Και στο βάθος... παλιγγενεσία

Θα ξεκινήσω το κείμενο ανάποδα, για να υπογραμμίσω αυτό που θα πρέπει να θυμόμαστε πάντοτε, στις στιγμές της σερβολαγνείας και των όρθοντοξ υποκλίσεων.

Οι «γιούγκοι» υπήρξαν και παραμένουν κυρίαρχοι του στερεώματος του μπάσκετ, μπορεί μάλιστα να εκτοξευτούν ακόμα πιο ψηλά τώρα που έφτασε το τέλος της ισπανικής εποχής, αλλά έζησαν, και αυτοί, τα πέτρινα χρόνια τους.

Ζηλέψτε τους άφοβα, αλλά προσθέστε στο κοκτέιλ τα παρακάτω.

Πρωταθλήτρια Κόσμου με τη βοήθεια του Πιτσίλκα η Γιουγκοσλαβία του 2002, αλλά και Ευρώπης στην Κωνσταντινούπολη έναν χρόνο νωρίτερα, έμεινε εκτός ευρωπαϊκής τετράδας το 2003 και μάλιστα ηττήθηκε από την Εθνική μας στον αγώνα για την 5^η-6^η θέση στη Στοκχόλμη.

Υπέστη απίστευτο στραπατσάρισμα με προπονητή ολάκερο Ομπράντοβιτς, όχι μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (11η), αλλά και στο Eurobasket του 2005, όπου έπαιξε με τα λευκά ως οικοδέσποινα.

Αποκλείστηκε από το Παγκόσμιο του 2006, άντεξε τρεις αγώνες στο Ευρωπαϊκό του 2007, απουσίασε από τους Ολυμπιακούς του 2008. Τα δύο χρόνια της αντεπίθεσης ακολούθησε νέο τριπλό στραπάτσο, το 2011 (εκτός εξάδας), το 2012 (εκτός Ολυμπιάδας) και το 2013 (εκτός εξάδας).

Με άλλα λόγια, έζησε μόλις μία χρονιά μεταλλίου (ασημένιο το 2009), μία νερόβραστη 4^η θέση το 2010 εδώ και …εννέα καταστροφές, στο διάστημα ανάμεσα στα δύο παγκόσμια μετάλλια του 2002 και του 2014.

Ένα στα έντεκα. Με Μποντίρογκα, με Στογιάκοβιτς, με Ρέμπρατσα, με Κρστιτς, με Ραντμάνοβιτς, με Ντρόμπνιακ, με Γιάριτς, με Ομπράντοβιτς, με Ίβκοβιτς.

Το αφήνω αυτό εδώ για να το θυμόμαστε ημείς οι καλομαθημένοι κακομαθημένοι που θεωρούμε το βάθρο κληρονομικό δικαίωμα, και προχωρώ στο παρασύνθημα.

Τους ζηλεύω τους Σέρβους, όπως συνήθως. Τους ζηλεύω μέχρι να γίνει η μούρη μου πράσινη.

Τους ζηλεύω, όχι μόνο επειδή έφτασαν στον τελικό του Eurobasket χωρίς μία οκτάδα που θα κέρδιζε μόνη της χρυσό μετάλλιο (Τεόντοσιτς, Γιόκιτς, Μπιέλιτσα, Κάλινιτς, Μάρκοβιτς, Νέντοβιτς, Μιλουτίνοβ, Ραντούλιτσα), αλλά κυρίως επειδή έχουν τον τρόπο να παραμερίζουν τις -παροιμιώδεις- ίντριγκες και τους βυζαντινισμούς ώστε να παρουσιάζονται ενωμένοι στα χαρακώματα.

Ξέρω ότι πίσω από τις κάμερες πλακώνονται και βρίζονται και αλληλοσπαράσσονται σε όλους τους πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς, αλλά δεν με νοιάζει.

Αυτό που με νοιάζει ήταν ότι ο Σβεντ και ο Μαζγκόφ σήκωναν τα μάτια τους και έβλεπαν τον Μποντίρογκα και τον Τομάσεβιτς απέναντι στον Τζόρτζεβιτς και στον Νίκολιτς.

Ο Μπελινέλι και ο Χάκετ είχαν συνεχώς στο οπτικό πεδίο τους τις προάλλες τον Ομπράντοβιτς και τον Ίβκοβιτς.

Προχθές, ο Σβεντ και ο Μαζγκόφ κοίταζαν αριστερά και έβλεπαν τον Τσαγκρώνη, κοίταζαν δεξιά και έβλεπαν τον Μίσσα, κοίταζαν μπροστά και έβλεπαν τον Παπαγιάννη.

Τι ακριβώς περιμέναμε να φοβηθούν; Ποιος θα τους έκανε να κιοτέψουν στα δύσκολα, όπως κιότεψαν απόψε; Όπως είπε εύστοχα ένας από δαύτους, «ο Σπανούλης δεν είναι εδώ».

Ούτε όμως ο Ζήσης ήταν εδώ, ούτε ο Αντετοκούνμπο, ούτε ο Γιαννάκης, ούτε ο Παπαλουκάς, ούτε ο Διαμαντίδης, ούτε ο Γκάλης, ούτε ο Φασούλας, ούτε καν ο Βασιλακόπουλος.

Πανστρατιά στους καναπέδες, με παντούφλες. Η Εθνική μας έδωσε τη μάχη αβοήθητη, μία επίσημη εγκαταλελειμμένη.

Ξέφυγα βεβαίως από τον χασαποσέρβικο τόνο της βραδιάς, αλλά η δική μας Εθνική είναι αυτή που με πονάει. Το πικρογλυκόπικρο ίχνος που άφησε πίσω και η χαμένη ευκαιρία για μία υπέρβαση.

Έβλεπα τους Σέρβους και τους Ρώσους και έκλαιγα μέσα μου, γιατί ένιωθα βέβαιος ότι με τον Γιάννη, με τον Κουφό, με καλή προετοιμασία και με προπονητή αντάξιο της περίστασης θα πανηγυρίζαμε μετάλλιο, ίσως και χρυσό.

Ο Ομπράντοβιτς δεν εμφανίστηκε χθες στο γήπεδο, αφού το απερίγραπτο μποτιλιάρισμα έκανε τη μετακίνης μαρτυρική.

Νομίζω ότι θα έφτανε γρηγορότερα στο Σινάν Ερντέμ αν πετούσε από το αεροδρόμιο της ανατολικής όχθης στο Βελιγράδι και από εκεί στο Ατατούρκ, παρά οδικώς.

Έστειλε, όμως, το πρωτοπαλίκαρό του, ο «Ζοτς» στον πόλεμο του ημιτελικού.

Ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς είναι κατά τη γνώμη μου ο κορυφαίος παίκτης του Eurobasket, βελτιωμένος σε διαστημικό βαθμό μέσα στο 2017. Ναι, καλύτερος και από τον Ντράγκιτς.

Ωστόσο, η αίσθηση που μου άφησε το φινάλε του ημιτελικού ήταν ότι οι Ρώσοι ήταν βγαλμένοι από τα παλιά, όταν έχαναν το μυαλό τους όταν ανέβαινε η αδρεναλίνη.

Η άμυνά τους στα τελευταία λεπτά ήταν κωμικά ανεπαρκής, αφού ο Μπογκντάνοβιτς βρέθηκε ξανά και ξανά αντιμέτωπος με τον Χβοστόφ των 182 εκατοστών και των 75 κιλών (βαριά βαριά και τα δύο).

Τα κρίσιμα καλάθια που έφεραν τη Σερβία από το 78-74 στο 83-76, ο Σέρβος σταρ τα έβαλε σαν να μην υπήρχε αντίπαλος στο γήπεδο.

Στην απέναντι άκρη, οι Ρώσοι πέτυχαν ακριβώς ένα καλάθι και συνολικά 6 πόντους στις τελευταίες 9 κατοχές, χαραμίζοντας το μομέντουμ που τους έδωσε η ρέντα του Σβεντ (75-73 στο 35’).

Προσπαθούσα να θυμηθώ πότε άλλοτε εμφανίστηκε τόσο φτωχή ομάδα όσο η φετινή Ρωσία σε τετράδα Εurobasket και δεν βρήκα καμία τις τελευταίες δεκαετίες, ίσως επειδή η διοργάνωση έφτασε φέτος στο ναδίρ της.

Θα έχει πάντως ενδιαφέρον, η αναμέτρηση του χάλκινου μεταλλίου με το φάντασμα της Ισπανίας.

Οι ζητωκραυγές των Σέρβων πλημμύρισαν για λίγα λεπτά τις εξέδρες του Σινάν Ερντέμ και τη μικτή ζώνη, αλλά κόπασαν γρήγορα, αφού τα βουνά συνήθισαν ξανά στα χιόνια: Ολυμπιακό μετάλλιο το 2016 στο Ρίο, παγκόσμιο μετάλλιο το 2014 στη Μαδρίτη, τρία σε μία τετραετία.

Εκείνη που τους λείπει εδώ και χρόνια είναι η λάμψη του χρυσού. Το ασήμι το βαρέθηκαν και άλλωστε ουδέποτε τους ταίριαζε η 2η θέση.

Αστεία αστεία, πέρασαν 15 χρόνια από την τελευταία φορά που οι άλλοτε «πλάβι» (που πλέον απαρνήθηκαν τα μπλε) πανηγύρισαν από το υψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου.

Τότε, μάλιστα, κυκλοφορούσε ακόμη ως «Γιουγκοσλαβία», χωρίς Κροάτες και Βόσνιους και (καλή ώρα) Σλοβένους, αλλά με Μαυροβούνιους και κάτι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις.

Η Σερβία δεν έχει κερδίσει ποτέ χρυσό μετάλλιο ως σκέτο Σερβία. Ελπίζει λοιπόν ότι μεθαύριο θα ζήσει βραδιά μπασκετικής παλιγγενεσίας.

Το Σινάν Ερντέμ θα γεμίσει, επιτέλους, με μέγα πλήθος και με μέγα πάθος. Μην εκπλαγείτε, εάν η τηλεοπτική εικόνα βάλει στα σπίτια σας 6000 Σέρβους και 6000 Σλοβένους.