Ο νόμος των φαντασμάτων

Ο φίλαθλος που κατέβηκε την περασμένη εβδομάδα από κάποιον άλλον πλανήτη θα είδε τους δύο πρώτους τελικούς και θα έσπρωξε τα λεφτά του στο κόκκινο. Ο φίλαθλος που ζει στην Ελλάδα και ξέρει τι είδους φαντάσματα και χίμαιρες κυκλοφορούν στα αποδυτήρια των δύο ομάδων δεν ξεγελιέται έτσι εύκολα. Οσο το πλεονέκτημα έδρας ανήκει στον Παναθηναϊκό, ο τίτλος του φαβορί απαγορεύεται να ξεκολλήσει από το πράσινο.

Χάθηκε, πια, το μέτρημα. Πότε ήταν η τελευταία ήττα του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ σε σειρά τελικών; Τον Ολυμπιακό τον θυμάμαι πρόχειρα να φεύγει με διπλό από το σπίτι του εχθρού τρεις μέρες μετά τον τελικό της Μπολόνια, όταν οι απέναντι δεν έδιναν (και δικαίως) πεντάρα τσακιστή για το ελληνικό πρωτάθλημα – αλλά εκείνος ήταν ημιτελικός.

Αναγκάζομαι να ανοίξω τα κιτάπια μου και βλέπω ότι το σερί έφτασε στο 32-0 συνολικά, 25-0 επί του Ολυμπιακού. Δεκαπέντε χρόνια τώρα, ο Ολυμπιακός χάνει στο ΟΑΚΑ με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους.

Τον έχουμε δει να συντρίβεται, τον έχουμε δει να διαπράττει αυτοχειρίες σαν αυτή της περασμένης Πέμπτης, τον έχουμε δει να διαμαρτύρεται σε όλους τους τόνους, τον έχουμε δει (συνηθέστατα) να αδικεί ο ίδιος τον εαυτό του. Στρογγυλοκαθισμένος στις λευκές πολυθρόνες του αγωνιστικού χώρου, ο Παναθηναϊκός γελά. Το πρωτάθλημα το έχασε μόνο όταν χρειάστηκε να το διεκδικήσει στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Και τούτο, μία στις πολλές.

Αυτή η παράδοση απειλεί να παγιδεύσει τον φετινό Παναθηναϊκό.

Οι 30άρηδες και 35άρηδες που τον αποτελούν μοιάζουν να μοιράζουν τις δυνάμεις τους κατά τρόπο τέτοιο, ώστε να πάρουν μόνο τους εντός έδρας αγώνες. Εάν κρίνω από την εικόνα του 2^ου τελικού, ο Παναθηναϊκός βάζει όλα του τα πορτοκάλια στο ίδιο καλάθι. Τα παίζει όλα για όλα στο τετραγωνάκι της έδρας.

Το ρίσκο, όμως, είναι τεράστιο. Όταν ο Ολυμπιακός παίζει καλά, είναι καλύτερος από τον καλό Παναθηναϊκό. Το ταβάνι του βρίσκεται πιο ψηλά απ’ό,τι το αντίστοιχο των «πρασίνων».

Όποτε όμως οι δύο ομάδες αλληλοβραχυκυκλώνονται, όταν εμφανίζονται εγκλωβισμένες στο 30% ή χαμηλότερα, ο Παναθηναϊκός είναι ανώτερος του Ολυμπιακού. Ακόμα και στα χειρότερά του, διατηρεί ένα μίνιμουμ οργάνωσης και αμυντικής αλληλοκάλυψης και παίζει ένα είδος «μπάσκετ του προπονητή», ίσως επειδή ο δικός του ηγέτης αποφεύγει τις υπερβολές.

Ο Σπανούλης είναι διαστημικός στις καλές του μέρες και –ο Σπανούλης του ΟΑΚΑ τουλάχιστον- αρνητικός στις κακές, ενώ ο Διαμαντίδης -ο Διαμαντίδης του 2014 τουλάχιστον- είναι εξαίρετος στις καλές του μέρες και μέτριος στις κακές. Ο ένας κυμαίνεται από το 3 ως το 10, ο άλλος από το 5 ως το 8. Εχει διαφορά. Αυτή η ιδιαιτερότητα ποτίζει τις δύο ομάδες και ανεβοκατεβάζει ανάλογα τον δείκτη της συνολικής απόδοσης.

Στο αρχικό 15λεπτο του πρώτου τελικού, ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε, δίχως υπερβολή, άθλιος. Στο τελευταίο 10λεπτο του ίδιου αγώνα, ο Παναθηναϊκός ήταν απελπιστικά άστοχος, αλλά όχι άθλιος. Γι’αυτό και άντεξε. Η μαύρη τρύπα του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ άφησε σκορ 24-10. Στο άσχημο διάστημα του Παναθηναϊκού, η λυπητερή έγραψε μόλις 6-12.

Τα δύο φτηνά λάθη του Στράτου Περπέρογλου και οι βιαστικές επιλογές του Βασίλη Σπανούλη στο τέλος υπενθύμισαν ότι μία χίμαιρα 15 ετών δεν πεθαίνει έτσι εύκολα.

Χθες, γύρισαν όλα τούμπα. Ο Ολυμπιακός ήταν να τον πιείς στο ποτήρι. Χρειάστηκε βεβαίως, να ξεκινήσει με 4/5 τρίποντα, αλλά το ποσοστό του από τα 6,75 μέτρα (13/25) δεν ήταν έξω από τις συνήθειες αυτής της ομάδας. Ούτε ήρθε από το πουθενά, με σουτ εκτός λογικής.

Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, ο Γιώργος Μπαρτζώκας παρουσίασε μικρές πινελιές που διόρθωσαν τα κακώς κείμενα του 1ου τελικού και εξουδετέρωσαν τα πλεονεκτήματα του Παναθηναϊκού.

Η συμμετοχή του Σίμονς στην αρχική πεντάδα έκλεισε τον ορίζοντα όταν οι «πράσινοι» προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την –συντριπτική στο πρώτο ματς- υπεροχή τους στο low post. Ο Λοτζέσκι δεν ήταν πια απροστάτευτος απέναντι στον σπουδαίο Ματσιούλις.

Η δράση του Γιώργου Πρίντεζη (αλλά και των Πέτγουεϊ, Περπέρογλου) στο «4» χτύπησε τον αντίπαλο στην αχίλλειο πτέρνα του, εκεί όπου η απουσία του Γκιστ άφησε αβοήθητο τον καταπονημένο Φώτση. Ο άγουρος Γιάνκοβιτς πιάστηκε αιχμάλωτος από τον έμπειρο αντίπαλό του.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε πιο γρήγορα, πιο ελεύθερα, με μεγάλες δόσεις ενέργειας. Στο τέλος του αγώνα έδινε την εντύπωση ότι άντεχε να παίξει άλλα δύο ημίχρονα στον ίδιο ρυθμό, ενώ ο Παναθηναϊκός έμοιαζε εξοντωμένος από το 25^ο λεπτό κιόλας. Ακόμα και όταν είχε κραυγαλέα στιγμιαία πλεονεκτήματα (Λάσμε v Σπανούλης) δεν είχε το καθαρό μυαλό για να τα αξιοποιήσει.

Αυτή ήταν η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους πρώτους δύο τελικούς. Ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ ξεκίνησε με χάντικαπ 14 πόντων, αλλά κατόρθωσε να βγει σιγά σιγά από το πηγάδι, χωρίς μάλιστα κάποιο ηχηρό ξέσπασμα. Ο Παναθηναϊκός του Φαλήρου κατέθεσε τα όπλα από το εναρκτήριο δεκάλεπτο (29-12) και παραδόθηκε αμαχητί στον οίστρο του αντιπάλου του.

Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης απαιτούσε από τους παίκτες του αντίδραση, άφησε τον Διαμαντίδη στο παρκέ ως το 34^ο λεπτό, ώσπου τα παράτησε και αυτός. Ας όψεται ο νόμος του ΟΑΚΑ.

Μέχρι πότε, όμως; Πόσες πιθανότητες έχει αυτή η μπαρουτοκαπνισμένη αλλά κατάκοπη και γεμάτη ερωτηματικά ομάδα να νικήσει δύο φορές τον Ολυμπιακό μέσα σε μία εβδομάδα; Όχι πάρα πολλές. Πόσες πιθανότητες έχει ο Ολυμπιακός να νικηθεί δύο φορές από τους δαίμονές του μέσα σε μία εβδομάδα; Ουκ ολίγες.

Το Hoopfellas παρομοίωσε, πολύ εύστοχα, την προϊστορία των «κόκκινων» στο ΟΑΚΑ με το φάντασμα του πάλαι ποτε Μπόστον Γκάρντεν, όπου οι φιλοξενούμενες ομάδες έχαναν από τα αποδυτήρια. Ένα βλέμμα του Λάρι Μπερντ έφτανε για να τις νικήσει. Πρόλαβα να πατήσω το πόδι μου στο παλαιό Γκάρντεν και συνυπογράφω. Ηθελε κότσια για να κερδίσει κάποιος σε αυτό το κολαστήριο. Τα λάβαρα που κρέμονταν από την κορυφή γίνονταν πέτρα στο λαιμό των αντιπάλων.

Θα χρειαστεί να παίξει περισσότερο μπάσκετ ο Παναθηναϊκός για να κρατήσει το στέμμα στο κεφάλι του. Το 25-0 του δίνει παράσταση νίκης, αλλά η εικόνα θυμίζει περισσότερο το πολιτικό σκηνικό, όπου η κυβέρνηση περιμένει από τον ΣΥΡΙΖΑ να χάσει από τον εαυτό του. Γίνεται; Ασφαλώς και γίνεται.

Ιδίως στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ…