Παράνομος κι αν ειν' ο τελικός μας! (pics)

Παράνομος κι αν ειν' ο τελικός μας! (pics)

Βασίλης Σκουντής Βασίλης Σκουντής
Παράνομος κι αν ειν' ο τελικός μας! (pics)

bet365

Η Εθνική Εφήβων απέχει σαράντα λεπτά από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου και ο Βασίλης Σκουντής αναψηλαφεί μια αντίστοιχη παλιά υπόθεση...

Ως έναν ελάχιστο φόρο τιμής στους πιονιέρους του ελληνικού μπάσκετ, οι οποίοι πολύ συχνά συνθλίβονται στα περιθώρια της ιστορικής μνήμης οφείλω να υπογραμμίσω ότι η ληξιαρχική πράξη γέννησης του ελληνικού μπάσκετ δεν εκδόθηκε εκείνη την άγια νύχτα της 14ης Ιουνίου του 1987, όταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης σήκωνε το ιερό δισκοπότηρο και εκτόξευε έναν ολόκληρο λαό στον έβδομο ουρανό...

Γιατί το (ξανα)γράφω αυτό; Διότι ο αποψινός τελικός του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Εφήβων στον Βόλο, μου δίνει την ευκαιρία να ξεσκονίσω λίγο τα κιτάπια μου και να ανατρέξω στην πρώτη παρουσία του ελληνικού μπάσκετ σε τελικό μεγάλης διοργάνωσης. Είχε προηγηθεί βεβαίως η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του 1949 στο Κάιρο, όπου όμως οι επτά ομάδες οι οποίες έλαβαν μέρος έπαιξαν όλες εναντίον όλων (σύστημα pool) χωρίς αγώνες κατάταξης.

Τούτου δοθέντος η Ελλάδα χρειάστηκε να περιμένει έως το 1970 για να εγγράψει την παρθενική συμμετοχή της σε έναν τελικό και μάλιστα (όπως συμβαίνει και απόψε) εντός έδρας...

Μεσούσης της δικτατορίας και συγκεκριμένα στις 10 Απριλίου του 1970 το μπάσκετ χώρισε τα τσανάκια του από το βόλεϊ, με το οποίο συστεγαζόταν στην Ελληνική Ομοσπονδία Αθλοπαιδιών και προτού καλά καλά στεγνώσει το μελάνι από τις υπογραφές στην απόφαση αναγνώρισης του Πρωτοδικείου, παρουσιάστηκε η πρώτη διεθνής πρόκληση: η τελική φάση του 4ου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Εφήβων από τις 6 έως τις 12 Αυγούστου του 1970 στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο!

Η αυλαία της διοργάνωσης άνοιξε το 1964 στη Νάπολι και οι επόμενες πράξεις ανέβηκαν διαδοχικά στο Πόρτο Σαν Τζιόρτζιο (1966) και στο Βίγκο (1968) με νικήτρια τη Σοβιετική Ένωση, που εκείνη την εποχή ήταν ακαταμάχητη σε όλα τα επίπεδα.

Η τότε διοίκηση της ΕΟΚ, με πρόεδρο τον Αθανάσιο Μαντέλλο κάλεσε τον Φαιδωνα Ματθαίου και του ανέθεσε να καταρτίσει μια ευπρόσωπη ομάδα αποτελούμενη από παίκτες έως 19 ετών και να την κοουτσάρει. «Μα πού να βρω δώδεκα παίκτες γεννημένους το 1951; Να τους ψωνίσω στη λαϊκή αγορά;» απόρησε ο «Πατριάρχης», ο οποίος σύρθηκε εξ ανάγκης στην... παρανομία!

Τι εννοώ; Δεδομένου ότι εκείνη την εποχή οι κανονισμοί ήταν πολύ χαλαροί και βεβαίως δεν υπήρχε η παραμικρή διαδικασία ελέγχου για την επιλεξιμότητα (eligibility) των παικτών, όλες οι ομάδες χρησιμοποιούσαν... υπερήλικες και ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Ελόγου μας όμως το... παραξηλώσαμε και λόγω της σφοδρής επιθυμίας της ΕΟΚ και του χουντικού καθεστώτος να επιτευχθεί μια μεγάλη διάκριση, η ελληνική ομάδα συγκροτήθηκε από έξι που πληρούσαν τους όρους συμμετοχής και άλλους έξι .... αντικανονικούς, που ήταν από ένα έως τέσσερα χρόνια μεγαλύτεροι, προεξάρχοντος του (γεννημένου το 1947) Απόστολου Κόντου!

Ο ελ (όπως έλεγαν τότε τα τριάρια) του Παναθηναϊκού εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγάλους πρωταγωνιστές της διοργάνωσης και ο σταρ της ελληνικής ομάδας την οποία οδήγησε σε έξι συνεχείς νίκες, σημειώνοντας 18.3 πόντους κατά μέσο όρο. Κατά σειρά η Εθνική επιβλήθηκε της Ρουμανίας με 93-73, της Γιουγκοσλαβίας με 72-64, της Ισπανίας με 92-71, της Πολωνίας με 82-71, της Γερμανίας με 85-44, ενώ κορυφαία στιγμή σε αυτή την άπταιστη διαδρομή που έφερε την Εθνική στον τελικό, υπήρξε το θρίλερ του ημιτελικού με την Ιταλία (Μενεγκίν, Μαρτζοράτι, Ντε λα Φιόρι, Μαλαγκόλι) το οποίο κρίθηκε στην εκπνοή (65-64) με το πρώτο «βάλ' το αγόρι μου» στα ελληνικά χρονικά: ένα τζαμπ σουτ στην εκπνοή από τον σπεσιαλίστα του είδους (λόγω του εκπληκτικού άλματος του) σέντερ του Σπόρτιγκ (και πολύ αργότερα της ΑΕΚ) Παύλο Σταμέλο!

Την επόμενη μέρα όμως, η σοβιετική αρκούδα έμοιαζε βγαλμένη από άλλο ανέκδοτο: ή μάλλον από το δικό της, το μοναδικό, ανέκδοτο, που το είχε πει και σε όλες τις προηγούμενες διοργανώσεις, με αποτέλεσμα η Εθνική να παραδοθεί αμαχητί (80-48) και να... περιορισθεί στην κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου.

«Κόουτς, μέχρι εδώ είμαστε. Δεν αντέχουμε άλλο, ειδικά εγώ έχω στεγνώσει. Πώς να τα βάλουμε με τέτοια θηρία;» είπε στωικά ο Σταμέλος (ο οποίος αγωνιζόταν ασταμάτητα, παίρνοντας λιγοστές ανάσες από τον Φωσσέ και τον Ζέρβα) μέσα στα αποδυτήρια πριν από την έναρξη του τελικού και αυτή η κουβέντα έκανε έξω φρενών τον Ματθαίου που πέρασε γενεές δεκατέσσερις τους παίκτες...

«Ντροπή σας, ρε ολόκληροι άντρες και να λιγοψυχάτε! Ντροπή σας. Κρίμα γιατί νόμιζα ότι το λέει η καρδιά σας, αλλά απ΄' ό,τι φαίνεται, είσαστε γεννημένοι δεύτεροι»!!!

Εντέλει αποδείχθηκε πως ο Σταμέλος είχε δίκιο, διότι η ελληνική ομάδα δεν μπόρεσε να εγείρει καμία αντίσταση και υποτάχθηκε στη μοίρα της. Οι Σοβιετικοί την πήραν αμπάριζα από την πρώτη στιγμή, καθοδηγούμενοι από τον συχωρεμένο Αλεξάντερ Μπέλοφ, ο οποίος μετά από δύο χρόνια έμελλε να γίνει ο ήρωας και να γράψει τον επίλογο του συγκλονιστικού και σκανδαλώδους τελικού του Ολυμπιακού Τουρνουά στο Μόναχο.

Παρά την απογοήτευση για την ήττα, η Πολιτεία αντάμειψε κάθε παίκτη με πριμ 25.000 δραχμών, μάλιστα τις επιταγές παρέδωσε το ίδιο βράδυ ο τότε Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού Κώστας Ασλανίδης!

Την ελληνική ομάδα σε αυτή τη διοργάνωση, που επιφύλαξε την παρθενική συμμετοχή σε τελικό αποτελούσαν παίκτες οι οποίοι στην πλειοψηφία τους διάνυσαν μια σπουδαία διαδρομή και κάποιοι από αυτούς εξελίχθηκαν σε θρυλικές φιγούρες, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Αναλυτικά η σύνθεση: Απόστολος Κόντος (1947, 1μ.94, Παναθηναϊκός), Παύλος Σταμέλος (1950, 1μ.96), Σπόρτιγκ), Μιχάλης Γιαννουζάκος (1949, 1μ.95, ΧΑΝΘ), Βαγγέλης Αλεξανδρής (1951, 1μ.80, Αναγέννηση Θεσσαλονίκης), Αρης Ραφτόπουλος (1951, 1μ.92, Παγκράτι), Γιάννης Πολίτης (1952, 1μ.95, Αετός Θεσσαλονίκης), Αβραάμ (Λι) Αβραμίδης (1952, 1μ.93, ΧΑΝΘ), Δημήτρης Φωσσές (1952, 2μ.00, Μαρούσι), Κώστας Μπογατσιώτης (1948, 1μ.93, Ηρακλής), Χρήστος Ιορδανίδης (1949, 1μ.94, Παναθηναϊκός), Γιάννης Ζέρβας (1951, 2μ.00, Ιωνικός Νικαίας), Στέλιος Καλαντίδης (1950, 1μ.89, Απόλλων Καλαμαριάς).

Στον πάγκο της ομάδας καθόταν ο Φαίδων Ματθαίου, με συνεργάτες τον Ορέστη Αγγελίδη και τον Μιχάλη Αναστασιάδη.

Η αποστολή της ελληνικής ομάδας διέμενε στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά, όπου ο Βαγγέλης Αλεξανδρής από μικρός έδειχνε ότι θα μεγαλώσει (και) ως προπονητής. Ο «τίγρης» κρατούσε ευλαβικά σε ένα μπλοκάκι της Ολυμπιακής Αεροπορίας σημειώσεις απ' όλες τις... παραδόσεις (της θεωρίας) του Ματθαίου , στον οποίο μετά από 26 χρόνια αφιέρωσε την πρόκριση του Απόλλωνα Πατρών στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Ελλάδος.

Η πιο ευτράπελη σκηνή εκείνης της εβδομάδας, που έμοιαζε με το ταξίδι στο φεγγάρι για τους νεαρούς (και τους ολίγον πιο σιτεμένους) παίκτες της ελληνικής ομάδας εκτυλίχθηκε μετά από μια προπόνηση: ο πατέρας του διεθνούς μπασκετμπολίστα του Ολυμπιακού Σούλη Ράμμου, ο οποίος ήταν υπεύθυνος του κυλικείου στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά μαρτύρησε στον Ματθαίου ότι οι παίκτες είχαν καταναλώσει 136 λεμονάδες και ο Φαίδων βγήκε από τα ρούχα του και άρχισε πάλι να ωρύεται...

«Πού βάλετε τόσες λεμονάδες ρε νεροφίδες; Θα κλειδώσω το ψυγείο και θα σας αφήσω να κορακιάσετε»!

Από τότε πέρασαν κιόλας σαράντα πέντε χρόνια και σε λίγες ώρες από τώρα δώδεκα Ελληνες έφηβοι θα επιδιώξουν να ανέβουν στον θρόνο, χωρίς να νιώθουν στεγνοί και δίχως να φοβούνται πως ο Ηλίας Παπαθεοδώρου θα τους βάλει τις φωνές για την κατάχρηση στις λεμονάδες...

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Σκουντής
Βασίλης Σκουντής

H φήμη ότι βγήκε από την κοιλιά της μάνας του κρατώντας ένα στυλό κι ένα χαρτί ελέγχεται ως εντελώς αναληθής. Αντιθέτως είναι περίπου… αληθής η φήμη ότι στην πρώτη έκθεση του στο δημοτικό έβαλε τίτλο, υπότιτλο, φωτογραφία, λεζάντα και έδωσε χαρακτηρισμό γραμματοσειράς!
Τα νομικά βιβλία του Σάκουλα ενέμειναν απλώς στο ράφι, αλλά στις… σακούλες. Ο προορισμός υπήρξε μοιραίος και αναπόδραστος. Μετά από 32 χρόνια και με τα μαλλιά του να έχουν από ετών προτιμήσει την ταπείνωση από το θάνατο, ο Βασίλης Σκουντής ταλαιπωρεί τους γύρω του και τον εαυτό του, επιμένοντας να γράφει, άλλωστε είναι το μόνο που έμαθε να κάνει (πιστεύει καλά, αλλά κι αυτό παίζεται!) στη ζωή του. Αν και ενίοτε παρασπονδεί, εν τούτοις στις φλέβες του τρέχει πάντοτε πορτοκαλί αίμα, θεωρεί τον εαυτό του απόγονο του Homo Βasketikus και (περπατώντας στην πέμπτη δεκαετία της ενασχόλησης του με τη δημοσιογραφία) γουστάρει που ακόμη δεν βαρέθηκε να κάνει το χόμπι του!

ΥΓ: Αν μετά από τόσα χρόνια δεν τον βαρεθήκατε, εκτός από το gazzetta.gr μπορείτε να τον υποφέρετε ακόμη καθημερινά στο Goal News και στον Sentra FM 103.3