Το μεσημέρι(11/9) ο θρύλος του ελληνικού μπάσκετ επέστρεψε από τις Ηνωμένες Πολιτείες έπειτα από την (επίσημη) ένταξή του στο Naismith Hall of Fame. Μαζί με την οικογένειά του περίμενε να παραλάβει τις βαλίτσες του, αλλά καθυστέρηση να εμφανιστεί στην αίθουσα αφίξεων για τουλάχιστον μισή ώρα. Απλοί, καθημερινοί άνθρωποι τον πλησίασαν, του έσφιξαν το χέρι, τον αγκάλιασαν, τον φίλησαν, τον ευχαρίστησαν για όλα όσα τους πρόσφερε. Ο Νίκος Γκάλης, αυτός ο στιβαρός και (συνήθως) ανέκφραστος άνθρωπος, δεν έκρυψε τη συγκίνησή του.

Στο μεταξύ, στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» είχαν κινητοποιηθεί οι πάντες. Οι υπεύθυνοι ασφαλείας ήταν εκεί, βλέποντας αρκετούς φίλους του Άρη να περιμένουν τον Γκάλη στην αίθουσα αφίξεων. Πέραν κάθε υπερβολής, στήθηκε μια ολόκληρη ιεροτελεστία. Όταν εμφανίστηκε ο Νίκος Γκάλης επικράτησε το αδιαχώρητο. Ο ίδιος αναρωτιόταν… «ποιον κερδίσαμε ρε παιδιά;», γιατί το μυαλό του ξαφνικά γύρισε 30 χρόνια πίσω, στην εποχή της «κίτρινης» Αυτοκρατορίας, στις μεγαλειώδεις υποδοχές, στα χρόνια της αθωότητας όπου ο Άρης φρόντισε να εκτινάξει τη δημοτικότητα του ελληνικού μπάσκετ και να παρασύρει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στον χώρο του μπάσκετ.

Ντυμένος στα μαύρα, ολίγον κουρασμένος, ο Γκάλης είχε ενημερωθεί από έναν καλό φίλο του ότι τον περίμενε πολύς κόσμος, αλλά αυτό που είδε… δεν πίστευε στα μάτια του. Δάκρυ δεν κύλησε από τα μάτια του, έστω την τελευταία στιγμή το συγκράτησε ή μάλλον το σκούπισε με τον καρπό του.

Ο Γκάλης ήταν εντελώς διαφορετικός σε σχέση με τον… απρόσιτο (μετά συμπαθήσεως) άνθρωπο. Ευχαρίστησε όλους όσοι βρέθηκαν στο αεροδρόμιο. «Λες και έχουμε γυρίσει από κάποια μεγάλη νίκη. Με συγκινεί όλο αυτό. Ήταν παιδικό όνειρο και έγινε πραγματικότητα. Το Hall Of Fame είναι κάτι ασύλληπτο. Ήταν και ακόμα καλύτερα από ότι φανταζόμουν. Απίστευτο τριήμερο. Χαρήκαμε πάρα πολύ και εγώ και η οικογένειά μου. Γνωρίσαμε κόσμο, ήταν και μέλη από την ομάδα μου στο Σίτον Χολ. Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ αυτές τις στιγμές. Είναι πολύ μεγάλη γιορτή στην Αμερική. Είναι η κορυφή για έναν μπασκετμπολίστα να τελειώσει έτσι την καριέρα του», είπε ο Γκάλης.

Τα 23 χρόνια που πέρασαν από τον Οκτώβρη του 1994 όταν πάτησε για τελευταία φορά στο παρκέ τον έχουν βοηθήσει σημαντικά στο να «πιάσει» το νόημα του αθλητισμού. «Η αγάπη του κόσμου είναι αυτό που μετράει. Όλες οι δόξες, όλα τα πρωταθλήματα. Η αγάπη μετράει. Είναι απίστευτο και τους ευχαριστώ πάρα πολύ», είπε.

Εκεί του θυμίσαμε μια δήλωσή του, πριν από ακριβώς 30 χρόνια όταν είχε πει (μετά τον αγώνα με την Ιταλία) ότι «η μεγαλύτερη στιγμή είναι η επόμενη». Το σκέφτηκε αλλά ο… αθεόφοβος δεν έβαλε όριο. «Πάντα υπάρχει κάτι ακόμη για να φθάσεις στην κορυφή». Κι όμως ο ίδιος όχι απλά πάτησε σ’ αυτή, αλλά έβαλε φαρδιά πλατιά μια πολυθρόνα και απολαμβάνει από το υψηλότερο σημείο.

Μετά τις καθιερωμένες δηλώσεις φωτογραφήθηκε με πολύ κόσμο. Οι… selfie διαδέχονταν η μία την άλλη. Ποιος εξάλλου θα έχανε αυτή τη μοναδική ευκαιρία. Αντιπροσωπεία των οργανωμένων οπαδών του Super 3 του παρέδωσαν τιμητική πλακέτα, τον ευχαρίστησαν για τις στιγμές που μένουν ανεξίτηλα στο μυαλό όλων.

Ένα πολυτελές αυτοκίνητο τον περίμενε έξω από την αίθουσα αφίξεων. Ο οδηγός του έκανε νόημα να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο. Ο Γκάλης δεν ήταν έτοιμος. Περνούσε ωραία, του άρεσε το όλο «σκηνικό», είδε τα χαμογελαστά πρόσωπα των μικρών παιδιών και ρώτησε «τώρα που είμαι εδώ, θέλετε να φωτογραφήσετε το δαχτυλίδι;». Τα flash φώτισαν ακόμη περισσότερο το υπόστεγο του αεροδρομίου «Μακεδονία» κι έτσι ολοκληρώθηκε μια δημοσιογραφική δουλειά η οποία όμως ήταν περισσότερο απόλαυση.