Από τα ψηλά, στα ...ψηλά

Τα μάθατε τα νέα; Η Ελλάδα έπεσε εν μία νυκτί από την 5^η θέση του «ranking» της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας στη 10^η. H είδηση πέρασε στα ψιλά ίσως επειδή δεν είναι είδηση. Η «ειδική βαθμολογία» FIBA (όπως και η αντίστοιχη της FIFA ή της UEFA) χρησιμεύει για να μοιράζονται οι ομάδες στα γκρουπ δυναμικότητας των κληρώσεων, αλλά περισσότερο θυμίζει παραμορφωτικό καθρέφτη.

Είναι η Ελλάδα 14^η δύναμη στον Κόσμο στο ποδόσφαιρο, σχεδόν ισόβαθμη με την Ιταλία και υπέρτερη χωρών όπως η Αγγλία, η Κροατία, το Μεξικό, οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Ακτή Ελεφαντοστού η Ρωσία; Η Ελλάδα του 2004, μπορεί. Η Ελλάδα του 2014, σε καμία περίπτωση.

Ήταν μέχρι χθες η Ελλάδα 4^η-5^η δύναμη στο παγκόσμιο μπάσκετ, μπροστά από τους Γάλλους, τους Ρώσους, τους Σέρβους και τους Λιθουανούς; Η Ελλάδα του 2005-7, μπορεί. Η Ελλάδα του 2015, όχι.

Ή μήπως αποδίδει δικαιοσύνη η σημερινή 3^η θέση των Αργεντινών στο μπάσκετ και των Κολομβιανών στο ποδόσφαιρο; Ελεος.

Η κατάταξη της FIBΑ προκύπτει εξ ολοκλήρου από τα αποτελέσματα της Εθνικής Ανδρών. Εάν θελήσουμε να προσθέσουμε στην εξίσωση τις Γυναίκες και τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα για αθλητές και αθλήτριες κάτω των 22 ετών, πέφτουμε στη 14^η θέση. Επιεικώς.

Όταν προστεθούν στον συντελεστή τα φετινά αποτελέσματα των μικρών ηλικιών, με τον τριπλό υποβιβασμό των κοριτσιών, η κλίση της κατηφόρας θα μεγαλώσει επικίνδυνα.

Μπορεί ο μέσος Έλληνας να πιστεύει ότι η θέση της γυναίκας είναι στην κουζίνα, αλλά η απαξίωση του γυναικείου αθλητισμού στη χώρα μας (την ίδια που προ 10ετίας φιλοξένησε Ολυμπιακούς Αγώνες) αγγίζει τα όρια του ντροπιαστικού. Ας μη μιλήσουμε για τον αθλητισμό των ανθρώπων με αναπηρίες.

«Ελα μωρέ», θα πείτε. Ακριβώς. Έλα μωρέ. Ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, σε μία φράση δύο λέξεων. Επειτα, τρέχουμε στα μνημόσυνα...

Η 10^η θέση στη βαθμολογία της FIBA είναι αποκλειστικό αποκύημα των αποτελεσμάτων της Εθνικής Ανδρών από το 2007 και μετά. Για τον καταρτισμό της λίστας, λαμβάνονται υπ’όψιν οι δύο τελευταίες Ολυμπιάδες, τα δύο τελευταία Μουντομπάσκετ και τα τέσσερα πιο πρόσφατα τουρνουά ηπείρων (Ευρωπαϊκά στην περίπτωσή μας). Ο συντελεστής σπουδαιότητας είναι 5 για τις παγκόσμιες διοργανώσεις και μόνο 1 για τα Ευρωμπάσκετ (αλλά 0,1 έως 0,3 για τα πρωταθλήματα Αφρικής και Ασίας).

Αυτό σημαίνει ότι την τελευταία διετία έφυγε από την κρησάρα το Παγκόσμιο του 2006, όπου η Εθνική κέρδισε ασημένιο μετάλλιο, όπως και το χρυσό Ευρωμπάσκετ του 2005. Δεν είναι λοιπόν απρόσμενη η πτώση. Στο επόμενο μέτρημα, θα χαθεί και η συμμετοχή στα ημιτελικά του 2007. Υπενθυμίζω εδώ τα αποτελέσματα της Εθνικής μας κατά την κρίσιμη οκταετία που προηγήθηκε:

• 2007 Ευρωμπάσκετ: 4^η
• 2008 Ολυμπιακοί Αγώνες: 5^η
• 2009 Ευρωμπάσκετ: 3η
• 2010 Παγκόσμιο: 11^η
• 2011 Ευρωμπάσκετ: 6^η
• 2012 Ολυμπιακοί Αγώνες: αποκλείστηκε
• 2013 Ευρωμπάσκετ: 11η
• 2014 Παγκόσμιο: 9^η

Παρά το μέτριο αποτέλεσμα, η παρουσία της Εθνικής στο τελευταίο Μουντομπάσκετ μπορεί να θεωρηθεί φρένο στον κατακρηνισμό της προηγούμενης διετίας και ένδειξη σταθερότητας. Καλύτερα να μη μελετήσουμε ξανά το ενδεχόμενο απουσίας από τη διοργάνωση. Επαναλαμβάνω ότι ο συντελεστής σπουδαιότητας είναι για τη FIBA 5πλάσιος από τον αντίστοιχο ενός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Εγραφα και σε προηγούμενο σημείωμα, ότι η πραγματική θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο στερέωμα του μπάσκετ είναι κάπου στο τέλος της πρώτης 10άδας, άσχετα αν μπορούσε να φτάσει ψηλότερα, με λίγη τύχη, στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο. Οσο κι αν μας ενθουσιάζουν οι διακρίσεις και οι έπαινοι, θα πρέπει να είμαστε και ρεαλιστές.

Στοιχειοθετεί υπέρβαση κολοσσιαίων διαστάσεων να βρισκόμαστε πάνω από τη Γαλλία της σχολής INSEP. Στη Σερβία και στις άλλες χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, το μπάσκετ καλλιεργείται συστηματικά και συνδυάζεται με σπάνιο, πηγαίο ταλέντο. Στη Λιθουανία, όποιος έχει μπόι κάτω από1μ80 θεωρείται νάνος. Η Ρωσία έχει 140 εκατομμύρια κατοίκους και παράδοση πολλών δεκαετιών.

Στη Βραζιλία, στην Αργεντινή, αλλά και στην Αυστραλία, ο αθλητισμός αποτελεί κορυφαία έκφραση της κοινωνικής ζωής και αντλεί από ανεξάντλητα αποθέματα. Η Τουρκία κολυμπάει στο χρήμα και επενδύει στα σπορ της εθνική της καταξίωση. Η Κίνα ψάχνει τα ταλέντα της σε μία λίμνη με 1 δισεκατομμύριο ψάρια. Για τις ΗΠΑ και την Ισπανία, ας μην ανοίξουμε συζήτηση.

Εμείς είμαστε η Ελλαδίτσα των 10 εκατομμυρίων ψυχών, της χρεωκοπίας, της μηδενικής αθλητικής κουλτούρας, της παρακμής, της διαφθοράς, της ρεμούλας, της χουλιγκανιάς, της ασυνειδησίας, της αμορφωσιάς και του κοινωνικού αυτισμού. Η Ελ-λα-δί-τσα. Μια χώρα με αναπηρίες.

Ας προσγειωθούμε, λοιπόν. Φτάσαμε (ξανά) στην κορυφή χάρη σε μία δεύτερη χαρισματική γενιά αστέρων, η οποία φυλλορροεί και σιγά σιγά αποστρατεύεται. Από τους αστέρες που θαυμάστηκαν στα γήπεδα της Σερβίας και της Ιαπωνίας το 2005-6, έπαιξε φέτος στην Εθνική ομάδα μόνο ένας, ο εμβληματικός Νίκος Ζήσης. Οι υπόλοιποι κρέμασαν τα παπούτσια, καταπονήθηκαν ή απλώς βαριούνται. Λες κι έχουν άλλη μια ζωή.

Η συνεπής παρουσία στην κορυφογραμμή, ακόμα και τώρα που ξημέρωσε η επόμενη μέρα, η 10^η θέση αν θέλετε, είναι γαλόνι ολκής για το ελληνικό μπάσκετ. Σε καμία άλλη λίστα δεν θα βρείτε 10η την Ελλάδα, εκτός αν μιλάμε για τις λίστες της ντροπής και της κακομοιριάς: φτώχεια, διαφθορά, τροχαία δυστυχήματα, παχυσαρκία, κάπνισμα, μισαλλοδοξία και τα συναφή.

Το θάρρος και η αισιοδοξία με την οποία αντιμετωπίζουμε το αύριο περιποιεί τιμή όχι βέβαια για τον …Βασιλακόπουλο και τους γηραιούς καρεκλοκένταυρους που τον περιστοιχίζουν, αλλά για τα παιδιά που φόρεσαν φέτος (και τα προηγούμενα χρόνια) τη φανέλα.

Αυτοί και μόνο αυτοί κρατούν τη σημαία ψηλά. Τους οφείλουμε συγχαρητήρια και ευγνωμοσύνη.