Σκύλος δάγκωσε άνθρωπο

Εκανα μία φιλότιμη προσπάθεια να παρακολουθήσω τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Συντονίστηκα από νωρίς στη δήθεν Δημόσια δήθεν Τηλεόραση, εφοδιάστηκα με χαρτί και μολύβι, άναψα τον υπολογιστή για να έχω μπροστά μου στατιστική, έβαλα βουλοκέρι στα αυτιά για να μην ακούω τίνος η μάνα πηδιέται με ποιον, έφτιαξα καφέ και έπιασα θέση.

Και, πράγματι, είδα ένα ημίχρονο που κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο. Ο Άρης μπήκε στον τελικό οπλισμένος με θάρρος και οίστρο, έβγαλε σε πρώτο πλάνο το ταλέντο των προικισμένων του μικρών, έφερε τον παντοδύναμο Παναθηναϊκό σε δύσκολη θέση, προηγήθηκε με διαφορά 5 πόντων λίγο πριν την ανάπαυλα. Στο ημίχρονο, το σκορ ήταν 40-40. «Εάν γίνει ντέρμπι ως το τέλος, αξίζει να το κάνουμε πρώτο θέμα», ειδοποίησα την εφημερίδα. «Κρατήστε μου και χώρο για σχόλιο».

Στο ημίχρονο, έκανα ένα λάθος. Ξεκίνησα το ζάπινγκ, στην τηλεόραση και στον υπολογιστή. Το θαύμα που λέγεται διαδίκτυο με ταξίδεψε στο Μιλάνο, στην Κωνσταντινούπολη, στην Ανδαλουσία, στην κεντρική Αγγλία και στα ρωσικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Ο γύρος της Ευρώπης σε 20 λεπτά. Κόλλησα. Δεν ήθελε και πολύ.

Αποφάσισα να ανοίξω όσο περισσότερες οθόνες γίνεται. Το Μπαρτσελόνα-Ρεάλ ήταν άχαστο, όπως και το Μάντσεστερ Γ.-Φούλαμ. Στο ιταλικό Κύπελλο του μπάσκετ, η Σάσαρι απειλούσε να εκθρονίσει τη Σιένα και να βάλει τη Σαρδηνία στον χάρτη. Στην Τουρκία, η μικρομεσαία Καρσίγιακα έμοιαζε έτοιμη να δείξει την πλάτη της στις χρυσοπληρωμένες ομάδες της Πόλης. Και στο Σότσι χόρευε ο Εβγένι Πλούσενκο.

Ο αριθμός κλειδί στην παραπάνω φράση είναι το 20. Είκοσι λεπτά. Ξέχασα το Ηράκλειο και τα δύο του Αοράκια για πολύ λίγο, ίσα ίσα για το πρώτο δίλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου. Όταν συντονίστηκα ξανά στον ελληνικό τελικό. Το 40-40 είχε γίνει 49-40, με τρία τρίποντα του Παναθηναϊκού.

Εριξα μια γρήγορη ματιά στη στατιστική, ξανασήκωσα το βλέμμα και είδα 57-44. Τόσο χρειαζόταν ο πρωταθλητής για να ξεφορτωθεί τον θρασύτατο σφετεριστή. Δύο λεπτά μπάσκετ, πέντε βόλτες με το τηλεκοντρόλ, τρία τρίποντα.

Τόσο το καλύτερο, είπα μέσα μου. Αφοσιώθηκα στο κολασμένο ντέρμπι της Ισπανίας, πρόφτασα να δω τη γκάφα με την οποία ο Πλάνινιτς χάρισε ένα τρόπαιο στην Καρσίγιακα, χειροκρότησα αυτή τη Σάσαρι και σκέφτηκα ότι δεν έχω πάει ποτέ στη Σαρδηνία, ξεκαρδίστηκα με το πάθημα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να παρακολουθήσω όσο περισσότερους τελικούς μπορούσα να βρω στο πρόγραμμα της βραδιάς.

Αποδείχθηκε εξαιρετική ιδέα. Δείτε τα σκορ και θα καταλάβετε: Ρεάλ - Μπαρτσελόνα 77-76, Σάσαρι – Σιένα 80-73, Καρσίγιακα – Εφές 66-65, Ερυθρός Αστέρας – Μέγκα Βισούρα 81-80, Σλασκ – Τούροβ 90-87, Σιρόκι – Ιγκοκέα 77-76, ΜΖΤ – Λίρια 76-73, Σόλνοκ – Σοπρόνι 70-68, Μπουντιβέλνικ – Ντόνετσκ 96-88.

Ναι, έγιναν και επεισόδια. Δεν θα μπορούσαν να κυλήσουν ομαλά τέτοια ντέρμπι, με οπαδούς των δύο ομάδων στις κερκίδες. Σοβαρά, μάλιστα, επεισόδια. Αλλά όχι παντού. Μόνο στον τρίτο κόσμο. Στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Παρ’όλο που δεν δόθηκαν εισιτήρια στους «οργανωμένους».

Ο Παναθηναϊκός έδωσε την παράστασή του στο δεύτερο ημίχρονο, κατέκτησε το τρόπαιο που είχε καπαρώσει από τις 23 Δεκεμβρίου και έκανε μία γερή προπόνηση εν όψει Μάλαγα. Μη είδηση. Ο σκύλος δάγκωσε τον άνθρωπο, όχι το αντίθετο. Ευτυχώς, η φετινή διοργάνωση κρίθηκε νωρίς, πολύ πριν ανάψουν οι φωτιές της Ευρωλίγκας. Το τελευταίο που χρειάζονταν οι δύο «αιώνιοι» Φεβρουάριο μήνα ήταν να βγάλουν τα μάτια τους μεταξύ τους, για το χατίρι των στερημένων και των τυφλωμένων, παραμονές κρίσιμων ευρωπαϊκών αναμετρήσεων.

Αν είναι να αδειάσει η μπαταρία τους, ας αδειάσει εκεί όπου αξίζει ο κόπος. Στη Μάλαγα, στην Κωνσταντινούπολη, στη Βαρκελώνη. Στις πρασινοκόκκινες γιγαντομαχίες για την Ευρωλίγκα, έστω. Όχι στους καυγάδες για το χιλιομπαλωμένο πάπλωμα της ΕΟΚ και του ΕΣΑΚΕ.

Οσο η ψαλίδα ανάμεσα στον δεύτερο και τον τρίτο είναι αβυσσαλέα, το Κύπελλο δεν προσφέρει τίποτε απολύτως. Ή που θα είναι ο τελικός νερόβραστος σαν τον φετινό (και πάλι καλά που άντεξε ο Άρης ένα ημίχρονο…) ή που θα εξελίσσεται σε χορό εγκληματιών και κακοποιών όπως ο περυσινός.

Δυσφήμιση του αθλήματος, είτε έτσι είτε αλλιώς. Σε τι ακριβώς χρησιμεύει αυτός ο θεσμός, της εοκίλας, της ερτίλας και της απόλυτης παρακμής;

Προτάσεις για τη βελτίωσή του κατατέθηκαν κατά καιρούς αρκετές, άλλες απλές και άλλες ριζοσπαστικές. Μερικές αφορούσαν το σύστημα της διοργάνωσης, κάποιες τον τόπο διεξαγωγής του τελικού, ορισμένες τη μοιρασιά των εισιτηρίων. Αγνοήθηκαν όλες, με τη μία ή την άλλη ή την παράλλη δικαιολογία. «Μας αρέσει αυτό που έχουμε και δεν θέλουμε να το αλλάξουμε». Έτσι δεν είναι; Άλλη εξήγηση δεν μπορώ να βρω.

Ο Παναθηναϊκός πανηγυρίσει για την κούπα που προστέθηκε στην πλούσια συλλογή του (επειδή την κέρδισε, ειδάλλως θα την αποκαλούσε τσίγκινη και παλιατζούρα), ενώ ο Ολυμπιακός προσπαθεί να υποβαθμίσει τον θεσμό με νέας κοπής υπονοούμενα για τον ρόλο του Βασιλακόπουλου (επειδή ηττήθηκε, ειδάλλως θα παρίστανε τον πυλώνα της Εθνικής ομάδας αντί να ροκανίζει τα θεμέλιά της).

Η έχθρα ανάμεσα στους δύο βγάζει τον χειρότερο εαυτό όλων, ακόμη και όταν ανεβαίνει στη σκηνή κάποιος ανυποψίαστος τρίτος. Σκανδαλολογία εσείς; Σκανδαλολογία κι εμείς. Ντόπες εσείς; Χρήμα εμείς. Χίο εσείς; Γαύρο εμείς. Άναρθρες κραυγές εσείς; Άναρθρες κραυγές κι εμείς.

Μέχρι και το καλλιτεχνικό πατινάζ, που μου προκαλεί αβάσταχτη υπνηλία, μου φάνηκε πιο ενδιαφέρον χθες, από αυτό το άνοστο και ξαναζεσταμένο μενού.