Κούπες και ελληνοποίηση δεν πάνε μαζί

Οταν το καλοκαίρι ο Γιαννακόπουλος προανήγγειλε την «ελληνοποίηση του Παναθηναϊκού» το gazzetta.gr ήταν από τα λίγα, ίσως το μοναδικό Μεσο που πολλάκις ανέφερε πως πρωταθλητισμός και ελληνοποίηση, τουλάχιστον όπως την εξήγγειλε ο Γιαννακόπουλος, δεν πάνε μαζί.

Το γράψαμε στις 12 Ιουνίου με τίτλο «ναι στην ελληνοποίηση, όχι στην αποδόμηση», το επαναλάβαμε στις 25 του ίδιου μήνα με τίτλο «δένει το αύριο, ώρα για το σήμερα», το επισημάναμε πρόσφατα στις 31 Δεκεμβρίου στο άρθρο με τίτλο «DNA νικητή με τον Γκιστ σε ρόλο... Superman» πως ο συνδυασμός ελληνοποίησης και πρωταθλητισμού είναι στόχος ανέφικτος.

O Παναθηναϊκός και ο κόσμος του είναι μαθημένος σε τίτλους, αυτός είναι ο προορισμός του και ο συνδυασμός πρωταθλητισμού και αθλητισμού την ίδια στιγμή δεν συνάδουν. Αν θες ελληνοποίηση και τίτλους παράλληλα, τότε θα πρέπει να απευθυνθείς στους διεθνείς της εθνικής ανδρών, να «σκάσεις» ένα τσουβάλι λεφτά και να μπορέσεις να φτιάξεις από την αρχή έναν ελληνικό κορμό που θα συνδυάζει τίτλους και ελληνικό στοιχείο.

Αν πάλι θες ελληνοποίηση με 16χρονα και 17χρονα, τότε ξεχνάς την Ευρωλίγκα, προσαρμόζεσαι σε λογική ΠΑΟΚ, Αρη και βάζεις ένα πλάνο τριετίας - τετραετίας, ξεκαθαρίζοντας πως δεν σκοπεύεις σε τίτλους. Θα το δεχόμουν σαν λογική, αν ο Παναθηναϊκός δεν ενισχύονταν μέσα στη σεζόν σε θέσεις που θα μπορούσε θεωρητικά να βάλει πιτσιρίκια κι αν ο Δ. Γιαννακόπουλος δεν είχε θέσει ως στόχο την κατάκτηση του πρωταθλήματος και του Κυπέλλου, την ημέρα της κλήρωσης του πρωταθλήματος.

Αν πάλι θέλεις το ενδιάμεσο, που προφανώς αυτό αξιώνει ο Γιαννακόπουλος, τότε θα πρέπει να έχεις υπόψη σου πως ένα 17χρονο παιδί θα πρέπει να περάσει από μια διαδικασία ωρίμανσης που δεν έχει σχέση μόνο με το πόση ώρα βρίσκεται στο παρκέ.

Λογική τύπου «αφού κερδίζουμε 20 πόντους, γιατί δεν τον βάζει;» δεν αποτελεί στοιχείο ωρίμανσης, ούτε ταιριάζει στη φιλοσοφία προπονητών τύπου Ιβάνοβιτς που πρώτα φτιάχνουν το mentality ενός παίκτη και πολύ αργότερα το στυλ παιχνιδιού. Και το mentality δεν φτιάχνεται σε ματς 20 πόντων, αλλά στην προπόνηση και την τριβή με τον Διαμαντίδη, τον Φώτση, τον Μπατίστα και τον Ιβάνοβιτς σε ρόλο δασκάλου.

Μια τέτοια διαδικασία μπορεί να κρατήσει από ένα μέχρι τέσσερα χρόνια και υπάρχουν πολλά παραδείγματα και για τις δύο περιπτώσεις. Μήπως θυμάστε τι αγροτικό πέρασαν οι πιτσιρικάδες του Ολυμπιακού μέχρι να φτάσουν να γίνουν βασικοί; Μήπως να θυμηθούμε πόσο καιρό χρειάστηκε ο Παππάς για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των προπονητών του και να έχει ρόλο στην ομάδα; Μήπως να δούμε για παράδειγμα, αν ο Αμπρίνες στα 17του, είχε παίξει έστω κι ένα παιχνίδι στο ισπανικό πρωτάθλημα; Μήπως να συζητήσουμε για τον Χερτζόνια - που αποκτήθηκε με μεταγραφή από την Μπαρτσελόνα - και στα 18του έπαιξε όλα κι όλα τρία παιχνίδια στην ACB;

Με λίγα λόγια όλα μαζί δεν γίνονται... Ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να κυνηγάει τίτλους και πολλά μπράβο στον Γιαννακόπουλου που σ' αυτή τη δύσκολη εποχή, αποφασίζει να στηρίξει την ομάδα προσθέτοντας τον Ράιτ, τον Μπλουμς και τώρα τον Λαουάλ. Θα πρέπει να αντιληφθεί όμως πως αυτές οι κινήσεις είναι κινήσεις πρωταθλητισμού και από την στιγμή που τις κάνει η ελληνοποίηση και το πλάνο της «επόμενης μέρας» μπαίνει αναγκαστικά και δικαιωματικά σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Οσο η ομάδα ενισχύεται, οι απαιτήσεις του κόσμου αυξάνονται κι όπως έχουμε ξαναγράψει άλλο να αποτύχεις με τον Διαμαντίδη και τον Φώτση στο παρκέ κι άλλο να αποτύχεις με τον Κόνιαρη, τον Χαραλαμπόπουλο και τον Παπαγιάννη.

Τώρα, για το γεγονός ότι ο Παπαγιάννης παρουσιάστηκε το καλοκαίρι ως ο νέος Τιμ Ντάνκαν και ο Λούντζης συγκρίθηκε με το καλημέρα με τον Διαμαντίδη, αυτό δεν αποτελεί μέρος της ελληνοποίησης, αλλά προσπάθεια να βαφτίσουμε το κρέας, ψάρι προκειμένου να ωραιοποιήσουμε μια κατάσταση που θα μπορούσε από μόνη της να είναι όμορφη, χωρίς να ανεβαίνει ο πήχης πολύ πάνω από τα λογικά όρια. Εννοείται πως αυτά τα παιδιά έχουν περίσσιο ταλέντο, είναι μεγάλη επιτυχία του Παναθηναϊκού που κατάφερε να τους αποκτήσει, αλλά μέχρι να παίξουν μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο θα πρέπει να περάσουν όλη αυτή την απαραίτητη διαδικασία ωρίμανσης που ο Ιβάνοβιτς την γνωρίζει πολύ καλά.

Αυτό για το οποίο δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον Γιαννακόπουλο είναι για διγλωσσία. Αυτό που είπε το καλοκαίρι, το επανέλαβε και τώρα μετά την άνετη νίκη επί της Γαλατασαράι, έστω κι αν η θεωρία από την πράξη απέχει πολλά χιλιόμετρα. Γιατί από τη μία ο ίδιος ο Γιαννακόπουλος θέλει να κατακτά τίτλους (και πολύ καλά κάνει) και γι αυτό ενισχύει την ομάδα «εκτός μπάτζετ», όπως είπε στο gazzetta.gr, από την άλλη επιμένει σε πλάνο ελληνοποίησης, γνωρίζοντας βεβαίως πως για να παίξει ο Λαουάλ στο ελληνικό πρωτάθλημα θα πρέπει για παράδειγμα να «φάει» χρόνο από τον Διαμαντάκο και τον Παπαγιάννη...

Από 'κει και πέρα, η όλη κουβέντα που άνοιξε ο Γιαννακόπουλος με την δήλωσή του μετά το παιχνίδι και την έκλεισε ο ίδιος με την συνέντευξή του στο gazzetta.gr, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν τηρούνταν η γνωστή παροιμία «τα εν οίκω μη εν δήμω». Αυτά τα ζητήματα, η άποψη που μπορεί να έχει ο χρηματοδότης για το πλάνο της ομάδας του, λύνονται εντός των τειχών και όχι δημόσια. Γιαννακόπουλος και Ιβάνοβιτς μπορούν να κλειστούν για 50 μέρες σε ένα γραφείο, να συζητήσουν, να διαφωνήσουν, να τα πουν και να τα ξαναπούν μέχρι να βρουν τη λύση ή να διαφωνήσουν οριστικά. Αποψη δικαιούται να έχει ο καθένας, αλλά η βαρύτητα και ο ρόλος αυτού που την εκφράζει διαφέρει...