Το μνημόσυνο του μπάσκετ

Kάθε χρόνο τέτοια εποχή αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα: ξεμένω σε ρυθμούς Εθνικής ομάδας και δυσκολεύομαι να πείσω τον εαυτό μου να αφοσιωθεί στο πρωτάθλημα. Το ίδιο (και χειρότερο) μου συμβαίνει τον Μάιο, αμέσως μετά το φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκας.

Η απόσταση από τα σαλόνια ως τα αλώνια μεγαλώνει ολοένα περισσότερο, όπως και η παρακμή των εντός των τειχών διοργανώσεων. Την Κυριακή ασχολείσαι με τον «Κύριε» Ιρβινγκ και τη Δευτέρα επιστρέφεις στο Κύριε Ελέησον.

Η χθεσινή κλήρωση της Α1 έγινε σε ατμόσφαιρα όχι γιορτής, αλλά μνημόσυνου. Η λέξη «Πανιώνιος» έκανε τζιζ και οι μεγαλόσχημοι που ανέβηκαν στο μικρόφωνο την απέφυγαν σαν να κολλούσε πανούκλα. Το μεγάλο θέμα της ημέρας πέρασε «ντούκου» και ο ελέφαντας ξέμεινε στη μέση της αίθουσας, να κοιτάζει απορημένος τους ιθαγενείς.

Περίμενα ν’ακούσω φιλιππικούς ενάντια στον Βασιλακόπουλο, στα πηγαδάκια έστω, αλλά όχι. Μολονότι ήταν η Ομοσπονδία αυτή που έσπρωξε τον Πανιώνιο στον Καιάδα, ο πρόεδρός της ουδέποτε είχε λόξυγγα. Οι κατάρες εναντίον του θα ξεκινήσουν και πάλι στο επόμενο ντέρμπι, με αφορμή κάποιο φάλτσο ή λιγότερο φάλτσο σφύριγμα. Αυτά είναι που καίνε.

Ο Πανιώνιος; Ποιος Πανιώνιος; Αυτός πάει άκλαυτος, μολονότι τα οικονομικά του προβλήματα είναι παρονυχίδα σε σύγκριση με αυτά που αντιμετώπισαν στο παρελθόν άλλες ομάδες, χωρίς να κινδυνεύσουν με αφανισμό.

Στην περίπτωσή του, όμως, τα τελεσίγραφα τηρήθηκαν μέχρι κεραίας, αμείλικτα. «Dura lex, sed lex», για μια φορά. Ποιος του είπε να κινηθεί κόντρα στον «πατερούλη»;

Οι δύο μεγάλοι πιστοποίησαν για πολλοστή φορά ότι δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την ευημερία του πρωταθλήματος. Ποιος Πανιώνιος, καημένε; Αυτοί ζουν στον δικό τους πλανήτη και ενδιαφέρονται μόνο για το πάπλωμα. Το κούφιο ευχολόγιο κατά της βίας, ένθεν κακείθεν, προκάλεσε καγχασμούς. Αυτοί oι ίδιοι δεν είναι που την υποδαυλίζουν;

Ο Γιώργος Αγγελόπουλος κατόρθωσε να στριμώξει 4-5 μπηχτές σε 30 δευτερόλεπτα ομιλίας: διαιτησία, ντόπινγκ, παρασκήνιο, φοροδιαφυγή, το παιχνίδι των υπαινιγμών. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος προχώρησε πολλά βήματα παραπέρα, αντικαθιστώντας τους καλύτερους παίκτες του με ένα μαύρο κοστούμι.

Όταν ο Τάκης Μπαλτάκος ανήκε στο δυναμικό του Παναθηναϊκού, απέκτησε τη φήμη «αρχιερέα του παρασκηνίου», αφού πάσχιζε μόνος με υπόγειες ντρίμπλες να αντιμετωπίσει το παντοδύναμο καθεστώς Κόκκαλη-Σαλονίκη-Γιαννάκη-Ιωαννίδη. Χωρίς αξιοσημείωτα αποτελέσματα πάντως. Αλλά ήταν αβοήθητος.

Όταν ο Μπαλτάκος κατάλαβε ότι η μπογιά του είχε περιορισμένη πέραση, προχώρησε σε ριζοσπαστική κίνηση. Προσπάθησε να ντύσει τον «ξανθό» στα πράσινα, υπό την αιγίδα του Θανάση (και λιγότερο του Παύλου) Γιαννακόπουλου. Οι δυό τους, Μπαλτάκος και Ιωαννίδης, συνεννοούνται θαυμάσια μεταξύ τους. Σαν αρχιερέας με ιεροδιάκονο.

Η υπαναχώρηση του Παύλου υπό το βάρος της λαϊκής κατακραυγής ματαίωσε τον πολύκροτο γάμο και δρομολόγησε τη ρήξη, η οποία οριστικοποιήθηκε γύρω στο 1996-97 ή λίγο αργότερα. Αυτή την ιστορία θα σας τη διηγηθώ σε κάποιο μελλοντικό σημείωμα.

Ωστόσο, το 2014 είναι πολύ διαφορετικό από το 1994. Τα 20 χρόνια που μεσολάβησαν μοιάζουν με έτος φωτός, όχι τόσο για το μπάσκετ όσο για τον ίδιο τον Μπαλτάκο. Είχε να εμφανιστεί σε γήπεδο, πριν τους περυσινούς τελικούς, χρόνια και χρόνια.

Δύο δεκαετίες τώρα, έγραφε βιβλία (αξιόλογα, όταν φιλτράρει ο αναγνώστης τον λανθάνοντα εθνικισμό) και στήριζε τον νεοσσό Σαμαρά.

Δακτυλοδεικτούμενος πλέον από το πολιτικό σύστημα της χώρας επειδή προσπάθησε (και προσπαθεί ακόμη, "για να μη βγει ο ΣΥΡΙΖΑ") να ανοίξει τις πύλες του Μεγάρου Μαξίμου στους κακοποιούς της Χρυσής Αυγής, ο εξοστρακισμένος τέως γραμματέας της κυβέρνησης μοιάζει να ψάχνει πεδίο αυτοπροβολής.

Τρέφει, βλέπετε, εκπεφρασμένες πολιτικές φιλοδοξίες στον «ευρύτερο» χώρο της μεσαιωνίζουσας δεξιάς και προσπαθεί να πείσει τους αφελείς ότι υπάρχει και καλός («παραστρατημένος») θιασώτης του φασισμού.

Καλός ρατσιστής, καλός τραμπούκος, καλός φονιάς και καλός μαχαιροβγάλτης. Μόνο στην Ελλάδα…

«Εάν δεν επιτευχθεί η μεταστροφή της πολιτικής της ΝΔ σε πιο δεξιές θέσεις, τότε θα χρειαστεί ενδεχομένως ένας σχηματισμός για να εκπληρωθεί το κενό», δήλωσε χθες ο («ασφαλώς θα συμμετείχα σε μια τέτοια προσπάθεια») Μπαλτάκος στον 9,84, χαρακτηρίζοντας «κεντρώα ή κεντροαριστερή» την πολιτική του γαλουχημένου με γελοίο και αναχρονιστικό αντικομμουνισμό κολλητού του.

Ναι, σωστά διαβάσετε. Σοσιαλιστής, ο ...Σαμαράς!

Θα χρειαστεί φυσικά να προσπαθήσει πολύ ο Μπαλτάκος για να πείσει οποιονδήποτε ότι οι επαφές με τον Κασιδιάρη έγιναν εν αγνοία της κυβέρνησης. Ή ότι κινείται ως ανεξάρτητος-μεμονωμένος.

Δεν είδα να αντιδρά ο Ανδριανός χθες, όταν βρέθηκε να κάθεται δύο καρέκλες παραδίπλα του δήθεν αποδιοπομπαίου. Μια χαρά έμεινε εκεί, από την αρχή ως το τέλος, ο εκπρόσωπος της Πολιτείας. Ενα μέτρο από τον ανεπιθύμητο. Το επόμενο βήμα θα ήταν να φιληθούν οι δυό τους σταυρωτά και να φύγουν αγκαζέ προς το ηλιοβασίλεμα.

Οι εκπρόσωποι του Παναθηναϊκού έβαλαν στη μέση υπερήφανοι τον πολυμήχανο δικηγόρο, ενώ ο πρόεδρος του Ολυμπιακού τον χαρακτήρισε ειρωνικά «ενίσχυση» του αντιπάλου.

Για μπάσκετ μιλάμε τώρα. "Μη μπλέκουμε τον αθλητισμό με την πολιτική".

Τα άκουγε ο Μπαλτάκος και μέσα του γελούσε. Σκασίλα του και δύο αυγά Τουρκίας ο Παναθηναϊκός και το πρωτάθλημα μπάσκετ. Η πράσινη δεξαμενή ψήφων και επιρροής είναι που τον ενδιαφέρει. Αμφιβάλλει κανείς ότι τα γήπεδα είναι το εκκολαπτήριο και το άσυλο του εν Ελλάδι νεοφασισμού; Ολα τα γήπεδα και ιδίως τα μεγάλα. Mε ισχυρές πλάτες.

Εγραψα πιο πάνω τη λέξη «φιλιππικός» και θυμήθηκα κάτι άλλο. Πέρυσι τέτοιες μέρες, ο Φίλιππος Συρίγος έδινε απεγνωσμένη μάχη για τη ζωή του. Ήλπιζε ότι θα ξεπερνούσε την τρομερή ασθένεια έγκαιρα ώστε να εμφανιστεί στην κλήρωση της Α1.

Δεν ήταν γραφτό του. Έφυγε από αυτόν τον μάταιο κόσμο στις 12 Οκτωβρίου του 2013.

Χθες, ο ΕΣΑΚΕ τίμησε -σωστά- τη μνήμη του Γιώργου Αμερικάνου και του Κώστα Μουρούζη, αλλά αγνόησε τον άνθρωπο που φρόντιζε επί σειρά ετών για την ευημερία του πρωταθλήματος, σε ρόλο προξενητή με την τηλεόραση. Ντροπής πράγματα. Τον θυμήθηκε, από μικροφώνου, μόνο ο Γιάννης Ιωαννίδης.