Ο θρίαμβος του... ακατονόμαστου!

Θέλω να γράψω για τον Λεμπρόν, αλλά δεν ξέρω τι; Έχουν γραφτεί τα πάντα, για να μην πω τα .άπαντα και συν τοις άλλοις, να 'ναι καλά το παλικάρι (ελέω της διαφοράς ώρας με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού) θα συνεχίσει να ομορφαίνει και να λαμπρύνει με τη χρυσόσκονη του τις μπασκετικές παννυχίδες μας!

Παρεμπιπτόντως αυτό που (δήλωσε ότι) δεν ξέρει ο Λεμπρόν, δηλαδή εάν θα καταφέρει να θεωρηθεί κάποτε ως ο κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών, δεν το ξέρω ούτε εγώ, ούτε ο θεός ο ίδιος, ούτε καν ο Τζόρνταν! Βάζω και τον Πανάγαθο σε αυτή την υπόθεση, ενθυμούμενος τη δήλωση που είχε κάνει (μεσούσης της σειράς των Χιτ με τους Πέισερς) ο Τζορτζ Χιλ, λέγοντας ότι «μονάχα ο θεός είναι πιο τρομακτικός από τον Λεμπρόν». Οσο για τον Τζόρνταν, ελόγου του εξακολουθεί να κρίνει τους επιγόνους του με τη λογική του «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι κι έξι το λαδόξιδο», καθώς ανήμερα των πεντηκοστών γενεθλίων του είχε πει ότι «ο Κόμπε είναι καλύτερος παίκτης από τον Λεμπρόν, διότι έχει κατακτήσει τέσσερα πρωταθλήματα παραπάνω».

Σόρι κιόλας, αγαπητέ Μάικλ, αλλά με αυτή την παρελκυστική και κατάφωρα άδικη λογική, και ο Ρόμπερτ Χόρι είναι καλύτερος από εσένα, διότι πήρε επτά πρωταθλήματα (με τρεις διαφορετικές ομάδες μάλιστα), ενώ εσύ έμεινες στα έξι!

Για τους παλιούς θρύλους των Σέλτικς προεξάρχοντος του Μπιλ Ράσελ, δεν το συζητώ, αυτοί είναι από άλλο ανέκδοτο!

Και ο Λεμπρόν όμως δεν είναι βγαλμένος από τα συνηθισμένα ανέκδοτα. Πριν από λίγες ώρες, όταν ανέβηκε στη σκηνή για να παραλάβει (δια χειρός Ράσελ, ισοφαρίζοντας αυτόν και τον Τζόρνταν με 2Χ2 βραβεία σε δυο διαφορετικές σεζόν) το έπαθλο του MVP των τελικών, μου θύμισε τον Λάρι Μπερντ. Ο. Ιλαρίων Πουλίδης, όπως τον έγραφε στο «Τρίποντο» ο Κώστας Παπαδάκης συστηνόταν ως «ο χωριάτης από το Γουέστ Μπάντεν του Φρεντς Λικ» και ο σύγχρονος «πάρ' τα όλα» του παγκοσμίου μπάσκετ, σε μια κορυφαία στιγμή αυτοσαρκασμού πήρε το μικρόφωνο και είπε ότι «είμαι ο Λεμπρόν Τζέιμς από το Ακρον του Οχάιο και κανονικά δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ»!

Αυτό ακριβώς είπε ο μπαγάσας: «Ι was not supposed to be here»!

Αυτοσαρκάστηκε και αυτοϋποτιμήθηκε για προφανέστερους των προφανών λόγους. Του έχουν ζαλίσει τα. ούμπαλα, τον κράζουν διαρκώς, στο Κλίβελαντ έκαναν λιτανείες για να αποτύχει, τον βάζουν συνεχώς να πηδάει πάνω από τον πήχη που έβαλε ψηλά ο Τζόρνταν, στέλνουν τον Κόμπε να ταράζει τον ύπνο του, του κόλλησαν τη στάμπα του loser, όταν απέτυχε να στεφθεί πρωταθλητές με τους ταπεινούς Καβαλίερς και με τη νεόδμητη «Βig Three» των Χιτ, του φόρτωσαν έναν τόνο ευθύνης στις επόμενες επιχειρήσεις τους να κατακτήσουν τον τίτλο, τον κράζουν τη μια διότι, λέει, δεν μπορεί να κάνει τζαμπ σουτ, την άλλη επειδή δεν βάζει τρίποντα, την τρίτη για την δήθεν ανεπάρκεια του στην ντρίμπλα και στα τελειώματα με το αριστερό χέρι.

O Λεμπρόν Τζέιμς από το Aκρον του Οχάιο είπε ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί (κρατώντας στα χέρια το ιερό δισκοπότηρο του ΝΒΑ και το βραβείο του MVP) όχι διότι κυριεύεται από χαμηλό δείκτη αυτοεκτίμησης, αλλά για να απαντήσει στους επικριτές και στους αμφισβητίες του. Το παλικάρι έχει τόση αυτοπεποίθηση και συνάμα τέτοια γνώση της αξίας του, που θα μπορούσε να τα βάλει μόνος του εναντίον όλων και να πιστεύει ακράδαντα ότι δεν θα τους αφήσει να πάρουν ανάσα.

Δεν βάζω τον Λεμπρόν στη διαδικασία σύγκρισης με τον Τζόρνταν ή τον Μπράιαντ, δεν είναι αυτό το ζητούμενο μου, ωστόσο κρίνοντας τον αυτόνομα και με ακραιφνή μπασκετικά κριτήρια, θεωρώ πως στο μέλλον θα μπορούσε να είναι ισχυρός δελφίνος και να αναδειχθεί νικητής σε ένα τέτοιο debate. Αλλά, επαναλαμβάνω, δεν είναι αυτό το θέμα, χώρια που για τον ίδιο έχει καταντήσει ανάθεμα, διότι κάθε στιγμή, που εμφανίζεται στο παρκέ, πρέπει ν' αποδεικνύει αφενός πως δεν είναι ελέφαντας και αφετέρου ότι ακόμη κι αν μοιάζει με το μεγαλύτερο χορτοφάγο θηλαστικό του πλανήτη, μπορεί να κουλαντρίζει την προβοσκίδα του!

Ο Λεμπρόν του έβδομου τελικού δεν πέτυχε triple double figure, όπως -στην κορύφωση του αλτρουϊστικού πνεύματος, που τον διακατέχει- είχε συμβεί σε δύο από τους προηγούμενους αγώνες της κολασμένης σειράς με το Σαν Αντόνιο. Μήπως άραγε θα έπρεπε να απολογηθεί και γι αυτή την παράλειψη;

Αστειεύομαι, αλλά ο ίδιος δεν έχει όρεξη για πλάκες κι απέδειξε ότι μέσα στο γήπεδο είναι μια Λερναία Υδρα! Του δίνει χώρο ο Λέοναρντ και τον προκαλεί να σουτάρει από τα 7.25μ; Τον φλομώνει στα τρίποντα! Τον πιέζουν οι Σπερς στην περιφέρεια για να τον αναγκάσουν να ντριμπλάρει; Κουβαλάει την μπάλα με δεξιοτεχνία, τρυπάει την άμυνα και φτάνει στο λέι απ, είτε με το δεξί, είτε με το αριστερό: Τον οδηγούν στο low post για να του κλείσουν τη δίοδο προς το καλάθι, στέλνοντας δεύτερο παίκτη για βοήθεια στη base line; Ποστάρει και βαράει στο ψαχνό!

Κάποτε έλεγαν ότι είναι κακός σουτέρ, αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα στο εφετινό πρωτάθλημα σούταρε πάνω από 60%, καταρρίπτοντας όλα τα ρεκόρ στην ιστορία του ΝΒΑ. Ο Ερικ Σπόελστρα είπε σήμερα το πρωϊ ότι «ο Λεμπρόν είμαι μακράν ο καλύτερος jump shooter της λίγκας», χώρια βεβαίως τα ταλέντα του στο ριμπάουντ, στην πάσα, στο διάβασμα των καταστάσεων και στην άμυνα!

Ναι, επιμένω για την άμυνα, διότι όποιος το ξέχασε κιόλας ή νύσταζε εκείνη την ώρα και δεν παρατηρούσε τα τεκταινόμενα, μπορεί να ξαναδεί το βίντεο των τελευταίων δύο αγώνων για να θυμηθεί ποιος μάρκαρε τον Πάρκερ και τον ανάγκασε να γράψει 9/35 σουτ!

Δεν το παίζω αυτόκλητος συνήγορος του Λεμπρόν, προφανώς δεν έχει την ανάγκη τέτοιας συνδρομής από την ταπεινότητα μου. Ναι, συμφωνώ πως δεν είναι τόσο δαντελένιος, φαντεζί και βιρτουόζος, όπως άλλοι, αλλά ο σεβασμός, η προσήλωση και η αφοσίωση του στο μπάσκετ, η αποτελεσματικότητα, ο πλουραλισμός, η οιστρηλασία και ο καταλυτικός ρόλος του σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού των Χιτ αποτελούν το δίχως άλλο, αυτά τα ταλέντα που (όπως είπε σε εθνικό δίκτυο, στην ανακοίνωση του «decision», στις 8 Ιουλίου του 2010) τα πήρε από την πιο άσχημη πόλη των ΗΠΑ για να τα κουβαλήσει στο South Beach!

Tότε πάλι τον είχαν πει προδότη και τον επικήρυξαν στο Κλίβελαντ και στην ευρύτερη πολιτεία του Οχάιο. Τρία χρόνια αργότερα, ο ακατονόμαστος έχει παίξει σε τρεις σειρές τελικών, έχει φορέσει δύο δαχτυλίδια, έχει ανακηρυχθεί δυο φορές MVP της κανονικής περιόδου και των τελικών, στερεώνει τη νέα δυναστεία του ΝΒΑ, έκανε το Μαϊάμι πρωτεύουσα του παγκόσμιου μπάσκετ, πείθει και στρατολογεί ξοπίσω του τους άπιστους Θωμάδες, αβγατίζει διαρκώς την περιβόητη «legacy» του σε προσωπικό, ομαδικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο και αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση για την εργατικότητα και τη στοχοπροσήλωση του.

Α, και κάτι ακόμη, που το είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο (κάπου στα τέλη Ιανουαρίου) ο Σπόελστρα: Το μεγαλύτερο χάρισμα του Λεμπρόν είναι ότι επί καθημερινής βάσεως βελτιώνει το παιχνίδι του και επανεφευρίσκει τον εαυτό του!

Για όλα αυτά, respect ρε μάγκα, πολύ respect!