Μπαμπά, είναι μακριά το Μιλάνο;

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος (των “New York Times”) Χάρολντ Σένμπεργκ είχε γράψει κάποτε πως “όσοι κατάφεραν να γλιτώσουν από κάτι, πάντα θα προσπαθούν και συνήθως καταφέρνουν να γλιτώσουν από κάτι χειρότερο” και αυτή η αποφθεγματική κουβέντα μπορεί να οπλίζει και να οιστρηλατεί τον (εορτάζοντα σήμερα) Γιώργο Μπαρτζώκα και τον Φραγκίσκο Αλβέρτη.

Είναι μια πηγή έμπνευσης, εννοώ, αυτή η ρήση, που έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές στο παρελθόν και -κατά σειρά έναρξης των τέταρτων αγώνων των πλέι οφς- ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό φιλοδοξούν να της ξαναδώσουν σάρκα και οστά...

Βεβαίως οφείλω να ομολογήσω ότι στην παρούσα φάση είναι όλα εναντίον μας: το σκορ, το πλεονέκτημα έδρας, η παράδοση, η δεδομένη ισχύς των αντιπάλων και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Η σχεδόν όλα, διότι υπάρχουν και κάποιες άλλες διαστάσεις της υπόθεσης, που δεν ανήκουν και συχνά ξεπερνούν τους συμβατικούς κανόνες της ούτως ή άλλως δύσκολης διαδικασίας των πλέι οφς.

Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να καλλιεργήσω φρούδες ελπίδες, άλλωστε σε λίγες ώρες από τώρα, θα ισχύει το “όπερ έδει δείξαι”, που έλεγαν και οι αρχαίοι Ελληνες! Μέχρι τότε όμως, χωρίς (πράσινες και κόκκινες) παρωπίδες και χωρίς μισαλλοδοξία, σύμπασα η ελληνική μπασκετική φάρα, μπορεί να βλέπει μπροστά της μια νέα Μαδρίτη, μια νέα Μόσχα και στο βάθος ένα ολοκαίνουργιο Μιλάνο!

Στη σχετικώς βραχεία ιστορία των best-of-five σειρών της Ευρωλίγκας, καμιά ομάδα δεν γύρισε ολοκληρωτικά από το 0-2 και γενικώς τέτοιες ανατροπές σπανίζουν: την είχε πετύχει η ΑΕΚ κόντρα στον Ολυμπιακό στη δραματική σειρά των τελικών της Α1 τη σεζόν 2001-02 και την επανέλαβε (σε χαμηλότερο επίπεδο βεβαίως) την προπερασμένη εβδομάδα η... Ακαδημία Ρεθύμνου στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος Κρήτης με τον Κύδωνα Χανίων!

Πέρυσι, καθ' οδόν προς το Λονδίνο, αυτό το χουνέρι κόντεψε να το πάθει ο Ολυμπιακός, που είδε την Αναντολού Εφές να ισοφαρίζει τη σειρά των προημιτελικών από 0-2 σε 2-2, αλλά έως εκεί και μη παρέκει! Στον πέμπτο αγώνα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας οι πρωταθλητές Ευρώπης όρθωσαν το ανάστημα τους και καθάρισαν, έστω και με... χρονοκαθυστέρηση (σε σχέση με τις προσδοκίες που ήγειρε το 2-0) την τουρκική μπουγάδα!

Αυτό το 2-2 είναι η μεγάλη πρόκληση που ενώνει απόψε τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Από την ώρα που βρέθηκαν στριμωγμένοι στα σχοινιά κι αφού δεν κατάφεραν το break, σήκωσαν δίκην λαβάρου τον πληγωμένο (από τις δύο ήττες και από τον υπαρκτό κίνδυνο του επονείδιστου sweep) εγωισμό τους, έκαναν σημαία την υπερηφάνεια τους, βροντοφώναξαν (όπως σε ανάλογες περιπτώσεις οι ομάδες του ΝΒΑ), “not in our house” και όρμησαν στην αρένα.

Προς αποφυγήν παρερμηνειών και για να μην ανάγονται όλα στο θυμικό, στα ψυχικά χαρίσματα και στο πολυσυζητημένο DNA της ράτσας μας, αλλά και για να μην υποτιμηθεί η ακραιφνής μπασκετοσύνη μας, οι νίκες της Δευτέρας εδράζονται και στην αναβάθμιση της εικόνας των πρεσβευτών μας: οι κόκκινοι και οι πράσινοι ανταποκρίθηκαν πολύ καλύτερα στα ζητούμενα των αγώνων, βελτίωσαν αρκετά κομμάτια του παιχνιδιού τους (κυρίως στην άμυνα και στις αντιδράσεις υπό καθεστώς πίεσης) και απέδειξαν ότι μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση.

Τα σημερινά είναι άλλα ματς! Οι σειρές δεν αρχίζουν από μηδενική βάση και δεν είναι tabula rasa: στο χαρτί τους έχουν γραφτεί τα δεδομένα και τα ζητούμενα, αλλά αμφότεροι οφείλουν να εμφανιστούν ακόμη πιο σκληροί και αποτελεσματικοί. Το 'πε καθαρά ο Μπράιαντ Ντάνστον τη Δευτέρα το βράδυ και τούτο δεν σημαίνει σώνει και καλά ότι όποιος μαρκάρει τον Ρούντι πρέπει να τον ταράξει στα σκληρά φάουλ και να τον εκνευρίσει, αλλά εντάσσεται σε μια γενικότερη στάση ζωής που αποτελεί προαπαιτούμενο σε τέτοιες περιπτώσεις: ως γνωστόν, όταν τα πράγματα ζορίζονται, οι ζόρικοι είναι αυτοί που προχωρούν!

Οι Μοσχοβίτες και οι Μαδριλένοι έχουν ακόμη το προβάδισμα στις σειρές, την καβάντζα του (μεθαυριανού) πέμπτου αγώνα και την αντίστοιχη ψυχολογία. Στον αντίποδα ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός δεν μπορούν να ατενίσουν προς την Παρασκευή, διότι πρέπει πρώτα να επιβιώσουν στους αποψινούς αγώνες “ζωής ή θανάτου” και ύστερα να κάνουν τα κουμάντα τους για τα ταξίδια στη Μόσχα και στη Μαδρίτη.

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στους δυο αγώνες της Δευτέρας, που κράτησαν ζωντανές τις δυο ελληνικές ομάδες. Ναι, έπαιξαν ρόλο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η ανάγκη της επιβίωσης, αλλά (επαναλαμβάνω ότι) καμιά μάχη, ούτε καν σε ανορθόδοξο πόλεμο, δεν κερδίζεται μονάχα με τις ψυχάρες και με τις φουστανέλες!

Εδώ θα ήθελα να σταθώ και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, διότι υπήρξε βασικός παράγων της επιτυχίας: παρά το γεγονός ότι ήταν Δευτέρα του Πάσχα και πολύς κόσμος έλειπε σε διακοπές, οι φίλαθλοι των δυο ομάδων γέμισαν το ΟΑΚΑ και το ΣΕΦ, αποδεικνύοντας ότι δεν τις έχουν ξεγραμμένες και είναι αποφασισμένοι να παλέψουν κι ελόγου τους μέχρις εσχάτων!

Από διαίσθηση και χωρίς να ξέρω ποιος (από τους δυο), πώς και γιατί, πίστευα από την πρώτη στιγμή ότι το ελληνικό μπάσκετ δεν θα πάει άκλαυτο σε αυτές τις δύο σειρές και ότι θα δώσει παρών στο Μιλάνο. Είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος άνθρωπος, η πεποίθηση μου δεν κάμφθηκε από το 0-2 και είμαι βέβαιος πώς θα πουλήσουμε πολύ ακριβά το (πράσινο και το κόκκινο) τομάρι μας...

Οταν πρώτα ο Παναθηναϊκός και εν συνεχεία ο Ολυμπιακός θα μπουν στις αποψινές μάχες, είναι σίγουρο πως δεν θα αφήσουν καμιά μπάλα να πάει χαμένη και καμιά φάση να περάσει ανεκμετάλλευτη. Οι αγώνες της Δευτέρας έδειξαν τον δρόμο που διανοίγεται πρωτίστως από την άμυνα και απ' αυτή τη διάβαση θα πρέπει να περάσουν κι απόψε. Προχθές οι “πράσινοι” και οι “κόκκινοι” χάλασαν το παιχνίδι των αντιπάλων τους, τους κλόνισαν σε έναν βαθμό την αυτοπεποίθηση και απόψε έχουν την ευκαιρία να ανατρέψουν το σκηνικό και να αποδείξουν ότι το ελληνικό μπάσκετ (σε πείσμα των προβλημάτων και των συγκυριών) δεν ανήκει στους συνήθεις κανόνες, ούτε καθορίζεται από δαύτους!