Αφρόψαρο στα φουσκονέρια

Λένε ότι τα κύπελλα δεν κερδίζονται την άνοιξη, αλλά το καλοκαίρι. Ο θρίαμβος της Ρεάλ στον τελικό της Μαδρίτης και η κατάκτηση της Ευρωλίγκας μετά από 20 χρόνια ήταν αποτέλεσμα δύο κινήσεων που άλλαξαν το DNA της και την πότισαν με σκληράδα, μέταλλο και πνεύμα νικητή.

Ο Αντρές Νοσιόνι και ο Γιόνας Ματσιούλις φόρεσαν τη λευκή φανέλα και την έκαναν να μοιάζει με στολή κομμάντο. Για πρώτη φορά μετά από δύο δεκαετίες, η Ρεάλ έγινε ομάδα όχι επίδειξης, αλλά τίτλου.

Όσο πάσχιζε να νικήσει τον Ολυμπιακό με την παραδοσιακή συνταγή, με Ρουντιές και με Γιουλιές, έβρισκε απέναντί της τσιμέντο και παρέπαιε. Όταν έστειλε στα χαρακώματα τον Αργεντινό και τον Λιθουανό, έπιασε το μαχαίρι στα δόντια.

Ξαφνικά, ο Ολυμπιακός είχε απέναντί του έναν αντίπαλο που έτρωγε σίδερα. Τα φάουλ με τα οποία φορτώθηκαν γρήγορα οι ψηλοί της Ρεάλ (Αγιόν, Ρέγιες αλλά και Μπουρούσης) αποδείχθηκαν κατάρα, παρά ευλογία.

Μετά το νερόβραστο ξεκίνημα, η άμυνα της Ρεάλ δεν άφηνε το παραμικρό ξέφωτο, ιδίως στον εξουθενωμένο από την υπερπροσπάθεια του ημιτελικού Βασίλη Σπανούλη.

Ο αρχηγός των «ερυθρολεύκων» ένιωσε τα πόδια του βαριά και προσπάθησε να ξεφορτωθεί τη μπάλα γρήγορα, ώστε να βγουν ελεύθερα σουτ για τους συμπαίκτες του και λέι-απ για τους ψηλούς.

Όμως, το γήπεδο δεν λέει ψέματα. Απέναντι στη στελεχωμένη με 3 πρωτοκλασάτους σέντερ και με 3 φόργουορντ που πίνουν αίμα για πρωινό ψηλούς μπροστινή γραμμή της Ρεάλ, ο Ντάνστον, ο Χάντερ και ο Πέτγουεϊ έμοιαζαν με νάνους.

Η γραμμή της τροφοδοσίας ήταν κομμένη και τα κέφια των Λοτζέσκι-Σλούκα δεν έφταναν. Ο Ολυμπιακός είχε καλή κυκλοφορία της μπάλας στο πρώτο δεκάλεπτο, όταν δίδαξε ωραίο μπάσκετ και μας έκανε όλους αισιόδοξους.

Έπειτα, ναυάγησε. Ο Νοσιόνι (6) και ο Ματσιούλις (9) και ο τρίτος καμικάζι του καλοκαιριού Ρίβερς (3) πέτυχαν μαζί τους 18 από τους 20 πόντους της Ρεάλ στη δεύτερη περίοδο. Δεν είναι τυχαίο ούτε σύμπτωση…

Στο ζωντανό Pre-Game του τελικού εδώ στη Gazzetta, με ρώτησε κάποιος αναγνώστης ποιον θεωρούσα πιο επικίνδυνο παίκτη της Ρεάλ.

Η απάντησή μου, αυτολεξεί, ήταν η εξής: «Θα σας φανεί περίεργο, αλλά θα πω τον Κάρολ. Είναι παίκτης-κλειδί γενικώς, και κλειδί απέναντι σε κλειστές άμυνες γενικώς».

Δυστυχώς, η μαντεψιά μου δικαιώθηκε απόλυτα. Αν δεν είχε αυτόν τον φλογοβόλο σουτέρ, η Ρεάλ μάλλον θα τον έχανε τον τελικό. Δεν θα της έφταναν ο Νοσιόνι με τον Ματσιούλις ούτε η ζωογόνος δύναμη της έδρας.

Όταν ο Ολυμπιακός έστρωσε σερί 12-0 και προσπέρασε (40-41 με καλάθι του Πρίντεζη στον αιφνιδιασμό), το μυαλό της Ρεάλ άρχισε να λειτουργεί σε ανάποδες στροφές. Τα γρανάζια που γύριζαν όπως όπως ακούγονταν μέχρι τις κερκίδες.

Τότε, εμφανίστηκε από το πουθενά ο μικρός ήρωας, που περνάει απαρατήρητος ακόμα και στον δρόμο έτσι όπως είναι λεπτοκαμωμένος και γλυκομίλητος.

Ο Κάρολ πέτυχε τρία απανωτά τρίποντα με δύο ή τέσσερα ή και έξι χέρια να του κλείνουν τα μάτια, το ένα πίσω από το άλλο, μπαμ, μπαμ, μπαμ! Το σκορ έγινε 43-49 ώσπου να πεις «Τζέι Σι».

Η κερκίδα ξαναβρήκε τη φωνή της, οι ιαχές των Ισπανών φιλάθλων έγινε κύμα και εγώ θυμήθηκα αυτό που έλεγα στο ξεκίνημα, ότι η έδρα είναι ένα τεράστιο πλεονέκτημα ακόμα και για την πιο μέτρια ομάδα.

Βεβαίως, ο Κάρολ δεν είναι κάποιος ανύπαρκτος, όπως βιάστηκαν να τον βαφτίσουν οι παντογνώστες της ελληνικής κερκίδας. Στο τελευταίο «κλάσικο» του ισπανικού πρωταθλήματος, έβαλε 23 πόντους στην δ’ περίοδο!

Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερος σουτέρ από τον Κάρολ στην Ευρώπη. Στον τελικό του Λονδίνου προερχόταν από τραυματισμό και δεν μπόρεσε να παίξει ρόλο, αλλιώς μπορεί να τον είχαμε μάθει πιο νωρίς. 'Η μήπως ήταν λιγότερο δύσκολα τα προχθεσινά σουτ του Σπανούλη;

Λένε και κάτι άλλο όμως οι σημειώσεις μου, από το μοιραίο για τον Ολυμπιακό δίλεπτο. Στα δύο από τα τρία τρίποντα του Κάρολ, προηγήθηκε επιθετικό ριμπάουντ, δηλαδή ανανέωση της ισπανικής επίθεσης.

«Τα ριμπάουντ», είπε απνευστί ο Πάμπλο Λάσο, χθες, όταν ρωτήθηκε ποιο θα ήταν το κλειδί του τελικού.

Η Ρεάλ μάζεψε συνολικά 12 επιθετικά, ενώ σούταρε 13/30 τρίποντα. Την υπόλοιπη ζημιά την έκαναν οι 14 χαμένες βολές του Ολυμπιακού και φυσικά η αφλογιστία του Σπανούλη, ο οποίος τελείωσε τον τελικό με 3 πόντους, 3 ασίστ, 4 λάθη και 1/5 σουτ.

Αλλά πώς να ζητήσεις εξηγήσεις από τον άνθρωπο που άραξε τη μοίρα του Ολυμπιακού και τον ανέβασε δύο φορές στην κορυφή της Ευρώπης; Σε όσους το τολμήσουν, θα πρέπει να απαγορευτεί διά βίου η είσοδος σε γήπεδο μπάσκετ.

Το τελευταίο πεντάλεπτο, ο Ολυμπιακός συνηθίζει να το περνάει στρογγυλοκαθισμένος στη ζώνη του λυκόφωτος. Γύρισα σελίδα στο μπλοκάκι μου και ξεκίνησα να σημειώνω γεμάτος ελπίδα.

Αυτή τη φορά, όμως, το ισοζύγιο βγήκε αρνητικό. Ενεργητικό μόλις 4 πόντων (αφού προηγήθηκε ισπανικό σερί 9-0 στο 62-55), παθητικό 16, με αφετηρία ένα φονικό τρίποντο του Νοσιόνι.

Το ρεζερβουάρ άδειασε, η θάλασσα φούσκωσε και ο Ολυμπιακός έγινε, για να δανειστώ τον στίχο του Παύλου Σιδηρόπουλου, αφρόψαρο στα φουσκονέρια.

Σε ουδέτερο γήπεδο μάλλον θα κέρδιζε, αλλά τέτοιοι αφορισμοί είναι μόνο για συζήτηση στα καφενεία.

Μολονότι αποχωρεί από τη Μαδρίτη με άδεια τα χέρια, αυτή η ομάδα του Ολυμπιακού γέμισε τον κόσμο της με υπερηφάνεια και απέσπασε χειροκροτήματα συμπάθειας ακόμα και από τους ουδέτερους θεατές, ξένους και -το πιο δύσκολο- Ελληνες.

Η νίκη επί της ΤΣΣΚΑ θα παραμείνει ορόσημο για να οιστρηλατεί όσες ομάδες πέφτουν να παλέψουν με σφεντόνες στον λάκκο με τα λιοντάρια. Και η θέση του στην κορυφή της πυραμίδας για αυτή τη δεκαετία που διανύουμε παραμένει εξασφαλισμένη: δύο τίτλοι, τέσσερις τελικοί, τέσσερα φάιναλ-φορ, σε έξι χρόνια.

Εάν μπορούσε να πάρει από τη Ρεάλ για μία νύχτα τον 36χρονο κομμάντο της Σάντα Φε Αντρές «Τσάπου» Νοσιόνι, μπορεί να πανηγύριζε τώρα αυτός.