Έρχονται οι πρόεδροι!

Ήταν μία και 24 λεπτά χθες το μεσημέρι και ζούσα μέσα στη συνηθισμένη παράνοια της προετοιμασίας μου για την εκπομπή στον OTETV, όταν κτύπησε το κινητό τηλέφωνο μου και στην άλλη άκρη της γραμμής άκουσα αλαφιασμένο τον Υπεύθυνο Τύπου και Επικοινωνίας της ΚΑΕ Ολυμπιακός να μου ανακοινώνει το ευκταίο, πλην απευκταίο!

«Έρχονται οι πρόεδροι»!

Στο λόγο της τιμής μου, η ανακοίνωση του Μπαφέ ήχησε στ' αυτιά μου πιο δραματικά κι από το αν άκουγα τον Τσίπρα να λέει ότι «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ή κάποιο αφεντικό μου να μου λέει «απολύεσαι»!

Ας εξηγήσω, λοιπόν, το οξύμωρο σχήμα και την παραδοξολογία της υπόθεσης...

Ήταν όντως ευκταίο το να έλθουν οι πρόεδροι στο στούντιο του OTE TV, για να εμφανιστούν στην εκπομπή «Pick N' Roll», άλλωστε εγώ ήμουν που τους πιλάλιζα εδώ και καιρό γι' αυτή συνέντευξη...

Ήταν όμως και απευκταίο εκείνη τη στιγμή, για καθαρά πρακτικούς και τεχνικούς λόγους: το προηγούμενο βράδυ άμα τη αφίξει τους από τη Μαδρίτη απάντησαν αρνητικά στο sms που τους είχα στείλει (ως είθισται στην επικοινωνία μαζί τους), λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων και ως εκ τούτου όχι μόνο έψαξα για άλλον καλεσμένο, αλλά κουβάλησα και τον Νίκο Βετούλα από την Πάτρα!

Τον κουβάλησα τον φουκαρά και τον άφησα να ξεροσταλιάζει δυο ώρες στην Παιανία μέχρι τη στιγμή που έπεσαν οι τίτλοι τέλους στο... «Μπεν Χουρ» με τους Αγγελόπουλους και μπήκε στο στούντιο για να γράψουμε μαζί ένα μέρος της επόμενης εκπομπής!

Σκέτο θρίλερ!

Αμ' το άλλο; Η εκπομπή εκτάκτως άρχιζε στις 20.00, θα ολοκληρωνόταν στις 21.00 και στον ελάχιστο χρόνο που απέμενε έπρεπε να ζητήσουμε παράταση στη διάρκεια της, να ετοιμάσουμε ένα εισαγωγικό βίντεο, να αλλάξουμε τη ροή και να ενημερώσουμε όλο το...Σύμπαν με δελτίο Τύπου για την πρώτη και μοναδική στα χρονικά παρουσία των αδελφών Αγγελόπουλου στο στούντιο μιας εκπομπής...

Αυτό κι αν ήταν θρίλερ!

Παρεμπιπτόντως -κι αφού όλα εξελίχθηκαν ομαλώς και κατέληξαν καλώς καμωμένα-έμελλε να εξελιχθεί κι ένα τρίτο θρίλερ, που είχε να κάνει με την αστοχία του Παναγιώτη Αγγελόπουλου στα τρία «αλά Λάρι Μπερντ» τα οποία εκτέλεσε στην μπασκέτα του στούντιο!

Ο αρχισυντάκτης της εκπομπής Ρήγας Δάρδαλης τους έπεισε να κλείσουμε την εκπομπή κατ' αυτόν τον ευτράπελο και πάντως ασυνήθιστο τρόπο, ο Γιώργος ο οποίος (σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό στον τελικό, αλλά και γενικώς μέσα στην εφετινή σεζόν) είναι πολύ καλός στις ελεύθερες βολές παραχώρησε τη θέση του στον Παναγιώτη κι αυτλος έβγαλε το σακάκι, έκανε δυο τρεις διατατικές ασκήσεις στο τελευταίο διάλειμμα και τα... μπουμπούνισε, αλλά τζίφος...

Και τα τρία σουτ κατέληξαν στο σίδερο, αλλά δικαιολογείται διότι η μπάλα που του δώσαμε ήταν ξεφούσκωτη και δεν του έκανε το χατίρι!

«Εγώ παίζω με μπάλες στις δέκα λίμπρες κι εσείς μου δώσατε μία που δεν είναι καν στις τέσσερις» διαμαρτυρήθηκε, αλλά ως γνωστόν, μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!

Θέλω να πιστεύω ότι τα λάθη έμειναν στις λίμπρες της μπάλας και δεν επεκτάθηκαν κι αλλού, μάλιστα βρίσκω την ευκαιρία να επισημάνω ένα γεγονός που τιμά ιδιαιτέρως τους ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού: ούτε ευθέως, αλλά ούτε και πλαγίως ή με υπονοούμενα ή μέσω τρίτου εξέφρασαν την αξίωση ή έστω την επιθυμία να τους διατυπωθεί ή -ακόμη χειρότερα- να μην τους υποβληθεί κάποια ερώτηση...

Τούτο το γράφω μετά λόγου γνώσεως: μολονότι μου έχει συμβεί ελάχιστες φορές, πολλοί επιφανείς άνθρωποι (σε αξιώματα και οικονομικό βεληνεκές) όταν πρόκειται να δώσουν μια συνέντευξη θέτουν όρους και αποκλείουν εκ των προτέρων «επικίνδυνες» ερωτήσεις, αλλά ελόγου τους δεν εξέφρασαν καμία τέτοια πρόθεση και οι μόνες αγωνίες που είχαν ήταν σε ποια κάμερα πρέπει να κοιτάζουν και εάν θα μιλάμε στον ενικό ή στον πληθυντικό!

Παρεμπιπτόντως πρέπει να τονίσω κάτι που μου προξένησε μεγάλη εντύπωση: αναφέρομαι στην πραγματικά αδερφική αλληλεγγύη τους, υπό την έννοια ότι είτε ρωτούσε φωναχτά ο ένας τον άλλον, είτε κοιτάζονταν στα μάτια για το ποιος θα απαντήσει σε κάθε ερώτηση και ποιος θα δευτερολογήσει!

Απ ό,τι έχω παρατηρήσει, ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και όποτε (συνήθως μετά από κάποια σημαντικά ματς) κάνουν δηλώσεις στα όρθια και αυτό νομίζω ότι περισσότερο από τους ίδιους, θα αρέσει και θα κολακεύει στον πατέρα τους!

Η συνέντευξη επί της ουσίας, αλλά και με τα παραφερνάλια της έτυχε μεγάλης προβολής και απ' ότι αφουγκράζομαι προκάλεσαν πάταγο! Ο λόγος είναι απλός: τώρα -και κυρίως μέχρι πριν από λίγα χρόνια-οι Αγγελόπουλοι θεωρούνταν αντιδημοσιογραφικοί και είχαν γίνει διάσημοι για τη σιωπή τους. Στην κυριολεξία μάλιστα, διότι ο πιο συνηθισμένος τρόπος να ανοίξει κάποιος δίαυλο επικοινωνίας μαζί τους είναι τα sms από το κινητό τηλέφωνο, που βεβαίως δεν προσφέρονται για πολλή φλυαρία!

Συν τοις άλλοις απάντησαν επί παντός του επιστητού, ακόμη και σε ερωτήσεις τις οποίες εγώ δεν είχα συμπεριλάβει στην ατζέντα μου, είτε επειδή δεν τις έκρινα σημαντικές, είτε ένεκα της λεγόμενης «οικονομίας του έπους». Τις συμπεριέλαβαν ευσχήμως στη δική τους και με αυτόν τον επαγωγικό τρόπο προέκυψαν κιόλας ειδήσεις, τύπου Κέβιν Γκαρνέτ!

Από την εμπειρία μου, όντας σαράντα χρόνια φούρναρης, θεωρώ ότι σε τέτοιες περιπτώσεις είδηση συνιστά ακόμη και η παρουσία ενός ανθρώπου σε μια εκπομπή, πόσο μάλλον δυο ανθρώπων! Οι Αγγελόπουλοι έχουν το προνόμιο να μην ξέρει πολλά πράγματα για πάρτη τους ο κόσμος, οπότε ακόμη κι αν βήξουν προκαλούν θόρυβο, στην κυριολεξία και μεταφορικώς!

Γενικώς οι φίλαθλοι (και όχι μονάχα του Ολυμπιακού, ούτε οι... Παναθηναϊκοί) ιντριγκάρονται να βλέπουν μεγαλόσχημους παράγοντες να εμφανίζονται δημοσίως και να απαντούν σε ερωτήματα, που και οι ίδιοι θα τους έκαναν εάν τους συναντούσαν στο γήπεδο, σε ένα εστιατόριο ή στο δρόμο!

Όπως άλλωστε είχε πει κάποτε ο μέγας δάσκαλος της δημοσιογραφίας, Χρήστος Πασαλάρης, δεν έχει σημασία τι λέει κάποιος, αλλά ποιος λέει κάτι: δεν απαξιώνω αυτά που είπαν οι Αγγελόπουλοι (τουναντίον υπήρξαν σημαντικά και αποκαλυπτικά), αλλά με την Πασαλάρεια λογική, που βεβαίως έχει στοιχεία υπερβολής, και μόνο η εμφάνιση τους υπήρξε σπουδαιότερη από τον λόγο τον οποίο άρθρωσαν!

Εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση και θα γυρίσω οκτώ χρόνια πίσω, όταν δηλαδή είχα φάει χυλόπιτα από τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο στην... ανήθικη πρόταση μου να βγει στην «Κερκίδα του Σαββάτου» της ΕΤ-1. Ήταν το πρωί της 13ης Μαρτίου του 2007 όταν συναντηθήκαμε κατά τύχη στο αεροδρόμιο, καθώς εκείνος συνόδευε την αποστολή του Ολυμπιακού στη Μόσχα για τον αγώνα με την ΤΣΣΚΑ κι εγώ πήγαινα στο Ρέθυμνο για μια αθλητική εκδήλωση.

Του ζήτησα με μπόλικο θράσος και με άγνοια κινδύνου να έρθει στο στούντιο και για να πω την αμαρτία μου περίμενα την απάντηση που μου έδωσε: «Δεν είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να μιλάνε και να εκτίθενται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης» μου είπε, αλλά υποσχέθηκε να μου δώσει τη συνέντευξη, «όταν θα πάρουμε το πρωτάθλημα»!

Γέλασα τότε κι επειδή εκείνη η κουβέντα έγινε μεσούσης της (εντός, εκτός και επί τα αυτά) κυριαρχίας του Παναθηναϊκού, τον προβοκάρησα ως εξής: «Εμ' τότε, με το συμπάθιο, κύριε Αγγελόπουλε, αλλά αυτό είναι σαν το "ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι"»!

Πλάκα πλάκα, ο Μάης έζησε, απλώς αυτή η συνέντευξη άργησε οκτώ Μάηδες!

Εκτίμησα διάφορα παρασκηνιακά γεγονότα της χθεσινής συνέντευξης και μιας και το κείμενο επέχει τρόπον τινά, ρόλο backstage υποκύπτω στον πειρασμό να τα παραθέσω:

• Ήρθαν πεζοί και όχι καβαλάρηδες, υπό την έννοια ότι εμφανίστηκαν σε μια εκπομπή όχι μετά από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου (όπως είχε συμβεί στην Πόλη και στο Λονδίνο), αλλά μετά από την ήττα στον τελικό της Μαδρίτης. Άλλοι στη θέση τους θα κρύβονταν και δεν θα είχαν καμιά όρεξη να δίνουν συνεντεύξεις, αλλά όπως ορθώς και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, «ανάμεσα στο τίποτε και στη στενοχώρια μιας ήττας, προτιμώ τη στενοχώρια της ήττας»!
• Δεν έχω καμιά διάθεση να τους βάλω φωτοστέφανο και να αγιογραφήσω τους βίους τους, αλλά οφείλω να επισημάνω ότι υπήρξαν ευπροσήγοροι, διακριτικοί, ευγενέστατοι και αθόρυβοι, τόσο κατά την άφιξη, όσο και κατά την αποχώρηση τους από τα στούντιο.
• Υπήρξαν επίσης πρόθυμοι να απαντήσουν ακόμη και σε ερωτήσεις που αφορούσαν τα εν οίκω (και μη εν δήμω), και διάφορα προσωπικά δεδομένα, μηδέ των οικονομικών στοιχείων εξαιρουμένων ή να αποκαλύψουν γεγονότα τα οποία δεν είχαν γίνει ποτέ γνωστά.
• Στην ατζέντα μου είχα προλάβει να γράψω 26 ερωτήσεις και φοβόμουν ότι εφόσον απαντούσαν και οι δυο σε όλες, συν τα απαραίτητα βίντεο της εκπομπής δεν θα πρόκανα ούτε τις μισές. Παρά το γεγονός αυτό και δεδομένου του «follow up» (ερώτηση στο καπάκι και δευτερολογία εάν το απαιτεί η πρώτη απάντηση) νομίζω ότι διατύπωσα καμιά σαρανταριά από δαύτες. «Είχα άλλες τόσες ερωτήσεις να σας κάνω, αλλά ο τηλεοπτικός χρόνος είναι αμείλικτος» τους είπα, αποχαιρετώντας τους. «Κρίμα, διότι από τη στιγμή που... ζεσταθήκαμε, είχαμε κι εμείς άλλες τόσες απαντήσεις να σας δώσουμε» μου είπαν και με έστειλαν αδιάβαστο!
• Πάνω στην πρεμούρα που είχα, μου διέφυγαν δυο μια από εκείνες τις οποίες θεωρούσα πιο προβοκατόρικες: Η μία ήταν «εάν έχουν αισθανθεί ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται το ψώνιο τους για τον Ολυμπιακό» και η δεύτερη «ποιο λάθος θα ήθελαν να διορθώσουν ή να μην έχουν διαπράξει εάν μπορούσαν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω».

​ΥΓ: Ε, δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Μια άλλη φορά ίσως, άλλωστε τα πρώτα οκτώ χρόνια είναι δύσκολα!