Η φανέλα είναι βαριά κι ασήκωτη

Οταν βλέπεις στα τελευταία δευτερόλεπτα την ΤΣΣΚΑ να 'χει την κατοχή για κρίσιμη επίθεση και τον έναν παίκτη μετά τον άλλον να αγγίζουν την μπάλα σαν να είναι ωρολογιακή βόμβα και να προσπαθούν να την πασάρουν στον συμπαίκτη τους για να απαλλαγούν από την ευθύνη, τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο δύσκολη είναι αυτή η αύρα σιγουριάς που εμπνέει ο Παναθηναϊκός, ακόμη κι όταν αναγνωρίζεις πως διαθέτει λιγότερες λύσεις από τον αντίπαλό του...

Εβλεπες για παράδειγμα τον Κρστιτς να στέλνει την μπάλα στην εξέδρα στο τελευταίο λεπτό, επειδή δεν μπορούσε να συνεννοηθεί καλύτερα με τον Τζάκσον κι έβλεπες από την άλλη πλευρά πέντε παίκτες του Παναθηναϊκού που ήταν έτοιμοι και οπλισμένοι για να πάρουν την προσπάθεια, δείγμα της αυτοεποίθησης που ένιωθαν μπροστά στο κοινό του ΟΑΚΑ...

Ο Παναθηναϊκός εφάρμοσε τη μία και μοναδική συνταγή που θα μπορούσε να του δώσει το «πάνω χέρι» απέναντι στη ΤΣΣΚΑ. Χαμήλωσε το ρυθμό, έκλεισε σαν δαγκάνα την άμυνα στη ρακέτα και άφησε τους Πάργκο, Τζάκσον, Μίτσοφ να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, άσχετα αν τελικά ο Ουίμς πήγε να «καθαρίσει» για όλους.

Οι «πράσινοι» έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην Ευρώπη, να πιέζουν δηλαδή στην άμυνα, αφήνοντας κατά μέρους τα πλάνα για τρέξιμο, γρηγορότερο ρυθμό και επιθέσεις των 10''.

Είναι σαφές πως ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει την ποιότητα, αλλά και την ποσότητα της ΤΣΣΚΑ, αλλά διαθέτει «βαριά» φανέλα και παίκτες με μεγαλύτερη ηγετική φυσιογνωμία. Την ώρα που οι Ρώσοι περίμεναν από τον Ουίμς να παίξει ένας εναντίον πέντε, οι «πράσινοι» είχαν στο παρκέ έναν Διαμαντίδη, έναν Φώτση που ανά πάσα στιγμή ήταν έτοιμοι να πάρουν την προσπάθεια, ακόμη κι αν αυτή δεν ήταν εύστοχη. Είναι σαφές πως η ποιότητα που στερείται ο φετινός Παναθηναϊκός αντικαθίσταται σε έναν βαθμό από τον χαρακτήρα των παικτών του και την αύρα του νικητή που «σκεπάζει» το ΟΑΚΑ και επηρεάζει ακόμη και τους άπειρους, για παράδειγμα τον Ράιτ που έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του στον Παναθηναϊκό.

Ο Αμερικανός ήταν σαφέστατα ο MVP των «πράσινων» κι αυτό δεν αποδεικνύεται από τους 10 πόντους σε 20 λεπτά συμμετοχής, αλλά από τα 8 ριμπάουντ, τρία εκ των οποίων επιθετικά! Ο Ράιτ ήταν πρώτος ριμπάουντερ του παιχνιδιού (!) και ο άνθρωπος που έδωσε πολύτιμες λύσεις στην τελευταία περίοδο, όταν ο Παναθηναϊκός κόλλησε επιθετικά.

Στην ουσία ο Ράιτ «ντύθηκε» Λάσμε και ο Γκαμπονέζος έγινε... Ματσιούλις στο τελευταίο δίλεπτο, καλύπτωντας το κενό που άφησε ο Λιθουανός με το 5ο φάουλ. Ο Αλβέρτης έδωσε εντολή για αλλαγή σε όλα τα σκριν και ο Λάσμε ήταν το «φάρμακο» για το μαρκάρισμα του Ουίμς. Ο Αμερικανός που ήταν η μοναδική απειλή στην επίθεση της ΤΣΣΚΑ, βρήκε ξαφνικά απέναντί του έναν ψηλότερο αντίπαλο με μακριά άκρα που μπορούσε να τον ακολουθήσει στα πόδια και μοιραία τα δύο τελευταία σουτ τα 'ριξε στο σίδερο, δίνοντας την ευκαιρία στον Παναναθηναϊκό να «καθαρίσει» το ματς...

Ενα παιχνίδι που θα μπορούσε να είχε διαφορετική εξέλιξη, ακόμη καλύτερη για τον Παναθηναϊκό, αλλά ενδεχομένως και χειρότερη. Καλύτερη γιατί οι «πράσινοι» μπορούσαν κάλλιστα να είχαν τελειώσει το ματς νωρίτερα, αλλά ήταν σαφώς επηρεασμένοι από το άγχος του sweep. Ηταν καλύτεροι στο παρκέ, το ήθελαν περισσότερο από τους Ρώσους που προφανώς σκέφτονταν τις επόμενες ευκαιρίες που θα έχουν. Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός πήγε το ματς στην κόψη του ξυραφιού... Θα μπορούσε να του είχε ξεφύγει το παιχνίδι μέσα από τα χέρια, αν δεν υπήρχαν οι ατομικές ενέργειες, τα τρία - τέσσερα γκολ φάουλ μετά από επιθετικό ριμπάουντ στη λήξη του χρόνου επίθεσης για να διατηρηθεί το ισχνό ψυχολογικό προβάδισμα στο σκορ.

Η ουσία είναι πως ο Παναθηναϊκός είναι πλέον στο 2-1 και με την συμπαράσταση 20.000 κόσμου θα επιχειρήσει την ισοφάριση. Είναι δεδομένο ότι η ΤΣΣΚΑ θα μπει περισσότερο αποφασισμένη, όπως είναι σίγουρο ότι ο Παναθηναϊκός θα έχει ακόμη μεγαλύτερη «δίψα» και λιγότερη πίεση, από την στιγμή που απέτρεψε το sweep. Εννοείται πως παραμένει αουτσάιντερ και η κατάσταση είναι πρώτα στα χέρια της ΤΣΣΚΑ και μετά στα δικά του...

Υ.Γ.: Ενα μεγάλο «μπράβο» στον Ολυμπιακό για τη σπουδαία και παλικαρίσια νίκη επί της Ρεάλ. Οπως πολύ σωστά έγραψε και ο κυρΓκατζέττας από πέρυσι «το ελληνικό μπάσκετ δεν είναι στην ελίτ, είναι η ελίτ» και το καταφέρνει με μικρότερα μπάτζετ, με υλικό χειρότερο από τους αντιπάλους του, απλά και μόνο με την αύρα του «εμείς είμαστε...».

Υ.Γ2: Το δεύτερο «μπράβο» αξίζει στον κόσμο του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού που γέμισαν τα γήπεδα με το φάσμα του αποκλεισμού πιο ορατό από ποτέ. Μακάρι να φτάσουμε στο σημείο να αισθανόμαστε πως οι φίλαθλοι των «αιωνίων» είναι αντάξιοι της προσφοράς των δύο ομάδων στο ελληνικό μπάσκετ.