ντάνστον ή Τάιους.

Οι δύο τελευταίοι, βέβαια, μαρτύρησαν στο χθεσινό φιλικό ΑΕΚ-Εφές…

Μόνο με λεγεωνάριους δεν γίνεται δουλειά. Ο Σάκοτα, που το 2002 κατέκτησε πρωτάθλημα με Κακιούζη, Χατζή, Ντικούδη, Ζήση, Παντελιάδη, Κικίλια, Ταπούτο, Τσιάρα, Πασχάλη, θυμάται καλά τη συνταγή της επιτυχίας.

Μολονότι στάθηκε ανήμπορη να επαναπατρίσει αστέρια επιπέδου Μπουρούση, Σχορτσανίτη και Ζήση, η ΑΕΚ πάτησε στο αμέσως επόμενο σκαλί και έφτιαξε ισχυρό ελληνικό πυρήνα ικανό να στείλει παίκτες και στην επόμενη Εθνική Ανδρών: Μαυροκεφαλίδης, Κατσίβελης, Σάκοτα, Σαρικόπουλος, Παπαντωνίου.

Ολοι τους έχουν κάτι να αποδείξουν. Και άφθονο ταλέντο. Και αρκετά χρόνια δράσης μπροστά τους. Κανένας δεν είναι απόμαχος της ζωής.

Πέρυσι φόρεσαν τα κιτρινόμαυρα και οι Αθηναίου, Κασελάκης, Καμπερίδης, Τσιάκος, Πολυτάρχου. Η ομάδα γίνεται ολοένα ελκυστικότερος προορισμός για Έλληνες παίκτες που δεν χωράνε σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.

Και ταυτόχρονα φυτώριο για το μέλλον...

Ο 18χρονος Βόσνιος Έντιν Άτιτς θα κάνει πολύ θόρυβο στο μέλλον, όπως και ο κατά δύο χρόνια μικρότερος (1999) Δημήτρης-Ραφαήλ Μωραϊτης. Ο 19χρονος Κώστας Τσαλμπούρης είναι σπάνια πρώτη ύλη, αλλά θέλει πολλή δουλειά για να γίνει μπασκετμπολίστας. Ο Νικ Παύλος δεν είναι τόσο μικρός (23), αλλά η περίπτωση Ντόρσεϊ απέδειξε ότι τα κολέγια κρύβουν λαυράκια.

Η ΑΕΚ θα είχε στο δυναμικό της και τον ατρόμητο Νίκο Δίπλαρο, αλλά οι κάπως υστερικοί χειρισμοί στο γνωστό θέμα έστειλαν τον νεαρό γκαρντ στη Θεσσαλονίκη. Νομίζω ότι σε αυτή την υπόθεση όλοι είχαν δίκαιο και όλοι είχαν άδικο. Θα μπορούσε να λυθεί το πρόβλημα με διαλλακτικότητα, ώστε να μη χαθεί ο παίκτης.

Εγώ πάντως θα τον ήθελα στα αποδυτήρια της ομάδας μου. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην αγωνιστική του αξία.

Λίγο πριν το φινάλε της προηγούμενης χρονιάς, η ΑΕΚ τίμησε τη μνήμη του Γιώργου Αμερικάνου και απέσυρε τη φανέλα του στους ουρανούς του ΟΑΚΑ. Λίγο πριν το ξεκίνημα της νέας σεζόν, η ΑΕΚ βράβευσε τους προπονητές που την οδήγησαν σε τίτλους την εποχή Φιλίππου: Ντούσαν Ίβκοβιτς και Ντράγκαν Σάκοτα.

Η χειρονομία είναι αξιέπαινη. Όποιος θυμάται και τιμά το παρελθόν του βλέπει με πιο καθαρή ματιά το μέλλον του.

Εφ’όσον πρυτανεύσουν τους επόμενους μήνες η νοικοκυροσύνη, η υπομονή, η υγεία και η ταπεινοφροσύνη, η «Ενωση» θα πλησιάσει πιο γρήγορα στην καταξίωση.