Μπορούν τα... παλικάρια;

Σε ένα trailer που παίζει η NOVA με την ευκαιρία των πλέιοφς, της Ευρωλίγκας συνδυάζει αυτές τις δέκα πέντε ημέρες (προβάλλοντας κιόλας τις ανάλογες εικόνες) με διάφορα συναισθήματα, μεταξύ αυτών και τον πόνο!

Τον πόνο του Παναθηναϊκού θα εννοούσαν οι εμπνευστές του φιλμ: του Παναθηναϊκού ο οποίος γυρίζει στην Αθήνα με το 0-2, με το -47 (για να ταιριάζει κιόλας με το ΑΚ47, το παρατσούκλι του Αντρέι Κιριλένκο), αλλά περισσότερο με την απογοήτευση που προκαλεί η άνευ όρων παράδοση του στους Ρώσους...

Δυο βραδιές, δυο αιχμαλωσίες, δυο παθητικές εμφανίσεις, που επέτρεψαν στην ούτως ή άλλως υπέρτερη ΤΣΣΚΑ να βάλει (93+100) 193 πόντους, εκ των οποίων τους 71 με 28/ 54 τρίποντα!

Αυτή την ώρα βλέπω την εκπομπή της NOVA, όπου ο Γιώργος Συρίγος με τον Βασίλη Φραγκιά απορούν για ποιο λόγο οι παίκτες του Παναθηναϊκού άφηναν τους αντιπάλους του να οργιάζουν από την περιφέρεια ή μέσα στη ρακέτα χωρίς να κάνουν φάουλ και χωρίς, λέει, να τους σπάνε τα χέρια και να τους στέλνουν αντί για το καλάθι, στο νοσοκομείο!

Όντως, για τους «πράσινους» η σκληράδα είναι ένα ζήτημα ή μάλλον ένα ζητούμενο που ξεφεύγει κατά πολύ από τα πόσα φάουλ έχουν κάνει στα πρώτα δυο ματς: για την ιστορία, αυτά είναι 37 έναντι των 36 της ΤΣΣΚΑ, αλλά, όπως έλεγε και ο στρατηγός Πάτον, «το θέμα δεν είναι να πεθάνεις εσύ για την πατρίδα σου, αλλά να κάνεις τον μπάσταρδο που βρίσκεται απέναντι σου να πεθάνει αυτός για τη δική του»!

Σε απλά μπασκετικά, αυτό σημαίνει ότι περισσότερο από τα φάουλ, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να σκληρύνει γενικώς στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται και να γίνει εντελώς brutal (sic), πολλώ δε μάλλον όταν έχει απέναντι του μια ομάδα η οποία έχει αλλάξει άρδην το modus vivendi της: τα προηγούμενα χρόνια η ΤΣΣΚΑ είχε την ετικέτα της ομάδας που (ενίοτε υπό την ανοχή των διαιτητών) έπαιζε άμυνα στα όρια -ή και πέρα από αυτά- του φάουλ. Ωστόσο στην εφετινή σεζόν με τόσο συσσωρευμένο ταλέντο και τέτοια ποιότητα μπορεί να λουφάρει κιόλας στα μετόπισθεν της, με την πεποίθηση ότι θα κρατηθεί όρθια από την επίθεση της που είναι όντως χάρμα ειδέσθαι σε παραγωγικότητα, ταχύτητα, ελευθερία κινήσεων και θέαμα και τούτο αποτελεί ένα παράσημο για τον Ιτούδη...

Σε σχέση με το παγιωμένο (από τον Ετορε Μεσίνα) δόγμα των προηγουμένων ετών, που κατέτεινε σε ένα αργό, προβλέψιμο και βαρετό στιλ παιχνιδιού, ο Δημήτρης απελευθέρωσε τις κρυμμένες ή και τις νέες δυνάμεις της ομάδας και ιδού το αποτέλεσμα...

Παρεμπιπτόντως σαν να μην έφτανε που ο Παναθηναϊκός αποδεικνύεται χειρότερος από πέρυσι, συμβαίνει κιόλας η ΤΣΣΚΑ να είναι πολύ καλύτερη, οπότε εκεί που τα χε χύμα με τη δική του ένδεια και την εγγενή αδυναμία να σταθεί όρθιος στα εκτός έδρας ματς, του έρχονται και τσουβαλάτα αντιμετωπίζοντας μια ομάδα που μπορεί να διαλύσει κάθε αντίπαλο μέχρι να πει κύμινο!

Όσο σκληρό κι αν ακούγεται για μια ομάδα με τη δόξα, τον εγωισμό, την υπερηφάνεια, τις μεγάλες απαιτήσεις και τις υψηλές προσδοκίες του Παναθηναϊκού, τα πρώτα δυο ματς δεν αντέχουν καν σε κριτική: κοινώς το πρόβλημα φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού και δεν χρειάζονται βαθυστόχαστες αναλύσεις που καθίστανται περιττές.

Ναι, αποδεικνύεται πλέον (μετά από τα πρώτα ογδόντα λεπτά της σειράς) ότι η ΤΣΣΚΑ είναι μη αντιμετωπίσιμη από τους «πράσινους», ενδεχομένως και από κάθε άλλη ομάδα της Ευρωλίγκας, κυρίως σε μια σειρά αγώνων και όχι σε ένα νοκ άουτ ματς. Ωστόσο, ακόμη και υπό αυτές τις δυσάρεστες, αλλά αναπόφευκτες συνθήκες, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να αντλήσει από κάπου τη δύναμη για να αντισταθεί περισσότερο και εάν, διάβολε, το πεπρωμένο του γράφει ότι θα αποκλειστεί, ακόμη και με «sweep», να μην παραδοθεί άνευ όρων και στα τρία (ή τέσσερα ή πέντε) ματς, ούτε ν΄αφήσει τους Μοσχοβίτες να κάνουν το κομμάτι τους.

Ένα ερώτημα που τίθεται ενόψει του αγώνα της ερχόμενης Δευτέρας στο ΟΑΚΑ είναι η αντίδραση του κόσμου, που όντας καλομαθημένος από το νωπό ένδοξο παρελθόν (με τα έξι τρόπαια και τα έντεκα Φάιναλ Φορ σε 21 χρόνια) θεωρεί τον Παναθηναϊκό ως καταδικασμένο από την ιστορία και από τη βαριά φανέλα του να βρίσκεται στην κορυφή, ακόμη κι όταν τη θέση του Γιασικεβίτσιους έχει πάρει ο Λούντζης!

Από τη νομοτέλεια των πραγμάτων, αλλά και από συνειδητή επιλογή (που μάλιστα κατάντησε «καραμέλα») ο Παναθηναϊκός διανύει μια μεταβατική φάση στην οποία οι εκπτώσεις στον προϋπολογισμό και ο επιχειρούμενος συνδυασμός της ανανέωσης με τον εξελληνισμό της σύνθεσης του έχουν το ανάλογο κόστος. Βεβαίως δεν είναι όλα θέμα τιμής και ρόστερ, διότι το 2002 οι στο εφεξής καλούμενο «έπος της Μπολόνια» οι «πράσινοι» στέφθηκαν πρωταθλητές για να γίνει το (δεδηλωμένο από τον ίδιο) χατίρι του Ομπράντοβιτς που ήθελε να πάρει κι ένα τρόπαιο με τον Λάζαρο!

Με τον Λάζαρο (Παπαδόπουλο) στον οποίο τη Μεγάλη Παρασκευή και ανήμερα του Πάσχα είπε «δεύρο έξω», με τον Αλμπάνο και με τον Σβορώνο!

Τώρα ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θέλει να πάρει ένα τρόπαιο (μέσα στην επόμενη πενταετία) με αρχηγό κιόλας τον Χαραλαμπόπουλο, αλλά δεν είμαι βέβαιος πώς το να τον ρίχνεις μαζί με τον νεαρότερο Λούντζη στον λάκκο με τα θηρία είναι η πιο ενδεδειγμένη διαδικασία για να ψηθούν, να ωριμάσουν και να μεγαλώσουν. Σίγουρα πάντως ο πρώην παίκτης του Κρόνου, ο οποίος στα τρία λεπτά και έντεκα δευτερόλεπτα στα οποία έπαιξε είδε το σκορ να εκτινάσσεται από το 61-43 στο 79-54, μεγάλωσε τόσο σκληρά και απότομα που μπήκε στο γήπεδο 16 ετών και 8 μηνών και 13 ημερών και βγήκε με τα μαλλιά του ασπρισμένα από τα βάσανα!

Είναι άδικο όμως να φορτωθούν, δίκην εξιλαστηρίου θύματος, οι ευθύνες σε ένα παιδάκι που μέχρι πριν από τρεις μέρες έβλεπε τους ομόλογους του ως πόιντ γκαρντ, τον Τεόντοσιτς και τον Ντε Κολό στην τηλεόραση: άδικο για τον ίδιο, αλλά ακόμη και για τον Ιβάνοβιτς που ελλείψει του Σλότερ, ωσεί παρόντος του Νέλσον (για τον οποίο πολύ φοβάμαι πως δεν θα νιώθει πολύ υπερήφανος πια ο Σιζέφσκι) και με την πίεση που του ασκείται για να παίξουν οι πιτσιρικάδες, θα έβαζε όχι μονάχα τον Λούντζη, αλλά ακόμη και τον γιο του Φώτση!

Εσείς (όπως ρωτούσε κάποτε από του βήματος της Βουλής ο Μητσοτάκης) τι εκάματε κύριε Ιβάνοβιτς; Συμφωνώ με τον Μελάγες που κοπανάει κάθε φορά το υστερόγραφο ότι «ο χειρότερος προπονητής είναι καλύτερος από τον καλύτερο δημοσιογράφο») και εν πάση περιπτώσει κάτι έκαμε: έβαλε και τα δυο βράδια στην πεντάδα τον Χαραλαμπόπουλο (που όπως και ο Αγραβάνης είναι, για να δανειστώ την άποψη της Κικής Δημουλά, τα θλιβερά κέρδη των πρώτων αγώνων των πρεσβευτών μας), ρισκάρησε με τον Λούντζη, έκανε τον Γκιστ μια... τριχοτομημένη προσωπικότητα (ανάμεσα στο «4», στο «3» και στο «5»), δοκίμασε πότε ψηλά και πότε χαμηλά σχήματα, έπαιξε κάτι σαν ζώνη στο πρώτο ματς...

Ασφαλώς υπάρχουν και αυτά που δεν έκαμε ή τα κακώς καμωμένα από τον ίδιο και από τους παίκτες, όπως η τακτική των hedge-out στην αντιμετώπιση των pick n' roll και οι αλλαγές στα σκριν που επέτρεψαν στους Ρώσους να εκμεταλλευθούν τα mismatches και το παιχνίδι από την αδύνατη πλευρά και να σκοράρουν όπως, όπου, όποτε και με όποιον παίκτη γουστάρουν! Ως συνήθως το ανάθεμα πέφτει πρώτα και πάνω απ' όλους στον εκάστοτε προπονητή, χώρια που ο Παναθηναϊκός έχει και ένα επί πλέον πρόβλημα: ο κάθε Πεδουλάκης και ο κάθε Ιβάνοβιτς κρίνονται με τα μέτρα του Ομπράντοβιτς!

Με αυτά παρεμπιπτόντως θα περίμενε να κριθεί και ο Ιτούδης, που θα επιστρέψει τη Δευτέρα στο παλιό σπίτι του κι εκεί ασφαλώς θα περιμένει μεγαλύτερη αντίδραση από τον Παναθηναϊκό...

Εκεί επίσης θα φανεί εάν -όπως έλεγε κάποτε, όντας προπονητής του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, ο Άγγελος Αναστασιάδης- μπορούν ή δεν μπορούν τα παλικάρια!

Το «μπορώ» βεβαίως είναι απότοκο του «θέλω» και του «πρέπει», άρα ο Παναθηναϊκός έχει πλέον να διαχειριστεί και οφείλει να ανταποκριθεί σε ένα τεράστιο κίνητρο: να χρησιμοποιήσει ως εργαλεία τον θυμό του από τις δυο αιχμαλωσίες στη Μόσχα και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και ταυτόχρονα να οπλιστεί με τον εγωισμό και την υπερηφάνεια (που αποτυπώνονται κιόλας στα λάβαρα που κρέμονται από την οροφή του ΟΑΚΑ) για να αντιδράσει αποτελεσματικά, όπως συνέβη και πέρυσι στην αντίστοιχη σειρά, όταν με την αμερικανική λογική του «not in our house» το 0-2 έγινε 2-2...

Είναι εξ ορισμού δύσκολη αυτή η επιχείρηση, διότι στον έναν χρόνο που πέρασε από τότε, ο μεν Παναθηναϊκός εξασθένησε σε σημαντικό βαθμό, ενώ η ΤΣΣΚΑ (των 42 εκατομμυρίων ευρώ), έγινε τόσο καλύτερη, ώστε ο Βίκτορ Χριάπα, προερχόμενος κιόλας από τραυματισμό και μακρά απουσία, κατάντησε ο τελευταίος τροχός της αμάξης!

Δεν ξέρω πόση ζωή μπορεί να δώσει ακόμη σε αυτή τη σειρά ο καταρρακωμένος αγωνιστικά, ψυχολογικά και πνευματικά Παναθηναϊκός και εάν αισθάνεται ότι κυνηγάει μια ουτοπία. Είναι όμως βέβαιο ότι τη Δευτέρα στην πρώτη αλά καμικάζι «αποστολή αυτοκτονίας», θα πρέπει να μπει με το μαχαίρι στα δόντια για να διεκδικήσει ό,τι του είναι γραφτό να πάρει.

· ΥΓ: Όπως έλεγαν και οι Ρωμαίοι και το έκανε τατουάζ στα ισπανικά ο Πάμπλο Γκαρσία, «Dimittantur cadere, debet surgere». Κοινώς, επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς, έστω κι αν-συμπληρώνω εγώ-γκρεμοτσακιστείς και πάλι!