Μάταιο ταξίδι δεν υπάρχει

To κείμενο που ακολουθεί περιέχει ξεδιάντροπη τοποθέτηση προϊόντος. Όσοι υποφέρουν από δυσανεξία στη γκρίζα ή και μελανή διαφήμιση, μπορούν να το προσπεράσουν άφοβα. Οι υπόλοιποι, ας κοπιάσουν. Κερνάμε και ταξίδι.

Την ιδέα να μαζέψει τις καλύτερες βινιέτες από τις περιπλανήσεις μου ανά τον κόσμο και να τις αρχειοθετήσω στις 300-400 σελίδες ενός ζουμερού βιβλίου μου την έβαλαν στο μυαλό, από πολύ νωρίς, φίλοι, συνάδελφοι, συγγενείς, καλοθελητές, κακοθελητές, γνωστοί και …άγνωστοι.

Το πρώτο βιολί αυτής της χορείας το έπαιξαν άλλοι αθλητικοί συντάκτες (αρχής γενομένης από τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο, τον οποίο γνώρισα το 1987 κιόλας), οι οποίοι τόλμησαν πολύ πριν από εμένα να ξανοιχτούν στα βαθιά νερά της συγγραφής, είτε με μυθοπλασία είτε με δημοσιογραφικό βιβλίο.

Να ξέρετε ότι τα καλύτερα μυθιστορήματα τα γράφουν άνθρωποι τους οποίους εσείς γνωρίζετε από το αθλητικό ρεπορτάζ: ο Δ.Καρύδας, ο Μ.Σακελλαρόπουλος, ο Στ.Δάνδολος, είναι κι άλλοι.

Εάν έχετε μείνει στο 60s κλισέ του αγράμματου «αθλητικογράφου» που ξέρει (όσο ξέρει) μόνο από μπάλα και εξαντλείται σε λεξιλόγιο 200 λέξεων, μπορείτε να σταματήσετε εδώ την ανάγνωση. Ακόμα καλύτερα, σας συνιστώ να τη συνεχίσετε.

Το πρωτότοκο πνευματικό παιδί μου λέγεται Ο Νίκος Λείπει, εκδόθηκε από την εξαιρετική και εξόχως μπασκετική Key Books και περιλαμβάνει 70-75 αληθινά στιγμιότυπα, από εκατοντάδες ταξίδια στις πέντε ηπείρους και στις εφτά θάλασσες.

Δεν υπάρχει μυθοπλασία στις 371 σελίδες του. Όσα θα διαβάσετε συνέβησαν στ’ αλήθεια, όχι σε κάποιον αόρατο τρίτο, αλλά στην κοσμογυρισμένη αφεντομουτσουνάρα μου.

Οι ήρωες του μπάσκετ και συνολικά του αθλητισμού περνούν μέσα από τις ατάκτως ερριμμένες ιστορίες, όχι ως πρωταγωνιστές, αλλά ως γκεστ σταρ. Να, όπως ο ...Ριγκοντό, στη φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το κείμενο!

Δεν είναι ένα αμιγώς αθλητικό βιβλίο, αλλά ανάμεσα στις αράδες του θα συναντήσετε τον Γκάλη, τον Διαμαντίδη, τον Τζόρνταν, τον Μάτζικ, τον Γιάννη, τον Πύρρο, τον Ντιέγκο.

Και τις πέντε ηπείρους. Και τις εφτά θάλασσες. Και άφθονες μουσικές.

Το πρώτο πράγμα που με ενόχλησε όταν άρχισα να ταξιδεύω για δουλειά, πριν από 30 χρόνια ήταν η εικόνα του Έλληνα δημοσιογράφου που σπαταλούσε τα τριήμερα και τα εξαήμερα αραγμένος στο λόμπι ενός ξενοδοχείου, με συζητήσεις περί τα αθλητικά και μικρογεύματα από τα Mακντόναλντς.

Το ξανάζησα αμέτρητες φορές έκτοτε το σκηνικό, ακόμα και σε ταξίδια ζωής όπως η Ιαπωνία, η Κίνα, η Αμερική, η Αυστραλίας. Πώς είναι δυνατόν; Και με έξοδα πληρωμένα;

Μόλις ξεμπέρδεψα με τα επείγοντα στο παρθενικό επαγγελματικό ταξίδι μου (το 1988, στο final-4 της Γάνδης), πήγα με το βαλιτσάκι μου στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης Παρασκευή πρωί και πήρα το πρώτο τρένο που εμφανίστηκε, για να περάσω το πασχαλινό τριήμερο δοκιμάζοντας χρώματα, αρώματα, γεύσεις και ανθρώπους.

Έτσι, χωρίς πρόγραμμα. Η ταχεία θα μπορούσε να έχει για προορισμό το Παρίσι ή τη Γερμανία ή τις Βρυξέλλες, αλλά πήγαινε Άμστερνταμ. Έπειτα, δεν θυμάμαι τίποτε. Που λέει ο λόγος.

Με το πέρασμα των χρόνων, με ενόχλησε κάτι άλλο, στην κατά τα λοιπά πανέμορφη πατρίδα μας.

Τι κέρδος έχει κάποιος, εάν ξοδεύει τις διακοπές του ζώντας τη μέρα της μαρμότας ξανά και ξανά σε κάποιο νησί, με τεμπέλικο ξύπνημα, μπάνιο, ρακέτες, τσουρούφλισμα, θαλασσινά και μπίρες μέχρι αποχαύνωσης;

Πόσο μακριά θα μπορούσε να φτάσει ο ανήσυχος εξερευνητής στις διακοπές του, εάν φροντίζει να φορτώνει τον κουμπαρά όλο τον χειμώνα αποφεύγοντας τα χαζά έξοδα;

Η απάντηση ήταν: πολύ. Δεν υπάρχει δα ιδιαίτερη οικονομική διαφορά, ανάμεσα σε ένα 15ήμερο στη Σαντορίνη και σε ένα 10ήμερο στην Καραϊβική ή στις Άλπεις.

Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, τα πορτοφόλια άδειασαν και το γουρουνάκι αγκομαχάει. Κάποτε, λεφτά υπήρχαν, σχεδόν σε κάθε τσέπη

Μη κοιτάζεις αλλού, σε σένα το λέω, που συνήθιζες να ανάβεις τα πούρα με πεντοχίλιαρα στα μπουζούκια. Θα μπορούσες να κάνεις το ίδιο πράγμα στις Μαλδίβες, μείον τα καμμένα πεντοχίλιαρα.

Και μην αφήσεις να σε πείσουν ότι δεν έχει αλλού σαν τη Χαλκιδική ή σαν τη Μύκονο ή σαν την Κρήτη. Έχει και παραέχει. Έχει και καλύτερα.

Τέλος πάντων, δεν προσπαθώ να προσηλυτίσω κάποιον. Ο καθένας είναι ελεύθερος να ζήσει τη ζωή του όπως του αρέσει και όπως ταιριάζει στο βαλάντιο και στη νοοτροπία του.

Ούτε, φυσικά, καίγομαι να βγάλω χρήματα από τις πωλήσεις του βιβλίου. Αυτό που με έκαιγε και με τσίγκλιζε ήταν να βγάλω αυτές τις ιστορίες από το κεφάλι μου και να τις καταθέσω σε αγνό παρθένο χαρτί.

Για να τις διαβάσουν οι δικοί μου άνθρωποι, όσοι με παρότρυναν να γράψω βιβλίο, αλλά και …εγώ ο ίδιος, που τις ένιωθα να ξεφτίζουν όσο καίγονταν ένα ένα τα κύτταρα του εγκεφάλου μου.

Α, και ο φίλος μου ο Αντωνάκης, ο υπερήφανος γάτος που μου έκανε παρέα κάθε απόγευμα στους καναπέδες του καφε-μπαρ «Αλφαβίλ» στο Μεταξουργείο, όπου γράφτηκαν οι 85.000 λέξεις!

Αισθάνομαι ωστόσο την ανάγκη και την υποχρέωση να σημειώσω το εξής. Μάταιο ταξίδι δεν υπάρχει. Το έγραψε κάποτε ο Άλκης Αλκαίος και είχε απόλυτο δίκαιο.

Θα ξυπνήσουμε, ως άνθρωποι και ως κοινωνία, μόνο όταν δούμε με καθαρό βλέμμα τι υπάρχει παραέξω από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας και του τόπου μας.

Δύο τρόποι υπάρχουν για να ανοίξει το μυαλό και να αντικαταστήσει τις προκαταλήψεις με προοδευτική σκέψη και ανεκτικότητα.

Ο ένας είναι το ταξίδι. Ο άλλος, το βιβλίο. Θυμάστε τι σας έλεγα πριν από μερικούς μήνες, για το αντίδοτο στη λήθη;

Μπορείτε να ξεκινήσετε και από το Ποδόσφαιρο των Μελλοθανάτων (εκδ. MVPublications). Ίσως είναι προτιμότερο. Αλλά να είστε προετοιμασμένοι για νύχτες δίχως ύπνο.

Ο Νίκος στο μεταξύ Λείπει, μοιάζει να γεννήθηκε φευγάτος για να είναι ειλικρινής μαζί σας και με τον εαυτό του, αλλά θα τον εντοπίσετε εύκολα σε βιβλιοπωλεία και λοιπά σημεία πώλησης.

Για να σας πάρει από το χέρι και να σας ταξιδέψει, σε 60 χώρες του κόσμου. Ίσως και περισσότερες. Το μέτρημα έχει χαθεί από καιρό.

Ελπίζω να σας αρέσει το βιβλίο και απαιτώ αυστηρή, αντικειμενική κριτική. Όχι σαν τη δική μου, ε; Λιγότερο δογματική και ακόμα πιο αιρετική.

• Τις ταξιδιωτικές φωτογραφίες που συνοδεύουν τις ιστορίες του βιβλίου μπορείτε να τις βλέπετε στον (άσχετο με το μπάσκετ) λογαριασμό μου στο Instagram .H συλλογή ανανεώνεται καθημερινά.