Εθνικόν σύστημα υγείας

Περίμενα ότι θα έβλεπα τον Φώτη Κατσικάρη αγχωμένο, με τα χαρακτηριστικά του προσώπου τσιτωμένα και το βλέμμα άγριο, όπως είναι οι περισσότεροι προπονητές μετά τη λήξη ενός αγώνα γεμάτου νεύρα και ένταση.

Αλλά όχι. Ο Ομοσπονδιακός προπονητής, που ξαναβρίσκει σιγά σιγά τους ρυθμούς του μετά από μεγάλο διάστημα προσωπικής απραξίας, ήταν ήρεμος και κατασταλαγμένος, όπως τον είδα πριν από 4 μήνες, στους αγώνες Ρεάλ-Ολυμπιακού.

Οσο ξέγνοιαστος έμοιαζε χθες ο Ηλίας Ζούρος στην καρέκλα του τηλεσχολιαστή του ΟΤΕ, άλλο τόσο φαινόταν και ο Κατσικάρης.

«Εάν περάσεις από το ξενοδοχείο, θα καταλάβεις», μου εξήγησε. «Τα παιδιά δεν συζητάνε για γκόμενες και για φέισμπουκ, αλλά για το μπάσκετ. Στήνεις αυτί και τους ακούς να μιλάνε για το επόμενο αντίπαλο. Ακόμα και για αυτούς εδώ τους ινδιάνους, που αντιμετωπίσαμε σήμερα, είχαν προετοιμαστεί. Ότι ο τάδε κοντός όλο σουτάρει, ότι ο άλλος πάει μόνο αριστερά, ότι ο Μπλατς δεν παίζει καλή άμυνα, τέτοια κάθονται και λένε μεταξύ τους. Τεράστιο πλεονέκτημα, για έναν προπονητή. Δεν περιμένουν από εμένα να τους συαπειρώσω ή να τους συνεφέρω όταν κάτι πάει στραβά. Το διορθώνουν μόνοι τους».

Ινδιάνοι! Καλό…

Ο Κατσικάρης δεν πιστεύει στην τύχη του. Ποτέ δεν είχε στα χέρια του τέτοια ομάδα. Βεβαίως η Εθνική Ανδρών ειχε ανέκαθεν στο dna της το στοιχείο της αυτοσυντήρησης και της ενδοσκόπησης, αλλά η φετινή δεν είναι σαν τις άλλες.

Δεν έχει Σπανούλη ούτε Διαμαντίδη ούτε Παπαλουκά. Εκτός του Νίκου Ζήση, δεν υπάρχουν άλλοι που να διεκδικούν αυτοδίκαια τον τίτλο του «παίκτη-προπονητή» στο παρκέ.

Ετσι νομίζαμε, τουλάχιστον. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν 12 τέτοιοι. Αλλά και τρεις προποητές έμπειροι, επαγγελματίες, σοβαροί και ικανοί να μιλήσουν ταυτόχρονα στο θυμικό και στον εγκέφαλο των αθλητών: Κατσικάρης, Πρίφτης, Σκουρτόπουλος.

Η διαφορά με το περυσινό τιμ του αλλοπαρμένου και πελαγωμένου Τρινκιέρι, αλλά και με την εποχή του παγερού Καζλάουσκας , είναι χαοτική. Προς το καλύτερο φυσικά. Αν και στις νίκες όλα είναι εύκολα…

Είπα στον Κατσικάρη ότι ο κόσμος φαίνεται να ευχαριστιέται το παιχνίδι της Εθνικής και να το διασκεδάζει, για πρώτη φορά μετά από χρόνια. «Το κοινό είχε βαρεθεί το αγκομαχητό», του εξήγησα. Και εμείς το ίδιο, άλλωστε.

Ο προπονητής χαμογέλασε πλατιά και κάπως αυτάρεσκα. «Μα, και εμείς το ευχαριστιόμαστε», είπε. «Η ομάδα έχει υγεία και αυτό βγαίνει και στο παιχνίδι της. Δεν βάζει μίζερους στόχους ούτε κοιτάζει χαμηλά. Ξέρω ότι δεν υπάρχει η ποιότητα άλλων εποχών, αλλά έχουμε πολλές λύσεις. Πολλές και διαφορετικές. Και ηρεμία. Τα παιδιά είναι κατασταλαγμένα. Μπορεί να χάσουμε έναν αγώνα με 20 πόντους, από την Αργεντινή για παράδειγμα, και μολαταύτα να κερδίσουμε το επόμενο».

Ευχής έργον, θα είναι αυτό το τελευταίο. «Το επόμενο» θα κάνει τη διαφορά, ανάμεσα στους 16 και στους 8. Στη χρυσή μετριότητα και στο άλμα προόδου.

Ο Κατσικάρης ξανασκέφτηκε τα λόγια του για μια στιγμή και έσπευσε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, πριν παρεξηγηθεί. «…Αν και δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να μας νικήσει με 20 πόντους», μονολόγησε.

Πίσω του, ο Κώστας Σλούκας και ο Βαγγέλης Μάντζαρης συζητούσαν περί ανέμων και υδάτων ή ίσως για το εκρηκτικό πρώτο βήμα του Μπαρέα. Αυτοί τουλάχιστον δεν έχουν να συζητήσουν για πάνες και παιδικές τροφές…

Το αυριανό ψευδο-ρεπό της Εθνικής θα δώσει μία πρώτη ευκαιρία στους παίκτες να δουν και λίγο τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Οσοι νομίζουν ότι οι διεθνείς μπασκετμπολίστες είναι τίποτε μπακούρια που δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν αυτές τις μέρες, ας σημειώσουν ότι ο Νίκος Ζήσης έχει δύο μικρά παιδιά, ο Γιάννης Μπουρούσης ένα μωρό, ο Νικ Καλάθης άλλο ένα, ο Κωστής Βασιλειάδης άλλο ένα.

Τα περισσότερα κουτσούβελα είναι ήδη στη Σεβίλλη με τις μαμάδες τους ή αναμένονται. Εάν είχαν ακολουθήσει την αποστολή ο Σπανούλης με τον Φώτση, τον Σχορτσανίτη και τον Περπέρογλου, τα πιτσιρίκια της Εθνικής θα συμπλήρωναν δωδεκάδα και θα είχαν και αναπληρωματικούς!

Τα (μεγάλα) παιδιά του Φώτη Κατσικάρη θα αναλάμβαναν το κοουτσάρισμα.