Σαν χαλικάκι στον ωκεανό

Ok, δεν ντρέπομαι να το πω. Πετάχτηκα πάνω και πανηγύριζα καταστρέφοντας τις φωνητικές μου χορδές πριν ακόμη η μπάλα ξεκινήσει το ταξίδι της προς το καλάθι της Μπαρτσελόνα.

Φώναξα και με άκουσε η γειτονιά. Μερικές φορές, το ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα πάει η ρημάδα μέσα. Το λένε και κισμέτ.

Ο Πρίντεζης στην Κωνσταντινούπολη. Ο Διαμαντίδης στο Βελιγράδι και στη Βαρκελώνη. Ο Πέτζα στο Φάληρο. Ο Φάνης, τότε, στο Ζάγκρεμπ. Ο Τζόρτζεβιτς στην Πόλη. Ο Τζόρνταν, πάνω απ'όλους, κάποτε στη Γιούτα.

Η μπάλα πάει μέσα σαν τηλεκατευθυνόμενη. Την ιστορία του μπάσκετ τη γράφουν τα μεγάλα σουτ. Ο Γιώργος Πρίντεζης ήταν ο τελευταίος που χρειαζόταν ένα τέτοιο πετράδι στο βιογραφικό του, αφού ευλογήθηκε από τη μοίρα όσο ελάχιστοι.

Η Βαρκελώνη σήκωσε τα μαύρα πανιά όσο η μπάλα βρισκόταν ακόμη στον αέρα. Δείτε το ύφος του Τόμιτς στις φωτογραφίες. Το ξέρει, ότι "τετέλεσται". Δείτε το πρόσωπο του μεγάλου Ναβάρο, που έβλεπε την καριέρα του να μουτζουρώνεται τώρα στα γεράματα. Αμφιβάλλω αν θα τον ξαναδούμε σε φάιναλ-φορ.

Ο αρχηγός της Μπαρτσελόνα αστόχησε στο πιο εύκολο σουτ που υπάρχει, ενώ ο υπαρχηγός του Ολυμπιακού πέρασε τη "σπυριάρα" από το μάτι της βελόνας από απόσταση 7 μέτρων.

Έχετε σκεφτεί πόσο κοντά βρίσκεται η διάμετρος της μπάλας στη διάμετρο του καλαθιού; Δεν είναι σαν το τέρμα του ποδοσφαίρου, που μοιάζει σαν να πετάς χαλικάκια στον ωκεανό. Η παραμικρή υποψία αδεξιότητας σου καταστρέφει το αριστούργημα.

Αλλά το σουτ του Πρίντεζη ήταν τέλειο. Η χαμένη βολή του Ναβάρο το έκανε πιο εύκολο. Ακόμα κι αν το έχανε ο Γιώργαρος, ο Ολυμπιακός θα είχε την πολυτέλεια της παράτασης. Δεν ήταν "όλα ή τίποτε".

Θέλει όμως κότσια και άθραυστα καρύδια, να κρατήσεις το μυαλό ήρεμο και το βλέμμα καθαρό, όταν έχουν προηγηθεί 5 τούβλα σε ισάριθμες προσπάθειες. Ο Πρίντεζης ήταν ο MVP του Ολυμπιακού στην προημιτελική σειρά με τη Μπαρτσελόνα και το τρίτο ροζ φύλλο φέρει την υπογραφή του.

Εάν βέβαια οι Ισπανοί έφευγαν με διπλό από τον Πειραιά και τελείωναν τη δουλειά στη Βαρκελώνη, ο ωραίος θα γινόταν μοιραίος και το 0/6 θα τον συνόδευε σαν πέτρα δεμένη στο πόδι.

Ξαναβλέπω την τελευταία φάση του αγώνα και παρατηρώ ότι ο Ολυμπιακός τα έκανε όλα σωστά. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έριξε στο παρκέ σχήμα χωρίς σέντερ, με τους Λοτζέσκι-Πρίντεζη δίπλα στους τρεις κοντούς. Ο Πασκουάλ έβαλε κανονική πεντάδα για να κρύψει τον ορίζοντα.

Μόλις οι Καταλανοί ντουμπλάρισαν τον Σπανούλη (με Σατοράνσκι-Όλεσον), ο Σλούκας έτρεξε κοντά στον αρχηγό και παρέλαβε τη μπάλα, παρασύροντας μαζί του τον Αμπρίνες. Το γήπεδο έμοιαζε ήδη μικρότερο.

Ο παίκτης-κλειδί ήταν ο αφρούρητος πλέον Βαγγέλης Μάντζαρης, ο οποίος "βυθίστηκε" προς το καλάθι και δημιούργησε απειλή. Ο Τόμιτς αναγκάστηκε να μείνει στα μετόπισθεν για να καλύψει τον Μάντζαρη (που ήδη μετρούσε 11 πόντους στο β' ημίχρονο), ο Ντόελμαν έμεινε στον Λοτζέσκι και ο Πρίντεζης έμεινε εντελώς ανενόχλητος έξω στο τρίποντο.

Ο Σλούκας (που νωρίτερα θαυμάστηκε για την άμυνά του στον Ναβάρο) παρέλαβε τη μπάλα από τον Σπανούλη, αλλά δεν θόλωσε από την πίεση του χρόνου. Η πάσα του στον Πρίντεζη ήταν τέλεια, βγαλμένη μάλλον από το μπλοκάκι του προπονητή. Ο Τόμιτς αμύνθηκε με μορφασμούς, αφού ήταν αδύνατο να φτάσει έγκαιρα στα 7 μέτρα και να μπλοκάρει το σουτ.

Μπίνγκο!

Οπως και στην Κωνσταντινούπολη στον τελικό του 2012, ο Σπανούλης έγινε δόλωμα και οι υπόλοιποι επιτέθηκαν τέσσερις-εναντίον-τριών: η απόλυτη συνταγή της επιτυχίας, αρκεί να βρεθεί ο ελεύθερος παίκτης. Και να έχει και τα απαραίτητα αυγά...

Το δικό του το κομμάτι, ο αρχηγός το έκανε μερικά δευτερόλεπτα νωρίτερα (στα 8''), με εκείνο το ασύλληπτα δύσκολο λέι-απ μπροστά στα 2μ17 του λιπόψυχου Τόμιτς. Θα μπορούσε να είναι νικητήριο.

Ο Ναβάρο πήρε από τους διαιτητές σφύριγμα σεβασμού αμέσως μετά, αλλά αστόχησε στην πρώτη βολή (με 85% ποσοστό καριέρας) και έστησε άθελά του το σκηνικό για το θαύμα του Γιώργου Πρίντεζη.

Και ο Ισπανός σπήκερ, να μη πετυχαίνει ο αφιλότιμος ούτε ένα όνομα: "Λοχέσκι, Εσπανούλης, Εζλούκας, Πριντέθης! Αϊιιιιι...".

"Το τρίποντο του Πρίντεζη απέδωσε δικαιοσύνη", διαβάζω στη μεταμεσονύχτια ανάλυση της El Mundo Deportivo. "O Ολυμπιακός δεν ήταν απαραίτητα καλύτερος, αλλά έμεινε ήρεμος την κρίσιμη ώρα, ήταν πιο αποφασιστικός και τιμώρησε τα βρεφικά λάθη της Μπαρτσελόνα".

Κισμέτ σενιόρες, κισμέτ...