Play it again Sam!

Καλώς τονε κι ας μην άργησε! Οντως δεν άργησε ο Ζέλικο να επιστρέψει στα μέρη μας: είτε στα δικά του μέρη (ΟΑΚΑ), είτε στα μέρη του βιωματικότερου αντιπάλου τον οποίο είχε και θα έχει στην ένδοξη καριέρα του...

Απόψε, λοιπόν, ο πλέον δαφνοστεφής προπονητής στην ιστορία της Ευρωλίγκας ξαναγυρίζει στον Πειραιά και θα μπορούσε μάλιστα να ζητήσει από τον dj να βάλει στα μεγάφωνα το «play it againSam» (του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στην «Καζαμπλάνκα») το οποίο παραδόξως βολεύει ως ηχητικό εφέ και τον ίδιο, αλλά και τον Ολυμπιακό!

Κυριολεκτώ, διότι ο μεν Ομπράντοβιτς έχει να θυμάται τους αγώνες Πρωταθλήματος και Κυπέλλου στους οποίους άλωσε το άντρο των «ερυθρολεύκων» κι αυτοί με τη σειρά τους μπορούν να επικαλούνται το γεγονός ότι όσες φορές τους επισκέφθηκε με το ευρωπαϊκό κοστούμι του έφυγε ηττημένος!

Δεν είναι βεβαίως πολλές αυτές οι φορές: μόλις τρεις σε 19 χρόνια, αλλά καθένα από αυτά τα ματς είχε τη δική του σημασία και το αποψινό ίσως έχει τη μεγαλύτερη απ’ όλες, οπότε εκτός από την εντολή προς τον πιανίστα, στο κάδρο της σημερινής αναμέτρησης μπαίνει και η αυτοσαρκαστική ατάκα του Μπόγκαρτ, όταν είδε την Ινγκριντ Μπέργκαμ να μπαίνει στο «Café Αmericain»...

«Of all the gin joints in all the towns in all the world, she (και εν προκειμένω, he) walks into mine»!

Κοινώς, πάλι σε ξαναβρίσκω μπροστά μου...

Για τον Ολυμπιακό η αναμέτρηση κόντρα στη Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ είναι η μεγαλύτερη της σεζόν: η μεγαλύτερη ως πρόκληση μέχρι την επόμενη, που θα συναντήσει, είτε στη συνέχεια τουTop 16 (βλέπε Μόσχα, Βιτόρια), είτε στα πλέι οφς, είτε-εφόσον τον βγάλει προς τα εκεί ο δρόμος του-στη Μαδρίτη!

Α, για να μην το ξεχάσω, χωρίς, ωστόσο, να μπορώ να προβλέψω τι ρόλο θα παίξει στο σημερινό ματς: ο Ομπράντοβιτς επιστρέφει στον Πειραιά, όχι μονάχα αποφασισμένος, αλλά και νευριασμένος! Ερχεται κουβαλώντας τα νεύρα, που τον οδήγησαν κιόλας σε άλλη μια από τις γνωστές και μη εξαιρετέες τεχνητές κρίσεις πανικού, στην οποία απείλησε με αποπομπή παίκτες, χωρίς (κατά την προσφιλή συνήθεια του) να τους κατονομάσει...

Είναι αυτό που έλεγε κάποτε ο Πατ Ράιλι - και το ξεπατίκωσαν όλοι οι προπονητές- «my way or thehighway»!

Δεν ξέρω-και δεν ενδιαφέρει κιόλας στην παρούσα φάση-για ποιους κτυπά η καμπάνα, αλλά όντως τα 55^α γενέθλια του (9 Μαρτίου) ο Ζέλικο τα πέρασε όχι με κέφια, αλλά με νεύρα, καθότι συνέπεσαν με την ήττα της Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ από τη Γαλατασαράι, που παρουσιάστηκε ενώπιον του σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης: με έξι παίκτες, χωρίς τον τιμωρημένο προπονητή της Εργκίν Αταμάν, προερχόμενη από την εντός έδρας αιχμαλωσία από τη Ρεάλ Μαδρίτης (71-107) και με έξι σερί ήττες στην ευρωπαϊκή καμπούρα της!

Κι όμως αυτή η λειτουργούσα με... προσωπικό ασφαλείας ομάδα νίκησε την αποψινή αντίπαλο του Ολυμπιακού, γεγονός που προκάλεσε την έκρηξη του (σεσημασμένου γι’ αυτές τις συνήθως προσχεδιασμένες και σε κάθε περίπτωση σκόπιμες
αντιδράσεις) Ζοτς. Τούτο βεβαίως δεν προξενεί έκπληξη, σε αντίθεση με την κατά το μάλλον ή ήττον παθητική στάση του στη διάρκεια του αγώνα!

Εδώ οφείλω ν’ ανοίξω μια μικρή (αλλά όχι άσχετη) παρένθεση που αφορά το προπονητικό «modusVivendi» του Ομπράντοβιτς: μολονότι τον ρώτησα κάμποσες φορές επ’ αυτού, δεν μου απάντησε ποτέ με σαφήνεια, εάν δηλαδή όντως μερικές φορές κάνει τον αδιάφορο στη διάρκεια ενός αγώνα που βεβαίως δεν είναι καθοριστικός και αφήνει επίτηδες τους παίκτες του να εκτεθούν, για να έχει έναν επί πλέον λόγο να τους τα... χώσει!

Από ένα σατανικό μυαλό όπως του λεγάμενου, όλα μπορεί να τα περιμένει κάποιος και ίσως στο πλαίσιο αυτής της παράλογης λογικής να ενήργησε και την περασμένη Δευτέρα: ή μάλλον να ... μην ενήργησε, διότι, όπως μου είπε κάποιος που παρακολούθησε ενδελεχώς το ματς, κόντρα σε μια ομάδα από την οποία έλειπαν ο Αρόγιο και ο τραυματίας Αρσλάν και έπαιξε με κατά συνθήκην πόιντ γκαρντ τον Γκιουλέρ και τον Κάρτερ, ο Ομπράντοβιτς άφησε τους δικούς του γκαρντ να αμύνονται ως επί το πλείστον στο μισό γήπεδο και δεν τους διέταξε να πιέσουν στα τέσσερα τέταρτα...

Ξα του, που λένε και στο χωριό μου!

Η συνέχεια είναι γνωστή: έληξε το ματς, νίκησε η Γαλατασαράι, άστραψε και βρόντησε ο Ζέλικο, κατηγόρησε τους παίκτες του ως εγωιστές, είπε ότι «εάν δεν βρουν κίνητρο, θα φύγουν» και μ’ αυτά και μ’ αυτά θαρρώ πως έκανε τη δουλειά του ενόψει του αγώνα με τον Ολυμπιακό!

Τους πρόσφερε, δηλαδή, στο πιάτο το κίνητρο για να δώσουν απόψε τον καλύτερο εαυτό τους...

Παρεμπιπτόντως η Φενέρ εμφανίζεται καλύτερη όταν αγωνίζεται εκτός έδρας, παρά στο σπίτι της! Από τις τέσσερις ήττες που έχει γνωρίσει μέχρι στιγμής (έναντι των τριών του Ολυμπιακού, που σημειώθηκαν οι δυο στην Κωνσταντινούπολη και η άλλη στη Βιτόρια) η τουρκική ομάδα, τις τρεις τις υπέστη στην «Ulker Arena» (Μπαρτσελόνα ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Ολυμπιακός) και την άλλη στο ΟΑΚΑ από τον Παναθηναϊκό. Tι σημαίνει αυτό; Απλούστατα ότι σε σύνολο δέκα εκτός αγώνων που έχει παίξει έως τώρα η Φενέρ έχει σημειώσει εννέα νίκες (4/5 στην πρώτη φάση και 5/5 στο Top 16) και μόλις μία ήττα από τον Παναθηναϊκό, ο οποίος εκείνο το βράδυ τη γάζωσε ανελέητα (91-73 με 18/26 τρίποντα) !

Προς επίρρωσιν της διαφορετικής αγωνιστικής συμπεριφοράς λειτουργεί και η στατιστική: μακριά από το σπίτι της η Φενέρ νικά συχνότερα, σκοράρει περισσότερο, σουτάρει με υψηλότερα ποσοστά, αμύνεται καλύτερα, επιδεικνύει βαθύτερο rotation(με αποτέλεσμα να μην υπάρχει παίκτης που να έπαιξε βασικός και στα 19 ματς!) και πλειοδοτεί των αντιπάλων της σε κατοχές και κλεψίματα...

Ολα αυτά θα μπορούσαν να εκληφθούν ως κακά σημάδια για τον Ολυμπιακό, αλλά, ως γνωστόν, οι στατιστικές και οι παραδόσεις δεν αποτελούν ασφαλείς μεθόδους πρόγνωσης και στο κάτω κάτω εάν οι Τούρκοι έχουν να χάσουν εκτός έδρας από τις 30 Οκτωβρίου και έκτοτε πέτυχαν οκτώ σερί «διπλά», και οι ερυθρόλευκοι δεν υστερούν σε αριθμητικά επιτεύγματα και έχουν να αντιπαραβάλουν τη δική τους εμφατική και αδιαμφισβήτητη ισχύ: το κάστρο του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, που παραμένει άπαρτο στην Ευρωλίγκα εδώ και έναν χρόνο!

Το άλωσε για τελευταία φορά η Αρμάνι Μιλάνο (86-88) στις 6 Μαρτίου του 2014 και έκτοτε ο Ολυμπιακός τρέχει ένα σερί 13-0 σε δυο διαφορετικές σεζόν, με την προσδοκία να το διευρύνει ακόμη περισσότερο στη συνέχεια της εφετινής διοργάνωσης, άλλωστε, ως γνωστόν, όλος ο καυγάς γίνεται για το... πάπλωμα της έδρας στα πλέι οφς!

Σε αυτή την έδρα του, λοιπόν, ο Ολυμπιακός έχει νικήσει τον Ομπράντοβιτς τρεις φορές, με τρεις διαφορετικές ομάδες στα χρονικά της Ευρωλίγκας...

Η αρχή έγινε τέτοιες μέρες πριν από 19 χρόνια: στις 7 Μαρτίου του 1996, όταν στο πλαίσιο του πρώτου αγώνα των πλέι οφς, οι ερυθρόλευκοι, χάρη στην πιο λυσσασμένη άμυνα της ευρωπαϊκής ιστορίας τους, αιχμαλώτισαν τη Ρεάλ Μαδρίτης με σκορ 68-49 (Νάκιτς 18, Ρίβερς 14, Μπέρι 12) , υποχρεώνοντας την να σουτάρει 20/42 δίποντα και 0/13 τρίποντα, να υποπέσει σε οκτώ περισσότερα λάθη και να παρουσιάσει την εικόνα που σιχαίνεται ο Ομπράντοβιτς: σαράντα λεπτά πίσω στο σκορ, αναγκαστική χρήση άμυνας ζώνης και δυο παίκτες (Αρλούκας 27, Σάβιτς 15) να βάζουν τους 42 από τους 49 πόντους!

Στη συνέχεια ο Ομπράντοβιτς πήρε τη ρεβάνς, καθώς στη Μαδρίτη η Ρεάλ πέτυχε δυο απανωτές νίκες και προκρίθηκε με 2-1 στο Φάιναλ Φορ στο Παρίσι.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, πάλι τέτοιες μέρες, ο Ζέλικο έσκασε μύτη στο ΣΕΦ για πρώτη φορά ως προπονητής του Παναθηναϊκού, σε αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος: στις 11 Μαρτίου του 2000 ο Ολυμπιακός, με προπονητή τον Γιάννη Ιωαννίδη και προεξάρχοντος του Μίλαν Τόμιτς (17π.) νίκησε τους «πράσινους» με 57-54, ωστόσο το 2-0 των «ερυθρολεύκων» στην κανονική περίοδο απέβη μάταιο, διότι αποκλείσθηκαν στους ημιτελικούς από τον ΠΑΟΚ.

Η δεύτερη πράξη στο ευρωπαϊκό νταλαβέρι του Ολυμπιακού με τον Ζοτς ανέβηκε στη σκηνή του ΣΕΦ, στις 28 Φεβρουαρίου του 2002, στον πρώτο αγώνα του Top 16 της Ευρωλίγκας και στο πλαίσιο ενός ομίλου στον οποίο συμμετείχε επίσης και η ΑΕΚ. Εκείνο το βράδυ οι Πειραιώτες καθοδηγούμενοι από τον συχωρεμένο Αλφόνσο Φορντ (21π., 6ρ.), τον Γερμανό Πάτρικ Φέμερλινγκ (18π., 12ρ.0 και τον Ινάκι Ντε Μιγκέλ (17π., 5ρ.) επιβλήθηκαν του αιωνίου αντιπάλου τους με 92-75, ενώ στο ΟΑΚΑ νίκησε ο Παναθηναϊκός με 88-78. Ο Ολυμπιακός υπερτερούσε στην ισοβαθμία, αλλά την πάτησε στον εντός έδρας αγώνα με την Ολίμπια Λιουμπλιάνα (85-89 στην παράταση, με 29 πόντους του Μπένο Ούντριχ) και μέριασε για να διαβεί στην Μπολόνια και να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης ο Παναθηναϊκός!

Το καλό για τον Ολυμπιακό και το κακό για τον Ζοτς στο ΣΕΦ τρίτωσαν στις 3 Ιανουαρίου του 2014, όταν ο Ολυμπιακός νίκησε τη Φενέρ με 95-82, σε ένα ματς που εξελίχθηκε στην αποθεωτική ραψωδία δυο πρώην (πράσινων) παικτών του: του Βασίλη Σπανούλη (28 πόντοι με 5/7δ., 4/8τρ., 6/7β., 5 ριμπάουντ και 9 ασίστ) και του Στράτου Περπέρογλου (21π., με 6/9δ., 3/7τρ., 0/1β., 5ρ.).

Στις 16 Ιανουαρίου του 2015 ο Ολυμπιακός σε μια αποστολή καμικάζι και με τον Σπανούλη να σημειώνει οκτώ πόντους στα τελευταία 84 δευτερόλεπτα άλωσε την «Ulker Arena» με 74-68 και κατόπιν όλων αυτών, το συνολικό σκορ ανάμεσα στους «ερυθρόλευκους» και στον Ομπράντοβιτς σε αγώνες της Ευρωλίγκας είναι 4-7.

Μπορεί ο Σέρβος προπονητής να μετρά τρεις ήττες σε ισάριθμα ματς στο ΣΕΦ συν την εντός έδρας στην εφετινή σεζόν, αλλά στον αντίποδα έχει να επιδείξει δυο νίκες σε τελικούς της Ευρωλίγκας (το 1994 στο Τελ Αβίβ με την Τζουβεντούτ Μπανταλόνα και το 1995 στη Σαραγόσα με τη Ρεάλ Μαδρίτης), δυο (με τη Ρεάλ) στα πλέι οφς της σεζόν 1995-96, μία στο Top 16 της περιόδου 2001-02, μία στον ημιτελικό του Βερολίνου και μία στο περυσινόTop 16 στην Πόλη.

Στις δέκα τρεις σεζόν, που ο Ομπράντοβιτς βρισκόταν στην άκρη του «πράσινου» πάγκου αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό ογδόντα φορές με απολογισμό 50 νίκες και 30 ήττες: 40-26 στο Πρωτάθλημα, 8-3 στο Κύπελλο και 2-1 στην Ευρωλίγκα, ενώ σε 38 εκτός έδρας αγώνες (στο ΣΕΦ, στη Γλυφάδα και στον Κορυδαλλό) το σκορ είναι 24-14 υπέρ των «ερυθρολεύκων».

ΥΓ: Σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει το αγγλιστί καλούμενο «what if…», στο οποίο βεβαίως κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Το καλοκαίρι του 1999, όταν ο Παναθηναϊκός σε πείσμα του repeat (και μάλιστα με τη νίκη στο ΣΕΦ) σχόλασε τον Σούμποτιτς και την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός κουνούσε το μαντίλι στον Ιβκοβιτς, υπήρξε εντονότατη φημολογία για τη βολιδοσκόπηση των «ερυθρολεύκων» προς τον Ομπράντοβιτς. Τότε είχε γίνει γνωστό ότι ο Ζέλικο που αποχώρησε ταυτόχρονα από την Μπενετόν Τρεβίζο «προσφέρθηκε» στον Ολυμπιακό από τον ατζέντη του Αλεξάντερ Ράσκοβιτς, ο οποίος ούτως ή άλλως είχε αναπτύξει πολλές επαγγελματικές/ πελατειακές σχέσεις μαζί του. Εντέλει ο μεν Σωκράτης Κόκκαλης αναζωπύρωσε τον έρωτα του με τον Ιωαννίδη, ο δε Παύλος Γιαννακόπουλος προσπέρασε τον πειρασμό του Μπόγκνταν Τάνιεβιτς και (όπως αποδείχθηκε περίτρανα) έκανε διάνα με την επιλογή του Ζέλικο...