Η γκαρσονιέρα του Σπανούλη!
Eνώ στα ενδότερα του (πανευρωπαϊκού και όχι μονάχα του ελληνικού) δημοσιογραφικού σιναφιού άναψε από χθες το βράδυ η κουβέντα σχετικά με το εάν και κατά πόσον ο Σπανούλης είναι πλέον (ή μπορεί να γίνει αύριο το βράδυ) ο μεγαλύτερος παίκτης στη σύγχρονη ιστορία της Ευρωλίγκας, ο Μπερτομέου περί άλλα τυρβάζει...
Περί άλλα, που όμως είναι τα... ίδια ή μάλλον αφορούν τον ίδιο τον αρχηγό του Ολυμπιακού, ο οποίος από στιγμή σε στιγμή θα κάνει ντου στο «πράσινο γκέτο» και θα χρειάζεται πλέον να δηλώνει στο ετήσιο Ε9 του και μια γκαρσονιέρα στη Βαρκελώνη!
Το εννοώ αυτό, διότι μετά τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα και τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, ο V-Span θα πρέπει να ετοιμάζεται να γίνει... δωμάτιο στα επί της οδού Camins, αριθμός 8 κείμενα γραφεία της Ευρωλίγκας!
Από τη στιγμή που το διευθυντήριο της διοργανώτριας αρχής έφυγε από το «San Jordi» και μετακόμισε στο κέντρο της Βαρκελώνης, οι ιθύνοντες της βαδίζοντας στα χνάρια του NBA και της FIBA (με τη δημιουργία των Hall of Fames στο Σπρίνγκφιλντ και στο Αλκομπέντας), αποφάσισαν να δώσουν ονόματα θρύλων της Ευρωλίγκας στις διάφορες αίθουσες των γραφείων.
Η αίθουσα στην οποία πραγματοποιούνται οι συνελεύσεις φέρει το όνομα του οκτάκις πρωταθλητή Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, εκείνη των συσκέψεων ονομάζεται «Σαρούνας Γιασικεβίτσιους», αυτή του αγωνιστικού τμήματος «Χουάν Κάρλος Ναβάρο» και του μάρκετινγκ «Ντέγιαν Μποντιρόγκα».
Δεδομένου ότι ο Μπερτομέου θέλει κιόλας να κρατά τις ισορροπίες και να μην κατηγορηθεί για...φαβοριτισμό, δεν περίμενε το χθεσινό κρεσέντο του Σπανούλη (και τις σοβαρές πιθανότητες που έχει αύριο να φορέσει την τέταρτη κορώνα μαζί με το τέταρτο παράσημο του MVP του Φάιναλ Φορ) για να σκεφθεί να ονοματίσει μια αίθουσα προς τιμήν του Σπανούλη. Αργησε κιόλας και σε κάθε περίπτωση δεν κινδυνεύει να του κρεμάσει κουδούνια ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ο οποίος (όπως είπε τις προάλλες ο ίδιος ο Μπερτομέου) τον θεωρεί... Ολυμπιακάκια!
Εκτός και αν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τον κατηγορήσει, επειδή ο «ελεεινός και τιποτένιος» θα προηγηθεί του Διαμαντίδη!
Αλλά, διάβολε, ας μείνουν στην άκρη τα ελληνικά, συλλογικά και οπαδικά πάθη, άλλωστε όπως είπε πριν από λίγη ώρα (στην επίσημη συνέντευξη Τύπου των φιναλίστ) ο Γιώργος Πρίντεζης «οι νίκες των ελληνικών ομάδων και η κατάκτηση των τροπαίων είναι μια εθνική υπόθεση που κάνει υπερήφανο τον λαό μας»...
Ανάλογη υπερηφάνεια μπορεί να αισθανθεί το ελληνικό μπάσκετ και από την (προσήκουσα σε κάθε περίπτωση) τιμητική διάκριση που σκοπεύει να επιδαψιλεύσει η Ευρωλίγκα στον Σπανούλη. Η μάλλον στον... Εσπανούλις, καθότι, ως γνωστόν οι Ισπανοί βάζουν ένα έψιλον μπροστά από κάθε λέξη που αρχίζει με δυο σύμφωνα, εκ των οποίων το πρώτο είναι το σίγμα.
Η υπόθεση αυτή βρίσκεται όντως στην ατζέντα του Μπερτομέου και δεν του «καρφώθηκε» ως ιδέα μετά τα όργια του... ακατονόμαστου στον χθεσινό ημιτελικό. Σε κάποιον συνεργάτη του μάλιστα που τον ρώτησε πριν από λίγο καιρό περί τούτου, ο κομισάριος της Ευρωλίγκας είχε δώσει μια όντως εντυπωσιακή απάντηση...
«Ο Σπανούλης δικαιούται οπωσδήποτε αυτή την τιμή, απλώς με όλα αυτά που κάνει πολύ φοβάμαι πως πρέπει να δώσουμε το .όνομα του σε ολόκληρο το κτίριο»!
Εκείνο που έγραψα στον πρόλογο του κειμένου όντως υφίσταται: μετά τη χθεσινή τρομακτική και συνάμα καταλυτική εμφάνιση του Σπανούλη που διατράνωσε την ταυτοποίηση του ως του πλέον σεσημασμένου «killer» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, άνοιξε πάλι η κουβέντα για τη θέση την οποία δικαιούται στο πάνθεο των κορυφαίων παικτών της Ευρωλίγκας, αλλά και των συμβόλων του ελληνικού μπάσκετ. Δεν ξέρω σε ποια θέση βρίσκεται αυτή τη στιγμή (με βάση όλα κριτήρια που συνεκτιμώνται σε μια τέτοια εκ των πραγμάτων ριψοκίνδυνη επιχείρηση κατάταξης) ή μάλλον σε ποια θα βρεθεί όταν θα τερματίσει την καριέρα του, σίγουρα πάντως, αυτή θα είναι περίοπτη...
Χθες ο Μπίλης οργίασε και νομίζω ότι τα τριάμισι πιο συγκλονιστικά λεπτά της καριέρας του, αποτελούν ένα μοναδικό «case study»: μια περιπτωσιολογία που μπορεί πλέον να διδάσκεται στα σεμινάρια όχι μονάχα του μπάσκετ, αλλά και της ψυχολογίας ή ακόμη και των πολεμικών τακτικών!
«Δεν μπορώ να τον συγκρίνω με κανέναν , διότι απλούστατα είναι μοναδικός» μου είπε πριν από λίγη ώρα ο Αντρέι Κιριλένκο, τον οποίο πάντως ο Σπανούλης άφησε για τα.. δόντια του Σλούκα και δεν τον εξέθεσε: το εννοώ αυτό διότι στον fictional επίλογο του ημιτελικού ο Μπίλης (με τα 0/11 σουτ και με τον μεσαίο γιο του να κοιμάται στην εξέδρα διότι, «φαίνεται ότι με σιχάθηκε») σκόραρε τέσσερα στα τέσσερα καλάθια εναντίον τεσσάρων διαφορετικών αντιπάλων, που όλους τους έστειλε αδιάβαστους!
Ο Χριάπα, ο Ντε Κολό, ο Βοροντσέβιτς και ο Τζάκσον θα ‘χουν να το διηγούνται στα εγγόνια τους ότι ένα θρίλερ μπορεί να γυριστεί ακόμη και ως φιλμ μικρού μήκους. «Ειδικότερα το καλάθι δυο πόντων που μας έβαλε, με αντίπαλο τον Βοροντσέβιτς, νομίζω ότι πρέπει να είναι το δυσκολότερο και το μεγαλύτερο της καριέρας του» μου εκμυστηρεύθηκε ο Δημήτρης Ιτούδης.
Στα λεγόμενα «contested shots» ο Σπανούλης είναι.. μανούλα και γι αυτό κιόλας έχει επικηρυχθεί απ’ όλες τις άμυνες της Ευρωλίγκας. Με αυτά τα σουτ ο Βασίλης είχε ανέκαθεν μια έντονη σχέση, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε έναν αυθεντικό «go-to guy»: στον παίκτη, δηλαδή, που θα πάρει την μπάλα στα κρίσιμα σημεία ενός αγώνα για να τον τελειώσει!
Θαρρώ μάλιστα ότι στην προκειμένη περίπτωση, δεν του δίνουν οι συμπαίκτες του την μπάλα, αλλά αυτή η ρουφιάνα πηγαίνει μονάχη της λες και είναι τηλεκατευθυνόμενη στα χέρια του και εδώ ισχύει αυτό που είπαν κάποτε για τον Μαραντόνα: «Σε αγώνες που παίζει ο Σπανούλης, η μπάλα κλαίει όταν δεν βρίσκεται στα χέρια του»!
Δεν είχα βάλει κοριούς στην τελευταία προπόνηση του Ολυμπιακού, αλλά μια εικόνα της υπήρξε πολύ εύγλωττη και εξηγεί κιόλας το καθυστερημένο, αλλά τόσο εντυπωσιακό κρεσέντο του Σπανούλη. Στον ημιτελικό οι «ερυθρόλευκοι» αντιμετώπιζαν μια ομάδα που διαθέτει πολλά μεγάλα κορμιά και σίγουρα θα επιδίωκε να τον εξαναγκάσει να διεισδύσει στη ρακέτα για να τον περιμένουν τα «θηρία» και να τον καταβροχθίσουν. Τούτο συνέβη κατά κόρον και ανάμεσα στα έντεκα σουτ που έχασε στη σειρά ο Βασίλης, τα τρία ανακόπηκαν με ισάριθμες τάπες, αλλά πίσω είχε η λαρισινή αχλάδα την ουρά!
Σε αυτήν την τελευταία προπόνηση ο Σπανούλης έκανε απανωτά «τυφλά» σουτ με τα ακροδάχτυλα και με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα ώστε να εθιστεί στις συνθήκες που θα δημιουργούσε η άμυνα της ΤΣΣΚΑ. Έπαιρνε δηλαδή την μπάλα και σούταρε ακαριαία, με το πρώτο άγγιγμα και χωρίς να κάνει προσποιήσεις ή άλλες κινήσεις, ώστε να «καλλιεργήσει» την άμεση εκτέλεση του, να μη δώσει χρόνο αντίδρασης στην αντίπαλη άμυνα και να μην μπει στο τριπάκι των Ρώσων να τον στείλουν μέσα στη ρακέτα.
Κάποιος μου είπε πριν από λίγη ώρα (και το γράφω διότι μου αρέσει ως συλλογισμός και προφανώς αληθεύει) ότι, όπως όλοι οι μεγάλοι εκτελεστές, ομοίως και ο Σπανούλης όλα αυτά τα σουτ τα βλέπει και στον ύπνο του και στον ξύπνιο του! Είναι όλα deja vu και τα επαναλαμβάνει με ένα απλό κλικ από τον σκληρό δίσκο του!
ΥΓ: Και ενώ ήμουν έτοιμος να κλείσω αυτή τη... Σπανουλιάδα, εδώ στο Κέντρο Τύπου του «Palacio de los Deportes» ακούω έναν Ιταλό δημοσιογράφο να δίνει ανταπόκριση σε ραδιοφωνικό σταθμό και -Θου κύριε φυλακήν τω στόματι του- να λέει με στεντόρεια φωνή ότι «αυτά που έκανε ο Σπανούλης στα τελευταία τριάμισι λεπτά, μοιάζουν βγαλμένα απ' ευθείας από την ανθολογία των μεγάλων στιγμών του Μάικλ Τζόρνταν και του Κόμπε Μπράιαντ»!
