Όρμα Λεμπρόν και τα κόκαλα δικά σου!

Το ομολογώ και μάλιστα το έγραψα κιόλας τις προάλλες ότι είμαι πολύ κακός στις μαντεψιές και στα προγνωστικά, αλλά στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτη: επιμένω λοιπόν να μπαίνω σε αυτό τριπάκι και σε πείσμα των εκτιμήσεων, αλλά και των συμπαθειών της παγκόσμιας κοινής γνώμης θα διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη και ο Θεός να βάλει το χέρι του...

Την κούπα στο ΝΒΑ θα τη σηκώσουν οι Xιτ!

Οφείλω να ομολογήσω ότι η άποψη μου στοιχειοθετείται επίσης από τα καλά και συμφέροντα, διότι θα 'ναι κρίμα να κάνω ολόκληρο υπερατλαντικό ταξίδι (για λογαριασμό του OTE TV)και να μη χαρούμε-μαζί με τον Ρήγα Δάρδαλη και το ελληνικό φιλοθεάμον κοινό- μια ολόκληρη και γεμάτη σειρά τελικών...

Καλόμαθε κιόλας η γριά στα περυσινά σύκα και θα μας κακοφανεί εάν δεν τα δρέψουμε κι εφέτος!

Αμ' το άλλο; Από διαίσθηση, πιστεύω ότι (για να πετύχουν το περιλάλητο three-peat, η πατρότητα του οποίου άλλωστε ανήκει στον πρόεδρο τους, Πατ Ράιλι), οι Χιτ δεν θα χρειαστεί να γυρίσουν στο Σαν Αντόνιο για τον έβδομο τελικό, αλλά θα έχουν καθαρίσει νωρίτερα την μπουγάδα: πάει να πει ότι θα έχουν ήδη ρίξει το κάστρο του Αλαμο!

Ολα αυτά βεβαίως είναι εικασίες, που θα αρχίσουν να δοκιμάζονται από απόψε με τον πρώτο τελικό της σειράς η οποία φέρνει τις δυο ομάδες αντιμέτωπες στο λεγόμενο rematch του περυσινού θρίλερ: ένα θρίλερ που κατά πολλούς ξεπέρασε σε σασπένς, ακόμη και τους τελικούς του 1993 ( Μπουλς - Σανς 4-2) τους οποίους πέρυσι σε ειδικό αφιέρωμα του το περιοδικό "Sports Illustrated" χαρακτήρισε ως τους καλύτερους όλων των εποχών.

Δεν συνάδει η ούτως ή άλλως ριψοκίνδυνη εκτίμηση μου με την παγκοσμίως κρατούσα άποψη: εάν ρίξει κάποιος μια ματιά στο γκάλοπ των εμπειρογνωμόνων το οποίο δημοσιεύεται στην επίσημη ιστοσελίδα του ΝΒΑ θα διαπιστώσει ότι η πιάτσα ρίχνει δαγκωτό στους Σπερς, αλλά (λέω εγώ τώρα) πίσω έχει η αχλάδα του Λεμπρόν την ουρά!

Στα σοβαρά τώρα: λίγες ώρες πριν από το πρώτο τζάμπολ (στο Τέξας και όχι στη Φλόριντα, καθώς οι Σπερς έχουν πλεονέκτημα έδρας και μάλιστα η σειρά είναι 2-2-1-1-1 και όχι 2-3-2, όπως πέρυσι) κι ενώ ετοιμάζομαι για κατάκλιση, ώστε να είμαι φρέσκος και να μη με με πάρει ο ύπνος στο δύσκολο τρίτο δωδεκάλεπτο, έχω διάφορες απορίες που αφορούν στους δυο αντιπάλους και βάζουν ζητήματα τα οποία προφανώς θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της σειράς.

Εχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Δεδομένου ότι και οι δυο ομάδες διαθέτουν τους "Βig Three" (Ντάνκαν - Πάρκερ - Τζινόμπιλι οι μεν, Τζέιμς - Γουέιντ - Μπος οι δε), ποιος θα αναδειχθεί σε "Big Fourth"; Το ΝΒΑ.com έβαλε επίσης αυτό το ζήτημα, που ουσιαστικά παραπέμπει στο "supporting cast" ενός εκάστου των φιναλίστ. Εκ πρώτης όψεως, ο Πόποβιτς φαίνεται να έχει περισσότερες επιλογές άρα και δυνητικούς υποψηφίους για να υποστηρίξουν την... ιερή τριάδα του, ειδικότερα στο αμυντικό κομμάτι και δη στην αντιμετώπιση του Λεμπρόν, με τον Λέοναρντ, τον Ντιό και τον Γκριν. Στον αντίποδα ο Σπόελστρα ποντάρει πάντοτε στην κλάση του Ρέι Αλεν, που άλλωστε καθόρισε τον περυσινό έκτο τελικό και ξέρει (από τις μέρες του στη Βοστώνη) τι σημαίνει για τους "Big Three" να έχουν τις καβάτζες τους! Σε κάθε περίπτωση τους τίτλους τους σφραγίζουν οι σταρ, αλλά τους κατακτούν οι ομάδες...

2. Συμπαθώ παρά πολύ τους Σπερς, που είναι ό,τι πιο κοντινότερο έχει παρουσιάσει το ΝΒΑ στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, υποκλίνομαι στο legacy, στην αφοσίωση, στο δόγμα που πρεσβεύουν και στις μπασκετικές αρχές τους, θεωρώ ότι το pick n' roll με τον Πάρκερ το παιχνίδι στο low post με τον γερο Τιμ και το spacing τους είναι αντικείμενα διδαχής, αλλά δεν κάνω αναγραμματισμό και δεν μισώ (Ηate) τους Heat! Toυναντίον τους βγάζω το καπέλο για το πώς οι πριμαντόνες τιθάσευσαν τα "εγώ" τους και τα υπέταξαν στο "εμείς", για τη συνεργασία η οποία συμβαδίζει με τη φιλία τους, για τη συνέχεια και τη συνέπεια τους (που τους οδηγούν σε τέταρτη σερί συμμετοχή σε τελικούς), για το πώς ξεπέρασαν την απογοήτευση της ήττας από τους Μάβερικς το 2011 και για την αποφυγή των παρενεργειών του "κάθετου μπάσκετ", όπως είχε ορίσει το στιλ τους πέρυσι ο Αντρέα Τρινκιέρι, σε αντιδιαστολή με το οριζόντιο μπάσκετ των Σπερς και προηγουμένως των Μάβερικς.

3. Οι Σπερς έχουν μπόλικα και αξιόπιστα αμυντικά εργαλεία για να αντιμετωπίσουν και να καταπονήσουν τον Τζέιμς, που όπως έδειξε απέναντι στον (γελοίο) Στίβενσον, δεν παίρνει χαμπάρι από προκλήσεις, ανοησίες και trash talking. Στα δυο εφετινά ματς κόντρα στους Σπερς ο Λεμπρόν, έχοντας να υπερκεράσει ένα γαϊτανάκι εξολοθρευτών, έμεινε στους 18.5 πόντους, που ήταν η δεύτερη χειρότερη επίδοση του μετά τους 18.3 τους οποίους σκόραρε απέναντι στον Τζίμι Μπάτλερ των Μπουλς. Αλλο όμως δυο ματς κανονικής περιόδου κι άλλο οι τελικοί των πλέι οφς, στους οποίους πέρυσι ο "King James" αποδείχτηκε σκόρερ βραδείας καύσεως: άρχισε κινούμενος σε χαμηλούς τόνους και στο τέλος αφηνίασε, σημειώνοντας κατά σειρά 18, 17, 15, 33, 25,32 και 37 πόντους, είτε με την κορδέλα στα μαλλιά, είτε χωρίς αυτήν, όπως συνέβη στο έκτο ματς, το οποίο δηλώνω ανεπιφύλακτα πως είναι το συγκλονιστικότερο που έχω περιγράψει στη ζωή μου! Ηταν οι μέρες που από τον Μάικ Μίλερ έφυγε το παπούτσι του και παρ' όλα αυτά, όντας μονοσάνδαλος, έβαλε τρίποντο και από το κεφάλι του Λεμπρόν έφυγε η κορδέλα , ωστόσο ευστόχησε στο λει απ και το δαιμόνιο τμήμα μάρκετινγκ των Χιτ δεν έχασε ευκαιρία: το επόμενο πρωινό κιόλας έβγαλαν T-shirts, που το ένα έγραφε "Νο shoe, no problem" και "Νo headband, no problem", αλλά είτε από λόγους σεβασμού στον αντίπαλο, είτε διότι υιοθετούν την ίδια κουλτούρα, είτε επειδή μπορεί να τους διέφυγε απέφυγαν να βγάλουν το μπλουζάκι που θα έκοβε μονέδα, μετά την απόφαση του Πόποβιτς να μην κάνει φάουλ στον Αλεν: "Νο foul no problem"!

4. Η περυσινή σειρά στην οποία-όπως θα συμβεί κι εφέτος-βρίσκονται αντιμέτωποι τέσσερις προηγούμενοι MVP των τελικών (Ντάνκαν, Πάρκερ, Γουέιντ, Τζέιμς) υπήρξε μνημειώδεις: κρίθηκε στον έβδομο αγώνα (αφού οι Χιτ σώθηκαν στην παράταση του έκτου από το 2-4), έβγαλαν συνολική σούμα στη διαφορά μόλις πέντε πόντους (684-679) κι αυτή υπέρ των Σπερς και είχαν 47 ισοπαλίες και 42 αλλαγές προβαδίσματος! Τι σημαίνουν όλα αυτά; Απλούστατα, ο τίτλος κρίθηκε σε μικρές λεπτομέρειες, που θα παίξουν κι εφέτος τον ρόλο τους, καθώς οι δυο ομάδες βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο.

5. Ολοι επικαλούνται ως ατού των Σπερς, πέραν του πλεονεκτήματος έδρας που ωστόσο δεν είναι το άπαν, το γεγονός ότι εμφανίζονται ποιοτικότεροι, βαθύτεροι και υγιέστεροι από πέρυσι. Εχω όμως τον σοβαρό αντίλογο: οι Χιτ είναι πιο ξεκούραστοι, αλλά όχι σκουριασμένοι από την απραξία (καθώς καθάρισαν τρεις παρτίδες των πλέι οφς με 4-0, 4-1, 4-2) και ποντάρουν στον υγιή και όχι αναγκασμένο να κάθεται στα πιτς, Γουέιντ. Επίσης πλην του Τσάλμερς, έχουν πλέον και τον ωριμότερο Κόουλ για να πιέσει τον Πάρκερ, να τον ακολουθήσει στις διεισδύσεις και να μην τον αφήσει να προκαλεί απανωτά ρήγματα.

6. Τιμή και σεβασμός στον Ντάνκαν, τον τελευταίο μεγάλο δεινόσαυρο του παγκοσμίου μπάσκετ, αλλά τιμή και δόξα επίσης στο νεωτεριστικό και καινοτόμο "small ball" των Χιτ, το οποίο μάλιστα αρχίζουν να κοπιάρουν επιμελώς ομάδες σε ολόκληρο τον κόσμο (βλέπε Μακαμπί Τελ Αβίβ). Ο Κρις Μπος είναι ένα τριάρι σε κορμί πενταριού και σε ρόλο fauxσέντερ φορ που δεν χώνεται στη ρακέτα, ο Αντερσεν και λιγότερο ο Οντεν μπορούν να δώσουν μερικά "βρώμικα λεπτά" και όλη η δουλειά γίνεται από μέσα προς τα έξω!

7. Οι Σπερς ανυπομονούν ν' αρχίσει η σειρά για να πάρουν τη ρεβάνς για την περυσινή ήττα τους, όχι τόσο από τους Χιτ, όσο από τη δική τους ξεροκεφαλιά και χαζομάρα. Τοrematch είναι μια τεράστια πρόκληση, διότι κανείς δεν ξέρει εάν στην πρεμιέρα του καμπ τον ερχόμενο Οκτώβριο θα είναι και πάλι μαζί ο Πόποβιτς με τα τρία πρωτοπαλίκαρα του. Οκέι, λοιπόν, υπάρχει κίνητρο, αλλά, διάβολε, μήπως οι απέναντι κολλάνε μπρίκια; Με το που θα πέσει η αυλαία των τελικών, ο Τζέιμς, ο Γουέιντ και ο Μπος εντάσσονται στην κατηγορία των free agents και εάν το πεπρωμένο τους γράφει ότι θα χωρίσουν (που δεν το βλέπω) θα ήθελαν να γράψουν μαζί έναν θριαμβευτικό και ένδοξο επίλογο. Παρεμπιπτόντως, απέναντι στους τέσσερις τίτλους και στους 5+1 τελικούς των Σπερς, οι Χιτ έχουν να επιδείξουν τρία πρωταθλήματα σε εννέα χρόνια, τέσσερις αλλεπάλληλες σειρές τελικών (για πρώτη φορά με τους Σέλτικς της περιόδου 1983-1987) και επιθυμούν σφόδρα το three-peat που μένει παγωμένο στο πάνθεον του ΝΒΑ από το 2002 (Λέικερς).

• ΥΓ-1: Στις 20 Ιουνίου του 2013, ο ακατονόμαστος ανέβηκε στο βάθρο της απονομής για να παραλάβει το βραβείο του MVP και αυτοσαρκάστηκε, λέγοντας "I' m LeBron Jamesfrom Akron, Ohio, from the inner city. I'm not even supposed to be here. That's enough". Εναν χρόνο αργότερα ξέρει καλά πως αυτό που είπε δεν το εννοούσε και δεν είναι αρκετό: το ξέρει αυτός, το ξέρουν οι Σπερς, το ξέρει κι όλος ο κόσμος...

• ΥΓ-2: Καλά μας ξενύχτια, λοιπόν!