Η κρυψώνα της αρκούδας

Το ξέρω δα το επίσημο τροπάριο. Πάντοτε ίδιο ήταν: «Κοιτάζουμε μόνο τους εαυτούς μας και τον επόμενο αντίπαλο χωρίς να ασχολούμαστε με σενάρια και υπολογισμούς».

Ο Φώτης Κατσικάρης έσκιζε τα ρούχα του όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τη σχετική ερώτηση. «Ειλικρινά σας λέω, δεν δίνουμε καμία σημασία σε τέτοια τερτίπια ούτε σκοπεύουμε να μπούμε σε αυτή τη λογική», απάντησε. «Θα παίξουμε το μπάσκετ μας και όπου μας βγάλει».

Τον πιστεύω. Δεν αμφιβάλλω. Ο Φώτης ξέρει πόση ζημιά έκαναν στο κλίμα και στο γόητρο της ομάδας παρόμοιου τύπου πρωτοβουλίες το 2009 και (κυρίως) το 2010.

Στην Τουρκία, μάλιστα, έγινε μπούμερανγκ η –σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις- εσκεμμένη ήττα από τη Ρωσία. Ο αγώνας από τον οποίο κρεμόταν το σενάριο γύρισε τούμπα, η Γαλλία έχασε από τη Νέα Ζηλανδία, οπότε η Ελλάδα έπεσε με τα μούτρα και ντροπιασμένη πάνω σε αυτόν που προσπαθούσε να αποφύγει.

Αυτός ήταν, φυσικά, η Ισπανία. Αλίμονο. Ποιος άλλος;

Κάποτε ο μπαμπούλας άκουγε στο όνομα «Γιουγκοσλαβία», αλλά αυτή έχει να μας κερδίσει από το 1998. Καλά καλά δεν φοβόμαστε ούτε τους Αμερικάνους.

Οι Ισπανοί, όμως, μας φαίνονται χειρότεροι από τη μαύρη πανώλη. Κι ας τους κερδίσαμε πέρυσι στη Λιουμπλιάνα. Οι διεθνείς μιλούν για την Κροατία και την Αργεντινή, αλλά αρνούνται να ανοίξουν συζήτηση για τα νοκ-άουτ παιχνίδια. Στην καλύτερη περίπτωση, θα δεχθούν να ρίξουν μια ματιά στη φάση των 16, όπου τους περιμένει μία (το Σάββατο ή την Κυριακή) από τις Σερβία, Γαλλία, Βραζιλία. Τους ακατανόμαστους μάλλον τους αποφεύγουμε για τούτη την εβδομάδα. Μετά, όμως;

Εμένα με τρώει ο διάολος και με κάνει να περνάω τις νύχτες μου πάνω από το πρόγραμμα της διοργάνωσης, στη ζεστή μου βεράντα, με αναμμένο το λυχνάρι σαν τον γερο-Λαδά. Το καμπαναριό της Βασιλικής Μακαρένα με κοιτάζει απειλητικά από απόσταση 10 μέτρων, σαν να είναι το κορμί των δύο Γκασόλ, ο ένας πάνω στον άλλον.

Σύμφωνοι, οκέι, πρώτα πρέπει να περάσουμε τον σκόπελο των 16. Χαίρω πολύ. Το γράφω και το ξαναγράφω κι εγώ, από τη μέρα που έγινε η κλήρωση. Αυτό το ματς, το πρώτο της νοκ-άουτ ακολουθίας, μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στη γιορτή και στην απογοήτευση.

Κι αν μας κάτσει και βγούμε στον δρόμο για τα προημιτελικά; Γιατί να μη γνωρίζουμε πού κρύβεται η αρκούδα;

Μεγάλη πληγή το κομπιουτεράκι στα Ευρωμπάσκετ και στα Μουντομπάσκετ. Εάν είχα 10 ευρώ για κάθε «εάν» που έγραψα όλα αυτά τα χρόνια, θα πήγαινα στη Μαδρίτη με πριβέ αεροπλάνο και θα έφευγα για διακοπές στην Κόστα Ρίκα αμέσως μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Εάν λοιπόν οι Ισπανοί τερματίσουν 1^οι στον δικό τους Όμιλο, πράγμα που μάλλον θα τελεσιδικήσει την τελευταία στιγμή (ταυτόχρονα με τον αγώνα Ελλάδας-Αργεντινής), τότε ο άτυχος του δικού μας Ομίλου είναι ο 2^ος της τελικής κατάταξης. Αυτός θα πέσει στα νύχια των Ισπανών στον προημιτελικό. Ο 1^ος και ο 3^ος τους αποφεύγουν μέχρι τα ημιτελικά.

Επί του πρακτέου, λοιπόν, η Εθνική μας χρειάζεται είτε δύο νίκες στους αγώνες με Κροατία και Αργεντινή ώστε να βγει πρώτη και καλύτερη είτε …δύο ήττες για να ξεμείνει τρίτη. Kαλό και το 0/2, αρκεί να μην αφήσει βαθιά σημάδια στο κορμί και στο μυαλό της ομάδας.

Εφ΄όσον όμως βγάλει απολογισμό 1-1 στα παιχνίδια της, θα μείνει 2^η και θα παίξει στους 16 με το φάντασμα των Ισπανών να χασκογελάει πίσω από την επόμενη στροφή.

Όλα αυτά ισχύουν εφ’όσον κυλήσουν φυσιολογικά τα υπόλοιπα αποτελέσματα της Σεβίλλης: ήττα των Σενεγαλέζων από την Αργεντινή, νίκη των Κροατών επί του Πουέρτο Ρίκο.

Αλλά και τι είναι φυσιολογικό σε αυτόν τον παράξενο Όμιλο; Μήπως συμφωνεί με την κοινή λογική η πορεία της Σενεγάλης ή η απόδοση των Φιλιππινέζων;

Ακόμα και οι εμφανίσεις της δικής μας ομάδας μοιάζουν βγαλμένες από κάποιο γλυκό όνειρο. Παρακαλώ να μη με ξυπνήσει κανείς. Do not disturb.

Σβήνω λοιπόν το λυχνάρι μου, στερεώνω καλά τη σημαία στο κάγκελο για να μη την πάρει ο αέρας και κλειδώνω το κομπιουτεράκι στο συρτάρι. Ένα και μοναδικό «εάν» αρκεί: εάν η Εθνική μας κερδίσει τους επόμενους 4 αγώνες της, θα φτάσει στην τετράδα του Μουντομπάσκετ χωρίς να συναντηθεί ποτέ με τους αχώνευτους Ισπανούς.