Δεν ήταν μάγια και κατάρες...

Βασίλης Παπανδρέου Βασίλης Παπανδρέου
Δεν ήταν μάγια και κατάρες...

bet365

Η Εθνική πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη της τελευταίας 8ετίας και μάλιστα παίζοντας καταλυτικό μπάσκετ και ο Βασίλης Παπανδρέου γράφει για μια ομάδα που δεν έγινε ξαφνικά «ομαδάρα», αλλά κατάφερε να πάρει όλα όσα της αναλογούν. Όχι με «κλεφτοπόλεμο» και ηρωισμούς! Με μπάσκετ...

Α όλα κι όλα! Ένα μήνα τώρα, με την Εθνική, έχουμε ζήσει μαζεμένα όσα δεν είχαμε δει 8 χρόνια τώρα. Δεν έχει νόημα να τα απαριθμήσω ξανά. Τα θυμάστε και, φαντάζομαι, οι περισσότεροι θέλετε να τα ξεχάσετε!

Ξαφνικά όμως κάτι άλλαξε! Όχι, δεν γίναμε ομαδάρα, ούτε ο Μίσσας έγινε «προπονητάρα», ούτε οι παίκτες έγιναν κολλητοί μεταξύ τους, ούτε ο η Ομοσπονδία τίναξε από πάνω της τα «μεταπολιτευτικά» σύνδρομα.

Κάναμε κάτι άλλο όμως. Όχι εμείς, προφανώς. Οι παίκτες! Οι μοναδικοί δηλαδή που μπορούσαν, όπως είχε διαμορφωθεί η κατάσταση, να γυρίσουν τον διακόπτη και να θυμίσουν σε όλους -και πρώτα απ' όλους, στους εαυτούς τους- ποιο ήταν το στοιχείο που έκανε την Εθνική του μπάσκετ... Επίσημη Αγαπημένη!

Όχι, ο κόσμος δεν αγάπησε την Εθνική για τα μετάλλια. Άλλωστε, τα τελευταία 30 χρόνια, έχουμε πάρει όλα κι όλα 5 μετάλλια. Το 1987, το 1989, το 2005, το 2006 και το 2009. Δεν ήταν οι τίτλοι και τα πανηγύρια, που έκαναν τόσες γενιές Ελλήνων φιλάθλων να ταυτίζονται και να παθιάζονται με αυτήν την ομάδα. Ήταν κάτι άλλο! Ένα συναίσθημα, μια βεβαιότητα ότι αυτή η ομάδα και στα εύκολα και στα δύσκολα θα... είναι εκεί. Ακόμα κι αν χάσει!

Παλεύει, ενώνεται, καταθέτει στο παρκέ κάθε ικμάδα του ταλέντου και της προσωπικότητάς της, αφήνει στην άκρη εγωισμούς και παρεξηγήσεις και μπαίνει στο γήπεδο κάθε φορά με ένα στόχο.

Να ανανεώσει το «συμβόλαιο» εμπιστοσύνης με τους Έλληνες φιλάθλους.

Και τι περισσότερες φορές το κατάφερνε, επαναλαμβάνω, ακόμα κι αν έχανε!

Φέτος το «γλυκό» είχε χαλάσει. Και δεν το χάλασαν ούτε οι «κακοί» δημοσιογράφοι, ούτε οι «αγνώμονες» φίλαθλοι, ούτε οι «πλουτοκράτες» του ΝΒΑ. Το χαλάσαμε μόνοι μας.

Δεν είναι τυχαίο, ότι η στεναχώρια του πολύ κόσμου (δεν αναφέρομαι στους κατ' επάγγελμα κρετίνους) δεν οφειλόταν στα ανεπιτυχή αποτελέσματα, αλλά στην αύρα που -δεν- έβγαζε αυτή η ομάδα.

Η αύρα δεν ήταν αυτή η συνηθισμένη. Νεύρα, μουρμούρες, μπουκέτα, social media, φήμες, καβγάδες, δηλώσεις...

Οι παίκτες επηρεάστηκαν εντός και εκτός παρκέ, οι προπονητές δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν (αν και όπως έχω τονίσει, θεωρώ άτοπο να επιρρίπτει κανείς ευθύνες και να «σταυρώνει» τον Μίσσα) την πίεση, η Ομοσπονδία συνέχιζε να ζει σε έναν δικό της κόσμο, τα media έκαναν σκληρή κριτική -ίσως για πρώτη φορά σε τέτοια ένταση- και οι φίλαθλοι έδειχναν να χάνουν το «πατροπαράδοτο δέσιμό» τους με την Εθνική.

Και κάπου εκεί, με παίκτες να τα βάζουν ο ένας με τον άλλον στη μεικτή ζώνη, με τον κόσμο να ξεσπαθώνει στα social media (συνεχίζω να μην αναφέρομαι στους κατ' επάγγελμα κρετίνους), ο περίφημος διακόπτης γύρισε!

Αποφασιστικά και καθολικά.

Έχω γράψει πολλάκις ότι ο Μπουρούσης δεν είναι ο αγαπημένος μου παίκτης. Γκρινιάζει, φωνάζει, διαμαρτύρεται, κάνει μανούρα ακόμα και με τις μπάλες, αλλά είναι πάντα εκεί. Με τα καλά του και τα στραβά του. Θεωρώ ότι οι δηλώσεις του, μια μέρα πριν τον αγώνα με τη Λιθουανία, ήταν το «σημείο μηδέν» για τη φετινό Eurobasket.

Δεν είναι εύκολο για κανέναν παίκτη πρώτης γραμμής να λέει δημόσια «είμαι άφαντος στο τουρνουά», πόσο μάλλον αν ο παίκτης αυτός ο είναι ο Μπουρούσης!

Κάπως έτσι, τα «εγώ» μπήκαν πίσω από το «εμείς», το θιγμένο φιλότιμο «μίλησε», ο Μίσσας βρήκε ρόλους, οι παίκτες τους αποδέχτηκαν κι έτσι η Ελλάδα πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη μετά τον μικρό τελικό του 2009 και μέχρι την... επόμενη!

Γιατί η νίκη επί της Λιθουανίας, μιας ομάδας που ήταν στο τελικό του Eurobasket του 2013 και του 2015, γέννησε τα highlights που ψάχνουμε εδώ και χρόνια. Η Εκπληκτική διαφήμιση της ΕΡΤ, για την επιστροφή της Εθνικής στη Δημόσια τηλεόραση, ήταν γεμάτη μυθικές στιγμές του ελληνικού μπάσκετ: Το απίθανο καλάθι του Γκάλη, οι βολές του Καμπούρη, το τρίποντο του Φάνη στο Ζάγκρεμπ, το «Βάλτο αγόρι μου», τα όργια με την Αμερική στη Σαϊτάμα, η «τούρτα» του Παπαλουκά με τη Σλοβενία, τα μεγάλα καλάθια στην Πολωνία το 2009 και μετά... σιγή!

Τίποτα! Καλά τα ρετρό, αλλά πρέπει η «ταινιοθήκη» να ανανεώνεται και η δική μας είχε αρχίσει να «μπαγιατεύει» επικίνδυνα.

«Ξαφνικά», λίγο πριν από ένα κάζο, χειρότερο της Ντιζόν, η Εθνική επέστρεψε και «γέννησε» πάλι στιγμές, φωνές, αγκαλιές και πανηγύρια

Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι δεν «ξόρκισε ακόμα τους εφιάλτες», ούτε έλυσε τα σημαντικά της προβλήματα (με τα οποία οφείλουμε να ασχοληθούμε από τις 18 Σεπτεμβρίου και μετά), αλλά είναι και πάλι εδώ!

Το σημαντικότερο μάλιστα, στον αγώνα με τη Λιθουανία, είναι ότι δεν «κλέψαμε» το ματς, δεν επιστρατεύσαμε μαγκιά, ψυχή και φιλότιμο, αλλά σοβαρότητα, συστήματα, καλές άμυνες, σωστή αντιμετώπιση στο pick n' roll, καλές περιστροφές και επιστροφές, υπομονή στην επίθεση και συνεργασία. Και προφανώς, χρειαστήκαμε τόσο τους «ήρωες», όσο και τους «ρολίστες», αμφότερους... συνειδητοποιημένους με τον ρόλο τους.

«Μην τον φοβάστε τον ψηλό»

Πολλοί λένε ότι ο Σλούκας είναι ο «επόμενος μεγάλος guard» της Εθνικής. Το εύχομαι, αλλά θεωρώ ότι έχει δρόμο ακόμα. Ο Σλούκας είναι ένας εξαιρετικός παίκτης ρυθμού, που στην καλή του μέρα (όπως στους αγώνες με Πολωνία και Λιθουανία) μπορεί να διαλύσει κάθε άμυνα. Αν μπορεί να γίνει «πρώτο βιολί»; Θα φανεί την Τετάρτη, καθώς τα μεγάλα ματς είναι αυτά που «γεννούν» μεγάλους πρωταγωνιστές!

Ο Μπουρούσης σίγουρα δεν είναι στην ακμή του. Τα χρόνια έχουν περάσει, τα πόδια έχουν βαρύνει, η άμυνα που δεν ήταν ποτέ το ατού του είναι πιο προβληματική από ποτέ, αλλά είναι να μην τον «θίξεις». Παρακολουθούσα τον χθεσινό αγώνα παρέα με έναν φίλο που... ξέρει λίγο περισσότερο μπάσκετ από εμένα. Στο ξεκίνημα του αγώνα, με τον Μπουρούση να χάνει τη μία φάση μετά την άλλη, λέει στην ομήγυρη: «Μην τον φοβάστε τον ψηλό σήμερα, θα είναι καλός. Έχει κίνητρο». Όσοι παρακολουθήσατε το ματς, θα είδατε ότι ο Μπουρούσης του 2ου ημιχρόνου ήταν απόλαυση! Γιατί; Μα γιατί είχε «κάτι να αποδείξει».

Ο Καλάθης είναι μια «ιδιαίτερη μορφή» του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Κάνει αρκετά πράγματα καλά, αλλά κανένα τέλεια. Και έχει μια μεγάλη αδυναμία στο μακρινό σουτ, γεγονός που καθιστά την αντιμετώπισή του σχετικά προβλέψιμη, καθώς όες οι ομάδες τον παίζουν "under" και του δίνουν το τρίποντο. Και καλά κάνουν προφανώς, καθώς ο Νικ στην σεζόν 2016/17, είχε 28 στα 114 τρίποντα στην Euroleague, ποσοστό 24%, που... αν έχω ψάξει καλά είναι το χειρότερο ανάμεσα σε όλους τους παίκτες που έχουν σουτάρει πάνω από 100 τρίποντα σε μία σεζόν, στην ιστορία της διοργάνωσης!

Κι όμως... Ο Καλάθης στα τελευταία 2 ματς έχει 6/13 τρίποντα, 10/16 δίποντα, 16 ασίστ και μόλις 3 λάθη και «απαγορεύει» στους αντίπαλους προπονητές να του δώσουν «προκλητικά» χώρο!

Και τελειώνω με αυτόν που, κατά τη γνώμη μου, ήταν ο MVP του αγώνα των «16» με τους Λιθουανούς. 33 λεπτά, 11 πόντοι (χωρίς να χάσει σουτ), 6 ριμπάουντ, 2 ασίστ, κανένα λάθος και άμυνα σε 4 διαφορετικές θέσεις. Ο Παπανικολάου δεν είναι ηγέτης και δεν θα γίνει ποτέ. Είναι όμως ο μοναδικός παίκτης στην Ελλάδα που μπορεί να κάνει τόσα πολλά πράγματα, με τόση συνέπεια και σε τόσο μεγάλη διάρκεια ενός αγώνα. Ελλείψει Γιάννη, ο Παπ είναι το «δυναμό» της Εθνικής σε άμυνα και επίθεση, όπως έδειξε εμφατικά και ο χθεσινός αγώνας.

Απομονώνω αυτούς τους 4, καθώς θεωρώ ότι το δικό τους "step up" ήταν αυτό που σε μεγάλο βαθμό οδήγησε στην 1η μεγάλη επιτυχία εδώ και 8 χρόνια.

Και πάμε στο «προαιώνιο ερώτημα». Η Εθνική έχει πετύχει; Όχι! Η Εθνική έχει πετύχει τη μεγαλύτερη νίκη της από το Eurobasket του 2009 και μετά, αλλά δεν έχει πετύχει ακόμα. Και για να μην ξεχνιόμαστε, ακόμα κι να φτάσουμε ως το τέλος της διαδρομής, θα είναι μέγα σφάλμα αν «θάψει κάτω από το χαλί» όσα έγιναν -και δεν΄ έγιναν- και θεωρήσει ότι ξαφνικά ο γιαλός ίσιωσε.

Η Εθνική αντέδρασε, θύμισε σε πολλούς ποια είναι και τι πρεσβεύει και έπεισε «εχθρούς» και «φίλους» ότι δεν είναι μόνο οι επιτυχίες που γεννούν «στρατιές» φιλάθλων, αλλά και το μέταλλο.

Και πάνω απ' όλα, η νοοτροπία!

Δυο λόγια για τον Θεό...

Η βράβευση του Γκάλη και είσοδός του στο Hall of Fame, για εμένα προσωπικά, που μέχρι τα 10 πίστευα ότι ο Γκάλης είναι ο Θεός (ο «κανονικός»), είναι η «επιβεβαίωση» ότι ο δικός μας υπερήρωας κοιτάει στα μάτια τους «άλλους».

Δεν ξεθώριασε, δεν ξέφτισε, δεν χλώμιασε.

Άσπρισε στα μαλλιά, μαύρισε από τον ήλιο της Χαλκιδικής και στα 60 του παραμένει η μεγαλύτερη μορφή του ελληνικού αθλητισμού, ο άνθρωπος που έχει «δώσει δουλειά» σε περισσότερους από κάθε άλλον Έλληνα και είναι ο μοναδικός που είναι ικανός να «αναγκάσει» χιλιάδες πιστούς του να ξενυχτήσουν ώστε να τον δουν συγκινημένοι στις 4 τα χαράματα να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Νικ σ' ευχαριστούμε και σου χρωστάμε! Κι εμείς και τα παιδιά μας...

Υγ: Έχω βάλει ένα «κακό» στοίχημα για τον Νικ Καλάθη! Αν το χάσω, πρέπει να κάνω τατουάζ. Θα έχουμε πάρει το Eurobasket όμως, οπότε χαλάλι του η κωλοτούμπα...

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Παπανδρέου
Βασίλης Παπανδρέου