Πάμε για... πιτζάμα πάρτι!

Αν και δεν το συνηθίζω, ομολογώ πως βαρέθηκα να γράψω ένα συγκροτημένο κείμενο ενόψει της έναρξης της νέας σεζόν του ΝΒΑ. Βαρέθηκα και το φοβήθηκα κιόλας, διότι με τη φλυαρία που με διακρίνει, ήμουν σίγουρος ότι θα φτάναμε στο All Star Weekend της Νέας Υόρκης (καλό Φεβρουάριο, δηλαδή) και εγώ θα έγραφα ακόμα τον πρόλογο της (αποψινής) πρεμιέρας!

Συν τοις άλλοις -και για να είμαι ειλικρινής- δεν έχω προλάβει να σχηματίσω καθαρή εικόνα για όλες τις ομάδες, ούτε καν γι' αυτές που θεωρούνται ως εν δυνάμει πρωταγωνίστριες ή ακόμη και ως οιονεί πρωταθλήτριες ένθεν κακείθεν. Σε κάθε περίπτωση, είτε από επαγγελματική διαστροφή, είτε από συνήθεια που έγινε λατρεία (οφείλω να ομολογήσω ότι) πολύ μου έλειψε το ΝΒΑ από τον περασμένο Ιούνιο, όταν οι Σπερς μου έτριψαν στη μούρη τις προβλέψεις μου και με ανάγκασαν να γυρίσω από το Σαν Αντόνιο με την ουρά στα σκέλια!

Πολύ μου αρέσει επίσης ότι ανήμερα του μεγάλου ελληνικού «όχι», το μπασκετικό φιλοθεάμον και αναγκαστικώς... άγρυπνο κοινό λέει το δικό του ηχηρό «ναι», όπως ακριβώς το διατύπωσε τραγουδιστά κιόλας, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης...

Στα ξενύχτια λέμε ναι και -μάλιστα-θα προσέθετα-ότι με τόσα ξενύχτια που έχω τραβήξει τα τελευταία δυο χρόνια στον OTE TV, αυτό πια δεν είναι επαγγελματική ενασχόληση, αλλά κανονικό... πιτζάμα πάρτι!

Τι θέλω και τι δεν θέλω, λοιπόν, να συμβεί στη σεζόν που αρχίζει σήμερα; Ιδού μια συνοπτική σταχυολόγηση...

Τα δέκα «δεν θέλω»...

1. Δεν θέλω να ξαναμείνουν, όπως συνέβη πέρυσι, εκτός πλέι οφς και οι Λέικερς, και οι Σέλτικς και οι Νικς. Eίμαι παραδοσιακός τύπος και δεν μπόρεσα να χωνέψω ότι την περασμένη σεζόν απέτυχαν παταγωδώς τρεις ομάδες που έχουν στο παλμαρέ τους 35 τίτλους! Δεν ξέρω για τους Λέικερς και τους Νικς, αλλά σε ό,τι αφορά τους Βοστωνέζους κρατώ αυτό που μου είπε απόψε στην εκπομπή «Pick N' Roll», ο από δεκαετιών οπαδός τους, Μάκης Δενδρινός: «Πιο γρήγορα θα βγούμε εμείς από το μνημόνιο, παρά οι Σέλτικς»!

2. Δεν θέλω ρεπετισιόν στη δικαιότατη ως προς την εξέλιξη της, αλλά τόσο βραχεία και ξενέρωτη (από πλευράς ανταγωνισμού) περυσινή σειρά τελικών, που κρίθηκε στα πέντε ματς...

3. Δεν θέλω να λείπουν από το γήπεδο για μήνες ή ακόμη και...χρόνια οι μεγάλοι σούπερ σταρς, όπως συνέβη ή συμβαίνει ακόμη με τον Ρόουζ, με τον Ρόντο, με τον Τζορτζ, με τον Μπράιαντ, με τον Γουέστμπρουκ, με τον Χόρφορντ και ασφαλώς με τον Στιβ Νας, που έστω και σε αυτή την ηλικία, δικαιούνταν αυτό που λένε σε τέτοιες περιπτώσεις οι Αμερικανοί: to die with his boots on.

4. Δεν θέλω να αποδειχτούν για άλλη μια φορά κατώτεροι των περιστάσεων και των προσδοκιών οι Κλίπερς, που κάποτε ήταν το... ανέκδοτο του ΝΒΑ και τώρα εκτός από θεαματικοί πρέπει να γίνουν και αποτελεσματικοί στα πλέι οφς...

5. Δεν θέλω να χάσει τη λάμψη του και να πάψει να είναι αξιολάτρευτος και παράδειγμα προς μίμηση ο ένας και μοναδικός Ντιρκ Νοβίτσκι.

6. Δεν θέλω να σταματήσει να καλπάζει σαν το άτι ο Κέβιν Ντουράντ.

7. Δεν θέλω να μετανιώσει ο Κέβιν Λοβ, που άφησε το βασίλειο του στη Μινεσότα για να ξεφύγει επιτέλους από τη μιζέρια των μονών-ζυγών στις νίκες και στις ήττες. Τώρα το εάν πού και πού χρειαστεί να κάνει την... ορντινάτσα του Λεμπρόν, ε, δεν θα του πέσει κι η μούρη!

8. Δεν θέλω να μεταδίδω αγώνες των Γιούτα Τζαζ!

9. Δεν θέλω να μπερδεύω το Νιού Τζέρσι με το Μπρούκλιν και τους συχωρεμένους τους... Μπόμπκατς με τους Χόρνετς που πηγαινοέρχονται από τη Νέα Ορλεάνη στη Σάρλοτ. Αυτό θα το γράψω εκατό φορές στο τετράδιο μου!

10. Δεν θέλω τόσες πολλές... παρατάσεις ρε γαμώ το, διότι εξαιτίας τους μια φορά έχασα την εκπομπή στο ραδιόφωνο κι άλλη μια την πρωινή πτήση για την Κρήτη!

Και τώρα τα δέκα «θέλω»...

1. Θέλω να τα καταφέρουν ο Τζέισον Κιντ στους Μπακς και ο Ντέρεκ Φίσερ στους Νικς για να αποδειχθεί κιόλας ότι κάποιοι μεγάλοι παίκτες μπορούν να γίνουν και σπουδαίοι προπονητές.

2. Θέλω να νιώθω εθνικώς υπερήφανος και να... αλαλάζω με τις εμφανίσεις των τεσσάρων παικτών που εκπροσωπούν το ελληνικό μπάσκετ και άμποτε να γίνουν πέντε, με την προαγωγή του Θανάση Αντετοκούνμπο από τη D-League.

3. Θέλω να εκπληρώσουν το βιωματικό απωθημένο τους και να πετύχουν επιτέλους το repeat οι Σπερς, διότι το αξίζουν και εάν υπάρχει... θεός πρέπει να τους ανταμείψει για τη συνέχεια, τη συνέπεια, το legacy και την κουλτούρα που πρεσβεύουν και έχουν εξαγάγει σε ολόκληρη την οικουμένη. Αλλά, όπως είχε πει κάποτε κι ο Γούντι Αλεν, «πώς να πιστέψω ότι υπάρχει θεός, όταν δεν υπάρχει ούτε ένας ηλεκτρολόγος όλο το Σαββατοκύριακο στη Νέα Υόρκη»!

4. Θέλω -αν και το βλέπω «χλωμό»-να ξαναφτάσουν οι αγαπημένοι μου Πέισερς στους τελικούς της Ανατολής και ει δυνατόν να μην ξαναπέσουν πάνω στον Λεμπρόν. Φοβάμαι όμως ότι θα μείνω με την επιθυμία ή τουλάχιστον με την προσμονή της επιστροφής του Πολ Τζορτζ...

5. Θέλω μια μακρά και συναρπαστική σειρά τελικών ανάμεσα στους Σπερς και στους Καβαλίερς, που ο Λεμπρόν (θα) την περιμένει όχι ένα, αλλά οκτώ χρόνια. Από το sweep του 2007 και από τα 32/90 σουτ με μέσο όρο έξι λάθη που είχε ο ίδιος σε εκείνα τα τέσσερα ματς, με τον Μπρους Μπόουεν να τον κυνηγάει μέχρι και εκεί, όπου ακόμη και οι βασιλιάδες (όπως αποκαλείται η αφεντιά του) πηγαίνουν μόνοι τους!

6. Θέλω να δω τους (αγνώριστους σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια) Χιτ να αποδεικνύουν ότι δεν ήταν η ομάδα του ενός και να μην ξεφουσκώσουν, μετά από τέσσερις απανωτές παρουσίες σε τελικούς. Στην μετά τον Λεμπρόν εποχή, το Μαϊάμι μοιάζει όντως με «tabula rasa» (άγραφος χάρτης) όπως παραδέχτηκε ο Σπόελστρα, αλλά υπάρχει και ο αντίλογος, δια στόματος Τομζάνοβιτς: «Μην υποτιμάτε ποτέ την καρδιά των πρωταθλητών»!

7. Θέλω να δω τον Καρμέλο Αντονι να κάνει τσατάλια τα νεύρα του (Φίσερ και κυρίως του) Φιλ Τζάκσον, όταν θα αψηφά τους κανόνες της εθιμοτυπικής τριγωνικής επίθεσης και θα αρχίσει να σολάρει...

8. Θέλω να δω τον Κόμπε να γυρίζει σιδερένιος και να επιβεβαιώνει τις προβλέψεις ότι θα βγει πρώτος σκόρερ!

9. Θέλω να βλέπω τον Γκασόλ και τον Νοά, να ανοίγουν τους διαδρόμους για να εφορμά ο Ντέρικ Ρόουζ και τους Μπουλς να αναβιώνουν τις παλιές ένδοξες μέρες...

10. Θέλω να απολαμβάνω τη διεθνοποίηση του ΝΒΑ, που άφησε πίσω του τη λογική του γκέτο (από την οποία κυριευόταν μέχρι τα 80s) κι εφέτος σπάει κάθε προηγούμενο ρεκόρ, καθώς στα ρόστερ των τριάντα ομάδων στεγάζονται 101 μη Αμερικανοί παίκτες από 37 διαφορετικές χώρες!