Φέρτε μας το Κύπελλο!

Η ιδέα ανήκει όχι στην αφεντιά μου, αλλά σε έναν φίλο αναγνώστη. Την βρίσκω όμως καταπληκτική, την υιοθετώ χωρίς επιφύλαξη και υπόσχομαι να την υποστηρίξω μέχρι να γίνει πραγματικότητα.

Η 10η επέτειος από τον θρίαμβο του Βελιγραδίου να εορταστεί με έναν αγώνα επίδειξης, ανάμεσα στην Εθνική ομάδα του 2005 και την αντίστοιχη του 2015!

Σύμφωνοι, δεν είναι κάτι ρηξικέλευθο ούτε πρωτοποριακό. Κάτι παρόμοιο, άλλωστε, έγινε -αν δεν απατώμαι- και με την αντίστοιχη επέτειο του ποδοσφαίρου.

Το μπάσκετ μας, όμως, είναι κάτι διαφορετικό. Δεν εξαντλείται σε πυροτεχνήματα. Εχει στους κόλπους του αθλητές -και προπονητές- παγκόσμιας κλάσης, που επιπρόσθετα είναι καλοί φίλοι μεταξύ τους.

Επίσης, φέρνει μαζί του ένα κοινό που καταλαβαίνει καλά το άθλημα, το αγαπάει με αγάπη γνήσια και ψάχνει αφορμές για να επιστρέψει στο γήπεδο, δίχως να συναντηθεί με τις ορδές των φανατικών.

Οι αστέρες του είναι αυτόφωτοι και με ισχυρή προσωπικότητα, ασύμβατη με τα καμώματα των προέδρων. Θα μπορούσαν να την πάρουν οι ίδιοι την πρωτοβουλία, οι 20-30 παίκτες που γράφουν την ιστορία της Εθνικής ομάδας την τελευταία δεκαετία.

Καλό θα ήταν, όμως, να την αναλάβει υπό την αιγίδα της η βραδυκίνητη Ομοσπονδία του μπάσκετ, ώστε να οργανωθεί σωστά, να προβληθεί δεόντως και να πολλαπλασιάσει την ήδη θετική αύρα που πνέει στα ενδότερα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

Πιστεύω ότι θα δεχθούν ευχαρίστως να συμμετάσχουν άπαντες, από τους βετεράνους που έκτοτε σταμάτησαν το μπάσκετ μέχρι τα μειράκια που τώρα κάνουν τα παρθενικά τους βήματα εκτός των τειχών.

Υπενθυμίζω τη 12άδα του Βελιγραδίου: Παπαλουκάς, Ζήσης, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Χατζηβρέττας, Βασιλόπουλος, Κακιούζης, Φώτσης, Ντικούδης, Τσαρτσαρής, Μπουρούσης, Παπαδόπουλος.

Σε αυτούς θα μπορούσε να προστεθεί τιμής ένεκεν ο Σχορτσανίτης, μοναδική προσθήκη στην Εθνική της επόμενης χρονιάς. Προπονητής ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης, με βοηθούς τους Λευτέρη Κακιούση, Δημήτρη Παπαδόπουλο.

Τέσσερις από τους δώδεκα ήρωες της "Μπεογκράντσκα Αρένα" παραμένουν στο ντε φάκτο δυναμικό της Εθνικής Ανδρών: Φώτσης, Σπανούλης, Μπουρούσης, Ζήσης. Αλλοι τόσοι συνεχίζουν την καριέρα τους, είτε σε υψηλότατο επίπεδο (Διαμαντίδης) είτε με κατεβασμένες ταχύτητες (Κακιούζης, Παπαδόπουλος, Βασιλόπουλος).

Μόνο οι Ντικούδης, Τσαρτσαρής, Χατζηβρέττας, Παπαλουκάς σταμάτησαν το μπάσκετ. Αυτός ο απολογισμός καταδεικνύει κάτι που τείνουμε να ξεχνάμε: η Εθνική του 2005 ήταν, εκτός των άλλων, ιδιαίτερα νεανική.

Εάν αυτό το φιλικό γίνει αμέσως μετά το Καρπενήσι, γύρω στις 10 Αυγούστου δηλαδή, θα μπορούσαν να παραταχθούν απέναντι στους 12 εστεμμένους οι υπόλοιποι εκλεκτοί του Φώτη Κατσικάρη, με προπονητή φυσικά τον ίδιο.

Παραδείγματος χάριν: Καλάθης, Σλούκας, Μάντζαρης, Παππάς, Γιάνκοβιτς, Αντετοκούνμπο, Βασιλειάδης, Παπανικολάου, Καϊμακόγλου, Περπέρογλου, Πρίντεζης, Κουφός, Μαυροκεφαλίδης ή όποιος άλλος επιλεγεί.

Σαν να λέμε, η απογαλακτισμένη από τους αστέρες της προηγούμενης γενιάς Εθνική ομάδα του 2016 ή του 2017!

Θα έχουμε έτσι τη -μοναδική- ευκαιρία να ξαναδούμε συμπαίκτες τους Σπανούλη, Διαμαντίδη, στα μπλε που τόσο τους ταιριάζουν.

Να μετρήσουμε ξανά το απαράμιλλο IQ του Θοδωρή Παπαλουκά.

Να απολαύσουμε τις πτήσεις του Αντετοκούνμπο, που έχει δώσει ελάχιστες παραστάσεις στην Ελλάδα.

Να χειροκροτήσουμε ξανά παίκτες (όπως ο Κακιούζης) που έβαλαν τα κλάματα μόλις έμαθαν τον αποκλεισμό τους από την Εθνική.

Να ξεπροβοδίσουμε όπως τους αξίζει τους τέσσερις που σταμάτησαν το μπάσκετ δίχως τις πρέπουσες τιμές.

Να καληνυχτίσουμε με ένα λεπτό σιγής τον εμβληματικό Γιώργο Κολοκυθά, τον ακοίμητο μάνατζερ εκείνης της ομάδας.

Να εκτιμήσουμε, διάβολε, αυτά που είχαμε και έχουμε. Αρκετά πια με την απαξίωση και με τη μισαλλοδοξία.

Με εξαίρεση ίσως τους Ισπανούς, δεν υπάρχει άλλη χώρα ικανή να κατεβάσει τέτοια υπέρλαμπρη 25άδα -με πρωτοκλασάτους προπονητές- σε ένα γήπεδο μπάσκετ εν έτει 2015.

Μόνο που οι Ισπανοί την αγαπάνε όλοι την υπέροχη Εθνική τους ομάδα. Δεν την έχουν για μαρμαρένιο αλώνι καυγάδων ανάμεσα σε κόκκινους, πράσινους, κίτρινους και παρδαλούς.

"Είναι", λένε, "το δικό μας ΝΒΑ". Ισπανιστί, ένε-μπε-α!

Ποιος μπορεί να αντισταθεί σε μία τέτοια γιορτή; Θα είναι και ματσάρα, αν την πάρουν στα σοβαρά οι παίκτες! Που δεν αποκλείεται καθόλου...

Μπείτε σιγά σιγά στην ουρά, γιατί προοιωνίζεται κοσμοσυρροή στα εκδοτήρια των εισιτηρίων. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο κέρδος της γιορτινής βραδιάς. Η ανθρωπογεωγραφία των κερκίδων.

Θα θυμίσουμε σε εαυτόν και αλλήλους, ότι υπάρχει και το άλλο κοινό, που αποστρέφεται όσους ασχημονούν στις εξέδρες του χειμώνα.

Θα πάρουμε στο γήπεδο τον γιο μας, τη γυναίκα μας, την κόρη μας, τα ανηψάκια μας, τη μάνα που δεν σκαμπάζει γρυ από αθλητικά, "αλλά σε αυτό, γιε μου, θέλω να με πας".

Στο τραπέζι της γραμματείας θα αστράφτει το τρόπαιο του Βελιγραδίου, αυτό που έδωσε νέα πνοή στο ελληνικό μπάσκετ και κράτησε την Εθνική ομάδα στον αφρό για άλλα 10 χρόνια.

Μπορεί μεθαύριο να γιορτάσουμε κι άλλη εποποιία όπως εκείνη, έστω κι αν αποστρατευτεί σύσσωμη η χρυσή ομάδα του 2005. Στη Λιλ ή σε κάποιο άλλο σημαιάκι του παγκόσμιου χάρτη.

Ποιος περίμενε, άλλωστε, ότι θα υπήρχε μέλλον μετά τον Γκάλη και τον Γιαννάκη; Ποιος πίστευε ότι θα ξανάπαιρνε η πτωχή χώρα μας ευρωπαϊκό κύπελλο, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά το θαύμα της Αθήνας;

"Koμήτες", μας έλεγαν τότε. "Διάττοντες αστέρες", που λάμπουν εκτυφλωτικά για λίγο και μετά πεθαίνουν.

Η 20η επέτειος του 1987, η 14η Ιουνίου του 2007, βρήκε την Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης όχι μόνο σε επίπεδο Εθνικής ομάδας, αλλά και σε διασυλλογικό!

Διάττοντες, εμείς; Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη.

ΥΓ: Στο πρόγραμμα των φιλικών αγώνων της Εθνικής περιλαμβάνονται και 6 παραστάσεις μπροστά στο διψασμένο κοινό της: ένα τουρνουά στην Ξάνθη 21-23 Αυγούστου (με Ρωσία, Βοσνία, Τσεχία) και το "Ακρόπολις" στην Αθήνα 27-29 του ίδιου μήνα (με Τουρκία, Λιθουανία, Ολλανδία). Τα μπάνια του λαού θα ολοκληρωθούν λίγο νωρίτερα φέτος.