Μουσική για τα μάτια

Προσπαθώ, μερικές φορές, να μπω στο μυαλό των παικτών. Δεν κάθομαι πολύ, είναι επικίνδυνα εκεί. Μια βόλτα περνάω, και μετά φεύγω.

Το μυαλό του νικητή δεν έχει ενδιαφέρον. Αναρωτιέμαι, όμως, συχνά, τι σκέφτεται στη διάρκεια του αγώνα ένας αθλητής που βλέπει την ήττα να έρχεται και δεν μπορεί να αντιδράσει αποτελεσματικά.

Στο αποψινό ματς, μου συνέβη κάτι περίεργο. Εβλεπα απόλαυση ακόμα και στα μάτια των Πορτορικάνων. «Χάνουμε, αλλά χαλάλι», έμοιαζε να λέει η συμπεριφορά τους. «Η Ελλάδα δεν μας νίκησε με ανταρτοπόλεμο, όπως συνηθίζει, αλλά με μπάσκετ».

Μπάσκετ ολοκληρωτικό. Ισοπεδωτικό. Ισως το καλύτερο που έχει δείξει η Εθνική ομάδα τα τελευταία χρόνια, της εσωστρέφειας και των αποτυχιών. «Θα σας νικήσουμε, αλλά θα το ευχαριστηθείτε». «Οσα και αν βάλετε, θα χάσετε». «Θα σας κάνουμε να υποκλιθείτε».

Εκείνοι (οι άτυχοι) που δεν είδαν τον αγώνα μπορεί να χρησιμοποιήσουν το τελικό σκορ ως αντεπιχείρημα: «Αφού η ομάδα ήταν τόσο καλή, γιατί νίκησε μόνο με 11 πόντους;» Το αντιπαρέρχομαι, επειδή ακριβώς είδα το ματς προσεκτικά, συχνά ενθουσιασμένος.

Η εικόνα του αγώνα έδειχνε ότι η Ελλάδα δεν έχανε με τίποτα. Θα έπαιζαν μέχρι τα ξημερώματα και πάλι εμείς θα κερδίζαμε! Η διαφορά δεν έπεσε ποτέ κάτω από 8 πόντους. Εφτασε, μάλιστα, τους 19. Εάν έπρεπε να κυνηγήσουμε κάποιο χάντικαπ, θα το καλύπταμε και αυτό.

Όταν η Ελλάδα του 2005 ή του 2010 κέρδιζε κάποιον με 11 πόντους, το σκορ ήταν συνήθως 69-58. Χθες το κοντέρ σταμάτησε στο 90, χωρίς τσουνάμι από τρίποντα (5/15), χωρίς καλά ποσοστά στις βολές (17/26), χωρίς παρά φύσιν ευστοχία.

Ηταν η άμυνα αυτή που τροφοδότησε την επίθεση. Ο ρυθμός και η ενέργεια. Η πληρότητα και η πληθώρα εναλλακτικών λύσεων. Η προσαρμοστικότητα και η ευελιξία. Η βοήθεια που δόθηκε ακόμη κι από τον 12^ο παίκτη της βραδιάς (Σλούκας).

Θέλετε να μιλήσουμε με νούμερα;

Ο βασικός σέντερ της Εθνικής (Μπουρούσης) μοίρασε 6 ασίστ, ενώ το δεύτερο «τεσσάρι» της (Καϊμακόγλου) έδωσε 5. Οι δυό τους μάζεψαν 8+11=19 ριμπάουντ. Ο μαέστρος Νικ Καλάθης είχε συντελεστή +23, πάει να πει ότι η Ελλάδα έβαλε 23 πόντους παραπάνω από τον αντίπαλό της όταν αυτός ήταν στο παρκέ.

Ο κορυφαίος του αγώνα με τις Φιλιππίνες (Πρίντεζης) έπαιξε μόνο 12 λεπτά. Σε αγώνα γρήγορου ρυθμού και αρκετών αυτοσχεδιασμών, η ομάδα έκανε μόνο 11 λάθη, αλλά μόλις 1 όταν οι Πορτορικάνοι απλώθηκαν σε όλο το γήπεδο για να πιέσουν.

Ο απολογισμός των ασίστ ήταν 21-10. Οι δικοί μας έβαλαν 15 πόντους στον αιφνιδιασμό και δέχθηκαν μόνο 5. Ο πάγκος έδωσε 36 από τους 90. Σημειώθηκαν 22 ελληνικά καλάθια μέσα στο ζωγραφιστό.

Να μιλήσουμε και χωρίς νούμερα;

Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί ελληνικό αιφνιδιασμό 2-3 δευτερολέπτων αμέσως μετά από καλάθι αντιπάλου. Το διέπραξε η Εθνική μας στο πρώτο ημίχρονο, με αιχμή τον υπέροχο Νίκο Ζήση.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν human highlight film όταν έτρεχε στο ανοιχτό γήπεδο, αλλά έδωσε και μία πάσα-φούτμπολ 25 μέτρων που κούφανε το γήπεδο και με έκανε να πεταχτώ από τη θέση μου σαν να είδα το φως το αληθινό.

Ο Ιαν Βουγιούκας πέρασε μία ασίστ που θα τη ζήλευε και ο Σάρας. Ο Κώστας Σλούκας, άλλη μία. Ο Κώστας Παπανικολάου, την καλύτερη απ’όλες. Ο Γιάννης Μπουρούσης είχε 2 φάουλ στο τρίλεπτο, αλλά κράτησε το φρούριο χωρίς να φορτωθεί άλλο. Ο άλλοτε βασικός Κώστας Βασιλειάδης έπαιξε μόλις 6 λεπτά, αλλά φορούσε το πιο πλατύ χαμόγελο απ’όλους στη μικτή ζώνη.

Ειλικρινά, δεν έχω λόγια. Ο αγώνας με το Πουέρτο Ρίκο ήταν μουσική για τα μάτια.

Ψυχραιμία. Πάνω απ’όλα, ψυχραιμία. Δεν το λέω σε εσάς, φίλοι αναγνώστες, αλλά στον ίδιο μου τον εαυτό. Γνωρίζω πολύ καλά, ότι τις 3 νίκες ενδέχεται να ακολουθήσουν 3 ήττες και άδοξος αποκλεισμός. Τα έχω φάει με το κουτάλι τα τουρνουά για να κάνω τέτοιο λάθος.

Δεν με νοιάζει. Με νοιάζει που βλέπω υγεία, αισιοδοξία, όρεξη, χαμόγελο, ομόνοια, ομορφιά. Η επίσημη αγαπημένη μεγάλωσε, κοντεύουν πια 30 χρόνια από τότε που την ερωτευτήκαμε, αλλά βρίσκει τρόπους να ανανεώνει τα κύτταρά της και παραμένει γοητευτική.

Εάν κατορθώσει να πιάσει από τα μαλλιά την ευκαιρία που φέτος παρουσιάστηκε μπροστά της, θα γράψει μία καινούρια σελίδα στην ιστορία της. Εάν όχι, δεν θα έχει να απολογηθεί για τίποτε και σε κανέναν.