Εντεκάμιση χρόνια είναι αυτά κι αν υπολογίσουμε μόνο τους μεταξύ μας αγώνες, σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης, τότε θα... συμπληρώσουμε 15ετία! Σαν πολύ δεν... πάει! Η τελευταία νίκη της Ελλάδας επί της Ισπανίας, σε επίσημο παιχνίδι, χρονολογείται από τις 26 Ιανουαρίου του 2002 στο Περιστέρι, όταν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είχε νίκησει 86-73 (Ρεντζιάς 16π.) τους "φούριας ρόχας" στο πλαίσιο της ημιτελικής φάσης του Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας (2003)! Αν θέλετε να μετρήσουμε μόνο τις μεγάλες διοργανώσεις, θα πρέπει να πάμε ακόμη πιο πίσω, στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας, όταν κερδίσαμε 69-62 τους Ίβηρες στα προημιτελικά του τουρνουά και πήραμε την πρόκριση για τις τέσσερις καλύτερες ομάδες του κόσμου! Έκτοτε, λοιπόν, μετράμε 7 σερί ροζ φύλλα αγώνα με αποτέλεσμα να έχουμε γίνει οι καλύτεροι "πελάτες" τους...

Παρών στα 6/7!

Γιατί σας τα λέμε όλα αυτά; Πολύ απλά γιατί το αποψινό (18.45) παιχνίδι με την Ισπανία για την 2η φάση του 38ου Ευρωμπάσκετ, ξυπνάει "μαρτυρικές" μνήμες από τις έξι τελευταίες ήττες μας από την Ισπανία (70-47 στον αλησμόνητο τελικό της Σαϊτάμα, 78-56 σε Γρανάδα και 82-77 στη Μαδρίτη στο Ευρωμπάσκετ του 2007, 81-66 στην πρεμιέρα των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, 82-64 στον ημιτελικο του Κατοβίτσε και 80-72 και στο νοκ-άουτ του Μουντομπάσκετ του 2010) στις οποίες ο υπογράφων, ήταν αυτόπτης μάρτυρας και ούτε λίγο ούτε πολύ, κάθε φορά τις ένιωθε όλο και πιο πολύ στο πετσί του! Την πιο πρόσφατη μάλιστα, πριν ακριβώς από τρία χρόνια και μία εβδομάδαα, δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ, εκτός και σήμερα "σπάσει η γκίνια" και τερματιστεί μία και καλή, αυτή η πρωτοφανής αρνητική παράδοση!

Τέτοιο ρεκόρ δεν ξανάγινε!

Στις 4 Σεπτεμβρίου του 2010, λοιπόν, ταξίδεψα από την Αθήνα στην Κωνσταντινούπολη για να "βιώσω" την πιο σύντομη δημοσιογραφική αποστολή της καριέρας μου! Ως απεσταλμένος του ΜΕGA και του gazzetta.gr, βρέθηκα από το αεροδρόμιο "Κεμάλ Ατατούρκ" στο νεότευκτο τότε, "Σινάν Ερντέν", για να καλύψω την τιτάνια προσπάθεια της Εθνικής ομάδας στον αγώνα νοκ-άουτ με τους πρωταθλητές Ευρώπης και πέρα από τη στενοχώρια και την κατάρριψη του ρεκόρ της πιο σύντομης παραμονής σε μεγάλη διοργάνωση, ήμουν παρών στο τελευταίο παιχνίδι του Δημήτρη Διαμαντίδη με το εθνόσημο στο στήθος...

Όχι και στη... Λιουμπλιάνα!

Σήμερα, μετά από ακριβώς απο 1102 μέρες, θα παρακολουθήσω το κρισιμότατο παιχνίδι με την Ισπανία, χωρίς να έχω καλά-καλά συμπληρώσει 24 ώρες στην Λιουμπλιάνα! Για να κόψουμε όμως, την πλάκα και να μιλήσουμε λίγο πιο σοβαρά, ας ελπίσουμε ότι η πανέμορφη και υπερσύγχρονη "Arena Stojice", θα αποδειχθεί η πιο γούρικη έδρα των τελευταίων ελληνοϊσπανικών αναμετρήσεων. Άλλωστε, το 1955, η μετέπειτα πρωτεύουσα της Σλοβενίας, χαρακτηρίστηκε από τον Γιουγκοσλάβο πρόεδρο Τίτο ως "ηρωϊκή πόλη" λόγω της συνεισφοράς που είχε στην πτώση του φασισμού κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο! Ας ξεχάσουμε λοιπόν την... Πόλη (Κωνσταντινούπολη) και ας κρατήσουμε τις ηρωϊκές καταβολές της Λιουμπλιάνας... Γιατί πως να το κάνουμε... Κόντρα στους Ισπανούς, χρειαζόμαστε μία συνολικά ηρωϊκή προσπάθεια των Ελλήνων παικτών για να μπούμε για τα καλά στο παιχνίδι της πρόκρισης στην οκτάδα του τουρνουά.

Άυπνος στην Πόλη με Γκάγκα και Βύντρα!

Κατά τα άλλα, η άφιξή μας στην καταπράσινη Λιουμπλιάνα των μόλις 280.000 κατοίκων (όλη η Σλοβενία έχει 2 εκατομμύρια!), συνδυάστηκε με βροχή και κρύο, μετά από ένα όχι τόσο ξεκούραστο ταξίδι, ας όψεται η μόλις μία ώρα ύπνου (λόγω της εκπομπής "ΠΑΜΕ ΜΟΥΝΤΙΑΛ" του MEGA) και το 4ωρο stop over στην Κωνσταντινούπολη (αυτό που το πάτε)... Η πρώτη πτήση, πάντως, είχε ενδιαφέρον γιατί συνταξιδευσαμε με τον Λουκά Βύντρα που άλλαξε πτήση για να μεταβεί στη Βαλένθια (Λεβάντε) και τον "δικό μας" Γιάννη Γκαγκαλούδη, που είχε τελικό προορισμό την Σούσα της Τυνησίας (αγωνίζεται στην τοπική ομάδα), αλλά η διάθεση έπεσε κατακόρυφα όταν αντικρύσαμε το ξενοδοχείο και έγινε ακόμη χειρότερη όταν μπήκαμε στο δωμάτιο... Αλλά ας κερδίσουμε απόψε κι ας πάνε όλα στο παλιάμπελο!