Κολλημένος στα χιόνια

Ο φετινός Παναθηναϊκός έχει περιορισμένες δυνατότητες και ήδη πλησιάζει το ταβάνι του, οπότε θα πρέπει το κοινό του να αισθάνομαι ικανοποιημένο.

Δεν το λέω εγώ, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποί του, οι οποίοι -με πρώτο τον αρχηγό Δημήτρη Διαμαντίδη- όρισαν εξαρχής ως στόχο τη συμμετοχή στο Top-16. Οπότε, ας μη ζητάμε περισσότερα. Η πρόκριση στα πλέι-οφ θα αποτελέσει υπέρβαση.

Ναι; Οχι.

Αυτή είναι η εύκολη ανάγνωση, κάτι σαν παρηγορητική θεραπεία στον ασθενή. Προσωπικά την θεωρώ άδικη για την ομάδα και μικρονοϊκή. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι περιορισμένων δυνατοτήτων ούτε ασθενεί.

Το πρόβλημά του εστιάζεται στην απώλεια του φονικού ενστίκτου και στην έλλειψη καθοδήγησης από τον πάγκο.
Η ήττα στο Κάουνας, οδυνηρή και ενδεχομένως καταστροφική, ήταν η 3η συνεχόμενη βουτιά από το τεντωμένο σχοινί: Μακάμπι, Μπαρτσελόνα, Ζαλγκίρις.

Αν δεν είχε κάνει το θαύμα του ο Γιάνκοβιτς στην Πυλαία, μπορεί να μιλούσαμε τώρα για 4 χαμένα παιχνίδια στον πόντο μέσα σ'ένα μήνα.
Ισως ακολουθήσουν και άλλες. Οπως επισήμανα τον καιρό της ευφορίας, το πρόγραμμα του β' γύρου του Top-16 είχε μόνο σκοπέλους.

Στα υπόλοιπα παιχνίδια του, ο Παναθηναϊκός καλείται να παίξει με Ρεάλ μέσα, Γαλατασαράι στην Πόλη, Αλμπα στο ΟΑΚΑ, Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι.

Κατά πάσα πιθανότητα, πάντως, μία νίκη επί των Γερμανών θα αποδειχθεί αρκετή για τη συμμετοχή στα πλέι-οφ. Το διπλό του Βερολίνου αποτελεί ενέχυρο πρόκρισης, οπότε αξίζει το βάρος του σε χρυσάφι.

Η 4η θέση δεν θεωρείται πια απαγορευτική για όνειρα, αφού φαβορί για την πρωτιά του απέναντι Ομίλου είναι (όχι η ΤΣΣΚΑ), αλλά η λιγότερο ισχυρή Φενέρμπαχτσε. Σε σειρά 5 αγώνων, ο Παναθηναϊκός θα την παλέψει στα ίσα.

Ο Ολυμπιακός μάλλον θα τερματίσει 3ος πίσω από Τούρκους και Ρώσους, ιδίως αν υποχρεωθεί -ή αποφασίσει- να παίξει τα υπόλοιπα παιχνίδια του χωρίς τον τραυματισμένο Βασίλη Σπανούλη. Δεν είναι απλή εικασία αυτό το τελευταίο.

Ο Παναθηναϊκός βρέθηκε να χάνει με 14 πόντους στο ξεκίνημα του β' ημιχρόνου, αλλά επέστρεψε στο παιχνίδι μέσα σ'ένα δίλεπτο, με καλάθια του Γιάνκοβιτς, του Παππά και του Γκιστ. Το 42-28 έγινε 42-41 πριν προφτάσει να επιστρέψει ο απογοητευμένος θεατής από την τουαλέτα.

Οι Λιθουανοί είδαν τις πλάτες των Ελλήνων λίγο πριν το τέλος της γ' περιόδου (52-55) και ξανά στο 36ο λεπτό (64-66). Επειτα, είδαν έκπληκτοι -και ευγνώμονες- τον Παναθηναϊκό να αποσυντίθεται εις τα εξ ων συνετέθη.

Ο καλύτερος σουτέρ της Ζαλγκίρις (Μιλάκνις) αφέθηκε να σουτάρει ελεύθερος στο όνομα κάποιων συζητήσιμων αμυντικών συνεργασιών, ο Τσέρι είδε μπροστά του ανοιχτή λεωφόρο και σκόραρε σαν σε προπόνηση πίσω από την πλάτη του ξεχασμένου Διαμαντίδη (το κρίσιμο καλάθι που έφερε τη Ζαλγκίρις στο +4).

Στην τελική ευθεία του αγώνα, όταν ακόμη είχε προβάδισμα, ο Παναθηναϊκός αναλώθηκε σε μακρυνά σουτ και κράτησε στον πάγκο τους παίκτες που μπορούσαν να χτυπήσουν την άμυνα της Ζαλγκίρις στην καρωτίδα (Γκιστ, Μπατίστα). Τα "λάιτ" σχήματα δεν πόνεσαν τους Λιθουανούς.

Το ακατανόητο rotation του Ιβάνοβιτς άφησε τον Διαμαντίδη ανενεργό στο μεγαλύτερο διάστημα του α' ημιχρόνου (από το 5ο λεπτό ως το 16ο), ενώ η ομάδα παρέπαιε, θλιβερά ανερμάτιστη.

Ο αρχηγός έπαιξε χωρίς σταματημό από το ξεκίνημα του β' μέρους μέχρι το 33', με αποτέλεσμα να σκάσει από την κούραση και να αποσυρθεί στο πιο κρίσιμο σημείο. Είθισται οι απαραίτητοι παίκτες -ιδίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία- να βγαίνουν από το παιχνίδι λίγο πριν το διάλειμμα μεταξύ τρίτης και τέταρτης περιόδου και να επιστρέφουν γύρω στο 32ο λεπτό, ώστε να εκμεταλλευτούν την πρόσθετη ανάπαυλα.

Θα ισοδυναμεί με έγκλημα ενάντια στο μπάσκετ, εάν δεν κάνει μεγάλη καριέρα ο Νίκος Παππάς. Θα πρέπει να ψάξει κανείς στην Ευρώπη ολόκληρη για να βρει παίκτη με τέτοια έφεση στο σκοράρισμα. Χθες, παρ'ολίγον να νικήσει τη Ζαλγκίρις μόνος του. Ομως...

Ομως έμεινε στο παρκέ ανελλιπώς στο β' ημίχρονο, μέχρι να χύσει την τελευταία σταγόνα ιδρώτα. Και αντικαταστάθηκε για πρώτη φορά 38'' πριν το τέλος του αγώνα, όταν ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν δύο τρίποντα (και μία άμυνα) για να ισοφαρίσει το 74-68!

Και ποιος μπήκε στη θέση του; Ο Νέλσον, που δεν ξέρει να σουτάρει! Ο Λιθουανός προπονητής δεν πίστευε στα μάτια του. Αφησε τον Αμερικανό να κάνει του κεφαλιού του στην αμέσως επόμενη φάση και κλείδωσε τη νίκη.

Στα δευτερόλεπτα που απέμεναν, ο Παναθηναϊκός έπαιξε σαν να προσπαθούσε (όχι πια να νικήσει, αλλά) να συντηρήσει κάποια αόρατη διαφορά.

Κανείς δεν θυμόταν ότι το παιχνίδι της Αθήνας τελείωσε με 17 πόντους; Ή μήπως ο Ιβάνοβιτς και οι συνεργάτες του είχαν στο μυαλό τους την πιθανότητα τριπλής ισοβαθμίας, με τη Ζαλγκίρις και κάποιον τρίτο, π.χ. την Αλμπα. Παραείναι προχωρημένο για να το θεωρήσω πιστευτό.

Επιτρέψτε μου να γίνω κυνικός.

Ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς δεν θα έχανε ποτέ -ή σχεδόν ποτέ- αγώνα στον οποίο ανέτρεψε μειονέκτημα 14 πόντων στο β' ημίχρονο. Αλλά ο Ομπράντοβιτς δεν μένει πια στην Αθήνα ούτε πρόκειται να επιστρέψει μέσα στον 21ο αιώνα.

Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς έδωσε έμφαση στη φυσική κατάσταση και έφτιαξε ένα άρμα μάχης γεμάτο με κηροζίνη, αλλά δυσκολεύεται να το οδηγήσει ανάμεσα στις νάρκες.

Οι καλοί προπονητές του καλοκαιριού δεν είναι απαραιτήτως ανθεκτικοί τον χειμώνα. Στη θέση του Ιβάνοβιτς, δεν θα αισθανόμουν ασφαλής. Πέρυσι τέτοιες μέρες, ο Αργύρης Πεδουλάκης απολύθηκε για πολύ, πολύ λιγότερα.