Being Vassilis Spanoulis...

Πρώτα απ' όλα οφείλω να ομολογήσω ότι είναι πολύ δύσκολο για κάποιον άσχετο να πει στο μυαλό οποιουδήποτε παίκτη, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για τον Σπανούλη ή για κάποιον όπως ο Σπανούλης!

Το εννοώ αυτό διότι εκτός από εξόχως επιτυχημένος στη δουλειά του, ο αρχηγός του Ολυμπιακού ήταν εξ υπαρχής, είναι και προφανώς θα παραμείνει πολύ ανταγωνιστικός, φιλόδοξος και εγωιστής: ως εκ τούτου δεν συμβιβάζεται ούτε με μία, ούτε με δύο, ούτε με τις τρεις κούπες της Ευρωλίγκας, ούτε με τα τρία προσωπικά παράσημα του, ούτε με το γεγονός ότι κατέστησε το όνομα του συνώνυμο των θριάμβων.

Παρεμπιπτόντως χθες που είχα καλεσμένο στην εκπομπή Pick N' Roll του ΟΤΕ ΤV τον Περπέρογλου και του ζήτησα να μου σκιαγραφήσει τον Σπανούλη, όπως τον έχει ζήσει τόσο στον Παναθηναϊκό, όσο και στον Ολυμπιακό, ο Στράτος μου μετέφερε μια κουβέντα που έχει πει σε ανύποπτο χρόνο της εφετινής σεζόν ο προπονητής του(ς) Γιώργος Μπαρτζώκας...

Η εικόνα μιας ομάδας, λέει, φαίνεται από το πόσο δυνατά προπονείται ο καλύτερος παίκτης της!

Οντως ο Σπανούλης είναι “σκυλί” στην προπόνηση, στον αγώνα, στα αποδυτήρια, στο γήπεδο, αλλά και στην υπόλοιπη ζωή του. Οταν τον συνάντησε στο Μαρούσι, ο Νίκος Λινάρδος είχε πει εκείνη την περιβόητη ατάκα ότι “εάν τρώνε μαζί ο Σπανούλης, ο Μπιν Λάντεν και ο Μπους , έχει μείνει στο τραπέζι μια μπριζόλα και ξαφνικά σβήσουν τα φώτα στο δωμάτιο, όταν θα ξανανάψουν, ο Βασίλης όχι μόνο θα την έχει φάει, αλλά θα την έχει χωνέψει κιόλας”!

Για το πόσο εργατικός, ανταγωνιστικός και φιλόδοξος διατελεί καθ' όλη τη σταδιοδρομία του είναι ο Σπανούλης, έχω να καταθέσω και μια προσωπική μαρτυρία: Πριν από 5-6 χρόνια πήγα ένα πρωινό στο ΟΑΚΑ για μια άσχετη (με το μπάσκετ) δουλειά και μέχρι να έρθει η ώρα για το ραντεβού μου, καθόμουν μέσα στο κλειστό γήπεδο και χάζευα. Ηταν Παρασακευή, ο Παναθηναϊκός είχε παίξει έναν αγώνα της Ευρωλίγκας το προηγούμενο βράδυ, ο Ομπράντοβιτς είχε δώσει ρεπό κι ενώ

επικρατούσε ερημιά ξαφνικά έσκασαν μύτη δυο τύποι με μια μπάλα κι άρχισαν να σουτάρουν στο ένα καλάθι. Σούταρε ο ένας, του έδινε την μπάλα ο άλλος, στη συνέχεια άλλαζαν ρόλους και η δουλειά πήγαινε σχοινί κορδόνι...

Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται: ο ένας ήταν ο Σπανούλης και ο άλλος ο Διαμαντίδης!

Επειδή λοιπόν ο Σπανούλης είναι ανταγωνιστικός, φιλόδοξος και εγωιστής, δεν ξέρω εάν υπόκειται στα μέτρα των κοινών ανθρώπων και γι' αυτό δεν είμαι βέβαιος πώς οροθετεί το μέλλον του...

Μετά από τρία χρόνια στον Ολυμπιακό -και εκτός από τα παράσημα των ατομικών διακρίσεων- έχει κατακτήσει δύο τρόπαια της Ευρωλίγκας, ένα Πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο Ελλάδος. Εάν όντως η απόφαση του να διαβεί τον Ρουβίκωνα του ελληνικού αθλητισμού είχε να κάνει με το γεγονός ότι αισθανόταν εγκλωβισμένος και δεν ανεχόταν να βρίσκεται στη σκιά του Διαμαντίδη, προφανώς αυτό το “σύνδρομο” εξέλιπεν, διότι στον Ολυμπιακό βρήκε την ευκαιρία να γίνει η απόλυτη πριμαντόνα.

Αυτή τη στιγμή ο V-Span βρίσκεται στην καλύτερη φάση της ζωής του: οδήγησε τον Ολυμπιακό στο repeat της Ευρωλίγκας, ανακηρύχθηκε MVP του Φάιναλ Φορ και πολυτιμότερος παίκτης ολόκληρης της διοργάνωσης, εξελίχθηκε σε έναν θρύλο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, απολαμβάνει την εκτίμηση, τον σεβασμό και τον θαυμασμό της κοινής γνώμης. Την ίδια στιγμή έχει μια όμορφη οικογένεια, περιμένει το τρίτο παιδί του, είναι μακράν ο πιο ακριβοπληρωμένος Ελληνας αθλητής και στα 31 χρόνια του βλέπει ακόμη ανοικτό τον ορίζοντα του...

Τούτων δοθέντων, στ' αλήθεια δεν ξέρω και δεν μπορώ να φανταστώ τι έχει στο μυαλό του: Ενα καλύτερο συμβόλαιο στην Μπαρτσελόνα, στη Ρεάλ, στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, στην Εφές ή στη Φενέρμπαχτσε για να επεκτείνει και εκτός Ελλάδος το “success story” του; Μια νέα απόπειρα πέρα από τον Ατλαντικό, για να αποδείξει (πιο ώριμος, με μεγαλύτερη εμπειρία, με καλύτερη αντίληψη του παιχνιδιού και βεβαίως σε μια καταλληλότερη ομάδα) ότι δεν είναι μια “μηχανή λαθών”, όπως τον είχε χαρακτηρίσει τη σεζόν 2006-07 ο Τζεφ Βαν Γκάντι; Η μήπως ένα νέο συμβόλαιο στον Ολυμπιακό, που από την πρώτη στιγμή τον έχρισε αρχηγό, ηγέτη και θεό του;

Ο θεός κι η ψυχή του!