Άλλο Πιτίνο και άλλο Μπλατ!

Ο κόουτς Πασκουάλ κατά την διάρκεια της θητείας του στον Παναθηναϊκό φρόντισε να αποφορτίσει τον Καλάθη. Να μην εξαρτώνται όλα αποκλειστικά από αυτόν.

Κύριο μέλημα του ήταν να απλώσει το παιχνίδι των πράσινων αρχής γενομένης από στην περιφέρεια, γιατί ως γνωστόν από εκεί ξεκινάνε όλα.

Έδωσε στον Νικ κυρίως τον ρόλο του οργανωτή, του μαέστρου δίνοντας του κυρίως την αρμοδιότητα να συνδέει την περιφέρεια με το ζωγραφιστό.

Οι συνεργασίες του στο πικ εν ρολ με τον Γκιστ με σχεδόν κλειστά μάτια έδωσαν την δυνατότητα στην ομάδα να σκαράρει με χαρακτηριστική άνεση και ευκολία.

Αυτό κατά κάποιο τρόπο ήταν κάτι που οι αντίπαλοι «επέτρεπαν» στον Παναθηναϊκό επειδή άνοιγαν στην προσπάθεια τους να μαρκάρουν το κίνδυνο που εκδηλωνόταν γι’ αυτούς από την περιφέρεια.

Όλοι οι μπομπέρ τότε της ομάδας βρισκόταν αγκυροβολημένοι έξω από την γραμμή των 6,75 σε στρατηγικές θέσεις ώστε να έχουν επαφή με τα καλάθι του αντιπάλου με τα κανόνια τους φορτωμένα με πυρομαχικά.

Οι βολές τους σε μεγάλο ποσοστό έβρισκαν στόχο και ο Παναθηναϊκός μεταβλήθηκε σε ομάδα φόβητρο για όλους με σύνορο την γραμμή του τρίποντου.

Υπήρχαν όμως οι παίκτες, γιατί χωρίς τους παίκτες δεν γίνεται δουλειά, που υπηρέτησαν με συνέπεια κατά καιρούς αυτό το πλάνο. Ρίβερς, Τζέιμς, Γκάμπριελ, Ντένμον, Λοτζέσκι, Φελντέιν, Σίνγκλετον και δίπλα σε αυτούς ξεθάρρευαν Παππάς και Λεκαβίτσιους.

Αν τώρα στο αυτό το στιλ παιχνιδιού προσθέσουμε τους αυθορμητισμούς και τις επινοήσεις του Τζέιμς με τα ντράιβ κα τα άλλα φαντασμαγορικά η επίθεση του Παναθηναϊκού αποκτούσε πραγματικά αξιοζήλευτη ποικιλία και πλουραλισμό.

Προϊόντος του χρόνου κάποιοι παίκτες αποχώρησαν, άλλοι έχασαν κομμάτι από την εκρηκτικότητα και αποτελεσματικότητα τους με αποτέλεσμα η μαγιά να χαλάσει.

Οι αντικαταστάτες τους δεν εμφάνισαν την ίδια έφεση στα μακρινά σουτ -για να λέμε τα πράματα με το όνομα τους, δεν ήταν και όλοι της ίδια αγωνιστικής αξίας- αλλά ο Πασκουάλ παρέμεινε προσηλωμένος στον ίδιο τρόπο εκδήλωσης των επιθέσεων, βασιζόμενος κυρίως στο μακρινό σουτ!

Δεν αποκτήθηκαν επίσης παίκτες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημείο αναφοράς στο ζωγραφιστό με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να εγκλωβιστεί κι από εκεί που έτρεχε επιθετικά άρχισε να κουτσαίνει!

Ο Πιτίνο ανέλαβε την ομάδα σε μια κρίσιμη καμπή με την αυτοπεποίθηση της στο ναδίρ!

Η ευφυία του αλλά κυρίως η εμπειρία του σε ανάλογες καταστάσεις τον βοήθησαν να διαγνώσει γρήγορα το πρόβλημα.

Έπρεπε να βρει ένα παίκτη σημείο αναφοράς κι αυτός υπήρχε στην ομάδα.

Επιστράτευσε λοιπόν με συνοπτικές διαδικασίες τον Καλάθη σε ρόλο μαέστρου, οργανωτή αλλά και εκτελεστή. Του έδωσε το ελεύθερο να κάνει το παιχνίδι του.

Στην αρχή με τις δηλώσεις του κόντεψε να παρεξηγηθεί, αλλά ο Ιταλοαμερικανός ήξερε πολύ καλά που πήγαινε την δουλειά όταν χωρίς δισταγμό δήλωνε πως: «Ο Καλάθης είναι σπουδαίος παίκτης. Κρίμα που οι υπόλοιποι δεν μπορούν να καταλάβουν τις επινοήσεις του».

Οι «ειδικοί» θυμάμαι τότε προφήτευαν πως ο παίκτης στον οποίο θα βασιστεί ο Πιτίνο μεταμορφώνοντας τον θα είναι ο Λεκαβίτσιους εξαιτίας του χρόνου συμμετοχής που του έδινε στα παιχνίδια και την συμπάθεια που έδειχνε στο πρόσωπο του!!!

Ως συνήθως έπεσαν μέσα…

Τον Πιτίνο τον ενδιέφερε στην αρχή να φτιάξει κλίμα να αισθανθούν όλοι απαραίτητοι και σημαντικοί.

Αλλά είχε βρει που βρίσκεται στο υπέδαφος του Παναθηναϊκού η φλέβα χρυσού!

Παίρνοντας το οκ ο Νικ από τον Ρικ η ομάδα μεταμορφώθηκε προς το καλύτερο. Ο κόουτς βρήκε τον παίκτη σημείο αναφοράς που ήθελε.

Όχι μόνο η ομάδα να εξαρτάται από τον Καλάθη αλλά να είναι η ομάδα του Καλάθη!!!

Ακούγεται ανορθόδοξο και είναι αλλά την δεδομένη περίοδο δεν υπήρχε άλλη λύση.

Όλοι θα κινούνται πλέον γύρω από τον Νίκ, θα τον παρακολουθούν και δεν θα τον χάνουν από τα μάτια τους, τα σκριν θα γίνονται γι’ αυτόν, οι γραμμές θα έρθουν πιο κοντά ώστε να έχει στήριγμα, και τα μακρινά σουτ θα αλλάξουν σε σουτ μέσης απόστασης ώστε να έχει περισσότερες επιλογές!

Αρχή μέση και τέλος ο Καλάθης.

Αν χρειαστεί όπως στην κρίσιμη και κομβική αναμέτρηση με την Αρμάνι να μείνει 39 λεπτά στο παρκέ θα μείνει ώστε να εξυπηρετηθεί το σχέδιο.

Παίκτη σημείο αναφοράς είχε και ο Μπλατ αλλά δεν τον χρησιμοποίησε με τον σωστό τρόπο.

Ναι σίγουρα ο Σπανούλης δεν είναι στην ηλικία του Καλάθη τους χωρίζουν 8 χρόνια και στο μπάσκετ είναι αρκετά αλλά γύρω από τον Kill Bill αν θέλεις και έχεις σχέδιο μπορείς επίσης πολλά να χτίσεις!

Αρκεί να του απονείμεις τον ρόλο του οργανωτή και ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΝ ώστε να τον αφήσεις να δημιουργήσει αυτά τα πολλά που το μυαλό του κατεβάζει και το κορμί του ακόμα υποστηρίζει, αλλά και όλα όσα η φαντασία και η εμπειρία του του επιτρέπουν ακόμα να ξεδιπλώνει στο παρκέ.

Γιατί από τον άσο ξεκινάνε οι ομάδες, χωρίς αυτόν δεν φτιάχνεις τίποτα!

Αυτά που δήλωνε δηλαδή στην αρχή ο Μπλατ αλλά στο παρκέ δεν τα είδαμε ποτέ. Όπως και πολλά άλλα άλλωστε…

Αντ’ αυτού είδαμε τον Σπανούλη μια στον άσο και μια στο δυο, περισσότερο σε ρόλο εκτελεστικό και πολύ λιγότερο σε οργανωτικό με αποτέλεσμα την κατασπατάληση των δυνάμεων του.

Είδαμε ουκ ολίγες φορές σημείο αναφοράς να χρίζεται ο Γκος ή ο Μιλουτίνοφ λες και με σέντερ ως σημείο αναφοράς πρώτευσαν πολλές ομάδες!

Το ένα πείραμα μετά το άλλο ώσπου χάθηκε ο ορίζοντας!

Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε ποιος είναι ο παίκτης αναφορά στον Παναθηναϊκό ξέρει να σου πει ακόμα και αν δεν σκαμπάζει από μπάσκετ.

Η ίδια ερώτηση παραμένει γρίφος στον Ολυμπιακό.

Ο Πιτίνο βρήκε την άκρη όχι γιατί είναι πιο σοφός ή γιατί είναι μάγος, αλλά γιατί αυτή είναι η δουλειά του.

Γιατί δουλειά του χρόνια στο κολεγιακό πρωτάθλημα ήταν να φτιάχνει ομάδες γεγονός που δεν ισχύει για τον Μπλατ.

Ενδεχομένως οι ερυθρόλευκοι τώρα να είχαν εξασφαλίσει την πρόκριση αν ο Σπανούλης με τον Στρέρλνιεκς δεν είχαν τραυματιστεί, αλλά ο τρόπος παιχνιδιού πάνω-κάτω θα ήταν ο ίδιος.

Μια ομάδα που ψάχνει να βρει ηγέτη ενώ τον έχει και παίκτες με ρόλους, ενώ αυτοί υπάρχουν!

Δυστυχώς απίθανο και συγχρόνως αδιανόητο γιατί έτσι όφειλε να είναι, αλλά ο Ολυμπιακός δεν είναι η ομάδα του Σπανούλη, δεν είναι ούτε του Μπλατ, δεν είναι κανενός!!!