Ντούσκο πες αλεύρι...

Κανένας αγώνας οποιασδήποτε ελληνικής ομάδας με την Μπαρτσελόνα δεν μοιάζει ούτε με τον (γνωστό) προηγούμενο, αλλά ούτε και με τον (άδηλο) επόμενο και ο λόγος είναι απλός και συνάμα απλοϊκός...

Η Μπαρτσελόνα είναι η... Μπαρτσελόνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ακόμη και στις ατάκες των κάθε λογής προπονητών, που όταν βλέπουν να παίρνουν αέρα των μυαλών των παικτών τους, έχουν την καραμέλα στο στόμα τους...

“Ωπα, χαλαρώστε. Δεν γίναμε ξαφνικά η Μπαρτσελόνα”!

Εγραψα για τους προπονητές και μοιραία η κουβέντα πηγαίνει στον Ιβάνοβιτς, ο οποίος το βράδυ της Παρασκευής θα ξαναζήσει την εμπειρία της επιστροφής στο “Palau Blaugrana”, που δεν ξέρω πόσο ευχάριστη ή δυσάρεστη του είναι: εκεί πέρασε δυόμισι χρόνια της ζωής του και ενώ ο Παναθηναϊκός έχει ξεπληρώσει και μάλιστα πολλώ λογιώ όλα τα παλιά γραμμάτια του προς τους Καταλανούς (τους οποίους έχει νικήσει σε μεγάλο τελικό, σε μικρό τελικό και σε σειρά προημιτελικών της Ευρωλίγκας, μεταξύ άλλων), ο Ντούσκο αισθάνεται ότι τα δικά του είναι... διαμαρτυρημένα!

Επιστρέφοντας στη Βαρκελώνη, (η οποία βεβαίως δεν έχει καμιά σχέση με τα συναισθήματα που θα του παρήγαγε ένας γυρισμός στη Βιτόρια) ο Μαυροβούνιος προπονητής πρώτα απ' όλα θα βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τον Τσάβι Πασκουάλ, ο οποίος ήταν βοηθός του και υπήρξε κιόλας ο διάδοχος του, τον Φεβρουάριο του 2008. Ενα το κρατούμενο, λοιπόν...

Από τους παίκτες που είχε τότε στη διάθεση του ο Ιβάνοβιτς, θα συναντήσει τον (αιωνίως πιστό στους “μπλάου γκράνα”) Χουάν Κάρλος Ναβάρο, αλλά και τρεις τους οποίους κοουτσάρησε στην Ταού/Κάχα Λαμποράλ: τον Μασιέι Λάμπε, τον Μαρσελίνιο Χουέρτας, και τον Μπραντ Ολεσον, μάλιστα οι δυο γκαρντ υπήρξαν συμπαίκτες του Εστεμπάν Μπατίστα στη Βιτόρια.

Υπάρχουν κι άλλοι συνδετικοί κρίκοι στην υπόθεση, όπως ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης που φόρεσε πρόπερσι τη φανέλα της Μπαρτσελόνα και αγωνίστηκε μαζί με τον Ναβάρο, τον Χουέρτας, τον Τόμιτς, τον Ολεσον, τον Αμπρινες και τον Χεζόνια...

Ο Ιβάνοβιτς ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της (τότε επονομαζόμενης Winthertur) Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 2005 κι αυτή η δουλειά έμοιαζε με μια προαγωγή σε σχέση με την Ταού, την οποία είχε ήδη κοουτσάρει επί πέντε συναπτά έτη. Οι Καταλανοί αναζητούσαν έναν μεγάλο προπονητή, καθώς την προηγούμενη σεζόν (μετά την αποχώρηση του Σβέτισλαβ Πέσιτς) ο Τζουάν Μόντεθ και ο Μανόλο Φλόρες, ο οποίος μάλιστα κλήθηκε εξ εφέδρων έμειναν με άδεια χέρια...

Επί ημερών Ιβάνοβιτς η Μπαρτσελόνα δεν κατάφερε να ανακτήσει τα σκήπτρα στην ισπανική λίγκα (όπου το μεν 2006 επικράτησε η Ουνικάχα Μάλαγα, το δε 2007 η Ρεάλ Μαδρίτης) αλλά τουλάχιστον έπαιξε στο Φάιναλ Φορ του 2006 στην Πράγα (παρόντος και του Μιχάλη Κακιούζη) και στέφθηκε Κυπελλούχος το 2007...

Η σεζόν 2007-08 (στην οποία κατά μια σατανική συγκυρία πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η Ταού, με προπονητή τον Νέβεν Σπάχια) επιβεβαίωσε το νόμο του Μέρφι, που λέει πως “όταν κάτι αρχίζει στραβά, συνεχίζεται στραβά και τελειώνει στραβά”...

Εκείνος ο χειμώνας στη Βαρκελώνη ήταν πολύ βαρύς! Στην κανονική περίοδο της Ευρωλίγκας η Μπαρτσελόνα γνώρισε τρεις σερί ήττες (εντός από τον Παναθηναϊκό, εκτός από τη Ρεάλ Μαδρίτης και εντός πάλι από τη Λοτομάτικα Ρόμα) και τα ντεσιμπέλ της μουρμούρας άρχισαν να αυξάνονται. Στις 31 Ιανουαρίου (του 2008), οι Καταλανοί νίκησαν με τα χίλια ζόρια (κι ενώ ο Χάμαν αστόχησε σε τρίποντο στο 65-68) εκτός έδρας την Μπάμπεργκ με 65-59 και αυτό έμελλε να είναι το διεθνές κύκνειο άσμα του Ιβάνοβιτς...

Τρεις μέρες αργότερα η Μπαρτσελόνα άλωσε τη Μαδρίτη, νικώντας με 86-79 την Εστουντιάντες (Ακερ 17, Λάκοβιτς 15, Τρίας 12), στον αγώνα που πάλι επρόκειτο να είναι ο τελευταίος του στο ισπανικό πρωτάθλημα. Τι συνέβη ωστόσο και παρέμενε, ενώ ήδη είχε διαφανεί το διαζύγιο; Απλώς η Μπαρτσελόνα είχε μπροστά της το Final -8 του Copa Del Rey και οι Καταλανοί ήλπιζαν ότι η ομάδα θα μπορούσε να ανακάμψει και να κατακτήσει τον τίτλο, αλλά τζίφος!

Η αγαπημένη πόλη του Ντούσκο, η Βιτόρια έμελλε να αποδειχθεί μαρτυρικός τόπος, καθώς εκεί γράφτηκαν οριστικώς και αμετακλήτως οι τίτλοι τέλους της θητείας του στην Μπαρτσελόνα: στον προημιτελικό της 7ης Φεβρουαρίου, η Μπιλμπάο (με προπονητή τον Τσους Βιντορέτα και με ηγέτη τον Μαρσελίνιο Χουέρτας που πέτυχε 18 πόντους και μοίρασε 8 ασίστ) ) νίκησε τους Καταλανούς με 70-69, τους άφησε εκτός νυμφώνος και σφράγισε το «αντίο» του Ιβάνοβιτς. Στον αντίποδα ο Ντούσκο είδε να πηγαίνουν στράφι οι 22 πόντοι του Γιάκα Λάκοβιτς, οι οι 18 του Τζόρντι Τρίας και οι 7 ασίστ του (επίσης πρώην “πράσινου”) Πέπε Σάντσεζ.

Κυπελλούχος Ισπανίας σε εκείνο το Φάιναλ Φορ αναδείχθηκε η Τζουβεντούτ Μπανταλόνα, η οποία στον τελικό επιβλήθηκε με 82-80 της Ταού Κεράμικα, αλλά ήδη ο Ιβάνοβιτς είχε αρχίσει να μαζεύει τα... μπαγκάζια του, ενώ την ίδια στιγμή ο Τσάβι Πασκουάλ φορούσε το καλό κοστούμι του για να αναλάβει μια θέση στην οποία παραμένει ακόμη και (μετά από έξι χρόνια) αποδεικνύεται εφτάψυχος.

Τον νυν head coach της Μπαρτσελόνα ο Ιβάνοβιτς τον βρήκε και τον άφησε εκεί. Ο (γεννημένος το 1972) Χαβιέρ Πασκουάλ Βίβεθ άρχισε την προπονητική καριέρα του σε μικρές ομάδες (Γκαβά, Κορνεγιά, Σαντφελιουένς, Ολέθα, Αραθένα) και προσλήφθηκε από την Μπαρτσελόνα ως προπονητής της θυγατρικής ομάδας στη Liga EBA. Εναν χρόνο αργότερα προωθήθηκε στην... κανονική ομάδα, ως συνεργάτης του Ιβάνοβιτς, τον οποίο διαδέχθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 2008 και έκανε το ντεμπούτο του στον εναρκτήριο αγώνα του Top-16 με νίκη επί της Ουνικάχα Μάλαγα.

Από πλευράς φιλοσοφίας και λειτουργίας οι δυο τους είναι ομοϊδεάτες άλλωστε εάν δεν ταιριάζανε, δεν θα συμπεθεριάζανε! Εστιάζουν παρά πολύ στην αμυντική θωράκιση και στο passing game, επιμένουν στη γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας σε καταστάσεις σετ παιχνιδιού, δίνουν μεγάλη σημασία στη λεπτομέρεια, είναι απαιτητικοί, τελειομανείς και τόσο σχολαστικοί, που ώρες ώρες σπάνε τα νεύρα των παικτών και των συνεργατών τους!

“Δεν έχω συναντήσει πιο σχολαστικό και λεπτολόγο άνθρωπο στη ζωή μου” μου έλεγε πέρυσι στη Βαρκελώνη ο Κώστας Παπανικολάου σκιαγραφώντας το προφίλ του (συν τοις άλλοις αρεσκόμενου σε μεγάλη πληθώρα συστημάτων) Πασκουάλ και το ίδιο επισήμανε τις προάλλες ο Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς φιλοτεχνώντας το πορτρέτο του Ιβάνοβιτς.

Ως αφεντικό της Μπαρτσελόνα (και με την πολύτιμη συνδρομή του τζένεραλ μάνατζερ, παλαίμαχου διεθνούς πόιντ γκαρντ Τζουάν Κρέους), ο Πασκουάλ οδήγησε την Μπαρτσελόνα στην κατάκτηση ενός τροπαίου της Ευρωλίγκας, τεσσάρων Πρωταθλημάτων, τριών Κυπέλλων, τριών Supercupκαι πέντε τίτλων της καταλανικής λίγκας, ενώ ανακηρύχθηκε τέσσερις φορές κορυφαίος Ισπανός προπονητής και άλλη μια φορά “Coach of the year” της Ευρωλίγκας.

Α, να μην το ξεχάσω: πέραν όλων αυτών, στις 7 Οκτωβρίου του 2010 έριξε κιόλας μια κατραπακιά στον... Φιλ Τζάκσον, καθώς η Μπαρτσελόνα νίκησε με 92-88 τους (προερχόμενους από το θριαμβευτικό repeat) Λέικερς με τον Πιτ Μάικλ να κάνει τον Κόμπε Μπράιαντ να αλαλιάσει!

Ο χαμηλών τόνων Τσάβι που (έχει αναγνωρίσει δημοσίως ότι) διδάχθηκε πολλά πράγματα από τον Ιβάνοβιτς, γεύθηκε το νέκταρ του θριάμβου στην Ευρώπη, με την κατάκτηση του δεύτερου (μετά από εκείνο του 2002 στη Βαρκελώνη) τροπαίου της Ευρωλίγκας. Στον τελικό του Φάιναλ Φορ στο Παρίσι, η Μπαρτσελόνα νίκησε τον Ολυμπιακό, αλλά ο Ιβάνοβιτς καραδοκούσε και πήρε τη μεγάλη εκδίκηση του...

Η Κάχα Λαμποράλ στην οποία είχε επιστρέψει από το 2008, βρήκε τους Καταλανούς ζαλισμένους σαν κοτόπουλα από τον θρίαμβο στην “αιώνια πόλη” και τους βάρεσε αλύπητα: οι τελικοί της λίγκας ACBεξελίχθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, καθώς η ομάδα της Βιτόρια, παρά το μειονέκτημα έδρας, όρμησε δίκην καμικάζι και έχοντας ήδη αποκλείσει με 3-2 στους ημιτελικούς τη Ρεάλ Μαδρίτης καθάρισε σαν... αυγό τους πρωταθλητές Ευρώπης με 3-0 (63-58, 70-69, 79-78 στην παράταση). Εναν χρόνο αργότερα πάντως ο Πασκουάλ πήρε το αίμα του πίσω και πλήρωσε τον Ιβάνοβιτς με το ίδιο νόμισμα στους ημιτελικούς των πλέι οφς, όπου η Μπαρτσελόνα “σκούπισε” την Κάχα Λαμποράλ με 3-0.

Ο Ιβάνοβιτς ξαναγύρισε στη Βαρκελώνη και την επόμενη χρονιά με την Ταού Βιτόρια (ή Κάχα Λαμποράλ ή Λαμποράλ Κούτσα ή όπως στα... κομμάτια λέγεται) και αύριο επιστρέφει ως προπονητής του Παναθηναϊκού, απέναντι στον οποίο η Μπαρτσελόνα μετρά 18 νίκες σε τριάντα αγώνες, ενώ στην έδρα της έχει να επιδείξει δέκα νίκες και τέσσερις ήττες...

Μια από αυτές τις ήττες (της) πόνεσε πολύ τον Ιβάνοβιτς κι όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, έγινε η αρχή των δεινών (του)! Πρόκειται για τον αγώνα της 10ης Ιανουαρίου του 2008, στον οποίο ο Παναθηναϊκός (που είχε επιβληθεί και στο ΟΑΚΑ με 76-66) άλωσε το “Παλαού Μπλαουγκράνα” με 56-55 σε ένα συγκλονιστικό θρίλερ, με την υπογραφή του Κώστα Τσαρτσαρή (20 πόντοι, με 1/3 δίποντα, 5/9 τρίποντα, ¾ βολές, 8 ριμπάουντ).

Εκείνο το βράδυ ο Ιβάνοβιτς είδε την ομάδα του να προηγείται με 51-44, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν έπαιρνε χαμπάρι: πέρασε μπροστά (54-55) με τρίποντο του Βασίλη Σπανούλη, ο Δημήτρης Διαμαντίδης στα 15'' με ½ βολές έκανε το 54-56 και ο Ρότζερ Γκριμάου επίσης με ½ βολές μείωσε σε 55-56. Στο επόμενο κλικ ο Διαμαντίδης έριξε μια μεγαλοπρεπέστατη τάπα στον Γιάκα Λάκοβιτς και η μπάλα έφτασε στον Τζιανλούκα Μπαζίλε που αστόχησε στο τρίποντο της απελπισίας από τα επτά μέτρα...

ΥΓ: Πλάκα πλάκα, ο Διαμαντίδης μπορεί σήμερα την ώρα της προθέρμανσης να πλησιάσει τον προπονητή του και με όλο τον σεβασμό, αλλά και με μια δόση χιούμορ, να του πει: “Ντούσκο πες αλεύρι, η αφεντιά μου σε γυρεύει”!

Η δική του, αλλά και η αφεντιά του Τσαρτσαρή...