Πρόβλημα έχει... Και χρόνο έχει!

"Θα κοστίσει στον Παναθηναϊκό αυτή η ήττα από τη Λιέτουβος;" με ρώτησε ένας φίλος το πρωί... Κούνησα αδιάφορα και αρνητικά το κεφάλι δεξιά αριστερά. "Ούτε καν..." του απάντησα. Πριν από ελάχιστες ώρες, μέσω των σελίδων του GOAL, έγινε παρέλαση και υπόκλιση στο ελληνικό μπάσκετ (σε συλλογικό επίπεδο) των κορυφαίων και κάποιων εκ των κορυφαίων προπονητών της Ευρωλίγκα. Κάποιοι αποθέωσαν τη μαγιά του Ελληνα παίκτη, που κάνει τη διαφορά. Οι περισσότεροι όμως συμφώνησαν ότι οι ομάδες μας στην Ευρωλίγκα έχουν τη γνώση και την εμπειρία να είναι έτοιμες ακριβώς τη στιγμή που πρέπει. Οταν τα τρόπαια εν τέλει εμφανίζονται στο τραπέζι και αναμένουν δύο χέρια να τα αρπάξουν, ακριβώς εκείνη τη στιγμή οι δαιμόνιοι Ελληνες θα βρουν τον τρόπο για να καταφτάσουν πρώτα και να τα αγκαλιάσουν.

Δε θα ανακαλύψει την Αμερική κάποιος αν ισχυριστεί ότι ο Παναθηναϊκός έχει πρόβλημα. Μεγάλο πρόβλημα. Είναι σαφές και οθφαλμοφανές. Σε όλα τα επίπεδα. Από τις μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες (ο Διαμαντίδης είχε 1/4 βολές πριν ευστοχήσει στο τρίποντο της ισοφάρισης) μέχρι και τα πιο χοντροκομμένα κομμάτια του αγώνα (άμυνα, επίθεση, διαχείριση ρόστερ).

Η ήττα από τη Λιέτουβος πιστοποίησε τα προβλήματα που αναδείχτηκαν στον αγώνα εναντίον του Ολυμπιακού. Η καταστροφή δεν ήρθε όμως. Και αυτή (αν υπάρχει τέτοια λέξη στον αθλητισμό) αργεί πολύ ακόμα. Αργούν ακόμα οι ήττες που θα βάλουν στον τοίχο τον Παναθηναϊκό, ή θα τον ρίξουν στο καναβάτσο. Προς στιγμήν, κάθε εικόνα που παρουσιάζει η ελληνική ομάδα, όπως και ο Ολυμπιακός που αγωνίζεται σήμερα, είναι διδακτική. Ενα από τα μεγαλύτερα κλισέ που χρησιμοποιείται στην δημοσιογραφική γλώσσα του μπάσκετ είναι αυτή: "Η ήττα είναι σαν το λίπασμα. Βρωμάει, αλλά κάνει καλό". Κι όσο πιο νωρίς έρχεται στη διάρκεια της σεζόν, κάνει ακόμα καλύτερο το αποτέλεσμα.

Μπορεί οι δύο κόσμοι, αυτός του ΝΒΑ με τον δικό μας, της Ευρωλίγκα, να μην ταιριάζουν σε τίποτα και να βαδίζουν σε δρόμους παράλληλους με ελάχιστες συγκλίσεις, αλλά αν το καλοσκεφτείτε, η διάρκεια της σεζόν στις δύο διοργανώσεις είναι όμοια με πολλά κοινά σημεία. Δεν έχει σημασία ο αριθμός των αγώνων που δίνουν οι ομάδες (όπου κι εκεί αρχίζει να παρατηρείται σύγκλιση), μα στον τρόπο αντιμετώπισης ολόκληρης της χρονιάς εκ μέρους των προπονητών και κυρίως των αρμόδιων για τη φυσική κατάσταση των παικτών. Ιδιαίτερα η πρώτη φάση της Ευρωλίγκας, αποτελεί ουσιαστικά (για τις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες) μία συμβατική, κουραστική υποχρέωση, ιδιαίτερα από τη στιγμή που πολλοί παίκτες κορυφαίου επιπέδου, προέρχονται από την σεπτεμβριανή ταλαιπωρία του Ευρωμπάσκετ.

Στόχος είναι να ξεπεραστεί η πρώτη φάση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες σε επίπεδο τραυματισμών και παράλληλα να χρησιμοποιηθεί σαν μία μεταβατική περίοδος, όπου οι παίκτες θα συνέλθουν από τραυματισμούς, ή υπερφόρτωση εξαιτίας των Εθνικών ομάδων. Κι όταν έρθει ο Ιανουάριος με τα πρώτα παιχνίδια για τη φάση των "16" να γίνει το πρώτο φορμάρισμα.

Σημασία δεν έχει να κερδίζεις παντού και πάντα, αλλά εκεί που πρέπει. Φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό. Και στο ΝΒΑ έτσι δε γίνεται;

Η καταστροφή για τον Παναθηναϊκό δεν ήρθε λοιπόν... Αποτυχία θα είναι να μην διδαχθεί από τα λάθη του και να οδεύσει χωρίς βελτιώσεις μέχρι το φινάλε. Να προσπαθήσει δηλαδή, διότι αν δε βελτιωθεί, δε θα φτάσει στο φινάλε.

Η περίοδος που διανύουμε είναι πολύ άσχημη για τον Παναθηναϊκό. Δεν έχει ρυθμό και ταχύτητα στο παιχνίδι του και οι αυτοματισμοί δεν λειτουργούν. Σε αυτό το σημείο χρειάζεται ανάγνωση. Το γεγονός ότι οι αυτοματισμοί ουσιαστικά δεν υπάρχουν δεν είναι θέμα επανάληψης στην προπόνηση, ούτε χημείας. Οι ίδιοι παίκτες είναι που τους δοκιμάζουν. Οι συνεργασίες του Διαμαντίδη με τον Λάσμε, ή τον Γκιστ, είναι απαγορευμένες από τις αντίπαλες άμυνα διότι...

α) Γνωρίζουν πλέον πως να τις αντιμετωπίσουν μετά το περσινό πάρτι που έκαναν (κυρίως) οι δύο παίκτες

β) Δεν υπάρχει ρυθμός και ταχύτητα στην επίθεση, ώστε να εκμεταλλευτεί ο Διαμαντίδης το παραμικρό λάθος της άμυνας. Ταχύτητα δε σημαίνει τρέξιμο. Ταχύτητα σημαίνει γρήγορα κυκλοφορία της μπάλας, εκρηκτικά σπριντ σε μικρή απόσταση για να στηθεί ένα σκριν, πολλές γρήγορες πάσες...

Οσο ο Παναθηναϊκός θα παίζει σε ένα τέμπο στο πέντε εναντίον πέντε, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Διαμαντίδης είναι ακόμα βαρύς, ο Λάσμε είναι εκτός εαυτού και με πολύ λάθος ψυχολογία, λόγω του τραυματισμού του, ο Ούκιτς παίζει με λαβωμένο αχίλλειο, οι αντίπαλοες άμυνες δε θα έχουν προβλήματα και θα μένουν πιστές στο πλάνο τους. Η ταχύτητα και η εκρηκτικότητα στην κίνηση (μακριά από την μπάλα ιδιαίτερα) είναι αυτή που θα "σκάσει" τον αμυντικό, που θα βγάλει το πλάνο από το μυαλό του, που θα τον καταστήσει αδύναμο να αντιδράσει όταν έρθει η ώρα της δεύτερης ή της τρίτης περιστροφής. Ετσι δημιουργούνται τα κενά και οι λάθος (ή καθυστερημένες) αντιδράσεις που επέτρεπαν πέρσι στο Λάσμε και τον Γκιστ να κάνουν διαγωνισμούς καρφωμάτων.

Αν γυρίσετε το βλέμμα στους 84 πόντους των πράσινων, θα έχετε κάνει ένα μεγάλο λάθος, διότι πρόβλημα δεν υπάρχει μόνο στην άμυνα, αλλά και στην επίθεση. Μεγάλο μάλιστα.

Στην άμυνα, ο Παναθηναϊκός δε θα δυσκολευτεί να βρει το δρόμο του. Διαθέτει παίκτες που θέλουν και μπορούν (ίσως καλύτερα από κάθε άλλον στην Ευρώπη) να αμύνονται. Και πολλές φορές αντλούν την ψυχολογία τους από αυτή (Λάσμε, Γκιστ).

Στα μετόπισθεν το πρόβλημα είναι θέμα χημείας και προπόνησης. Θέμα συνεργασιών. Πολλά, πάρα πολλά σουτ των Λιθουανών έγιναν ξεμαρκάριστα. Και όχι μόνο αυτά που επιδίωκε ο Πεδουλάκης να δώσει (στον Μπαμπράουσκας για παράδειγμα).

Αυτό που μπορεί να θεωρηθεί αδικαιολόγητο όμως, είναι το εξής: Οταν έπαιζε ο Τέπιτς, ο αντίπαλος του μάρκαρε σε απόσταση έξι μέτρων (ορθώς), όταν δε στην πεντάδα ήταν κι ο Μπαμπράουσκας συνέβαινε το ίδιο με λίγο περισσότερη προσοχή. Ουσιαστικά δύο παίκτες δηλαδή, έπαιζαν ...λίμπερο. Με δύο παίκτες συν στην άμυνα, είναι απαράδεκτο να δέχεσαι όλα τα μακρινά σουτ δίχως πίεση; Εν τέλει, και ο Σεϊμπούτις, μόνος κι έρημος ήταν όταν εκτελούσε.

Εκεί έρχεται και μπαίνει το ζήτημα της ομαδικής προπόνησης και χημείας (όσο και της φυσικής κατάστασης), που έχει επικαλεστεί και ο Αργύρης Πεδουλάκης.

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και θέματα τα οποία είναι πιο σοβαρά...

Ο Αρτζι, όπως έγραφα και μετά το ματς με τον Ολυμπιακό, δείχνει να μην έχει μέχρι στιγμής έλεγχο του ρόστερ του. Στην πραγματικότητα, δεν έχει ξεκαθαρίσει στο μυαλό του σε ποιες καταστάσεις θα πρέπει να χρησιμοποιεί τον έναν, ή τον άλλον παίκτη. Κυρίως στους ψηλούς. Είναι προφανές ότι αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει τον Μπατίστ και τον Μαυροκεφαλίδη περισσότερο από δέκα λεπτά στην κανονική διάρκεια του αγώνα, επειδή πίστεψε ότι η όμάδα του αντιμετωπίζει αμυντικό κι όχι επιθετικό πρόβλημα, άρα προτίμησε τους μετρ του είδους Γκιστ και Λάσμε. Επεσε θύμα της σκέψης του, διότι (ιδιαίτερα) ο Λάσμε ήταν εκτός κλίματος σε όλη τη διάρκεια του ματς. Είναι εκτός κλίματος γενικά...

Ο Λάσμε έχει πρόβλημα. Διατηρεί κάθε δικαίωμα να μην παίξει καλά. Δεν είναι όμως, λογικό να έχει νεύρα. Και ο Γκαμπονέζος από το παιχνίδι του ΣΕΦ μοιάζει να έχει πολλά νεύρα, τα οποία εξωτερικεύει και τον στερούν κάθε έννοια συγκέντρωσης στη διάρκεια του ματς. Στο Βίλνιους ο Σονγκάιλα εκμεταλλεύτηκε τα νεύρα του Στεφάν με τον καλύτερο τρόπο και τον εξέθεσε.

Αυτά τα προβλήματα απαιτούν άμεσα λύση!

Υ.Γ. Στην φάση των τελευταίων πέντε δευτερολέπτων ο Παναθηναϊκός δεν έβγαλε απολύτως τίποτα. Και μάλιστα μετά από τάιμ άουτ. Καλά έως εδώ... Στα χιλιάδες παιχνίδια που έχουμε δει όμως, πόσες ομάδες (σε τί ποσοστό εννοώ) έχουν καταφέρει να βγάλουν σπουδαίες φάσεις σε παρόμοιες καταστάσεις; Προσέξτε τι θα απαντήσετε!