Όλο το μπουκάλι, αγάπες μου!

Το ημερολόγιο έδειχνε 9 Μαίου του 2009, όταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε (κρατώντας δυο τρόπαια στα χέρια του) έβαζε τους τίτλους τέλους της πρώτης θητείας του στον Ολυμπιακό και μάλιστα με έναν απροσδόκητο επίλογο, που προκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού στους «γαύρους»...

Εν μέσω αποθέωσης στην αίθουσα Τύπου του γηπέδου «Γεώργιος Καραϊσκάκης» -και αφού προηγουμένως είχε εξηγήσει τους λόγους της αποχώρησης του- δήλωνε στα ελληνικά «είμαι Ολυμπιακάρα»!

Τέσσερα χρόνια και κάτι μέρες αργότερα (ενώ το «μυρμήγκι» είχε ξαναπεράσει για μία διετία από τον πάγκο του Ολυμπιακού, αλλά πλέον κατοικοέδρευε στη Βαλένθια) ο Ντούσαν Ιβκοβιτς αποχαιρετούσε αιφνιδίως τον Ολυμπιακό, χωρίς ωστόσο να ρίξει κορώνα τύπου Βαλβέρδε!

Φεύγοντας δεν είπε «είμαι Ολυμπιακάρα», αλλά διάβολε, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται: ο Ντούντα πέρασε πέντε από τα καλύτερα και μακράν τα πιο θριαμβευτικά χρόνια του προπονητικού βίου του στον Πειραιά και κάθε φορά που επιστρέφει και ρεμβάζει από τη βεράντα του σπιτιού του, στο Παλαιό Φάληρο, τον Σαρωνικό, το βλέμμα του πέφτει κατ' ευθείαν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας...

Παρεμπιπτόντως το μπαλκόνι του διαμερίσματος του πάνω στη λεωφόρο Ποσειδώνος (νομίζω ότι) είναι αυτό που έχει την καλύτερη θέα σε όλη την παραλιακή λεωφόρο προς τη θάλασσα. Και ακριβώς ένα ίδιο μπαλκόνι έχει τώρα στη Μαρίνα Ατακιόι για να ατενίζει νυχθημερόν τον Βόσπορο!

Όταν, τον Ιούνιο του 2012, ο Ιβκοβιτς άφησε στα κρύα του λουτρού τους ερυθρόλευκους που προέρχονταν από τη δεύτερη καλύτερη σεζόν στην ιστορία τους (με ένα... Κύπελλο Ελλάδος διαφορά σε σχέση με το triple crown του 1997, πάλι επί των ημερών του) δεν βγήκε να πει δημοσίως «είμαι Ολυμπιακάρα», αλλά το υπονόησε και φαντάζομαι πως κινείται ακόμη στο ίδιο μήκος κύματος...

Παρεμπιπτόντως ο Ντούντα δεν εξήγησε ποτέ επακριβώς τους λόγους της αποχώρησης του από τον Ολυμπιακό: ούτε εκείνες τις μέρες, ούτε στα δυόμισι χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε, ούτε στις αρχές του περασμένου Οκτωβρίου που μου έκανε την τιμή να με βάλει στο σπίτι του (στην Κωνσταντινούπολη) για μια συνέντευξη στον OTE TV. Προσπάθησα να του το φέρω από 'δω, να του το πάω από 'κεί, αλλά με δεξιοτεχνία και ασφαλώς με την πανουργία που τον διακρίνουν, προσπέρασε την πίεση μου, χωρίς πάλι να υπεισέλθει στο... ψητό!

Με αυτό που γράφω δεν υπονοώ ότι πίσω από το διαζύγιο τους κρύβεται κάποιος ιδιάζων λόγος (πέραν ίσως της δεδηλωμένης απόφασης των Αγγελόπουλων να μειώσουν τον προϋπολογισμό της ομάδας), ωστόσο η συνέχεια δεν ήταν τόσο... αθώα! Ενώ δηλαδή στην ανακοίνωση της ερυθρόλευκης ΚΑΕ τονιζόταν ότι ο Ντούντα θα αφοσιωνόταν στην εθνική ομάδα της Σερβίας, αλλά «εάν στο μέλλον αποφάσιζε να επιστρέψει στον πάγκο κάποιου συλλόγου, τούτο θα συνέβαινε μόνο προς χάριν του Ολυμπιακού», αυτή η βεβαιότητα, ή έστω η εντύπωση διαψεύσθηκε παταγωδώς στις 7 Δεκεμβρίου του 2013...

Δεν κάνω λάθος αναφέροντας ως χρόνο διάψευσης τον Δεκέμβριο του 2013, διότι μπορεί ο γάμος του Ιβκοβιτς με την Αναντολού Εφές να πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2014, ωστόσο ο αρραβώνας είχε γίνει πριν από τα Χριστούγεννα, με γέφυρα την ομάδα που τον πρωτοέφερε στην Ελλάδα, το 1980. Εκείνες τις μέρες βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη για την τελετή των εγκαινίων του μπασκετικού μουσείου της ΧΑΝΘ και με την ευκαιρία πήγα στο Αλεξάνδρειο για να παρακολουθήσω τον αγώνα Αρης - Ηλυσιακός στη λήξη του οποίου, μέσα στο γραφείο του, εν κρυπτώ και παραβύστω, ο Βαγγέλης Αγγέλου μου ξεφούρνισε το μεγάλο μυστικό!

Δεν χρειάστηκε να με βάλει να ορκιστώ ότι δεν επρόκειτο να το δημοσιοποιήσω, διότι αυτό που μου αποκάλυψε ήταν τόσο σοβαρό ώστε δεν θα με έβαζε ποτέ στη διαδικασία να υποκύψω στον πειρασμό και, ούτως ειπείν, μπορεί να έχασα μια αποκλειστική είδηση αλλά τουλάχιστον έσωσα την εχεμύθεια και την αξιοπρέπεια μου.

Ποιο ήταν το μεγάλο μυστικό που φανερώθηκε μετά από περίπου δέκα ημέρες: κατόπιν συμφωνίας των δυο ομάδων -και με τη διαμεσολάβηση του Τίτου Κομνηνού- ο Αγγέλου θα έφευγε από τον Αρη για να αναλάβει στο καπάκι την τεχνική ηγεσία της Αναντολού Εφές, αντί του Οκτάι Μαχμούτι!

Χωριό που φαινόταν κολαούζο δεν ήθελε: ο Βαγγέλης δεν πήγαινε στα κουτουρού στην Πόλη, αλλά ως προπομπός της μεταγενέστερης έλευσης του Ιβκοβιτς. Ο Ντούντα, σύμφωνα με την πάγια συνήθεια του, δεν αναλαμβάνει ομάδες μεσούσης της σεζόν, οπότε ευλόγησε τον πρώην συνεργάτη του στη Ντιναμό Μόσχας και στον Ολυμπιακό και τον έστειλε να οργώσει το έδαφος για να το καλλιεργήσουν μαζί την επόμενη σεζόν.

Τόσο απλά!

Για να μην αφήνω κενά στη διήγηση, ο Τίτος Κομνηνός τον οποίο ανέφερα προηγουμένως είναι μακράν ο πιο πιστός και ένας από τους πιο ενημερωμένους μπασκετικούς φιλάθλους στην Ευρώπη. Πολύ πετυχημένος μάνατζερ μεγάλων εταιρειών (Coca Cola, Παπαστράτος, Ελληνικά Πετρέλαια), έλκει την καταγωγή του από την Πόλη, είναι εδώ και χρόνια επιστήθιος και οικογενειακός φίλος του Ντούντα και παράλληλα ασχολείται (εξωκοινοβουλευτικά, που λένε) με τη διοίκηση της Αναντολού Εφές, οπότε ήρθε κι έδεσε το πράγμα!

Οταν το 1999 ο Ιβκοβιτς έφευγε από τον Ολυμπιακό και ο Κόκκαλης καλούσε πίσω τον Ιωαννίδη, τον οποίο μάλιστα υποδεχόταν στα γραφεία της Intracom με τη θερμή προσφώνηση και συνάμα τη μεγάλη (πλην ατελέσφορη) προσδοκία «έλα ρε Γιάνναρε να ξαναφτιάξουμε την ομαδάρα», το διαζύγιο ήταν βελούδινο! Ο Ντούντα αναγκάστηκε να αποχωρήσει διότι μετά τον θρίαμβο της πρώτης σεζόν, τις επόμενες δυο η ομάδα έμεινε με άδεια χέρια. Ο ίδιος μου έχει πει ότι ότι «ο κύριος Σωκράτης ήθελε να συνεχίσουμε και μάλιστα συναντηθήκαμε δυο φορές, κάτι που δεν το κάνει συχνά και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν έφευγα ήρθε μαζί μου, με συνόδευσε μέχρι το ασανσέρ, αγκαλιαστήκαμε, χαιρετηθήκαμε και λίγο έλειψε να βάλουμε και οι δυο τα κλάματα»!

Δεν έχω ad hoc λεπτομέρειες για το δεύτερο διαζύγιο, ούτε ρώτησα ποτέ εάν ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος (οι οποίοι προφανώς δεν επιθυμούσαν τον χωρισμό) τον συνόδευσαν επίσης μέχρι το ασανσέρ και αν ήταν κι ελόγου τους συγκινημένοι. Σημασία έχει ότι το «αντίο» του Ντούσαν ακούστηκε σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά ήταν κάτι που εγώ το περίμενα!

Χωρίς να θέλω να κάνω τον έξυπνο, ούτε τον μετά Χριστόν προφήτη, η συγκυρία του αποψινού αγώνα με αναγκάζει να αποκαλύψω πώς το ψυχανεμίστηκα...

Τη Δευτέρα, 4 Ιουνίου του 2012, αμέσως μετά τον πέμπτο τελικό του πρωταθλήματος, τηλεφώνησα στον Ντούντα και με το θάρρος της φιλίας μας που κρατά από το 1981 (όταν γνωριστήκαμε στον «Τάφο του Ινδού», μετά από έναν αγώνα Παναθηναϊκός-Αρης που παρεμπιπτόντως κρίθηκε από το κρεσέντο των έντεκα πόντων του Γκάλη στο τελευταίο δίλεπτο) του ζήτησα μια μεγάλη συνέντευξη για το «Goal News».

"Να την κάνουμε μπρε αγάπη μου, αυτή την... κυρία συνέντευξη. Δεν σου χαλάω εγώ χατίρι» μου απάντησε και το ίδιο βράδυ μόνο που δεν κοιμηθήκαμε μαζί με τον συνάδερφο μου στην εφημερίδα Γιάννη Τρουμούση στο σπίτι του! Πήγαμε στις τέσσερις το απόγευμα, τον βρήκαμε ως συνήθως, «φράπα», ταίσαμε μαζί τα περιστέρια, τα στείλαμε βόλτα, ήπιαμε καφέ, ξαναήπιαμε καφέ, ήπιαμε και τρίτο καφέ, η γλυκύτατη Νένα βαρέθηκε να φτιάχνει καφέδες και να αδειάζει το τασάκι με τα αποτσίγαρα μας (τα δικά μου και του Τρουμούση, γιατί ο Ντούντα έχει κόψει το κάπνισμα εδώ και χρόνια) και κάποια στιγμή ενώ κουβεντιάζαμε περί ανέμων και υδάτων, πρότεινε να παραγγείλουμε να φάμε και να πιούμε ένα κρασί!

«Μα δεν αρχίσαμε ακόμα τη συνέντευξη» του είπα και τότε έβαλε τα γέλια και απάντησε: «Ναι, μπρε, το ξέχασα ότι έχουμε και αυτή την κυρία συνέντευξη»!

Στρωθήκαμε λοιπόν στους καναπέδες και ο Ντούντα είπε τις...κάλτσες του, σε μια συνέντευξη η οποία μετά τα προεόρτια, κράτησε άλλες τρεις ώρες, περιελάμβανε καμιά εκατοστή ερωτήσεις (επί παντός του επιστητού και όχι μονάχα για τον Ολυμπιακό) και δημοσιεύθηκε τη μεθεπόμενη ημέρα στο «Goal News» σε ένα ολόκληρο... ένθετο οκτώ σελίδων και περίπου δέκα χιλιάδων λέξεων!

Αυτή δεν ήταν συνέντευξη αλλά κανονική βιογραφία και τα πλήρη απομνημονεύματα του!

Σε τέτοιες περιπτώσεις συνηθίζω να κάνω την πιο κρίσιμη ερώτηση στο τέλος: εκείνες τις μέρες δεν είχε κριθεί ακόμη εάν θα μείνει, ωστόσο όλες οι ενδείξεις οδηγούσαν σε αυτό το συμπέρασμα και δεν είχε ακουστεί κανένα (ούτε καν υπόκωφο) σήμα συναγερμού...

Την άφησα λοιπόν για το τέλος την ερώτηση που αφορούσε το μέλλον του(ς) και ιδού η απάντηση του αυτολεξεί: «Δεν το έχω σκεφτεί καν. Κοιτάξτε, δεν έχουμε μιλήσει ακόμη και αυτό δεν το λέω διπλωματικά. Εάν ήμουν έτοιμος να απαντήσω, θα απαντούσα, αλλά δεν είμαι. Μου αρέσει πολύ αυτή η ομάδα και το έλεγα από την αρχή. Ο Ολυμπιακός είναι μέσα στο αίμα μου. Τρέχει στο αίμα μου, το τονίζω»!

Λίγα λεπτά αργότερα κι ενώ μας έκανε την τιμή να μας συνοδεύσει όχι απλώς μέχρι το ασανσέρ, αλλά στο ισόγειο, γύρισα και ρώτησα τον Τρουμούση «εσύ δηλαδή τώρα τι κατάλαβες;» Δεν χρειάστηκε να μου απαντήσει, διότι απλούστατα είχαμε καταλάβει και οι δυο το ίδιο...

Δεν ξέρω ποια από τις δυο δηλώσεις έχει μεγαλύτερη βαρύτητα και περισσότερη ουσία: το «είμαι Ολυμπιακάρα» του Βαλβέρδε ή το «ο Ολυμπιακός τρέχει στο αίμα μου» του Ιβκοβιτς. Αμφότεροι πήγαν, έφυγαν, ξαναγύρισαν, ξαναέφυγαν και επειδή η ζωή κάνει κύκλους, ποιος να ξέρει τι κρύβει το μέλλον...

Απλώς ενώ για τον 41άχρονο Ερνέστο το μέλλον μπορεί να κρύβει μια τρίτη παλιννόστηση, για τον Ντούντα που περπατάει στα 72 (αλλά -ο Θεός να τον έχει καλά- είναι ακμαιότατος και άμα σου σφίξει το χέρι με την τεράστια παλάμη και τα δάχτυλα που μοιάζουν με... πόδια μικρού παιδιού κινδυνεύεις να πάθεις ρωγμώδες κάταγμα) το κόβω χλωμό!

Ήμουν έτοιμος να υποκύψω στον πειρασμό να ανθολογήσω στο σημερινό κείμενο μερικές από τις καλύτερες ατάκες που είπε ο... στόμας του σε εκείνη τη συνέντευξη και ασφαλώς αποτελούν την κληρονομιά την οποία άφησε στον Ολυμπιακό. Ευτυχώς έπαιξα άμυνα στον εαυτό μου διότι εάν έμπαινα σε αυτό το τριπάκι, πολύ φοβάμαι πως θα αναδημοσίευα ολόκληρη τη συνέντευξη, η οποία πάντως είναι προσβάσιμη μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης.

Θα κάνω μόνο μια μικρή και σύντομη εξαίρεση διότι αφενός αξίζει τον κόπο και αφετέρου αυτή η ελάχιστη αποστροφή του λόγου του συνιστά παρακαταθήκη όχι μονάχα για τον Ολυμπιακό, αλλά για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ιδού λοιπόν:

«Όταν πήγαμε στα μπουζούκια μετά τη σειρά με τη Σιένα και την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ, παράγγειλα στον Ρέμο το «δυο πόρτες έχει η ζωή» και όταν άρχισε να το τραγουδάει είπα στους διπλανούς μου ότι ανοίξαμε την πρώτη και θα ερχόταν και η σειρά της δεύτερης στην Κωνσταντινούπολη. Το περασμένο Σάββατο που ξαναπήγαμε στα μπουζούκια για να γιορτάσουμε την κατάκτηση του πρωταθλήματος, έκανα την ίδια παραγγελιά στον Βέρτη, διότι πλέον είχαμε περάσει και τις δυο πόρτες. Αλλά, μιας και το 'φερε η κουβέντα, ξέρεις μπρε, τι με ενοχλεί εδώ στην Ελλάδα; Οι άνθρωποι πηγαίνουν στα μπουζούκια για να ξεφαντώσουν και όταν φεύγουν αφήνουν το μισό μπουκάλι γεμάτο! Κάτι τέτοιο στη Σερβία δεν συμβαίνει ποτέ και πουθενά. Αυτό ακριβώς είπα στα παιδιά το βράδυ που νικήσαμε τη Σιένα και προκριθήκαμε στο Φάιναλ Φορ: να το πιούμε, αγάπες μου, όλο το μπουκάλι!».

·ΥΓ-1: Πλάκα πλάκα ο Ντούντα έπρεπε να παραγγείλει το ίδιο τραγούδι και σε άλλον καλλιτέχνη, διότι και η δική του ζωή έμελλε να έχει δυο πόρτες: αυτήν που έκλεισε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και εκείνη την οποία άνοιξε αργότερα στο «Αμπντί Ιπεκτσί».

·ΥΓ-2: Όσο για το μπουκάλι δεν το συζητώ: ο Ντούντα είναι τόσο γερό ποτήρι που μέσα σε λίγη ώρας μπορεί να πιει όλο τον Σαρωνικό κι όλο τον Βόσπορο μαζί!