To πρόσωπο της χρονιάς

Δύο από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα μου έκαναν το ίδιο ακριβώς δώρο στη γιορτή μου, χωρίς να το συζητήσουν μεταξύ τους: μία φανέλα του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Απέδειξαν, έτσι, πόσο καλά με γνωρίζουν…

Στην πραγματικότητα, δεν είναι πανομοιότυπα τα δώρα. Το ένα πακέτο έκρυβε μπλουζάκι των Μιλγουόκι Μπακς όπου μόλις και μετά βίας χωράει το επώνυμο του Γιάννη, ενώ από το άλλο αναδύθηκε μία καταγάλανη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας, με το όνομα Αντετοκούνμπο και τον αριθμο 13 στην πλάτη.

Τα δύο πολύτιμα δώρα θα ταξιδέψουν. Θα πάνε στο Ζάγκρεμπ και στη Λιλ για τους αγώνες του Ευρωμπάσκετ, θα φορεθούν στις καλοκαιρινές διακοπές, θα εμφανιστούν σε συναυλίες, θα κυκλοφορήσουν στους δρόμους και στα στέκια της Αθήνας. Και μία μέρα θα καταλήξουν σε φιλανθρωπικό τηλεμαραθώνιο.

Ολίγος παλιμπαιδισμός δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Εάν ήμουν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, θα έτρεμα το πρωινό ξύπνημα. Θα φοβόμουν ότι κάποια μέρα θα ξημέρωνε σκοτάδι. Ότι θα ανακάλυπτα ξαφνικά ότι όλα αυτά είναι ένα γλυκό όνειρο, που θα τελείωνε απότομα.

Ότι θα επέστρεφα ως διά μαγείας σε ένα αθηναϊκό διαμέρισμα τρία επί τρία και θα αναγκαζόμουν να πουλήσω μπιχλιμπίδια για να ζήσω τα αδέλφια και τους γονείς μου, με τον φόβο των φαιοχιτώνων.

Ότι τα μηδενικά στον τραπεζικό μου λογαριασμό θα έδιναν τη θέση τους σε ένα πελώριο μηδενικό. Ότι θα πεινούσα και θα διψούσα. Ότι κάποιος αδυσώπητος εχθρός θα μου έκαιγε το διαβατήριο.

Ότι το κοντέρ θα μηδενιζόταν και θα επέστρεφα στο πρώτο τετραγωνάκι, εκλεκτός μεζές για το φιδάκι του επιτραπέζιου παιχνιδιού.

Προσπαθώ να μπω στο μυαλό του Γιάννη Αντετοκούνμπο, αλλά δεν μπορώ. Μου φαίνεται τελείως αδύνατο. Ο 20χρονος άνδρας που στα 18 πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν άπατρις και άκληρος αισθάνεται σαν να μπήκε κατά λάθος σ’ένα υπέροχο παραμύθι, με σενάριο βγαλμένο από ταινία του Χόλιγουντ.

Κάθε βράδυ που πέφτει για ύπνο, ο Γιάννης ευλογεί την καλή μάγισσα που τον προίκισε με εξωγήινο ταλέντο και έφερε στον δρόμο του τους χρυσοθήρες από την Αμερική. Και προσεύχεται, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της γλυκύτατης οικογένειάς του, να είναι όσα ζει αληθινά.

Θα ξανάρθει το καλοκαίρι να μας τα διηγηθεί, μήπως και τα πιστέψει και ο ίδιος αυτά που ζει. Θα τολμούσε άραγε να ονειρευτεί τέτοια όνειρα ή να ζητήσει από τον αη-Βασίλη τέτοια δώρα;

Πριν από δύο χρόνια, ήταν ένας βιοπαλαιστής μετανάστης χωρίς μοίρα στον θαμπό ήλιο της χρεωκοπημένης Ελλάδας. Σήμερα, ταξιδεύει ο ίδιος προς τον ήλιο, με ασπίδα το ώριμο μυαλό και το φωτεινό χαμόγελο που τον έκανε κοσμαγάπητο στο καινούριο του κοινό.

Για φυλαχτό κρατάει πάντοτε τη σημαία μίας χώρας την οποία θα είχε κάθε δικαίωμα να αποστρέφεται. Παιδί πλέον τριών ηπείρων, ο Γιάννης έκανε μέσα στους 18 μήνες για την Ελλάδα πολύ περισσότερα απ’όσα έκανε η Ελλάδα για αυτόν σε δύο δεκαετίες.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι το πρόσωπο της χρονιάς για την Ελλάδα του 2014.

Συμβολίζει τον –ολοένα πιο δυσεύρετο- αυτοδημιούργητο Ελληνα που κολυμπάει κόντρα στο ρεύμα, τον ταλαντούχο νέο που φεύγει από τη χώρα για να κατακτήσει τον κόσμο, αλλά και την άλλη Ελλάδα, αυτή που βάζει φραγμούς στον νεοφασισμό και στον ρατσισμό. Η παρουσία του στην Εθνική ομάδα γέμισε τις καρδιές με θέρμη και αισιοδοξία.

Οι πίθηκοι που τον αποκάλεσαν πίθηκο λούφαξαν στη ρυπαρή γωνιά τους και δεν τόλμησαν να αρθρώσουν κιχ. Οι Αντετοκούνμπο είναι πολύ πιο Ελληνες από δαύτους. Πολύ καλύτεροι Ελληνες. Του χρόνου θα παίξει στην Εθνική και ο Θανάσης.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα έπρεπε να ψηφιστεί και «αθλητής της χρονιάς». Βγήκε 4^ος στο γκάλοπ των δημοσιογράφων πίσω από Ηλιάδη, Κοσμίδη και Καραγκούνη, αλλά του άξιζε η πρωτιά.

Μη προσπαθήσετε να ερμηνεύσετε το αποτέλεσμα με τη λογική. Αυτό το δημοψήφισμα βγάζει κάθε χρόνο τέρατα και δράκους. Και δεν ευθύνεται μόνο η έκπαγλος ασχετοσύνη.

Οι «κόκκινοι» δεν ψηφίζουν με τίποτε «πράσινους» και τούμπαλιν. Η επαρχία δεν συμμετέχει καθόλου. Η Θεσσαλονίκη ψηφίζει ό,τι πει η Παναγιά.

Οι «ποδοσφαιρικοί» λένε ότι ό,τι παίζεται με τα χέρια είναι μ*λ*κία και ψηφίζουν μονοκούκι ποδόσφαιρο. Οι μπασκετικοί απέχουν συστηματικά, σε ένδειξη περιφρόνησης αυτής της νοοτροπίας.

Για τους συναδέλφους που επί σειρά ετών αρνήθηκαν ψήφο στους «Αλβανούς» και στους «Ρώσους» της άρσης βαρών, το χρώμα του δέρματος του Αντετοκούνμπο θα έπεσε δύσπεπτο. Δεν έχω συναντήσει χρυσαυγίτη αθλητικό συντάκτη, αλλά είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν και τέτοιοι.

Θα προσέξατε, ίσως, ότι η Εθνική Ανδρών του μπάσκετ και ο Φώτης Κατσικάρης δεν έλαβαν ούτε μία ψήφο. Ούτε μία, για δείγμα!

Άλλο Μουντομπάσκετ είδα εγώ; Δεν ήταν η δική μας ομάδα αυτή που τερμάτισε 9^η στον Κόσμο; Τόσο …αποτυχημένος ήταν ο προπονητής που την ξανάβαλε στον ίσιο δρόμο;

Στο απόλυτο μηδέν έμεινε και ο Σούλης Μαρκόπουλος, ο προπονητής της χρονιάς στην περυσινή Α1. Αντιθέτως, εντόπισα στη λίστα των κορυφαίων τον Γιώργο Μπαρτζώκα, τον Αργύρη Πεδουλάκη, τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, την Ελένη Καπογιάννη και τον Ηλία Παπαθεοδώρου.

Ο πολυσυζητημένος το περασμένο καλοκαίρι προπονητής της Εθνικής Εφήβων κέρδισε περισσότερες ψήφους από οποιονδήποτε άλλον προπονητή ανδρικού μπάσκετ για το 2014…