Σεβασμός στους Σπανούληδες όπως και στους Διαμαντίδηδες

Ο πρωταγωνιστής στο μπάσκετ είναι ο παίκτης και πάντα (ή σχεδόν) πάντα είμαι με το μέρος του. Είμαι με το μέρος του Δημήτρη Διαμαντίδη να αποφασίσει σε πολύ μικρή ηλικία να σταματήσει να αγωνίζεται στην Εθνική ομάδα. Ο άνθρωπος δε μπορούσε, δεν ήθελε να επιβαρύνει άλλο το κορμί του τα καλοκαίρια ώστε να είναι σε καλή κατάσταση το χειμώνα. ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΕΒΑΣΤΟ.

Αυτό το blog όμως δεν είναι για τον Διαμαντίδη, αλλά για τον Βασίλη Σπανούλη.

Και τι δεν έχω ακούσει για την απουσία του το φετινό (ΜΟΝΟ) καλοκαίρι. Γιατί ο Σπανούλης δε σταματά από την Εθνική ομάδα, διάλλειμα κάνει.

Στην εποχή που ο καθένας έχει χώρο να γράψει την άποψή του δωρεάν χωρίς κόστος (facebook, twitter, κλπ) είναι λογικό να διαβάζουμε πράγματα τα οποία δεν ευσταθούν. Δυστυχώς τα διαβάζουμε και από άλλους που πληρώνονται για την άποψή τους. Επίσης σεβαστό όμως.

Θέλω απλά να σας καταγράψω 2-3 πράγματα που «βολτάρουν» στο μυαλό του Σπανούλη.

1. Ο Σπανούλης ήθελε να πάει στην Εθνική ομάδα. Αυτό είναι δεδομένο. Ήθελε πολύ. Πάντα θα θέλει γιατί έτσι έχει μεγαλώσει κι αυτός είναι. Δεδομένο όμως είναι ότι δεν μπορούσε. Όλοι οι ιατροί του είπαν πως πρέπει να μείνει εκτός γιατί ο τραυματισμός του στο γόνατο που ουσιαστικά στέρησε από τον Ολυμπιακό και το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας (απουσίαζε σε 4 παιχνίδια στο Top 16, εκ των οποίων το κρίσιμο παιχνίδι με την Αρμάνι) μπορεί να του δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα αν δεν αποθεραπευτεί πλήρως. Ο τραυματισμός του βέβαια ήταν απόρροια του περσινού τραυματισμού στο Ευρωμπάσκετ. Τότε που δεν σκέφτηκε τον εαυτό του και έπαιξε τραυματίας με την Φινλανδία, αποτέλεσμα αυτό το διάστρεμμα να τον ταλαιπωρεί για μήνες και σε μεγάλο βαθμό να ευθύνεται για το πρόβλημα που παρουσιάστηκε στο γόνατό του. Ο Σπανούλης πατούσε ΛΑΘΟΣ μετά το διάστρεμμα με αποτέλεσμα να πέφτει μεγαλύτερο βάρος στο γόνατο του υγιούς ποδιού του και να δημιουργηθεί το πρόβλημα.

2. Αυτή η εξέλιξη με τον τραυματισμό του και τη μη κλήση του στην Εθνική ομάδα, σημαίνει ότι δεν θα μάθουμε και ποτέ τι θα γινόταν αν ο Σπανούλης ήταν στις κλήσεις και ο Ολυμπιακός θέσει τελικά βέτο για την ασφάλιση των παικτών. Άποψη μου είναι ότι θα ακολουθούσε τις οδηγίες της ομάδας του. Άλλωστε ήταν ενήμερος από την πρώτη στιγμή για τις προθέσεις των Αγγελόπουλων. Πολλοί θεωρούν δεδομένη την παρουσία των Πειραιωτών στην Ανδρών επειδή έπαιξαν οι Νέοι. Θα μάθουμε σε λίγες μέρες αν κάνουν λάθος ή δικαίως αισθάνονται σίγουροι.

3. Μόλις τέλειωσε το πρωτάθλημα όλοι το είχαν σίγουρο ότι ο Σπανούλης δεν θα παίξει στο Μουντομπάσκετ λόγω του τραυματισμού του (όπως είχαν σίγουρο πως θα έφευγε από τον Ολυμπιακό). Εδώ και μερικές εβδομάδες όμως ακουγόταν όλο και πιο έντονα ότι θέλει να πάει. Ο κουμπάρος του ο Ζήσης του έκανε πλύση εγκεφάλου. Όλες αυτές τις εβδομάδες ξέρετε πόσες φορές τον πήραν από την Ομοσπονδία; ΟΥΤΕ ΜΙΑ. ΚΑΜΙΑ. ΜΗΔΕΝ. Μόνο ο Φώτης Κατσικάρης μιλούσε μαζί του και ρωτούσε για το πώς νιώθει και το πώς αισθάνεται. Ούτε ένα τηλέφωνο για τα μάτια του κόσμου. Να μου πείτε εδώ πέρσι που έπαιξε τραυματίας στο Ευρωμπάσκετ και έβαλε σε κίνδυνο την υγεία του και την καριέρα του, στο τέλος η Εθνική τον άφησε ακάλυπτο σε όλους αυτούς που τον κριτίκαραν. Κανείς δεν βγήκε να προστατεύσει τον Σπανούλη. Έστω να σταθεί στο πλευρό του.

4. Ο Σπανούλης θα ήταν πολύτιμος για την Εθνική ακόμα κι αν δεν ήταν έτοιμος. Ακόμα κι αν πήγαινε αργότερα στην προετοιμασία (ιδέα στον οποίον δεν άρεσε καθόλου), αλλά για τον Σπανούλη ίσως και να άξιζε αυτή η παραχώρηση. Ο Σπανούλης θα ήταν πολύτιμος για την Εθνική ακόμα κι αν έπαιζε δέκα λεπτά. Ακόμα κι αν κάθονταν μόνο στον πάγκο. Θα τον έβλεπαν όλοι και ο σεβασμός τους προς την Εθνική θα διπλασιαζόταν υποσυνείδητα.

Ο Σπανούλης δε σταμάτησε από την Εθνική, ένα διάλλειμα έκανε για λόγους τραυματισμού. Στον Ολυμπιακό ήδη έχουν καταστρώσει το πλάνο της προετοιμασίας και έχει αποφασιστεί ο παίκτης να μην κάνει του κεφαλιού του (προπόνηση στο 110%), αλλά να μπει συντηρητικά ακόμη κι αν πρέπει να του το επιβάλλει ο Γκατζούλης και το προπονητικό τιμ.

Σέβομαι την απόφασή του Σπανούλη όπως σέβομαι του Διαμαντίδη, του Μαυροκεφαλίδη που το παιδί έχει πρόβλημα στον αγκώνα του και κάθε παίκτη που έχει τιμήσει το ελληνικό μπάσκετ. Δεν είναι ότι δε θέλουν, είναι ότι δε μπορούν. Τόσο απλό.