Δεν είναι τόσο απλό Κώστα...
Με την εικόνα του Παπανικολάου να υπογράφει το ηγεμονικό του συμβόλαιο στους Χιούστον Ρόκετς, να κάνει πραγματικότητα το μεγάλο του όνειρο να παίξει στο ΝΒΑ, ίσως αξίζει τον κόπο να δανειστούμε τον τίτλο του πασίγνωστου μυθιστορήματος του Λουντέμη. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο Κώστας δεν είναι ένα παιδί που απλώς μετράει τ' άστρα, αλλά που έχει ήδη αρχίσει να τ' αγγίζει...
Για τον ίδιο άλλωστε (όπως και για τον Μέλιο, τον ήρωα-σύμβολο του βιβλίου), η δίψα για μάθηση και το κυνήγι του ονείρου, με όπλα την σκληρή δουλειά, την σεμνότητα, την αποφασιστικότητα και την σχεδόν... παιδική άγνοια κινδύνου είναι πάνω απ' όλα. Και αυτοί είναι ουσιαστικά οι λόγοι που του δίνουν αρκετές ελπίδες να καταφέρει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ταλέντο και ευκαιρίες δωρίστηκαν σε χιλιάδες αθλητές, ακόμη και σε πιο γενναίες ποσότητες απ' ό,τι στον “Παπ”, όμως όσα κι αν είναι τα έμφυτα χαρίσματα, ωχριούν μπροστά σ' εκείνο που χτίζεται μέρα με την μέρα και λέγεται “χαρακτήρας”.
Ο Κώστας Παπανικολάου συνεχίζει να ανοίγει τα φτερά του γιατί πέραν των άλλων προσόντων του διαθέτει ιδανική νοοτροπία. Αντέχει για ταβάνι του τον ουρανό, ακριβώς επειδή ξέρει να πατάει σταθερά στη γη. Στα 24 χρόνια του λοιπόν, είναι έτοιμος να κάνει το πιο μεγάλο βήμα και να καταστήσει το βιογραφικό του απλησίαστο για κάθε άλλον παίκτη της γενιάς του. Δυο ευρωλίγκες με τον Ολυμπιακό, αλλες δύο παρουσίες σε φάιναλ φορ, ένα πρωτάθλημα και δύο κύπελλα Ελλάδας, ένα πρωτάθλημα Ισπανίας κι ένα σπουδαίο συμβόλαιο στο ΝΒΑ.
Η σύμπτωση της κοινής μας παρουσίας στην Βαρκελώνη την περασμένη σεζόν με βοήθησε να τον γνωρίσω πέρα από τα όρια της ελληνικής και οικογενειακής ατμόσφαιρας του Ολυμπιακου. Χωρίς την ελληνική θαλπωρή, σε συνθήκες πρωτόγνωρες και κλίμα αβεβαιότητας ο Παπανικολάου βούτηξε στα άγνωστα νερά της Μπάρτσα και κολύμπησε. Επιβίωσε. Τη Βαρκελώνη βέβαια, όσο πλανεύτρα κι αν είναι, πολύ αμφιβάλω αν την... γνώρισε καλά, αφού το δρομολόγιο σπίτι-γήπεδο-σπίτι σπάνια ...παρέκκλινε της πορείας του.
Ήρθε σε μια κοινωνία με έντονο τοπικιστικό χαρακτήρα, ως ένας ακόμη ακριβοπληρωμένος ξένος και μέσα σε λίγους μήνες έγινε φίλος, αγαπημένος της εξέδρας και φυσικά ο απόλυτος συμπαίκτης. Δικό τους παιδί με λίγα λόγια. Στεναχωρήθηκε με τις πρώτες κακές κριτικές, έσκυψε το κεφάλι στις πρώτες φωνές του Πασκουάλ, απάντησε με ακόμη περισσότερη ομαδικότητα στον ατομικισμό που διέκρινε το ρόστερ των μπλαουγκράνα και στήριξε με κάθε τρόπο παίκτες που ...ξεχνούσαν για ολόκληρα διαστήματα να του δώσουν την μπάλα στην επίθεση.
Είχε τον τρόπο να κερδίζει κάτι από το κάθε του λεπτό στο παρκέ. Είχε την ωριμότητα να μετατρέπει σε πολύτιμα μαθήματα τις κακές στιγμές. Είχε τη δύναμη να αφήνει πίσω τις όποιες απογοητεύσεις και να επιστρέφει με το χαμόγελο στην επόμενη προπόνηση. Άσχημη κουβέντα δεν είπε για κανέναν ούτε off the record. Τελικά ήταν από τους λίγους που δεν έχασε σε κανένα σημείο της σεζόν την εμπιστοσύνη του προπονητή του, ούτε κρίθηκε ποτέ... ανέτοιμος.
Αν και τηρουμένων των αναλογιών και της μεγάλης αλλαγής της ζωής του σε νεαρή μάλιστα ηλικία, η πρώτη του σεζόν στο “Palau” κρίθηκε άκρως επιτυχημένη, η αλήθεια είναι ότι η αγωνιστική φιλοσοφία της Μπαρτσελόνα δεν “κούμπωνε” σωστά πάνω του. Το μοναδικό του "παράπονο" είχε να κάνει με τις εμμονές και τους χιλιάδες κανόνες του Πασκουάλ, που ...κλείδωναν στα αποδυτήρια το ένστικτό του και τον έκαναν να θυμίζει θηρίο ζούγκλας σε ζωολογικό κήπο.
Το δαιδαλώδες αγωνιστικό πρωτόκολλο της Μπάρτσα, ασφαλώς αποτέλεσε έναν ακόμη από τους βασικούς λόγους που επέλεξε την ελεύθερη φύση του ΝΒΑ. Όσο για τα στοιχεία που ενδεχομένως χρειάζεται να βελτιώσει στο παιχνίδι του; Κανένα πρόβλημα. Δουλειά δωσ' του και παρ' του την ψυχή...
Το τι θα καταφέρει ο Παπανικολάου στην αντίπερα όχθη ουδείς μπορεί να το γνωρίζει, αν και έχει όλα τα φόντα να καθιερωθεί. Το σίγουρο είναι ότι η μέχρι τώρα αξιοζήλευτη πορεία του δεν οφείλεται ούτε στην τύχη, ούτε στις ...δημόσιες σχέσεις, ούτε μόνο στο ότι είναι ευλογημένος, όπως γεμάτος ταπεινότητα συνηθίζει να λέει. Sorry κιόλας Κώστα, αλλά δεν μπορεί να είναι τόσο απλό...
ΥΓ. Σπουδαίο πράγμα για την καριέρα ενός νέου αθλητή το οικογενειακό του περιβάλλον. Σε αυτό το κομμάτι ο Κώστας είναι όντως ευλογημένος.
ΥΓ2. Η ανακοίνωση του Ολυμπιακού για τον "Παπ" μόνο τυπικού χαρακτήρα δεν ήταν. Οι αδελφοί Άγγελόπουλοι τον έχουν σε μεγάλη εκτίμηση, τον θεωρούν πράγματι δικό τους παιδί και όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν θα κάνουν τα πάντα για να τον φέρουν πίσω στον λιμάνι.