Ιστορίες για (ανήλικους) αγρίους!

Το είχα διαπράξει άλλη μια φορά πριν από λίγους μήνες και (όχι επειδή βαριέμαι ή δεν βρίσκω πρόσωπο ή γεγονός της επικαιρότητας για να ασχοληθώ) υποκύπτω ξανά στον πειρασμό της "ξένης δημοσίευσης"!

Δεν είναι πληρωμένη, προς Θεού, όπως συμβαίνει συνήθως με τις ξένες δημοσιεύσεις: απλώς πρόκειται για την επιστολή που μου έστειλε ένας άγνωστος γονιός νεαρού αθλητή ο οποίος αγωνίζεται στις ακαδημίες μιας ομάδας. Ασφαλώς δεν έχουν σημασία τα ονόματα και οι διευθύνσεις (που ωστόσο είναι στη διάθεση μου), διότι εκείνο το οποίο προέχει-και αναδεικνύεται εξόχως- από αυτή την υπόθεση είναι το δηλητηριασμένο περιβάλλον και οι αρρωστημένες (και πολύ φοβάμαι ανίατες) συνθήκες που επικρατούν ολούθε ...

Αντί να φλυαρώ περισσότερο, παραθέτω αυτούσια την επιστολή με την ελπίδα ότι ο καθένας και κυρίως οι περί ων ο λόγος (που μπορεί κιόλας να τους κρύβουμε εμείς οι ίδιοι μέσα μας) θα βγάλει τα συμπεράσματα του...

Ιστορίες παιδικού αθλητισμού

Παρακολουθώντας εδώ και έντεκα χρόνια από κοντά τα τεκταινόμενα στον τομέα του παιδικού αθλητισμού, αποφάσισα να καταγράψω ορισμένες σκέψεις μου.

Όταν το 2005 ο γιος μου ("μοντέλο 2000"), αποφάσισε να ασχοληθεί με το μπάσκετ, και με δεδομένο το γεγονός ότι η προσωπική σχέση μου με τον αθλητισμό, περιορίζεται μόνο στα. απολύτως απαραίτητα(φόρμα γυμναστικής και παρακολούθηση αθλητικών μεταδόσεων από τον καναπέ!), ομολογώ ότι η ιδέα του με ενθουσίασε.

Υπάρχει άραγε γονιός που να μην θέλει να βλέπει το παιδί του να κάνει κάτι περισσότερο από ότι εκείνος στα νιάτα του;

«Γραφτήκαμε» λοιπόν στις ακαδημίες μπάσκετ της ομάδας της γειτονιάς «μας» (και ο πληθυντικός έχει σημασία), η οποία και έτυχε να είναι μία από τα «βαριά» ονόματα στο χώρο του μπάσκετ, με μακρά παράδοση στην ανάδειξη ταλέντων και με μεγάλη ιστορία στον πρωταθλητισμό στο χώρο των παιδικοεφηβικών ομάδων, «φορέσαμε»τη στολή, «αρχίσαμε» να υποστηρίζουμε με θέρμη την αντίστοιχη ανδρική ομάδα («φορούσαμε» τα ίδια χρώματα βλέπεις), να πηγαίνουμε στο γήπεδο (για πρώτη φορά μαζί ο πατέρας και ο γιος), και το ταξίδι στο χώρο του αθλητισμού, και ειδικότερα του μπάσκετ καλά κρατούσε...

Ο ενθουσιασμός και το καμάρι του «άσχετου» πατέρα που έβλεπε το γιο του να κάνει τα πρώτα "βήματα" στο μπάσκετ (όχι, σε αυτές τις ηλικίες δεν τα σφυρίζουν οι διαιτητές), ήταν απερίγραπτος. Ομολογώ ότι σε κάθε προπόνηση ή υποτυπώδη αγώνα, μου ήταν αδύνατο να φανταστώ ότι αυτά τα πιτσιρίκια θα μπορούσαν κάποτε να φτάσουν το καλάθι χωρίς τη βοήθεια. ελικοπτέρου, ή έστω σκαλωσιάς ! Μέχρι καιπάρτι γενεθλίων οργανώσαμε με τη συμμετοχή και τη συνδρομή τωνπροπονητών !

Τα χρόνια περνούσαν, και η ευτυχία του μικρού αυξανόταν με γεωμετρική πρόοδο! Τα πράγματα άρχισαν να σοβαρεύουν (που λέει ο λόγος), όταν στην ηλικία των έντεκα ετών, σε κάποιο αγώνα οπροπονητής φώναξε τους γονείς και μας ενημέρωσε ότι από εκείνο το σημείο, οι απαιτήσεις του συλλόγου είναι περισσότερες, και ως εκ τούτου, θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι το παιδί μας μπορεί να παίζει, αλλά μπορεί και να μην παίζει, και η χρησιμοποίησή του σε κάποιον αγώνα θα αποφασίζεται αποκλειστικά από τον ίδιο.

Φυσικά και δεν έδωσα καμία σημασία στα λόγια εκείνα, καθότι το σύνδρομο του «χαζομπαμπά» δεν με άφηνε να σκεφτώ τίποτα διαφορετικό πέρα από το ότι μεγαλώνω τον νέο Διαμαντίδη, ή τον μικρό Σπανούλη!

Μετά λοιπόν από τα πρώτα έξι χρόνια της αθωότητας και των ψευδαισθήσεων, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ανάμεσα στα τεράστια ευεργετήματα που προσφέρει ο αθλητισμός στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού, συμπεριλαμβάνονται και οι πίκρες, οι απογοητεύσεις, η απόρριψη, και η αδικία !

Άρχισα λοιπόν να αποβάλω σταδιακά το σύνδρομο του «χαζομπαμπά», και να υιοθετώ μία συμπεριφορά στο πλαίσιο της οποίας ήθελα μέσα από τον αθλητισμό, το παιδί μου να γνωρίσει καιτην κακή πλευρά της ζωής, που δεν είναι άλλη από την απόρριψη και την αδικία, και να πείσω τον εαυτό μου ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΕΜΒΑΙΝΩ ΠΟΤΕσε οτιδήποτε συμβαίνει μέσα στο γήπεδο.

Έχω επαναλάβει - και συνεχίζω να επαναλαμβάνω ακόμα - άπειρες φορές στο γιο μου τη φράση : «Εδώ μέσα να θυμάσαι πάντα ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ πατέρας σου, και το ρόλο αυτό τον έχει αποκλειστικά οπροπονητής». Ακόμα και σε φάσεις τραυματισμού, προτιμούσα να παρακολουθώ ως άλλος. «Βούδας» από την κερκίδα, και να αφήνω τους ειδικούς, να κάνουν τη δουλειά τους.

Τα φαινόμενα απόρριψης και η - κατ΄ αυτόν - αδικία, έγιναν εντονότερα όταν σε ηλικία έντεκα ετών , ο σύλλογος αποφάσισε να κάνει. μεταγραφές, φέρνοντας παιδάκια από άλλες ομάδες και περιοχές, με αποκορύφωμα το διαχωρισμό σε ομάδα Α και Β, με το πρώτο σοκ να έρχεται όταν στην αρχή της νέας περιόδου, ο γιος μου έμαθε ότι συμπεριλαμβάνεται στη Β ομάδα, και οι νέο-αφιχθέντες/μεταγραφές, στην Α!

Πριν από την έναρξη των προπονήσεων της νέας σεζόν, ύστερα από μεγάλη προσπάθεια, κατάφερα να τον πείσω ότι εφόσον νομίζει ότι αδικήθηκε, και αν νομίζει ότι θα έπρεπε να συμπεριληφθεί στην Α ομάδα, θα πρέπει να προσπαθήσει με όλες του τις δυνάμεις, και ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ στον προπονητή ότι έκανε λάθος. Ούτε συζήτηση για δική μου παρέμβαση, του το ξέκοψα από την αρχή...

Οι προπονήσεις άρχισαν, και όντως το παιδί άρχισε να προσπαθεί περισσότερο, χωρίς να παραπονιέται και χωρίς να γκρινιάζει. Ηρεμήσαμε για έναν-δυο μήνες, και μετά άρχισε πάλι η γκρίνια ! Ακόμα και εγώ ο παντελώς άσχετος με το μπάσκετ, έβλεπα τη «χαοτική» διαφορά ικανοτήτων, μεταξύ των μικρών που προϋπήρχαν στην ομάδα (Β), και των υπολοίπων τριών που. υποβιβάστηκαν εκεί από την Α!

Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν και στους αγώνες, με ήττες που έπαιρναν σχεδόν πάντα τη μορφή διασυρμού (διαφορές της τάξης των 25-35 πόντων), και επακόλουθο να προσπαθώ να χειριστώ την επίμονη άρνηση του παιδιού τόσο για συμμετοχή στις προπονήσεις (σχεδόν μετά από κάθε προπόνηση είχαμε. δράματα), όσο και για συμμετοχή σε αγώνες (.«αφού θα χάσουμε γιατί να παίξω»;)

Παρά το γεγονός ότι έβλεπα το παιδί μου να τραυματίζεται ψυχολογικά με την όλη κατάσταση, πιστός πάντα στη θεωρία μου, εξακολουθούσα να επιμένω να συνεχίσει την προσπάθεια, και να χειριστεί μόνος του την κατάσταση. Έφτασα στο σημείο να τσακωθώ με τη γυναίκα μου η οποία παρά τη ρητή «απαγόρευση» μου, αποφάσισε και πήγε κρυφά να μιλήσει στον υπεύθυνο των ακαδημιών!

Η κατάσταση συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο (δυσαρέσκεια και άρνηση), για τους επόμενους τέσσερις μήνες (συνολικά πλέον έξι), ώσπου συζητώντας με το παιδί, και διαπιστώνοντας ότι η υπομονή - δική του και δική μου - εξαντλήθηκε, συμφώνησα με την επιθυμία του να αλλάξει ομάδα.

Με ιδιαίτερη λύπη "εγκαταλείψαμε" λοιπόν τον μεγάλο σύλλογο, ως αθλητές, και όχι ως φίλαθλοι (η ομάδα στην οποία "αρχίσαμε" παραμένει πάντα στην καρδιά μας), και "αποφασίσαμε να γραφτούμε" σε ένα σύλλογο μικρότερης - θεωρητικά - βαρύτητας.

Εδώ λοιπόν και τέσσερα χρόνια, (παμπαίδες πλέον στα 15), ο μικρός προπονείται και αγωνίζεται με νέα εμφάνιση, και όλα βαίνουν καλώς (;)

Ομολογώ ότι παρότι τα. στραπάτσα συνεχίστηκαν (αντικαταστάσεις προπονητών μεσούσης της περιόδου, καλύτεροι συμπαίκτες που δεν δίνουν πάσα στους - κατά τη γνώμη τη δική τους, και κυρίως των πατεράδων τους - χειρότερους, προπονητής ο οποίος ομολογεί παρουσία όλων των παιδιών, ότι «εφόσον έχω τον Α, τον Β, και τον Γ, όλοι οι υπόλοιποι βρίσκεστε στο γήπεδο για να δίνετε την μπάλα σε αυτούς», το πείσμα του παιδιού μου εξακολουθεί να του κρατά άσβεστο το ενδιαφέρον, και δεν τα έχει παρατήσει .

Παρά τα μικρά προβληματάκια, (το ιδανικό δεν θα το βρει κανείς, όσο και να το ψάχνει), η κατάσταση είναι ελεγχόμενη, και η εφετινή χρονιά δείχνει να είναι μετά από δεκάχρονη ταλαιπωρία , η καλύτερη (και αυτό χάρη σε έναν προπονητή που τιμά πραγματικά το ρόλο του), οι εμπειρίες όμως - για πατέρα και γιο - είναι πολύ πιο έντονες.

Και εξηγούμαι :

• Για πρώτη φορά διαπίστωσα σε όλο του το μεγαλείο, τονοσηρό φαινόμενο του. «πατέρα-ger» (κλεμμένος ο καταπληκτικός αυτός ορισμός, από έναν ευφυέστατοπροπονητή). Είναι ασύλληπτες οι βλαβερές συνέπειες, πρώτα για τα δικά τους παιδιά, για τους υπόλοιπους συμπαίκτες, για τους ταλαίπωρους προπονητές που τους έχουν πριν - κατά τη διάρκεια - και μετά την κάθε προπόνηση, στο σβέρκο τους (!), και τέλος για την ίδια την ομάδα. Θεωρώ ότι ένα μέρος της ευθύνης για τη ζημιά που κάνει αυτός ο συγκεκριμένος τύπος γονέα, φέρει αναμφισβήτητα και ο κάθε σύλλογος, ο οποίος ανέχεται και δεν «βάζει πάγο» σε παρόμοιες συμπεριφορές. Κάποτε είχα γράψει, στηλιτεύοντας αυτή τη συμπεριφορά : «ότι δεν παγώνεται, παγιώνεται»), αλλά μάλλον απευθύνθηκε προς εις ώτα μη ακουόντων!

• Ο «γονεϊκός χουλιγκανισμός»: Είναι απίστευτο, πώς ένας καθ' όλα σοβαρός κύριος (ή κυρία, πολλές φορές), μεταλλάσσεται σε αλαλάζοντα χουλιγκάνο, βρίζοντας χυδαία τον διαιτητή, τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας, τον αντίπαλο σύλλογο γενικά, τη γραμματεία, έως και τον αντίπαλο προπονητή. Άσε δε τις συνεχείς «οδηγίες/εντολές/προτροπές/παραινέσεις», προς το παιδί το δικό τους, αλλά και τους υπόλοιπους της πεντάδας! Αυτό προφανώς είναι το «ιδανικό πρότυπο» συμπεριφοράς, που εξασφαλίζει τη μελλοντική επιτυχία ενός νέου στην καριέρα ενός εκκολαπτόμενου χουλιγκάνου!

• Ένα φαινόμενο που αρνιόμουν πεισματικά να παραδεχτώ μέχρι πρόσφατα και δεν είναι άλλο από τη μεροληπτική συμπεριφορά διαιτητών υπέρ της ομάδας με το - θεωρητικά - «βαρύτερο» όνομα! (Να μην λησμονούμε ότι στο γήπεδο παίζουν παιδιά)! Το φαινόμενο αυτό εμφανίστηκε χθες σε αγώνα μεταξύ της δικής μας - θεωρητικά «μικρότερης» - ομάδας, και μίας - θεωρητικά «μεγαλύτερης» - ομάδας! Για κακή τύχη της ομάδας με το «βαρύτερο» όνομα, οι δικοί μας - θεωρητικά «μικρότερου» ονόματος - έφτασαν στα πρώτα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου, να προηγούνται με διαφορά 15-20 πόντων. Δυστυχώς και πολύ κακώς, επειδή ο αγώνας διεξαγόταν στη δική μας έδρα, είχαν - άγνωστο πως - «προσκληθεί» και μερικοί «θορυβώδεις» οπαδοί (16χρονα!), που κάκιστα έκριναν σκόπιμο να. βρίζουν την αντίπαλη ομάδα. Τι πιο φυσικό θα μου απαντήσει κάποιος, για τυπική ατμόσφαιρα σε αγώνα Ελληνικού πρωταθλήματος ; Και εδώ διαφωνώ, αλλά μάλλον είμαι υπερβολικά ρομαντικός/γραφικός. Το αποτέλεσμα; Στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου, ο διαιτητής αποφάσισε να διακόψει τον αγώνα και να τον κατακυρώσει αν κατάλαβα καλά, υπέρ του αντιπάλου με το «βαρύτερο» όνομα! Αν πράγματι συνέβη αυτό, και παρόλο που προσπάθησα να εξηγήσω στο παιδί μου ότι δυστυχώς αυτό είναι ένα ακόμα μάθημα - άδικης - ζωής, και μόνο ως τέτοιο μπορεί να το εκλάβει, τότε όντως αισθάνομαι ντροπή!

  Πριν από τη διακοπή, είχε προηγηθεί τεχνική ποινή που έδωσε ο διαιτητής εις βάρος της δικής μας ομάδας, επειδή ένα από τα παιδιά μας ζήτησε (με τη γνωστή κίνηση των χεριών), στήριξη και ενίσχυση από την κερκίδα ! Το παιδάκι αυτό στη συνέχεια, θεώρησε τον εαυτό του αποκλειστικά υπεύθυνο για ότι συνέβη στην ομάδα του και έγραψε στο προφίλ της ομάδας κάτι που το

αντιγράφω αυτούσιο, και κατά παράβαση των κανόνων περί προσωπικών δεδομένων, αλλά η αγανάκτησή μου είναι μεγάλη...

"Παιδιά θέλω να ζητήσω από όλους σας (παίχτες, προπονητές, γονείς) συγνώμη για την συμπεριφορά μου στον αγώνα. Παίρνω όλη την ευθύνη για ό,τι έγινε σήμερα, ζητώ πραγματικά συγνώμη και δεν θα ακολουθήσω μάλλον την ομάδα στο υπόλοιπο της χρονιάς. Πραγματικά συγγνώμη."

Αν αυτά συμβαίνουν στον παιδικό αθλητισμό, μην αναρωτιόμαστε λοιπόν, γιατί τα ελληνικά πρωταθλήματα, έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο παρακμής, και μην ψάχνουμε μάταια να βρούμε «μαγικές» λύσεις, για να εξαλείψουμε τα νοσηρά φαινόμενα αθλητικής βίας, ή της αδυναμίας προώθησης νέων ταλέντων από πλευράς «μεγάλων» συλλόγων"

• ΥΓ: Για την αντιγραφή και μόνο: Βασίλης Σκουντής