Μήτσο (μην) εκτίθεσαι! (pics)

Εδώ και πολύ καιρό δεν εννοώ να βάλω τον... κώλο μου κάτω! Ενόψει του Ευρωμπάσκετ (5-20 Σεπτεμβρίου) που σε ό,τι μας αφορά έχει ως πρώτο σταθμό το Ζάγκρεμπ και ως δεύτερο τη Λιλ, στον ΟΤΕ ΤV ετοιμάζουμε ένα ντοκιμαντέρ με άξονα αυτό ακριβώς που λέει και ο τίτλος του...

Τα καλύτερα μας χρόνια!

Στην πρωτότυπη κινηματογραφική εκδοχή του το "The Way We Were" που γυρίστηκε το 1973 με σκηνοθέτη τον Σίντνεϊ Πόλακ και με πρωταγωνιστές την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ και τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ πραγματεύεται την ιστορία δυο συμφοιτητών που ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλον παρά τις διαφορές τους....

To ελληνικό μπασκετικό remake της ταινίας ανατρέχει στις μεγάλες στιγμές της Εθνικής ομάδας των ανδρών, περνάει από έξι σταθμούς (Κάιρο/1949, Αθήνα/1987, Ζάγκρεμπ/1989, Βελιγράδι/2005, Σαϊτάμα/2006, Κατοβίτσε/2009) και επίσης αναζωπυρώνει έναν μεγάλο έρωτα, που αποτυπώθηκε κιόλας στο παρατσούκλι της...

Η επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων!

Το πώς η Εθνική έγινε η καψούρα ενός ολόκληρου λαού που μέχρι το '87 δεν είχε βγει ποτέ στους δρόμους για να πανηγυρίσει έναν θρίαμβο (σε αυτό το βεληνεκές) είναι γνωστό, αλλά το ντοκιμαντέρ αναβιώνει το χρονικό του με τις μαρτυρίες και τις αναμνήσεις εκείνων οι οποίοι το έγραψαν και το κληροδότησαν ως ανεκτίμητο κειμήλιο στην ελληνική ιστορική μνήμη...

Για να μην τα πολυλογώ, χθες (Παρασκευή), μετά την Πάρο, το Ζάγκρεμπ και το Βελιγράδι, αυτή η ιστορική μνήμη έκανε στάση στο ΟΑΚΑ: εκεί δυστυχώς στο Ευρωμπάσκετ του 1995 και στο Μουντομπάσκετ του 1998, η Εθνική δεν κατάφερε ν' ανέβει στο βάθρο και όπως λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις πήρε τη θέση του... βλάκα (4η), αλλά εκεί ευτυχώς ζει ακόμη ο Δημήτρης Διαμαντίδης!

Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο δεν κυριεύει, διότι, όπως συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά, αυτό είναι το τελευταίο που τον απασχολεί σε επίπεδο ματαιοδοξίας και υστεροφημίας!

Οπως έχω ξαναγράψει, θεωρώ τον εαυτό μου όχι απλώς τυχερό, αλλά ευλογημένο από τον θεό, διότι εδώ και τριάντα επτά χρόνια αυτή η δουλειά μου χαρίζει απλόχερα το προνόμιο να συναντώ, να συζητώ και να συγχρωτίζομαι με ανθρώπους , που ο καθένας τους έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στα δρώμενα του αθλητισμού: ο Διαμαντίδης είναι ένας από δαύτους, έστω κι αν, από τη φύση και λόγω του χαρακτήρα του, δεν το βροντοφωνάζει, δεν το εκμεταλλεύεται και δεν το "πουλάει"...

Δεν έχω την πρόθεση να του φορέσω φωτοστέφανο ή να του φτιάξω μια αγιογραφία (περί τούτου επιφυλάσσονται οι ιστοριοδίφες του μέλλοντος) απλώς δράττομαι της ευκαιρίας να παρουσιάσω ένα απάνθισμα της κουβέντας μας,η οποία κράτησε πάνω από μια ώρα και τούτο για τον ολιγόλογο και συνήθως σιωπηλό Διαμαντίδη συνιστά μια μεγάλη θυσία και μια τεράστια υπέρβαση!

Παρεμπιπτόντως όταν είδε τέσσερα άτομα, τις κάμερες, τα μικρόφωνα και τα λοιπά... εξαπτέρυγα να τον περιμένουν έβαλε τα γέλια και μου είπε το εξής: "Ρε Βασίλη, εάν ήξερα ότι είχες ετοιμάσει τέτοια υπερπαραγωγή, δεν θα ερχόμουν"!

Εντέλει όχι μόνο ήρθε, αλλά υπήρξε πολύ πειθήνιος στις "εντολές" του σκηνοθέτη Περικλή Ασπρούλια (ο οποίος έχει κιόλας μανία με τις selfie φωτογραφίες και τράβηξε αυτήν που δημοσιεύεται εδώ)και στα τεχνάσματα των εικονοληπτών, έδειξε υπομονή όταν δυο φορές τα 'παιξαν οι κάμερες και ως εκ τούτου έπρεπε να απαντήσει ξανά στις ερωτήσεις και θαρρώ πως δεν έφυγε με την αίσθηση του χαμένου χρόνου.

Αυτός ο χρόνος είναι πλέον ανεκτίμητος , διότι όπως μου είπε "τώρα έχω δυο παιδιά, έγινα οικογενειάρχης, αισθάνομαι πιο υπεύθυνος, υπολογίζω περισσότερο τους κινδύνους όταν μπαίνω στο γήπεδο και επειδή λείπω πολύ από το σπίτι, δεν το κουνάω ρούπι από εκεί όταν δεν έχω προπονήσεις, αγώνες και ταξίδια".

Αυτό δεν χρειαζόταν να το ακούσω από τον ίδιο: μου το είχε μαρτυρήσει λίγα λεπτά νωρίτερα ο Κώστας Τσαρτσαρής που εκείνη την ώρα έκανε ατομική προπόνηση στον Παναγιώτη Καραβανά (ενώ ο Μιχάλης Καλαβρός και ο Κώστας Χατζηχρήστος ασχολούνταν με τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη) και μάλιστα δεν έκρυψε την έκπληξη του για το γεγονός ότι ο Διαμαντίδης θα παράταγε την οικογενειακή θαλπωρή του για ένα τηλεοπτικό γύρισμα!

Πού να 'ξερε κιόλας ο Κώστας ότι ο άλλοτε σύντροφος του (στον Παναθηναϊκό και στην Εθνική ομάδα) θα ήταν όχι μόνο παρών, αλλά και τόσο ομιλητικός, ώστε (θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου) να μοιάζει φλύαρος!!!

Εδώ ανοίγω μια μικρή παρένθεση, για να επαναλάβω αυτό που είχα γράψει στις 6 Σεπτεμβρίου του 2010, δυο ημέρες μετά την ανακοίνωση του ότι αποχωρεί από την Εθνική ομάδα και νομίζω ότι του ταιριάζει γάντι: ο αρχηγός του Παναθηναϊκού πρέπει να έχει μακρινή συγγένεια με τον βασιλιά της Μακεδονίας, τον Αρχέλαο, ο οποίος (σύμφωνα με τον αστικό μύθο) πήγε κάποτε να κουρευτεί και ο μπαρμπέρης που ήταν σεσημασμένος για τη φλυαρία του τον ρώτησε "πώς θέλεις να σε κουρέψω";

Ο κουρέας αναφερόταν στο αισθητικό μέρος της υπόθεσης, αλλά ο Αρχέλαος του έδωσε μια απάντηση που δεν του άφηνε κανένα άλλο περιθώριο...

"Να με κουρέψεις σιωπηλός"!

Ευτυχώς για το ντοκιμαντέρ ο Δημήτρης δεν ήταν ούτε σιωπηλός, ούτε λιγομίλητος, ίσα ίσα υπήρξε (κι όχι μόνο για τα δικά του μέτρα) λαλίστατος και αποκαλυπτικός!

Τόσο αποκαλυπτικός υπήρξε ώστε μου εκμυστηρεύθηκε πως όταν άρχιζε να... θωπεύει την πορτοκαλί μπάλα και οι φίλοι του στην Καστοριά, κατ' αντιστοιχία με τον Κούκοτς, τον αποκαλούσαν "Τόνι" (λόγω του Νο 7 στη φανέλα, της αριστεροχειρίας, των μακριών άνω άκρων, της ευστροφίας και της έφεσης στην άμυνα και στην πάσα) , αυτός αν και γκαρντ, είχε ως πρότυπα του φόργουορντ και σέντερ!

Μου τους κατονόμασε κιόλας: τον Φάνη Χριστοδουλου, τον Παναγιώτη Φασούλα και τον Κένι Μπάρλοου!

Παρεμπιπτόντως το ντοκιμαντέρ του ΟΤΕ TV θα προβληθεί την παραμονή της έναρξης του Ευρωμπάσκετ, δηλαδή στις 4 Σεπτεμβρίου, όταν συμπληρώνονται ακριβώς πέντε χρόνια από το αναπάντεχο και ακόμη αχώνευτο "αντίο" του Διαμαντίδη στην Εθνική. Αφησα αυτή την ερώτηση για το τέλος και τη χαρακτήρισα, με το σχετικό ενοχικό ύφος, "δύσκολη, ίσως και κακή", αλλά ο ίδιος φρόντισε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους...

"Δεν είναι ούτε δύσκολη, ούτε κακή ερώτηση, αλλά δεν κρύβει κιόλας κανένα μυστήριο αυτή η υπόθεση. Ισχύει ότι ακριβώς είπα εκείνο το βράδυ, μετά τον αγώνα με την Ισπανία στην Κωνσταντινούπολη και δεν υπάρχει καμιά θεωρία συνωμοσίας. Πήρα μια δύσκολη απόφαση, που δεν μου ήταν ευχάριστη και ήξερα τι αντίκτυπο θα είχε, αλλά έπρεπε να φροντίσω και να συντηρήσω το σώμα μου, το οποίο ποτέ δεν ήταν το πιο αθλητικό του κόσμου. Ολα αυτά τα χρόνια πολλοί προσπάθησαν να με μεταπείσουν, αλλά εφόσον πήρα και ανακοίνωσα την απόφαση μου δεν υπήρχε περίπτωση να την ανακαλέσω. Από εκεί και πέρα καθένας μπορεί να έχει την άποψη του και κάθε μια από αυτές είναι σεβαστή".

Κάμποσες φορές η (χθεσινή) συζήτηση μας ξέφυγε από τα στενά πλαίσια της Εθνικής ομάδας και εξαπλώθηκε σε όλο το εύρος της κουβέντας που μπορεί να ανοίξει ένας δημοσιογράφος με έναν άνθρωπο, ο οποίος εκτίθεται στα Media από σπανίως έως ποτέ...

Μεταξύ άλλων, λοιπόν, έμαθα ότι παρά το γεγονός ότι και οι δυο γονείς του στην Καστοριά ασχολούνταν με τη γουνοποιία , ο Μήτσος δεν πρόλαβε να εντρυφήσει στο αντικείμενο. Η μόνη άλλη δουλειά που έκανε προτού μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη και αφοσιωθεί στο μπάσκετ ήταν εκείνη του... ηλεκτρολόγου, ως βοηθός ενός ξαδέρφου του για ένα καλοκαίρι, ώστε να βγάλει το χαρτζιλίκι του!

Από εκεί, φαίνεται, πως έμαθε την τέχνη την οποία μετά από δέκα χρόνια εξύμνησε με τον πιο παροιμιώδη τρόπο ο Πίνι Γκέρσον: σχολιάζοντας τη φάση στην οποία τον είδε να απογειώνεται και να ταπώνει τον Αλεξ Ακερ (στον τρίτο τελικό των πλέι οφς, της σεζόν 2006-07) ο τότε προπονητής του Ολυμπιακού είχε πει ότι "τη μια στιγμή βρισκόταν δίπλα μου στον πάγκο και στο επόμενο κλικ έγινε ηλεκτρολόγος και άλλαζε τις λάμπες"!

Προπονητής του Παναθηναϊκού τότε δεν ήταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αλλά "ο κύριος Ομπράντοβιτς", όπως τον αποκάλεσε πέντε έξι φορές ο Διαμαντίδης, αποκαλύπτοντας μάλιστα ότι "το 2004, όταν έκανα την πρώτη προπόνηση μαζί του, αφενός συνειδητοποίησα ότι μέχρι τότε ασχολούμουν με...άλλο άθλημα και αφετέρου φοβήθηκα ότι δεν θα καταφέρω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του"!

Μου έκανε επίσης εντύπωση ο σεβασμός και τα αισθήματα αγάπης που τρέφει για όλους τους προπονητές και τους συμπαίκτες του, μάλιστα στη συζήτηση για το "βάλ' το αγόρι μου", δεν έβγαλε βεβαίως την ουρά του απ' έξω, αλλά έσπευσε να υπερθεματίσει την κίνηση και την πάσα του Νίκου Ζήση και τα γρήγορα πλάγια βήματα τα οποία έκανε στη συνέχεια ο Βασίλης Σπανούλης κλείνοντας τον δρόμο του Ριγκοντό.

Α, για να μην το ξεχάσω: επίτηδες χρησιμοποίησα προηγουμένως το ρήμα "εκτίθεται" και ο λόγος είναι στην κυριολεξία δικός του. Κάποια στιγμή που η κουβέντα έφτασε και στο παρόν, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού (ο οποίος θαρρώ πως ενθουσιάστηκε με τη μεταγραφή του Καλάθη) μου είπε κάτι που δεν το ακούς συχνά και εύκολα από παίκτες τέτοιου βεληνεκούς...

"Στα 35 μου και έχοντας αποφασίσει ότι η επόμενη σεζόν θα είναι η τελευταία της καριέρας μου, αυτό που με απασχολεί δεν είναι μήπως εκτίθεμαι ο ίδιος, αλλά να μην εκθέτω τους συμπαίκτες μου και την ομάδα μου"!

ΥΓ: Με τη σημερινή προδημοσίευση αυτών των ολίγων αποσπασμάτων, νιώθω ότι αδικώ κατάφωρα και τον Διαμαντίδη, και τον εαυτό μου και την... υπερπαραγωγή που (όπως είπε ο ίδιος γελώντας, αλλά και με μια καμουφλαρισμένη αμηχανία) στήσαμε για πάρτη του. Επιφυλάσσομαι όμως για τις 4 Σεπτεμβρίου, κοινώς η συνέχεια επί της οθόνης...