Συμπεράσματα: Τα «σίγουρα» της Εθνικής και οι πινελιές που λείπουν

Δείγμα θετικό λοιπόν για την Εθνική ομάδα και το δείγμα δεν εξαρτάται από το «τρία στα τρία» και την πρώτη θέση στο τουρνουά της Ξάνθης, αλλά από το γεγονός ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα παρουσιάζει σταθερή βελτίωση και ανταποκρίνεται σωστά, όσο ανεβαίνει και η δυσκολία του αντιπάλου.

Ηταν αναμενόμενο πως η Ρωσία θα υψώσει ανάστημα σε σχέση με την Τσεχία και τη Βοσνία, αλλά η ουσία είναι πως η Εθνική είχε ορθή σκέψη στην αντιμετώπιση του παιχνιδιού, έκανε κατά βάση αυτά που έπρεπε και ταυτόχρονα είχε την ευκαιρία να κάνει μια σπουδαία προπόνηση, αναγνωρίζοντας πλεονεκτήματα και αδυναμίες.

Στα θετικά σημεία της Εθνικής καταγράφονται:

1. Η διάθεση στην άμυνα. Σε όλα σχεδόν τα παιχνίδια πίεζε στα 3/4 του παρκέ, δείχνοντας διάθεση να ανεβάσει ψηλά την άμυνα, να κλέψει μπάλες και ταυτόχρονα να δώσει γρηγορότερο ρυθμό στο παιχνίδι. Σχεδόν όλες οι ομάδες που έπαιξαν με την Εθνική στα φιλικά προετοιμασίας πέτυχαν πολύ λιγότερους πόντους από το μέσο όρο στα προηγούμενα τεστ. Για παράδειγμα, οι Ρώσοι που είχαν κάτι 100άρες και κάτι 90άρες, έμειναν στους 65, όσους περίπου έβαλαν στους Σέρβους και τους Γάλλους που ανήκουν στο επίπεδο της εθνικής μας.

2. Επιδιώκει την ταχύτητα, σε σημείο που κάποιες φορές μετατρέπεται σε βιασύνη. Αλλο γρήγορο, άλλο βιαστικό κι ο Κατσικάρης προσπαθεί να περάσει το πρώτο. Η Εθνική προσπαθεί να δώσει ταχύτητα και στο «πέντε - πέντε» και το διαπιστώνει κανείς αυτό από τον τρόπο με τον οποίο κατεβάζει την μπάλα και κινείται στα πρώτα δευτερόλεπτα κάθε επίθεσης.

3. Διαβάζει τα μις ματς που προκύπτουν και χρησιμοποιεί ολοένα και περισσότερο το παιχνίδι high-low. Οι έξυπνες ομάδες διαβάζουν στο... δευτερόλεπτο την αδυναμία του αντιπάλου και αντίστοιχα κινούνται στην επίθεση. Μπορεί κάποιες φορές η αγωνία για την εκμετάλλευση του μις - ματς να οδηγεί σε λάθος, αλλά η στόχευση είναι ολόσωστη.

4. Η επιλογή των Ρώσων να παίξουν ζώνη επί 38 λεπτά (σε κάκιστη έστω version) ήταν βούτυρο στο ψωμί του Κατσικάρη. Ούτε παραγγελία να το είχε κάνει, όπως είπε και ο ίδιος, αφού είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει τα αντανακλαστικά των παικτών του. Το πιο εντυπωσιακό στην αντιμετώπιση της ζώνης είναι το γεγονός ότι η Εθνική επιχείρησε μόνο 15 τρίποντα, όταν το μέσο όρο σε τόσο παθητικές άμυνες είναι πάνω από 23. Αυτό σημαίνει ότι η Εθνική δείχνει υπομονή κι έψαχνε κάτι ακόμη καλύτερο από το ελεύθερο μακρινό σουτ.

5. Στο πιο ισχυρό τεστ από τα τρία είχαμε τα λιγότερα λάθη. Ο αριθμός «6» δεν είναι απλά ικανοποιητικός είναι... εξωπραγματικός, πόσω μάλλον αν σκεφτούμε πως στο δεύτερο 20λεπτο η Εθνική είχε μόλις 2. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για φιλικό ματς, στο οποίο οι παίκτες προσπαθούν να βρουν συνοχή και τα 6 λάθη είναι στοιχείο πως το πράγμα πάει καλά.

Βεβαίως υπάρχουν και αρκετά σημεία που η Εθνική χρειάζεται διόρθωση, όπως:

1. Πρέπει κάποιοι ρόλοι να γίνουν πιο ξεκάθαροι πάνω στο παρκέ. Ο Κατσικάρης είχε να διαχειριστεί 14 παίκτες, 12 πρωτοκλασάτους πλέον και δεν είναι εύκολο να βρεθεί η ισορροπία από τη μία στιγμή στην άλλη. Υπάρχουν διαστήματα που χάνονται οι ρόλοι, αλλά υπάρχει ο χρόνος και η διάθεση για διορθώσεις.

2. Τα κενά διαστήματα είναι φυσιολογικότατα γι' αυτή την περίοδο, αλλά μέχρι τα τεστ του Ακρόπολις θα πρέπει η Εθνική να τα έχει περιορίσει στο ελάχιστο. Και στα τρία παιχνίδια της Ξάνθης (λιγότερο με την Βοσνία) υπήρχαν σημεία που η Εθνική έχανε την συγκέντρωσή της, επηρεαζόταν από τις αλλαγές και χρειαζόταν δύο - τρεις κακές αντιδράσεις για να συνέλθει.

3. Οι Ρώσοι έκαναν διπλό καλό στον Κατσικάρη. Κατά πρώτον έπαιξαν ζώνη επί 38 λεπτά, κατά δεύτερον ανέδειξαν το πρόβλημα στην αντιμετώπιση του πικ εντ ρολ. Τόσο ο Ζήσης, όσο και ο ομοσπονδιακός τεχνικός το παραδέχτηκαν μπροστά στην κάμερα, κάτι που σημαίνει πως όταν αναγνωρίζεις το πρόβλημα έχεις κάνει και το μεγάλο βήμα για να το διορθώσεις.

Συμπερασματικά, η Εθνική βελτιώνεται, αλλά δεν είναι έτοιμη. Είναι σαφέστατο πως αυτή η ομάδα είναι πιο γεμάτη από κάθε άλλη στο παρελθόν, έχει τα πάντα στο ρόστερ της, με εξαίρεση ίσως το αξιόπιστο μακρινό σουτ, ωστόσο αυτό είναι στοιχείο που πάντα έλειπε από την Εθνική ομάδα.

Από την εποχή του Αλβέρτη έχουμε να αναδείξουμε μεγάλο σουτέρ, οπότε είναι λογικό πως και οι επιλογές του Κατσικάρη ήταν πολύ περιορισμένες. Ωστόσο, παρότι στερείται μεγάλου σουτέρ, δεν στερείται αυτοπεποίθησης και προσωπικότητας κι ως γνωστόν όταν η μπάλα «καίει» δεν χρειάζεσαι τον μεγάλο σουτέρ, αλλά αυτόν που θα έχει τα κότσια να πάρει την προσπάθεια. Και τέτοιους έχει αρκετούς αυτή η Εθνική...

Υ.Γ.: Αυτά τα Ακρόπολις στο λαιμό μου κάθονται τόσα χρόνια... Τα παίρναμε, πανηγυρίζαμε, δηλώναμε πανέτοιμοι για τη μεγάλη διοργάνωση μέχρι που ερχόταν η κατραπακιά από τις ομάδες που είχαμε νικήσει 10 μέρες νωρίτερα! «Και τι να κάνουμε; Να χάσουμε;» θα απαντήσει ορθώς κάποιος. Δεν ξέρω, πάντως σίγουρα να μην αρχίσουμε τα γλέντια, τα πανηγύρια και τις μεγαλοστομίες, αν δούμε να πετάμε στο παρκέ...