Αϊνστάιν με σορτσάκι

Ξεκινώ με αφορισμό: ο (χθεσινός) Παναθηναϊκός του Ιβάνοβιτς ήταν ανώτερος όχι μόνο από τη Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς, αλλά και από τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς.

Η εύκολη ερμηνεία αρχίζει και τελειώνει στα τρίποντα. Ομάδα που ξεκινάει με 17/21 (και τελειώνει με 18/26) από τη γραμμή των 6μ75 δεν χάνει με τίποτε, από κανέναν. Είναι μάλιστα η ίδια που έβαλε 8 στα 32 την περασμένη εβδομάδα στο Μόναχο.

Σωστό. Και ταυτόχρονα λάθος.

Οσο κι αν τα εύστοχα σουτ κόβουν τα πόδια του αντιπάλου, η εκτόξευση του Παναθηναϊκού ξεκίνησε από αλλού.

Από τις 6 ασίστ του υπέροχου Διαμαντίδη στην α’ περίοδο, ήδη 4 στο εναρκτήριο τρίλεπτο.

Από το τριπλό πλονζόν των «πρασίνων» για να κερδηθεί μία διεκδικούμενη μπάλα.

Από το φάουλ-κλέψιμο που κέρδισε ο Παππάς όταν έβαλε το κορμί του στο μονοπάτι του «δεινόσαυρου» Ζόριτς.

Από τις δύο τάπες του Ράιτ που τροφοδότησαν ισάριθμα καρφώματα του Γκιστ στον αιφνιδιασμό.

Από τη σιγουριά των πέντε εφεδρικών που πήραν το σκορ στο 36-19 και το παρέδωσαν στο 56-34.

Από την άμυνα του Διαμαντίδη που έκλεψε τη μπάλα δύο φορές στην ίδια φάση.

Από το ανελέητο κυνηγητό στους Μπογκντάνοβιτς, Χίκμαν, Γκάουντελοκ.

Από τους αυτοματισμούς που σέρβιραν λαχταριστούς μεζέδες στο πιάτο του Μπατίστα αλλά και του Ράιτ.

Από τη φάση με τις 6 πάσες όπου εξαφανίστηκε η μπάλα, άσχετα αν ολοκληρώθηκε με στραβοτιμονιά.

Από την προσεκτική κυκλοφορία της μπάλας που μεταφράστηκε σε αναλογία-ρεκόρ: 16 ασίστ, 2 λάθη στο α’ ημίχρονο.

Από την προσήλωση στο σχέδιο του προπονητή.

Τίποτε απ’όλα αυτά δεν έχει άμεση σχέση με τα τρίποντα. Όπως πολύ σωστά επισήμανε ο Δημήτρης Καρύδας από το μικρόφωνο της Nova λίγο πριν την ανάπαυλα, ο Παναθηναϊκός θα κέρδιζε με διαφορά ακόμα και αν σταματούσε ο οίστρος του Σλότερ και των άλλων.

Αποδείχθηκε και στην πράξη αυτό. Ο Παναθηναϊκός πέτυχε μόλις 32 πόντους στο β’ ημίχρονο. Τα λάθη του εκτοξεύτηκαν από τα 2 στα 16. Στην τελευταία περίοδο δεν πέτυχε ούτε ένα δίποντο, ούτε μία βολή. Ωστόσο, προστάτευσε με άνεση τα κεκτημένα και τελείωσε τον αγώνα με μία διαφορά (18 π.) που κολακεύει τον ηττημένο.

Ο αρχιτέκτων Ντούσκο Ιβάνοβιτς αδιαφόρησε για την έκταση της νίκης και έβαλε στο φινάλε τα τρίτα. Ηταν το μοναδικό του λάθος και ελπίζω να μη το μετανιώσει.

Είναι προφανές, ότι υποτιμήσαμε βάναυσα τον Παναθηναϊκό εμείς οι φωτεινοί παντογνώστες του ρεπορτάζ.

Η ομάδα δουλεύει σωστά, έχει σαφείς ρόλους και κατευθύνσεις, βάζει κατά μέσο όρο 83,3 πόντους όπως ταιριάζει σε δημιούργημα του Ιβάνοβιτς, ενσωματώνει σιγά σιγά τους νεώτερους σε ηλικία παίκτες της (ιδίως τον θαυμάσιο Γιάνκοβιτς), βγάζει στο γήπεδο ενέργεια αλλά και πατροπαράδοτο know-how. Και περιμένει την επιστροφή των Μαυροκεφαλίδη, Νέλσον για να ολοκληρώσει το παζλ.

Εξακολουθεί βεβαίως να ποντάρει πολλά στο «13», ωστόσο δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι ο πυρηνικός επιστήμονας του μπάσκετ. Χθες μοίρασε 10 ασίστ (από τις 25 του Παναθηναϊκού) σε ένα σκάρτο 25λεπτο. Η ευστοχία των συμπαικτών του τον απάλλαξε από το άγχος του σκοραρίσματος και του έδωσε την πολυτέλεια της οικονομίας δυνάμεων.

Το εκπληκτικό είναι ότι ο Διαμαντίδης έχει πετύχει μόλις 1 καλάθι στους πρώτους τρεις αγώνες του Παναθηναϊκού! Και όμως, πολλοί θα τον ψήφιζαν MVP του Οκτωβρίου. Όχι άδικα. Αυτός ήταν ο πραγματικός πρωταγωνιστής της χθεσινής παράστασης, όχι ο Σλότερ.

Και άξιος υπολοχαγός ο Αντώνης Φώτσης, αλλά αυτός είναι μία τελείως διαφορετική συζήτηση...

Την επόμενη Παρασκευή, καταφτάνει στην Αθήνα η Αρμάνι, με τον φίλο μας τον Κλέιζα. Εφ'όσον ο πρωταθλητής Ελλάδας ολοκληρώσει με απολογισμό 3-1 την πρώτη τετράδα αγώνων, θα έχει τοποθετήσει ισχυρό θεμέλιο πρόκρισης στο Top-16. Iδίως αν νικήσει (και) τους Ιταλούς με διαφορά.

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι αυτή η Φενέρ είναι ομάδα Ομπράντοβιτς. Ακόμα χειρότερη παρουσιάστηκε λίγες ώρες νωρίτερα η Εφές του Ιβκοβιτς, αλλά αυτή έχει κάποια ελαφρυντικά.

Πώς συμβιβάζεται με τη φιλοσοφία του «Ζοτς» η τριάδα των σέντερ, Ερντέν, Ζόριτς και Σαβάς; Ποιος είναι ο στρατηγός σε αυτή την ομάδα, όπου οι Αμερικανοί περιφερειακοί δημιουργούν μόνο για τον εαυτό τους;

Ο Ομπράντοβιτς θα έδινε γη και ουρανό για να πάρει μαζί του στην Κωνσταντινούπολη τον Διαμαντίδη ή έστω κάποιον «quarterback» όπως ο Νικ Καλάθης ή ακόμα και ο Μάντζαρης.

Επειδή ποτέ δεν μπορώ να αντισταθώ σε μία καλή κακία, κλείνω όπως ξεκίνησα: με άλλον έναν αφορισμό. Οι πρώτοι 15 μήνες του Ομπράντοβιτς στη Φενέρμπαχτσε, και το δείγμα γραφής των τριών επισκέψεών του στην Ελλάδα (0-3) δικαιώνουν όχι τόσο τον ίδιο όσο τον Δημήτρη Ιτούδη.