Η ραψωδία των κομπάρσων

Η ομάδα που ήθελε και χρειαζόταν περισσότερο τη νίκη κέρδισε το ντέρμπι. Ο Ολυμπιακός πήρε τους βαθμούς και τελείωσε με χαμόγελο μία δύσκολη χρονιά, ενώ ο Παναθηναϊκός κέρδισε πολλά σημεία και έφυγε από το ΣΕΦ με την αυτοπεποίθησή του αλώβητη.

Εζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Αν μη τι άλλο, δεν υπήρξε απόψε δυσφήμιση του αθλήματος, με εξαίρεση βεβαίως τα αισχρά συνθήματα που πολλοί επιμένουν να θεωρηθούν θεμιτό σκέλος της εξίσωσης.

Ο Ολυμπιακός εφάρμοσε το σχέδιό του με προσοχή και προσήλωση. Σημάδεψε τον Μπατίστα και τον έβγαλε με ευκολία εκτός παιχνιδιού. Κυνήγησε χωρίς έλεος τα «τεσσάρια» του Παναθηναϊκού, που σε προηγούμενους αγώνες φόρεσαν στολή καμικάζι.

Επαιξε άμυνα με ατελείωτες αλλαγές («υπερβολικά πολλές», σχολίασε ο Ντάνστον στο ημίχρονο), ώστε να εκμεταλλευτεί τα αθλητικά προσόντα των παικτών του. Εστίασε την προσοχή του στη δημιουργία του Διαμαντίδη χωρίς να πολυενδιαφερθεί για το σκοράρισμά του.

Εάν δεν υπάρχει λάθος στις σημειώσεις μου, ο Ολυμπιακός πέτυχε 30 πόντους από το low post, όχι μόνο με τους ψηλούς του, αλλά και με τον πολύτιμο Ντάρντεν και με τον εξπέρ του είδους Πρίντεζη. Τα τρίποντα του Λαφαγιέτ που αποτελείωσαν τον Παναθηναϊκό σημειώθηκαν όταν οι «πράσινοι» προσπάθησαν να σφίξουν την άμυνά τους και να κλείσουν τους διαδρόμους.

Οι γηπεδούχοι τελείωσαν 4-5 αιφνιδιασμούς και έφεραν τον αγώνα στον δικό τους, σβέλτο ρυθμό. Όταν παίζεται ελεύθερο, γρήγορο και θεαματικό μπάσκετ, προβάδισμα αποκτά ντε φάκτο ο Ολυμπιακός, αφού υπερέχει σε αθλητικότητα, βάθος και ατομικό ταλέντο.

Στη σκακιέρα των ντέρμπι, ο Παναθηναϊκός του 2014-5 παίζει με τα λευκά όταν διεξάγεται ανταρτοπόλεμος στα χαρακώματα. Μόνο στο τελευταίο πεντάλεπτο συνέβη αυτό. Και στο ματς του Κυπέλλου πριν από δυόμισυ μήνες.

Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς αποφάσισε, ανεξήγητα, να θυσιάσει τον απροπόνητο Διαμαντίδη στο προσωπικό μαρκάρισμα του Σπανούλη, χωρίς μάλιστα πολλές βοήθειες.

Άλλος στη θέση του Μαυροβούνιου θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να «κρύψει» τον αρχηγό του στην άμυνα. Είχε άλλωστε και άλλες λύσεις για τον ίδιο ρόλο, δοκιμασμένες (Γιάνκοβιτς) και μη (Νέλσον).

Ο Διαμαντίδης, που συν τοις άλλοις ταλαιπωρήθηκε από το κυνηγητό του Ντάρντεν, περιορίστηκε για μια φορά σε ρόλο κομπάρσου. Ηταν σαν να μην έπαιξε στο ντέρμπι.

Η τελική στατιστική τον βρήκε χωρίς κλέψιμο, χωρίς ριμπάουντ, χωρίς τρίποντο, χωρίς καλάθι εντός παιδιάς με εξαίρεση ένα που έβαλε στο ξεκίνημα. Η τάπα στον Σπανούλη ήταν το μοναδικό θαυμαστικό στην προσωπική του παρουσία, αλλά θα ξεχαστεί γρήγορα.

Απογοητευμένος όπως ήταν, ο Διαμαντίδης έκανε στο φινάλε και ένα αδικαιολόγητο φάουλ, που μπορεί να παίξει ρόλο σε περίπτωση ισοβαθμίας, αφού χάρισε 2 πόντους στον Ολυμπιακό.

Θα πρέπει βέβαια να χάσει κι άλλο ματς ο Παναθηναϊκός για να βρεθούν αγκαζέ στο τέλος οι δύο άσπονδοι. Το Ζηρίνειο του δίνει προβάδισμα!

Ο Βασίλης Σπανούλης έδειξε τον δρόμο στο πρώτο ημίχρονο, πέτυχε υπερδιπλάσιους πόντους από τους 9,1 που βάζει κατά μέσο όρο στην παλιά του ομάδα, αλλά στο τέλος παρασύρθηκε από την διακαή επιθυμία του και έβαλε κόλλα στη μηχανή αντί για λάδι.

Στα τελευταία 5,5 λεπτά, ο Ολυμπιακός δεν έβαλε ούτε ένα καλάθι εντός παιδιάς. Εχασε 5 επιθέσεις με κακές επιλογές και κινδύνευσε να ισοφαριστεί, μολονότι μπήκε στην τελική ευθεία με μαξιλάρι 13 πόντων (72-59).

Συνολικά, όμως, ήταν σαφώς ανώτερος και πήρε μία κρυστάλλινη, δίκαιη νίκη απέναντι στον πλήρη αυτή τη φορά Παναθηναϊκό. Με τη σφραγίδα του προπονητή και με πρωταγωνιστές τους κομπάρσους!

Ο Πέτγουεϊ ήταν αθόρυβος αλλά έβγαλε την πιο κρίσιμη άμυνα της βραδιάς (στο ποστάρισμα του Γκιστ στα 1:07, με σκορ 74-70), ο Αγραβάνης ήταν ο μόνος που ζόρισε τον ζεστό Μαυροκεφαλίδη όταν έπαιξε για λίγο σέντερ, ο Σλούκας έδωσε 4 ασίστ σε ένα σκάρτο δεκάλεπτο, ο Λαφαγιέτ πάτησε με τα χέρια του το γκάζι στην τελική ευθεία.

Εκτός του Σπανούλη, κανένας παίκτης του Ολυμπιακού δεν έφτασε τα 25 λεπτά συμμετοχής. Και διακρίθηκαν σχεδόν όλοι. Αντιθέτως, στη δωδεκάδα του Παναθηναϊκού μπορώ να εντοπίσω τουλάχιστον πέντε παίκτες-σκιές.