Το θρανίο της Δευτέρας

Tην προηγούμενη κρίση που αντιμετώπισε ο Παναθηναϊκός δεν τη δημιούργησε ο προπονητής ούτε οι παίκτες ούτε οι καλομαθημένοι οπαδοί του. Τη δημιούργησε ο ίδιος ο πρόεδρός του.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης παρέλαβε καμμένη γη το καλοκαίρι του 2012 και έσπειρε πάνω της ένα μικρό θαύμα, με κορωνίδα την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 2013, με θύμα τον πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό.

Η ανταμοιβή του ήταν η ανεξήγητη και αδικαιολόγητη απόλυσή του, πέρυσι τέτοιες μέρες, στα μέσα της σεζόν. «Δεν έβαζε να παίζουν οι Ελληνες», εξήγησε ο πρόεδρος. «Αυτός ήταν ο στόχος της χρονιάς και όχι τα αποτελέσματα».

Τα θεμέλια που τοποθέτησε ο Πεδουλάκης ήταν ισχυρά και ο αυτόματος πιλότος οδήγησε στην κατάκτηση ενός ακόμη πρωταθλήματος. Το πιστώθηκε ο υπηρεσιακός Φραγκίσκος Αλβέρτης, ο οποίος, για τον κόπο του, παραμερίστηκε.

Στη θέση του «Φράγκι» ο Γιαννακόπουλος ο νεώτερος προσέλαβε τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, ο οποίος προικίστηκε με 5 αμούστακα ταλέντα, τους Μποχωρίδη, Παπαγιάννη, Διαμαντάκο, Κόνιαρη, Λούντζη. Και τον Χαραλαμπόπουλο που ήταν ήδη στέλεχος της ομάδας.

«Στόχος της χρονιάς είναι να αναδείξουμε τα Ελληνόπουλα», φαίνεται ότι είπε ο πρόεδρος στον Μαυροβούνιο. Και τότε γιατί ξόδεψε μία περιουσία για να πάρει έναν φτασμένο Ευρωπαίο προπονητή;

Ας κρατούσε τον Αλβέρτη ή τον Σωτήρη Μανωλόπουλο. Ας έπαιρνε κάποιον ειδικό στην αξιοποίηση νέων ταλέντων, από τα φυτώρια ή από τις μικρές εθνικές ομάδες. Τον Μίσσα ή τον Παπαθεοδώρου ή τον Μανουσέλη.

Ο άξιος Ιβάνοβιτς ουδέποτε γαλούχησε 19χρονους και 17χρονους. Η δουλειά του στην Ισπανία ήταν ανέκαθεν ο πρωταθλητισμός.

Η νίκη επί του Ολυμπιακού στο Κύπελλο περισσότερο έβλαψε τον Παναθηναϊκό παρά τον ωφέλησε. Δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι οι μικροί είναι έτοιμοι να προσφέρουν χείρα βοηθείας στους βετεράνους. Στο μυαλό του προέδρου τουλάχιστον.

Αλλά το σεξτέτο των εφήβων και των σχεδόν εφήβων δεν έχει ακόμη τα απαιτούμενα χιλιόμετρα.

Ο Μποχωρίδης ήταν ο μαέστρος του Άρη της προηγούμενης διετίας, αλλά το χέρι του δεν είναι αρκετά σταθερό για τη μπαγκέτα ολόκληρου Παναθηναϊκού. Ο Χαραλαμπόπουλος έχει θάρρος και αυτοπεποίθηση, ωστόσο παραμένει μαθητούδι. Οι άλλοι τέσσερις ακόμη βυζαίνουν.

Ο Νίκος Παππάς, που πλησιάζει πια τα 25, παρουσιάζει αισθητή βελτίωση υπό τις οδηγίες του Ιβάνοβιτς, όπως και ο Βλάντο Γιάνκοβιτς, ο οποίος σηκώνει αβοήθητος στους ώμους του τις ευθύνες της θέσης «3».

Τα ονόματά τους θα ακουστούν στο επόμενο προσκλητήριο του Φώτη Κατσικάρη, όπως και του –παραγκωνισμένου από τον Πεδουλάκη- Λουκά Μαυροκεφαλίδη. Για Διαμαντίδη και Φώτση δεν χρειάζεται συζήτηση.

Τι περίμενε, αλήθεια, από τη φετινή ομάδα ο Δημήτρης;

«Βάλε μέσα τα Ελληνάκια», γράφει το ραβασάκι που έδωσε δημόσια –και ως εκ τούτου άκομψα- ο πρόεδρος στον προπονητή. Η εύκολη διέξοδος για τον Ιβάνοβιτς θα είναι να μοιράσει ρόλους και ευθύνες στους έξι πιτσιρικάδες, στους αμέσως επόμενους αγώνες.

Εάν όμως παίξει ο Παναθηναϊκός στο Βερολίνο με Χαραλαμπόπουλο, Κόνιαρη και Διαμαντάκο, θα χάσει με 25 πόντους και θα αποχαιρετήσει νωρίς νωρίς την Ευρώπη. Το αντέχει αυτό ο πρόεδρός του;

Εάν πάει να διεκδικήσει διπλό στο Αλεξάνδρειο και στο Ρέθυμνο με Παπαγιάννη και Λούντζη, θα δει τις πλάτες του Ολυμπιακού στην τελική βαθμολογία της κανονικής περιόδου. Είναι αυτό μέρος του σχεδιασμού;

Και πώς θα κοιτάξει στα μάτια το γαλουχημένο με θριάμβους κοινό του, ο Δ.Γιαννακόπουλος, όταν αρχίσουν να συσσωρεύονται οι ήττες; Το ελληνικό μπάσκετ θα τον ευγνωμονεί εάν κληρονομήσει παίκτες για την Εθνική ομάδα, αλλά το ΟΑΚΑ θα ερημώσει.

Ο Ολυμπιακός έφτιαξε έναν εξαιρετικό πυρήνα Ελλήνων παικτών, αλλά δεν έριξε κανέναν από αυτούς σε άπατα νερά. Ο Μάντζαρης, ο Παπανικολάου, ο Σλούκας, ο Παπαπέτρου, ο Αγραβάνης και οι άλλοι εντάχθηκαν στην πρώτη ομάδα ομαλά και με περίσκεψη.

Πρώτα ήπιαν το γάλα τους και έπειτα δοκίμασαν τη σαμπάνια. Δεν γίνεται να τρέξει ένα παιδί πριν μάθει να περπατάει. Μπροστά πάει το άλογο και πίσω το κάρο, όχι ανάποδα.

Το θρανίο των πιτσιρικάδων δεν είναι οι αγώνες, αλλά οι προπονήσεις. Όχι το Σάββατο, αλλά η Δευτέρα και η Τρίτη.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τίτλους στα χρόνια του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και των Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου, αλλά αδιαφόρησε σε βαθμό ασυγχώρητο για την ανανέωση και τον εξελληνισμό της ομάδας.

Ο «αιώνιος αντίπαλος» κέρδισε όλες τις μάχες στο εγχώριο μετεγγραφικό παζάρι και σιγά σιγά δικαιώθηκε, με την κατάκτηση των δύο ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Το χαμένο έδαφος, που βεβαίως εξομαλύνθηκε από τις εντός των τειχών επιτυχίες, ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να καλύψει με κινήσεις σπασμωδικές και βεβιασμένες.

Ο Ιβάνοβιτς φέρνει αποτελέσματα καλύτερα του αναμενομένου και ταυτόχρονα πασχίζει να κρατήσει κάτω από τη μασχάλη τα βαριά καρπούζια του πρωταθλητισμού και της ανανέωσης.

Εάν η διοίκηση ήθελε να συμβιβάσει τα δύο ζητούμενα χωρίς να χάσει τη θέση της στις επάλξεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ, είχε και άλλον δρόμο εκτός από αυτόν που επέλεξε. Μπορούσε να πάρει όχι μόνο μικρούς, αλλά και φτασμένους Ελληνες παίκτες.

Ο Ζήσης, ο Καλάθης, ο Καϊμακόγλου, ο Σχορτσανίτης, ο Περπέρογλου, ο Βασιλειάδης, ο Βουγιούκας, ο Θ.Αντετοκούνμπο και άλλα επίλεκτα στελέχη των Εθνικών ομάδων της Ελλάδας, άνδρες με μουστάκι και όχι έφηβοι, αγωνίζονται σε συλλόγους του εξωτερικού.

Οι περισσότεροι μετακινήθηκαν ή έμειναν ελεύθεροι το περασμένο καλοκαίρι, ενώ αρκετοί έχουν «πράσινο» παρελθόν. Εάν έπαιρνε αυτούς ο ανυπόμονος Δημήτρης, θα είχε σήμερα ομαδάρα με πρόσημο γαλανόλευκο.