Περήφανος πόνος…

Απογοήτευση δεν υπάρχει, σε καμία περίπτωση. Πόνος όμως, ναι. Θα κρυβόμασταν πίσω από το δάχτυλό μας, εάν γράφαμε ότι δεν στεναχωρηθήκαμε από την ήττα. Τελικός Ευρωλίγκας είναι αυτός, όχι ένα παιχνιδάκι της σειράς για να περάσει απαρατήρητη η ήττα στη Μαδρίτη.

Σε αυτή την ομάδα, δεν μπορείς να καταλογίσεις τίποτα. Από υπέρβαση σε υπέρβαση πηγαίνουν αυτά τα παιδιά και έφτασαν στο τελικό με τη Ρεάλ. Μια ομάδα που και στην έδρα της έπαιζε και διόρθωσε τα κακώς κείμενα των προηγούμενων ετών στο ρόστερ της. Οι επιλογές των Νοτσιόνι (ειδικά αυτός) και Ματσιούλις της έδωσαν το μέταλλο που της έλειπε. Ο δεύτερος «καθάρισε» το προβάδισμα του Ολυμπιακού στο ξεκίνημα του ματς και ο πρώτος τα έκανε όλα. Και πόντους και άμυνα και ριμπάουντ…

Όπως είπε και ο Βασίλης Σπανούλης κατά την διάρκεια της σεζόν «πρέπει να μάθουμε και να χάνουμε». Η Ρεάλ κατέκτησε δίκαια τη κούπα. Οι παίκτες της δεν τα έχασαν όταν ο Θρύλος έκανε το ξέσπασμά του. Εκεί που το 40-29, έγινε με… συνοπτικές διαδικασίες 40-41.

Οι γηπεδούχοι δεν λύγισαν και με τον Κάρολ να… ντύνεται Σπανούλης, πέτυχαν μεγάλα και δύσκολα καλάθια. Ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να είχε καλύτερη τύχη, εάν στο 62-55, είχε καλύτερες επιλογές στην επίθεση (εάν έμπαινε το τρίποντο του Πρίντεζη, μπορεί να γράφαμε άλλα τώρα…).

Ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να φέρει τη κούπα στην Ελλάδα, αλλά έκανε για μια ακόμη φορά τους φίλους του ΠΕΡΗΦΑΝΟΥΣ. Πολλά μπράβο σε όλους, για την πορεία τους όλη τη σεζόν. Για τις βραδιές στις πρώτες φάσεις, για τον θρίαμβο κόντρα στην Μπαρτσελόνα, για το έπος του ημιτελικού.

Και επειδή οι φίλοι του Ολυμπιακού ξέρουν να αναγνωρίζουν, πολύ καλά έκαναν και πήγαν στο αεροδρόμιο για να αποθεώσουν τους παίκτες. Γιατί στις καρδιές μας, για πάντα θα είναι αιώνιο πρωταθλητές Ευρώπης…

Υ.Γ. Από τον τελικό, μία εικόνα κρατάμε για το μέλλον. Την τσαντίλα του Παπαπέτρου. Βράζει το αίμα του και σε αυτό το φάιναλ φορ, απέδειξε ότι τα καλύτερα έρχονται…