Συνταξιούχοι, ετών τριάκοντα

Tην παρακάτω είδηση θα ήθελα να τη διαβάσουν και να τη σκεφτούν όλοι οι εν ενεργεία Έλληνες διεθνείς. Ο Σπανούλης, ο Ζήσης, ο Μπουρούσης, ο Περπέρογλου, ο Καϊμακόγλου, ακόμα και ο Διαμαντίδης. Για να μη πω, κυρίως αυτός.

Δευτερόλεπτα μετά την απονομή του χάλκινου μεταλλίου, ο Πάρκερ και ο Μπατούμ ζήτησαν το μικρόφωνο και είπαν στο ενθουσιώδες πλήθος αυτό που θα ήθελα να ακούσω από τα χείλη των δικών μας.

«Αποφασίσαμε όλοι μαζί, στα αποδυτήρια, να επιστρέψουμε του χρόνου για να διεκδικήσουμε την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες».

Ο 34χρονος Πάρκερ και ο 34χρονος Ντιαό, με τον πακτωλό των διακρίσεων από το ΝΒΑ.

Ο Μπατούμ, που έφτασε να παίξει σε All-Star Game στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.

Ο Γκομπέρ, που ξέρει ότι ένας τραυματισμός θα του καταστρέψει μια λαμπρή καριέρα στο ξεκίνημά της.

Ο Φλοράν Πιετρούς, που λογιζόταν ήδη ως βετεράνος το 2005 στο Βελιγράδι.

Ο Ντε Κολό, που έχει στα πόδια του όλα τα χρυσάφια πασών των Ρωσιών.

Ο Φουρνιέ και ο Λοβέρν, που είχαν κάθε λόγο να περάσουν το καλοκαίρι στην Αμερική.

Ο Ζελαμπάλ, που βαδίζει στα 33 του αλλά δεν έλειψε ποτέ από τους «μπλε».

Νόμιζα ότι στο Προολυμπιακό θα τους πετυχαίναμε μπόσικους, αλλά όχι. Αυτοί θα εμφανιστούν πλήρεις ή σχεδόν πλήρεις. Οι μπόσικοι θα είμαστε εμείς.

Μετά την ήττα τους από την Ισπανία, οι παίκτες της Εθνικής Γαλλίας άκουσαν (και διάβασαν) τον εξάψαλμο. Πολύ περισσότερο απ’όσο τους άξιζε και πολύ χειρότερα από αυτά που εξόργισαν κάποιους μη μου άπτου δικούς μας.

Την κριτική που τους ασκήθηκε, ένας Γάλλος συνάδελφος τη χαρακτήρισε «horrible», φριχτή. Ακόμα και οι Σέρβοι, που παρουσίασαν αξιοθρήνητη εικόνα στην τελική ευθεία, στα μαλακά έπεσαν.

Στους Γάλλους, όμως, μερίδα του Τύπου και μέρος της κοινής γνώμης κρέμασε κουδούνια. Μετά τον τίτλο του 2013 και το παγκόσμιο μετάλλιο του 2014, ο,τιδήποτε άλλο εκτός από το χρυσάφι ήταν γραφτό να θεωρηθεί αποτυχία.

Η αντίδρασή τους ήταν αυτή που διαβάσατε στο ξεκίνημα. Πείσμωσαν και συσπειρώθηκαν. Ευχαρίστησαν το κοινό της Λιλ για την άνευ όρων συμπαράστασή του (26.000 κόσμος τραγούδησε τη «Μασσαλιώτιδα» στον μικρό τελικό) και ανανέωσαν το ραντεβού για το Προολυμπιακό τουρνουά του 2016.

Ουδείς αποχώρησε πρόωρα από την Εθνική ομάδα. Ουδείς εκτόξευσε λόγια πικρά και άδικα. Ουδείς παραπονέθηκε δημόσια για την εξ αμάξης κριτική. Ουδείς κρέμασε τη φανέλα στα αποδυτήρια. Ουδείς αναζήτησε αόρατους –και ανύπαρκτους- εχθρούς.

«Θα τα πούμε το επόμενο καλοκαίρι», είπαν με μια φωνή.

Μπράβο τους, λοιπόν. Καταθέτω τον απόλυτο σεβασμό μου και υπόσχομαι ότι θα πανηγυρίσω μαζί τους εάν κερδίσουν ένα εισιτήριο για το Ρίο ντε Ζανέιρο.

Εμείς; Εμείς ακολουθούμε δική μας μόδα, προφανώς επειδή έχουμε μπασκετόδεντρα που βγάζουν μπασκετμπολίστες με το τσουβάλι. Για όλους το λέω και δεν εξαιρώ κανέναν. Συνταξιούχοι, ετών 32. Μνημόνιο που μας χρειάζεται...

Όποιος κουράζεται και ακούει το σώμα του να διαμαρτύρεται, πιάνει τη φανέλα της Εθνικής και την εκτοξεύει στον κάδο με τα αζήτητα. Λες και είναι σημαντικότερο να διακριθεί με τον Ολυμπιακό, με τον Παναθηναϊκό, με τη Μπάμπεργκ, με τον Ερυθρό Αστέρα ή με τις Πάπιες του Πεκίνου.

Αυτά που κέρδισαν αυτές τις μέρες στη συνείδηση των συμπατριωτών τους ο Πάου Γκασόλ, ο Γιόνας Βαλαντσιούνας, ο Νικ Μπατούμ, ο Τόνι Πάρκερ, ο Ντιρκ Νοβίτσκι, ο Ερσάν Ιλιάσοβα, ο Αντρέα Μπαρνιάνι, ο Μάρτσιν Γκόρτατ, αλλά και ο νεώτεροι όπως οι δικοί μας Γιάννης Αντετοκούνμπο και Κώστας Κουφός, δεν πρόκειται να τα κατακτήσουν ακόμα κι αν παίξουν σε άλλα δέκα All-Star Games.

Η εκτός Αμερικής κοινότητα του μπάσκετ έχει κορώνα στο κεφάλι της τις διοργανώσεις των εθνικών ομάδων. Όχι την Ευρωλίγκα. Ουδείς στην Ευρώπη τοποθετεί πια τον Διαμαντίδη ή τον Παπαλουκά πιο ψηλά από τον Σπανούλη. Και δεν αναφέρομαι στην αγωνιστική αξία. Η παρουσία στην πασαρέλα του Σεπτέμβρη έχει διαφορετικό ειδικό βάρος.

Βεβαίως, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού θα παίξει μπάσκετ ως τα 36 (όπως ο Θοδωρής Παπαλουκάς), ενώ ο καταπονημένος αρχηγός του Ολυμπιακού κινδυνεύει να σταματήσει στα 34.

Και τι μ’αυτό; Δύο καλοκαίρια με την Εθνική είναι στο τεφτέρι των φιλάθλων σημαντικότερα από δύο χειμώνες στα γήπεδα του κοκκινοπράσινου μίσους. Των πραγματικών φιλάθλων. Εξ ονόματος αυτών γράφω. Όχι των τυφλών οπαδών.

Στο δικό μου, πάλι, τεφτέρι, τον μεγαλύτερο σεβασμό θα τον κερδίζουν πάντοτε οι αθλητές της συνομοταξίας «θα-παίζω-στην-Εθνική-όσο-με-καλούν». Ή, για να δανειστώ την υπέροχη δήλωση του Γιώργου Πρίντεζη, «θα έρχομαι ακόμα κι αν μου πουν ότι θα βγούμε τελευταίοι».

Όποιος αισθάνεται κατάκοπος, ας ζητήσει εξαίρεση για μια χρονιά, όπως έκανε λ.χ. ο Δήμος Ντικούδης. Ή όπως κάνουν σποραδικά ο Νοβίτσκι, οι Γκασόλ, ο Ναβάρο, ο Πάρκερ, όλοι. Ουδείς απαιτεί τη φυσική εξόντωση του αθλητή.

Αλλά το «αντίο» στα 30 και στα 32 είναι για μένα αδιανόητο και σχεδόν ασυγχώρητο. Σας αγαπάμε, σας ευχαριστούμε για την προσφορά, αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες και τα άλλοθι, αλλά μέχρι εκεί. Πονάμε την ομάδα και εσάς τους παίκτες της, παρ’όλο που δεν το αναγνωρίζετε. Και δεν είμαστε εμείς αυτοί που της γυρίζουμε την πλάτη.

Αμα πια, τα (ξανα)είπα και ξαλάφρωσα. Από το 2009 το ψάλλω αυτό το τροπάριο και έχω γίνει γραφικός...

Οσο γράφονται αυτές οι γραμμές, οι διοργανωτές προβάρουν στο παρκέ του άδειου σταδίου «Πιερ Μωρουά» την απονομή του χρυσού μεταλλίου.

Μαντέψτε ποια χώρα διάλεξαν για την πρόβα τους. «Eurobasket champions, Greece! Number five, Giannis Bouroussis, number six, Nikos Zisis, number seven, Vasilis Spanoulis» και ούτω καθ’εξής.

Για κάποιον λόγο, μάλιστα, το τρόπαιο το έδωσαν σε έναν τυπάκο που είχε ντυθεί Πρίντεζης. Σαν να γνώριζαν, οι Γάλλοι, ποιος είναι ο επόμενος αρχηγός της Εθνικής μας ομάδας!

Θα φορέσει όμως ο Γιώργος το αόρατο περιβραχιόνιο το 2016 ή μήπως λίγο αργότερα; Ας περιμένουμε μέχρι να σιγουρευτούμε.