Να είναι ένα... μαύρο χέρι; (pics)

Χθες το πρωϊ που ξύπνησα στο “Μοντάνα” κι άνοιξα το παράθυρο, ο Τυμφρηστός ήταν κρυμμένος από την πάχνη κι από τη χαμηλή νέφωση. Εβλεπα μονάχα την κορυφή του κι αυτή με το ζόρι, αλλά, διάβολε, η Εθνική δεν πήγε στο Καρπενήσι για να περιηγηθεί στα φυσικά κάλλη της περιοχής, αλλά για να φροντίσει το δικό της κάλλος!

Εδώ βεβαίως οφείλω να βάλω εκ των προτέρων έναν αστερίσκο: ενθουσιάζομαι εύκολα με την Εθνική και συχνά συλλαμβάνω τον εαυτό μου να πλάθει φαντασιώσεις, πολλώ δε μάλλον πέρυσι κι εφέτος που ο ΟΤΕ ΤV έχει τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων του Ευρωμπάσκετ (2013) και του εφετινού Παγκοσμίου Κυπέλλου και θα ήθελα να μου ξανακάτσει ένα “βάλ' το αγόρι μου”!

Πλάκα πλάκα, αυτή η κουβέντα αποτέλεσε αντικείμενο δημόσιας διαβούλευσης και ανοικτής ακρόασης προχθές το βράδυ στο σαλόνι του “Μοντάνα”, παρέα με τον Κώστα Παπανικολάου, τον Κώστα Βασιλειάδη, τον Νικ Καλάθη, τον Γιώργο Πρίντεζη και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Τους καλέσαμε μαζί με τον Ασπρούλια για να γυρίσουμε το τρέιλερ των μεταδόσεων και κάποια στιγμή που τους εξηγούσαμε το σενάριο ενός υποθετικού θρίλερ και τους μαρτυρούσαμε ότι στο τέλος θα εμφανιστεί ένα χέρι για να σουτάρει, χωρίς ωστόσο να φαίνεται το πρόσωπο του παίκτη, τότε λοιπόν πετάχτηκε ο νεανίας και ρώτησε;

“Μπορεί αυτό το χέρι που λέτε να είναι μαύρο; “

Ας φτάσουμε σε αυτό το σουτ, Γιαννάκη μου, κι ας είναι το χέρι όχι μαύρο, αλλά ακόμη και εμπριμέ!

Παρεμπιπτόντως και χωρίς να θέλω να βάλω περίεργες ιδέες στο μυαλό του Αντετοκούνμπο, που ενσωματώθηκε τάχιστα στην ομάδα και (λένε ότι) είναι τέρας σοβαρότητος στην προπόνηση, ένα μαύρο χέρι ήταν που μας οδήγησε στο τελευταίο μετάλλιο: το χέρι του Σχορτσανίτη που πέτυχε 23 πόντους στον μικρό τελικό του Ευρωμπάσκετ του 2009 στο Κατοβίτσε και ανέβασε την Εθνική στο τρίτο σκαλί του βάθρου...
Στα πέντε χρόνια που πέρασαν από τότε η “επίσημη αγαπημένη” είδε τέσσερις διοργανώσεις να περνούν από μπροστά της, χωρίς να μπορέσει να δρέψει καρπούς : το Μουντομπάσκετ του 2010, το Ευρωμπάσκετ 2011, το Ολυμπιακό Τουρνουά του Λονδίνου, στο οποίο δεν έπαιξε καν και το Ευρωμπάσκετ του 2013.
Το τι θα συμβεί στη Σεβίλλη και στη Μαδρίτη δεν το ξέρει κανείς: ούτε ο Ζήσης ο οποίος κλείνει 16 χρόνια φορώντας τη γαλανόλευκη φανέλα με το Νο 6 που άφησε σε άξια χέρια δίκην ανεκτίμητης κληρονομιάς ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ούτε ο Κατσικάρης, ο οποίος κλείνει απλώς τρεις μέρες στο πηδάλιο της Εθνικής!
Είναι καλό να αισιοδοξούμε, να ποθούμε, να ονειρευόμαστε και να φαντασιωνόμαστε, αλλά είναι ακόμη καλύτερο να βγάζουμε τον σκασμό! Τούτο το γράφω, μετά λόγου γνώσεως, ειδικώς της περυσινής γνώσεως: πριν από έναν χρόνο ρεμβάζαμε τον Τυμφρηστό με τον Τρινκιέρι και πλάθαμε το “view to a dream”, αλλά οι Φινλανδοί, οι Ιταλοί, οι Σλοβένοι και οι Κροάτες έκαναν αυτή τη θέα προς το όνειρο να γίνει οφθαλμαπάτη, λες και δεν παίζαμε στο Κόπερ και στη Λιουμπλιάνα, αλλά στην έρημο της Σαχάρας!
Στις τριάντα πέντε μέρες που απομένουν μέχρι το τζάμπολ του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η Εθνική έχει μπόλικη δουλειά για να εξελιχθεί από χαρά της προπόνησης σε χαρά του αγώνα: αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά το μεταφέρω όπως ακριβώς το άκουσα από τον Κατσικάρη, με το που τον συνάντησα στο Καρπενήσι και τον ρώτησα απλά πώς του φαίνεται η Εθνική.
“Αυτή η ομάδα είναι η χαρά της προπόνησης και του προπονητή” μου απάντησε και με... έστειλε!
Πώς ορίζεται μια ομάδα ως η χαρά της προπόνησης και συνάμα η χαρά του προπονητή; Η εξήγηση του Φώτη,, αν μη τι άλλο, είναι πολλά υποσχόμενη: “Το δείγμα δεν είναι μεγάλο, αλλά μπορεί κάποιος να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι όλοι μαζί και κάθε παίκτης ξεχωριστά δείχνουν πειθαρχία, αφοσίωση και μεγάλη επιθυμία. Αφενός αυτά τα στοιχεία και αφετέρου κάποια ιδιαίτερα τεχνικά γνωρίσματα των παικτών μπορούν να γίνουν πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για έναν προπονητή. Σου δίνουν πράγματα οι ίδιοι οι παίκτες και επίσης σου δίνουν ευκαιρίες και αφορμές για να δημιουργήσεις πράγματα εσύ ο ίδιος. Αισθάνομαι πολύ ευχάριστα, διότι, πέρα από το ατομικό ταλέντο και την εξυπνάδα του καθενός, όλοι τους είναι πολύ δεκτικοί και συνεργάσιμοι. Δεν χάνεις την ώρα σου μαζί τους, εξηγώντας τα αυτονόητα και το σπουδαιότερο είναι σου δίνουν και οι ίδιοι ιδέες, πέρα από αυτές που έχεις εσύ στο μυαλό σου”.
Μέχρι εδώ και μη παρέκει όμως, διότι και πέρυσι εκόντες - άκοντες το φάγαμε το... σότο , για το οποίο ωστόσο δεν θα πρέπει να (συνεχίσουμε να) αναθεματίζουμε μονάχα τον Τρινκιέρι. Το που θα φτάσει εφέτος η Εθνική είναι απόρροια πολλών παραγόντων, συμπεριλαμβανομένης και της τύχης ή μάλλον της ατυχίας, διότι όπως είπε και ο Κατσικάρης, “δεν θέλω να είμαστε τυχεροί, απλώς να μη σταθούμε άτυχοι”!
Αλλο ένα ωραίο τσιτάτο είναι αυτό που επικαλείται ο Φώτης, αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι η πατρότητα του ανήκει στον άμεσο συνεργάτη του, Δημήτρη Πρίφτη: “Ο,τι κι αν μπαίνει στο μυαλό μας, δεν πρέπει να βγαίνει από το στόμα μας”!
“Θου, Κύριε, φυλακην τω στόµατί µου καὶ θύραν περιοχής περί τα χείλη µου» που λένε κι ένας από τους Ψαλμούς του Δαυίδ...
Τι ομάδα θέλει να φτιάξει ο Κατσικάρης για να την οδηγήσει στο όποιο πεπρωμένο της; Αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα που θα αρχίσει να κρίνεται από τις 30 Αυγούστου κι όσο τραβήξει, αλλά έστω και υπό μορφήν ασκήσεων επί χάρτου, που εδώ και τρεις μέρες παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στο γήπεδο, έχουν αρχίσει να διαφαίνονται οι προθέσεις του.
Τον ρώτησα χθες το πρωί επ' αυτού και ιδού η απάντηση του, που μπορεί κιόλας να εκληφθεί ως παράθεση προγραμματικών δηλώσεων μιας νέας (δια)κυβέρνησης ...
“Θέλω μια ομάδα που να είναι ΟΜΑΔΑ. Μια ομάδα με ταυτότητα και κανόνες μέσα κι έξω από το γήπεδο. Μια ομάδα της οποίας όλα τα μέλη θα βρίσκονται στην ίδια σελίδα και δεν θα παρεκκλίνουν από την κοινή γραμμή που (θα) έχουμε χαράξει. Μια ομάδα που θα ξεπεράσει τις διακυμάνσεις από τους πέντε διαφορετικούς προπονητές και τις αντίστοιχες φιλοσοφίες που κλήθηκαν να υπηρετήσουν τα τελευταία έξι χρόνια. Μια ομάδα που θα είναι εργατική, σκληρή, αποφασισμένη και υπερήφανη. Μια ομάδα που θα τσατίζεται, αλλά δεν θα είναι κλαψιάρα. Μια ομάδα που θα έχει ισχυρό χαρακτήρα, αυταπάρνηση και θα χρησιμοποιεί σε ισόρροπες δόσεις το μυαλό και την καρδιά της. Μια ομάδα που θα ξεπερνάει τους δογματισμούς, θα προσαρμόζεται σε όλες τις συνθήκες και δεν θα πιάνεται κορόιδο. Μια ομάδα που θα χρησιμοποιήσει ως κίνητρο τον τσαλακωμένο εγωισμό της, αλλά δεν θα αφήσει να της γίνει κόμπλεξ ή άλλοθι. Μια ομάδα με παίκτες που δεν θα σκύβουν το κεφάλι μετά από μια άσχημη στιγμή, δεν θα γκρινιάζουν προς τους διαιτητές, δεν θα κοιτάζουν με μισό μάτι τους προπονητές και τους συμπαίκτες τους ”...
Αυτά θυμάμαι ότι μου είπε μεταξύ άλλων ο Κατσικάρης, ο οποίος σήκωσε τα μανίκια και αρχίζει να υλοποιεί το δύσκολο και φιλόδοξο σχέδιο του. Τι απ' όλα αυτά θα καταφέρει; Οπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις, η νεκροψία θα δείξει!

• ΥΓ: Επειδή γίνεται πολύ μεγάλη κουβέντα για τον ρόλο και τις προοπτικές του Αντετοκούνμπο (μια κουβέντα η οποία μπορεί κιόλας να ξεπερνάει τα όρια και να τον φορτώνει με ευθύνες που δεν του πρέπουν), ο Κατσικάρης έβαλε τα πράγματα στη θέση τους με οκτώ λέξεις: “Ας τον αφήσουμε να ζήσει την ηλικία του”!