Η μπασκετική Σχολή Μωραΐτη!

Με το που άκουσα ότι η ΑΕΚ απήγαγε τον Δημήτρη Μωραΐτη και θα τον κρατήσει όμηρο έως και το 2021, αμέσως στο μυαλό μου ήρθε εκείνο το τραγούδι του Κώστα Τουρνά, που κυκλοφόρησε το 1974 και έλεγε «το 2009... τότε που θα ‘μαι ‘γω, θα ‘μαι εξήντα χρονών και συ ελπίζω να φαίνεσαι νέα»...

Όντως το 2009 ο Τουρνάς ήταν εξήντα χρονών και τώρα έφτασε τα εξήντα έξι, ενώ ο νεοσσός που χθες ντύθηκε στα κίτρινα πρέπει να πήγαινε στην Πέμπτη τάξη του Δημοτικού! Έξι χρόνια αργότερα ο πολλά υποσχόμενος πόιντ γκαρντ ο οποίος είναι γέννημα θρέμμα του Πανιωνίου και θα συνεχίσει την παράδοση στα αθλητικά νταλαβέρια των δυο συλλόγων (που μάλιστα εξακολουθούν να τσακώνονται για το ποια είναι πιο Μικρασιάτισσα από την άλλη) θέλει άλλους επτά μήνες για να κλείσει τα δέκα επτά!

Ο Δημήτρης-Ραφαήλ Μωραΐτης γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1999 και εάν βαδίσει τα χνάρια του προηγούμενου γκαρντ της ΑΕΚ, που είχε την ίδια μέρα γενέθλια (Κώστας Παταβούκας, το 1966), τότε σπολλάτη του! Ούτως ή άλλως, όμως οι μπασκετικές προσλαμβάνουσες δεν του λείπουν και τις διαθέτει εκ γενετής κι ακόμη πιο πίσω ως ο βλαστός του μπαμπά του!

Όταν πρωτόπιασε τον γιόκα του στην αγκαλιά του ο (γεννημένος στις 13 Φεβρουαρίου του 1970 στον Βόλο), Κώστας Μωραΐτης διάνυε τα τελευταία μέτρα της καριέρας του στην Α1, αγωνιζόμενος στον Εσπερο Καλλιθέας, που υπήρξε ο έβδομος σταθμός του μετά τη Νίκη Βόλου, τον Ολυμπιακό, τον Παπάγου, το Παγκράτι, τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης και τον Σπόρτιγκ.

Ο ύψος 1μ.96, γκαρντ αναδείχθηκε από τον Βόλο, την ίδια εποχή με τον Νίκο Μπουντούρη και λίγο πριν από τον Παναγιώτη Λιαδέλη και αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό το 1988, επί ημερών Κοσκωτά, με προπονητή τον Στιβ Γιατζόγλου. Στην παρθενική σεζόν του στην Α1 -ενώ ήταν 18 ετών και προερχόταν από τη συμμετοχή του στο Ευρωμπάσκετ Εφήβων στο Τίτοβρμπας, όπου η Ελλάδα κατέλαβε την τέταρτη θέση- αγωνίσθηκε σε πέντε ματς χωρίς να σκοράρει (0/2 δίποντα. 0/1 βολή).

Αντιθέτως το ντεμπούτο του γιου του ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά στα χρονικά του ελληνικού πρωταθλήματος: το ημερολόγιο έγραφε 12 Οκτωβρίου του 2014 όταν στην πρεμιέρα της Basket League ΣΚΡΑΤΣ (Πανιώνιος-Κολοσσός Ρόδου 76-92) και σε ηλικία μόλις 15 ετών και 10 μηνών, ο Δημήτρης φορώντας το Νο 18 έπαιξε 19 λεπτά και 47 δευτερόλεπτα σκοράροντας 15 πόντους με 1/3 δίποντα, 4/5 τρίποντα, 1/1 βολή, συν τέσσερα ριμπάουντ, δύο ασίστ και ένα κλέψιμο!

Συνολικά σε όλο το πρωτάθλημα της περασμένης σεζόν ο νεαρότερος μετά τον Μάκη Δρελιώζη παίκτης που εμφανίστηκε στην Α1 φορώντας την κυανέρυθρη φανέλα, έγραψε τρεις συμμετοχές διαρκείας 27 λεπτών, με απολογισμό 15 πόντους, τέσσερα ριμπάουντ, τρεις ασίστ, πέντε κλεψίματα και δύο λάθη.

Ο περυσινός Πανιώνιος εκτός από... καταραμένος και εντέλει χαροκαμένος, υπήρξε επίσης και σημαδεμένος από οικογενειακές ιστορίες, καθώς επτά μέλη του έμοιαζαν με... μήλα που έπεσαν κάτω από μπασκετικές μηλιές: ο Δημήτρης Σταμάτης και ο Δημήτρης Μωραίτης είναι γιοι του Αντώνη Σταμάτη και του Κώστα Μωραίτη που έπαιξαν μαζί στον Ολυμπιακό, ενώ το γήπεδο της οδού Αρτάκης στέγασε επίσης τον (γιο του Κώστα) Γιώργο Διαμαντόπουλο, τον Δημήτρη Βεργίνη (του Γιάννη) Σπύρο Μοντσενίγο (του Κώστα) και τον προπονητή Θανάση Παπαχατζή (του συχωρεμένου Δημήτρη, εφόρου του Περιστερίου και της Εθνικής Εφήβων)!

Παρεμπιπτόντως η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ είναι γεμάτη από πατεράδες και γιους που διέπρεψαν σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο: πέραν των μαζεμένων περιπτώσεων του Πανιωνίου, έχουν επίσης δώσει το στίγμα τους ο Βαγγέλης και ο Αντώνης Φώτσης, ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Μπαρλάς, ο Μέμος και ο Στέλιος Ιωάννου, ο Αντρέας και ο Νώντας Παπαντωνίου, ο Σούλης και ο Χάρης Μαρκόπουλος, ο Αργύρης, ο Γιώργος και ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο Μπόμπαν και ο Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς, ο Βαγγέλης και ο Στέλιος Πουλιανίτης κ.α.

Στο περυσινό Ευρωμπάσκετ Παίδων που διεξήχθη στη Λετονία και στο οποίο η Ελλάδα κατέλαβε την ένατη θέση, ο Σταμάτης ήταν ο μόνος 99άρης της Εθνικής, είχε τον δεύτερο μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής και πήρε με το σπαθί του τη θέση του βασικού «άσσου», με μέσο όρο 9 πόντους, 6 ριμπάουντ, 2.8 ασίστ και 2.6 κλεψίματα.

Ο μπαμπάς Μωραίτης, ένας γκαρντ με πολύ καλό σουτ, εντυπωσιακό άλμα και γερά πατήματα, διετέλεσε βασικό στέλεχος των Εθνικών ομάδων Παίδων, Εφήβων, Ελπίδων και Β’ Ανδρών στις οποίες ενέγραψε 77 συμμετοχές, μέσο όρο 8.3 πόντους και ρεκόρ τους 34 στις 12 Αυγούστου του 1988 κόντρα στην Ιταλία, ενώ αποκόμισε δύο ασημένια μετάλλια: το πρώτο στους Μεσογειακούς αγώνες του 1991 στη Θεσσαλονίκη και το δεύτερο στο Ευρωμπάσκετ Ελπίδων του 1992 στο Νέο Φάληρο, όπου το χρυσό ξεγλίστρησε από τα ελληνικά χέρια με τις δυο άστοχες βολές και το χαμένο τρίποντο του Χρήστου Μυριούνη στην τελευταία φάση!

Στις Εθνικές ομάδες ο Κώστας έπαιξε μαζί με όλα τα διακεκριμένα στελέχη των τάξεων των γεννημένων από το 1969 έως και το 1974: από τον Κορωνιό, τον Αγγελίδη, τον Γαλακτερό και τον Μυλωνά μέχρι τον Μυριούνη, τον Σιγάλα, τον Μπουντούρη, τον Οικονόμου και τον Αλβέρτη.

Τι σόι παίκτης είναι ο μικρός; Επειδή η εικόνα που έχω είναι περιορισμένη, απευθύνθηκα σε δυο ανθρώπους, το κριτήριο των οποίων εμπιστεύομαι τυφλά: τόσο ο βετεράνος συμπαίκτης του στον Πανιώνιο, όσο και ένας προπονητής που τον είχε στη... δούλεψη του, με διαβεβαίωσαν ότι πρόκειται για έναν εξόχως ταλαντούχο παίκτη, ο οποίος έχει όλα τα σωματικά, μπασκετικά και κυρίως πνευματικά προσόντα ν’ αφήσει εποχή!

Αμφότεροι έδωσαν πολύ μεγάλη έμφαση και γι αυτό επιμένω κι εγώ στα πνευματικά/ ψυχικά χαρίσματα του: σε πείσμα της νεαρής ηλικίας του, ο Δημήτρης είναι πολύ ώριμος, δουλεύει σκληρά, διέπεται από ομαδικότητα και αλτρουισμό και έχει εξαιρετική νοοτροπία ως παίκτης της ομάδας, ως παίκτης του προπονητή και ως συμπαίκτης.

Όντας ακόμη νεανίας, άρα εύπλαστος, χρειάζεται να δυναμώσει το κορμί του και να αποκτήσει εμπειρίες που βεβαίως έχουν να κάνουν με τις... ώρες πτήσεως μέσα στο γήπεδο. Από εκεί και πέρα διαθέτει όλο το απαραίτητο «πακέτο» για να σταδιοδρομήσει σε υψηλό διεθνές επίπεδο: πολύ καλά χέρια που τα βάζει σε κάθε φάση με σκοπό να κλέψει την μπάλα (όπως, παρεμπιπτόντως και ο Κόνιαρης), σπουδαίο αμυντικό ένστικτο και εκτελεστική ικανότητα, μάλιστα θεωρείται ο καλύτερος σουτέρ μεταξύ όλων των Ελλήνων παικτών που έχουν γεννηθεί από το 1996 και πέρα.

ΥΓ: Κατόπιν όλων αυτών, το μόνο που πρέπει να του ευχηθώ είναι να έχει την υγειά του και να σταθεί τυχερός ώστε να τον χαιρόμαστε όλοι μας για πολλά χρόνια. Και πάνω απ’ όλους να τον χαίρεται ο πατέρας του!