Μία εικόνα από το αύριο

H χρυσή Eθνική Εφήβων του 1995 άρχιζε και τελείωνε σε έναν πυρήνα 7-8 παικτών, με τέσσερις διακοσμητικούς που ανέμιζαν την πετσέτα από τον πάγκο. Βασικοί στην Ανδρών έγιναν μόνο οι τρεις: Κακιούζης, Δ.Παπανικολάου, Ρεντζιάς. Τέσσερις άλλοι (Καλαϊτζής, Σούλης, Καράγκουτης, Χατζής) τη στελέχωσαν σποραδικά.

Η Εθνική Εφήβων του 2003 πόνταρε σε ένα σεξτέτο που δεν είχε πρωτοκλασάτο πλέι-μέικερ, αλλά έφτανε για να την κουβαλήσει ως το βάθρο. Μεταλαμπαδεύτηκε, σύσσωμο, στους μεγάλους: Σχορτσανίτης, Βασιλειάδης, Βασιλόπουλος, Μαυροκεφαλίδης, Περπέρογλου, Βουγιούκας. Για λίγο τους ακολούθησε ο Ξανθόπουλος. Οι υπόλοιποι δεν προχώρησαν.

Η Εθνική Εφήβων του 2015 κέρδισε τον προημιτελικό σχεδόν με τη δεύτερη πεντάδα της. Σε ολόκληρο το β' ημίχρονο, ο Παπαγιάννης και ο Σταμάτης έμειναν στον πάγκο, όπως και ο βασικός Μουράτος. Ο Κόνιαρης, που πέρυσι ξεκινούσε στον "άσο", παρακολουθούσε από την τηλεόραση τραυματίας. Ο κορυφαίος του χορού Χαραλαμπόπουλος έπαιζε απροπόνητος.

Ο πήχυς της ποιότητας έμεινε στα ύψη, όσα πειράματα κι αν επιχείρησε ο προπονητής. Όταν βρέθηκε η συνταγή της επιτυχίας, οι μεθαυριανοί αστέρες του ισπανικού μπάσκετ παραδόθηκαν άνευ όρων. Η διαφορά έφτασε και τους 20 πόντους, μολονότι η ανάπαυλα βρήκε τις ομάδες ισόπαλες.

Νομίζω ότι ουδέποτε εμφανίσαμε μια τόσο γεμάτη φουρνιά. Γεμάτη με ταλέντο, με αθλητικά προσόντα, με προσωπικότητα, με πάθος, με ωριμότητα, με know-how. Με κοντούς, με ψηλούς, με πλάγιους, με παίκτες ικανούς να παίξουν πολλούς διαφορετικούς ρόλους.

Ο Μήτογλου ξεκίνησε στο "4", αλλά διέπρεψε στο "5", όπου έκοψε τον βήχα ενός σέντερ που ως τότε έκανε πάρτι (Σίμα). Ο γκαρντ Λούντζης κατέβηκε στο "3", σαν νέος Διαμαντίδης.

Το "τριάρι" Χαραλαμπόπουλος έπαιξε όλο το ματς ως "stretch four", πότε ποστάροντας και πότε εκτοξεύοντας τρίποντα από την περιφέρεια. Ο πόιντ-γκαρντ Τολιόπουλος άλλοτε μοίραζε και άλλοτε εκτελούσε.

Το one-man-show του σπουδαίου Ντόρσεϊ ήταν ποτισμένο με τον ιδρώτα που ο ίδιος έχυνε στην άμυνα.

Τους έβλεπα και τους οραματιζόμουν στην Εθνική Ανδρών του 2020. Τόκυο, ερχόμαστε! Ερχόμαστε ξανά...

Δεν ξέρω αν θα χρησιμεύσει το dvd της Σαϊτάμα για τον αποψινό ημιτελικό με τις ΗΠΑ, πιστεύω όμως ότι η ομάδα μας θα τελειώσει αυτό το Μουντομπάσκετ με μετάλλιο. Οι Τούρκοι και οι Κροάτες είναι σκληρά καρύδια, αλλά η έδρα προσφέρει ένα πρόσθετο εφόδιο. Αυτή τη φορά οι Κρήτες γεμίζουν το γήπεδο, ενώ πέρυσι προτίμησαν τις πλατείες και τις αμμουδιές.

Αλλά και η φετινή U19 είναι πολύ πιο ελκυστική από την περυσινή αποδεκατισμένη και ταλαίπωρη U21. Πάρτε τους κορυφαίους της προηγούμενης γενιάς (Αντετοκούνμπο, Παπαπέτρου, Μποχωρίδη, Αγραβάνη), πασπαλίστε τους με τα νιάτα αυτής που απόψε και αύριο διεκδικεί παγκόσμιο τίτλο και ονειρευτείτε μαζί μου. Τόκυο, σαγιονάρα...

Το στοίχημα, βεβαίως, είναι να γίνουν οι έφηβοι άνδρες. Να μη χάσουν τον δρόμο τους, στην κρίσιμη διετία που ακολουθεί.

Εάν ο Σταμάτης μάθει να οργανώνει, μπορεί να γίνει Σπανούλης. Ειδάλλως κινδυνεύει να μείνει Διαμαντόπουλος.

Ο καταπληκτικός Λούντζης (δύο χρόνια μικρότερος από τους υπόλοιπους) είναι υβρίδιο Διαμαντίδη, αλλά μοιάζει πιο εξωστρεφής από το είδωλό του. Θα καταφέρει να βαδίσει στα χνάρια του;

Ο Τολιόπουλος απέκτησε πείρα από Α1 και ήδη παρουσιάζει αλματώδη πρόοδο σε σχέση με το 2014.

Ο Ντόρσεϊ μπορεί να γίνει πρωταγωνιστής στο Όρεγκον και να κάνει πολύ θόρυβο στο NCAA, με -όχι και τόσο μακρυνό- ορίζοντα το ΝΒΑ.

Ο Χαραλαμπόπουλος είναι σχεδόν έτοιμος, αλλά ακόμη υστερεί σε εκρηκτικότητα και ταχύτητα.

Ο Μήτογλου και ο Τσαλμπούρης μαθαίνουν σωστά το μπάσκετ στην Αμερική, αλλά πρέπει να σκληραγωγηθούν και να αποκτήσουν -ειδικά ο δεύτερος- όγκο και δύναμη.

Αντιθέτως, ο Κώττας μπορεί να γίνει ένας ψηλός παλαιάς κοπής, αφού γεμίζει τη ρακέτα και δεν φοβάται την επαφή.

Ο Σκουλίδας κάνει σωστά όλες τις δουλειές, αλλά έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης, όπως και ο Μουράτος και ο ρολίστας Μπιλλής.

Για μένα, το μεγάλο αίνιγμα αυτής της ομάδας είναι ο Παπαγιάννης. Προσπαθώ να θυμηθώ αν πήρε έστω μία φορά τη μπάλα για να βάλει τους αντιπάλους μες στα καλάθια και δυσκολεύομαι. Ο ημιτελικός με τις ΗΠΑ θα είναι ένα κρίσιμο τεστ για τον ίδιο, μία εικόνα από το αύριο.

Η πρώτη του χρονιά στον Παναθηναϊκό μάλλον τον άφησε πίσω, παρά τον ωφέλησε. Έχει τρομακτικά προσόντα και μπορεί να επιβεβαιώσει τις προβλέψεις που τον θέλουν "Ελληνα Γκασόλ" (κατά προτίμηση Μαρκ), αλλά οφείλει να βελτιώσει άμεσα τις αδυναμίες του.

Να χρησιμοποιήσει περισσότερο το κορμί του, να δυναμώσει, να κάνει αισθητή την παρουσία του στο low-post, να κυνηγήσει το επιθετικό ριμπάουντ, να φτιάξει το σουτ, να κάνει σωστά σκριν, να αποκτήσει νοοτροπία κυρίαρχου ηγέτη. Αυτή τη στιγμή, δεν τον νιώθει η αντίπαλη άμυνα όσο θα έπρεπε.

Ο Παπαγιάννης έχει ξεχωριστή επαφή με το καλάθι, μοιράζει τις τάπες χωρίς καλά καλά να ξεκολλάει από το έδαφος, κερδίζει τα ριμπάουντ με τα ακροδάχτυλα, αλλά δεν είναι "dominant" όσο θα περίμενε κανείς, από σέντερ με τέτοιες προδιαγραφές.

Εάν ήμουν στη θέση του νεαρού, θα άκουγα τη συμβουλή του μπαμπά και θα δεχόμουν μία από τις προτάσεις που καταφτάνουν σωρηδόν από καλά αμερικανικά κολέγια: Κεντάκι, Νορθ Καρολάινα Στέιτ, Σεντ Τζονς κ.α.

Εκεί θα μάθει να παίζει ξύλο με τα θηρία και να γεμίζει τα αντίπαλα κορμιά (αλλά και το δικό του) με μώλωπες. Θα πάρει άμεσα χρόνο συμμετοχής και θα γίνει μπασκετμπολίστας.

Προς το παρόν, και όπως πάντα θα γίνω αυστηρός με αυτούς που εκτιμώ περισσότερο, θυμίζει περισσότερο τον παλαιό Παπαγιάννη ή τον Ρεντζιά, παρά τους Γκασόλ.

Στον Παναθηναϊκό, του πρωταθλητισμού, θα περιμένει ξεροκόμματο από τον Τζόρτζεβιτς, όπως περίμενε -μάταια- από τον Ιβάνοβιτς.

Σιγά, που θα ενδιαφερθεί ο προπονητής της Εθνικής Σερβίας, για το αύριο του ελληνικού μπάσκετ...