Παναθηναϊκός με γεύση Κάρι!

Ο αποχαιρετισμός του 2013 και το καλωσόρισμα του 2014 στο παρκέ του ΟΑΚΑ έγινε με χιλιάδες λαμπιόνια να αστραποβολούν, ακόμα περισσότερο κόσμο να υποδέχεται με φωνές και χειροκροτήματα την έλευση του νέου έτους και τους πρωταγωνιστές να χαμογελούν. Πάει ο παλιός ο χρόνος για τον Παναθηναϊκό. Το μοντάζ των εικόνων που παρουσίασε στην πρεμιέρα του Τοπ 16 κόντρα στην απογοητευτική Αρμάνι Μιλάνο ήταν η ανατροπή σε ένα σίριαλ που από τον Οκτώβριο κι εντεύθεν είχε έναν μόνιμο και συνεχή μίζερο ρυθμό, χωρίς πλοκή και αυξομειώσεις.

Μέχρι οι σεναριογράφοι, Αργύρης Πεδουλάκης και Δημήτρης Διαμαντίδης, αποφάσισαν να αλλάξουν το μοτίβο. Στην τεχνική της γραφής των σεναρίων, διδάσκεται ότι για ένα σωστά δομημένο σκηνικό, η ανατροπή στην πλοκή πρέπει να έρχεται στη 10η σελίδα, μετά από 10 λεπτά προβολής ταινίας δηλαδή. Δεν το τηρούν οι πάντες και αναλαμβάνουν την ευθύνη, είτε την δημιουργίας ενός αριστουργήματος, είτε μίας αδιάφορης άνευ γευστικών συστατικών σούπας. Το σενάριο με πρωταγωνιστή τον Παναθηναϊκό άργησε να μας βάλει στην πλοκή του και χρειάστηκε να περάσουν τρεις μήνες (πολλές σεναριακές σελίδες αντιστοίχως) για να μας επιτρέψει την εισβολή στην πλοκή του.

Από εδώ και στο εξής, με βάση την παρουσία των πράσινων στον αγώνα με το Μιλάνο έχουμε παιχνίδι, που, πλέον, ουδείς μπορεί να προβλέψει που θα καταλήξει. Μέχρι πρότινος, στην πραγματικότητα μέχρι και το παιχνίδι κόντρα στον Ολυμπιακό, ο σεναριογράφος δεν άφηνε και πολλές ελπίδες για την περιλάλητη .ανατροπή. Βεβαίως, εγώ από αυτή τη γωνιά συνιστούσα πάντα υπομονή και το ζητούμενο πια είναι η διάρκεια. Πολύ ορθά όμως, στην Ακαδημία, οι σοφοί της 7ης τέχνης ανέδειξαν πριν από πολλά χρόνια τη σημασία του 2ου πρωταγωνιστικού ρόλου.

Ετσι και στο μπάσκετ, όπου η δουλειά είναι ομαδική (η Αρμάνι αντιστέκεται στον κανόνα και υπηρετεί το άτομο με το παιχνίδι της για αυτό και δεν μπορεί να .στρίψει), υπάρχουν οι Main roles, οι stars, αλλά και το supporting cast. Προσωπικά λοιπόν, στο άλμα των εντυπώσεων που έκανε χθες ο Παναθηναϊκός, το Οσκαρ δεύτερου ρόλου θα το έδινα στον Ραμέλ Κάρι.

Ισως οι περισσότεροι από εσάς να θυμάστε ότι ήμουν άκρως αντίθετος στην προοπτική αντικατάστασης του Αμερικάνου με ένα γκαρντ, τονίζοντας ότι αν οι πράσινοι έχουν ανάγκη από έναν παίκτη, αυτός είναι ψηλός και όχι γκαρντ.

Ήταν εξαιρετικός χθες ο Κάρι; Όχι! Έπαιξε ρόλο στη νίκη; Μικρό! Έκανε κάτι σπουδαίο; Όχι ιδιαίτερα.

Λοιπόν;

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο Κάρι αποτελεί το πρότυπο του παίκτη που μπορεί να σταθεί δίπλα στον Διαμαντίδη και τον Ούκιτς (του Παππά ακόμα ακόμα), καλύπτοντας άριστα μεταξύ τους τα κενά που (μπορεί να) έχει ο καθένας, οι τις αδυναμίες τους.

Ο Κάρι χθες σημείωσε 10 ποντάκια, είχε εξαιρετικά νούμερα και σκόραρε ακριβώς στις στιγμές που χρειαζόταν. Ο Αμερικάνος κατέχει τέτοια χαρακτηριστικά που λείπουν στη γραμμή των γκαρντ του τριφυλλιού.

Είναι πάρα πολύ ψύχραιμος. Παίζει με σπουδαία ωριμότητα. Δε στηρίζεται το παιχνίδι του στην μπούκα, αλλά μπορεί να απειλήσει με πολλούς τρόπους. Είναι οργανωτικός. Παίζει για την ομάδα. Δεν εκβιάζει προσπάθειες.

Εχει ένα πρόβλημα. Για να κάνει step up θα πρέπει η υπόλοιπη ομάδα να δουλέψει σχεδόν τέλεια. Από τα δικά του χέρια ο Παναθηναϊκός δεν βρει επιλογές όταν το σύνολο τελεί υπό τρικυμία. Όταν όμως, οι μηχανισμοί είναι λαδωμένοι, ο Κάρι μπορεί να αποτελειώσει τον αντίπαλο και να δώσει τους πόντους που για τον έναν ή τον άλλο λόγο, δεν μπορούν να προσφέρουν οι υπόλοιποι.

Είναι ο μοναδικός παίκτης, πλην του Διαμαντίδη που μπορεί να βγει από τα σκριν και να εκτελέσει χωρίς ντρίμπλα και μάλιστα με πιστότητα. Στην άμυνα πολύ δύσκολα θα αποτελέσει μαύρη τρύπα και παρότι είναι αποτελεσματικός, η ιεραρχία των επιλογών είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένη στο μυαλό του, όπως ακριβώς τη διδάσκουν οι προπονητές εξ απαλών ονύχων στους παίκτες του.

1η Επιλογή: Πάσα!
2η Επιλογή: Σούτ!
3η Επιλογή: Ντρίμπλα!

Η πρώτη επιλογή εξυπηρετεί τη λειτουργία της ομάδας, η οποία πρέπει να είναι πάνω απ'όλα. Ακόμα και ξεμαρκάριστος να είσαι, οφείλεις να έχει στο μυαλό σου, ότι κάποιος άλλος μπορεί να είναι εντελώς ελεύθερος σε πιο πλεονεκτική θέση από εσένα.

Η δεύτερη επιλογή εξυπηρετεί το ταλέντο και την επιθετικότητα. Αν μπορείς μόνο να εκτελέσεις, ή μόνο να πασάρεις είσαι .μισός παίκτης. Αρα πρώτα είναι η ομάδα και μετά το άτομο, που αν δεν μπορεί να απειλήσει με την πάσα, πρέπει να το πράξει με τον άμεσο τρόπο: Τη δική του επιθετικότητα.

Η Τρίτη επιλογή είναι (για τους προπονητές) η πιο αχρείαστη από όλες. Η ντρίπλα είναι χρήσιμη, μόνο αν δεν υπάρχει κάποια από τις προηγούμενες επιλογές.

Όλα αυτά ο Κάρι τα έχει απολύτως ξεκάθαρα στο μυαλό του και ο τρόπος που λειτουργεί είναι ιδανικός, χωρίς να γίνεται σούπερ σταρ. Θα πάρει τα σουτ που του αναλογούν, θα βάλει τη μπάλα στο παρκέ όταν πρέπει, και θα βοηθήσει στην κυκλοφορία της μπάλας κατά το δοκούν.

Για αυτό και είναι πολύτιμος. Φυσικά χθες ο πιο δυνατός κρίκος για τους πράσινους ήταν ο Διαμαντίδης, αλλά τι σας εκπλήσσει; Και ο Μήτσος διακρίνεται διότι έχει δίπλα του συμπαίκτες που (κι αυτοί) φάνηκαν πιο ξεκούραστοι, πιο φρέσκοι, πιο αποφασισμένοι. Αν ο Γκιστ, ο Λάσμε, ο Κάρι, οποιοσδήποτε δεν είχε σωστές θέσεις και καλά τελειώματα, οι 11 ασίστ του Μήτσου θα είχαν μείνει μισές.