Όχι άλλο κάρβουνο!

Ανήμερα του αγώνα με τη Φινλανδία έγραφα για τις δυο μοιραίες ήττες που έχει γνωρίσει η Εθνική από τους «Suomi» (το 1984 στο Ελσίνκι και το 2013 στο Κόπερ) και προτού στεγνώσει το μελάνι, όπως λέγαμε παλιά, να σου πάλι η συνήθως αποφράς ημέρα...

Να που ανήμερα του «do or die» αγώνα με τη Λιθουανία, ο (ένατος μήνας) έχει πάλι εννιά!

Εδώ οφείλω να διευκρινίσω ότι δεν είμαι προληπτικός, αλλά επ’ αυτού έχει τοποθετηθεί άπαξ δια παντός ο αρχιερέας των δεισιδαιμονιών, Γιάννης Ιωαννίδης με μια μυθική ατάκα...

«Με με λες εμένα προληπτικό. Ακόμη και οι αρχαίοι Ελληνες είχαν τους οιωνούς και βάσει αυτών αποφάσιζαν τα πάντα και κυρίως πότε θα πολεμούσαν»!

Κι εμείς λοιπόν απόψε έχουμε έναν πόλεμο, απλώς οι οιωνοί (είτε καλοί είναι, είτε κακοί) μοιάζουν αναπόδραστοι...

Πόλεμος λοιπόν! Ένας αγώνας ζωής και θανάτου, ένα «no tomorrow game» που χαράζει κιόλας τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δυο φάσεις: στο τι ήμασταν μέχρι τούδε και στο τι (θέλουμε και) μπορούμε να γίνουμε από εδώ και στο εξής...

Είναι κι αυτή η μαύρη κι άραχλη παράδοση την οποία δυστυχώς δημιούργησε η Εθνική ομάδα τα τελευταία χρόνια σε τέτοια καθοριστικά ματς που επιτείνει την ανησυχία και την ανασφάλεια, αλλά, διάβολε, κάποτε είναι γραφτό να ξορκίσουμε τους δαίμονες!

Κάποτε- και άμποτε τούτο να συμβεί σήμερα- θα σταματήσουμε κι ελόγου μας να βγάζουμε (όπως ο Νίκος Κούρκουλος, υποδυόμενος τον τίμιο λιπαντή Αγγελο Κρεούζη, στη δραματική ταινία «Ορατότης μηδέν») την ίδια κραυγή αγωνίας...

Όχι άλλο κάρβουνο!

Πράγματι τα τελευταία χρόνια έχουμε φάει τόσο κάρβουνο από το πολύ φούμο δεν αναγνωριζόμαστε μεταξύ μας!

Η επίδοση της Εθνικής στα ματς που διαχωρίζουν την ήρα από το στάρι και τις καλές από τις μεγάλες ομάδες είναι στ’ αλήθεια απογοητευτική και (κούφια η ώρα που τ’ ακούει) τείνει να μας καταστήσει συμπλεγματικούς!

Ελπίζω λοιπόν αύριο να αποτινάξουμε τούτο το κόμπλεξ, και να δούμε στα σκέλια μας τη χαρά, την οποία εδώ και επτά χρόνια νιώσαμε μονάχα μια φορά σε επτά απόπειρες!

Πλάκα πλάκα (αν και η υπόθεση δεν σηκώνει αστεϊσμούς) το ποσοστό μας στις νίκες σε αγώνες δίχως επιστροφή, είναι χειρότερο και από αυτό με το οποίο βαράμε συνήθως τα τρίποντα!

Συνήθως-το τονίζω-διότι με τη λογική πως κάθε κανόνας έχει την εξαίρεση, που τον επιβεβαιώνει- κόντρα στην Πολωνία ο Σλούκας και ο Καλάθης έκαναν τον Στεφ Κάρι να βγάζει ...φλύκταινες από τη ζήλια του!

Ναι, που να πάρει ο διάολος, μια νίκη/πρόκριση αξιωθήκαμε να πανηγυρίσουμε σε επτά περιπτώσεις που η Εθνική έπαιξε έναν αγώνα σαν τον αποψινό: δηλαδή έναν αγώνα με το διακύβευμα της πρόκρισης στην τετράδα ή ακόμη και στην οκτάδα!

Το 2009 στο Κατοβίτσε (Eurobasket) η ελληνική ομάδα επέζησε του θρίλερ με την Τουρκία, επικράτησε στην παράταση με 76-74 και προκρίθηκε για τελευταία φορά στην τετράδα μιας διοργάνωσης: στον ημιτελικό έπεσε πάνω στον συνήθη κακό δαίμονα της (Ισπανία) , ενώ στον μικρό τελικό έριξε στο καναβάτσο τη Σλοβενία και κατέκτησε το (στοιχειωμένο από τότε) χάλκινο μετάλλιο.

Από εκεί και πέρα κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ που έλεγαν και ο Πάνος Γαβαλάς με τη Ρία Κούρτη! Έχουμε και λέμε λοιπόν, σε αυτό το γαϊτανάκι της θλίψης και της απογοήτευσης:

Το 2010 στην Κωνσταντινούπολη (Mundobasket) ηττήθηκε στη φάση των 16 από την Ισπανία και γύρισε νωρίς στο σπίτι.

Το 2011 στο Βίλνιους (Eurobasket) ήταν η σειρά των Γάλλων να μας φράξουν τον δρόμο στον προημιτελικό και να μας στείλουν για πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια εκτός τετράδας.

Το 2012 στο Καράκας (Προολυμπιακό Τουρνουά) μας περιποιήθηκε ο... διαβόητος Νταγκουντούρο και ανθ’ ημών Νιγηρία!

Το 2013 (Eurobasket) δεν προκάναμε να αποκλεισθούμε σε προημιτελικό, για τον απλούστατο λόγο ότι η Εθνική επιβιβάσθηκε στο αεροπλάνο της επιστροφής το βράδυ που έπεσε η αυλαία της Β’ φάσης των ομίλων, πληρώνοντας ακριβά τις ήττες από την Ιταλία και τη Φινλανδία στο Κόπερ και από την οικοδέσποινα Σλοβενία στη Λιουμπλιάνα. Κι ας είχαμε νικήσει τους Ισπανούς, κύριε (Μάικ) Μπράμε μου!

Το 2014 (Mundobasket) πήγαμε καβάλα στο σεβιγιάνικο άλογο του 5-0 στη Μαδρίτη, αλλά εκεί (στη φάση των 16) μας περίμεναν με το στιλέτο στα δόντια οι Σέρβοι και μας μακέλεψαν!

Το 2015 (Eurobasket) στο δρόμο προς τη Λιλ πήραμε πάλι προίκα το 5-0 του Ζάγκρεμπ και ενώ καθαρίσαμε τη βελγική μπουγάδα, στον προημιτελικό μας στραγγάλισε ο Πάου Γκασόλ και ούτως ειπείν, αντίο Γρανάδα!

Το 2016 (Προολυμπιακό Τουρνουά) στο Τορίνο μας σήκωσε απαγορευτικό η Κροατία και πάλι τζίφος!

Τι σούμα μας κάνει αυτό το χρονικό; Μια νίκη σε έξι νοκ άουτ αγώνες...

Εδώ βεβαίως οφείλω να επισημάνω ότι κάθε μέρα είναι μια άλλη μέρα και γι αυτό θέλω να πιστεύω πως ούτε η παράδοση, ούτε η εικόνα της πρώτης φάσης θα παίξουν ρόλο. Αλλωστε για να γίνω πιο κυνικός, τι στα κομμάτια καταλάβαμε που το 2014 και το 2015 προκριθήκαμε με άπταιστη διαδρομή στη δεύτερη φάση;

Έλα μου ντε!

Το 2014 μετά τον τελευταίο αγώνα στη Σεβίλλη ο Κώστας Καιμακόγλου είχε επικαλεσθεί το αμερικανικό τσιτάτο «What happens in Vegas, stays in Vegas», αλλά δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση ίσχυσε ένα ελληνικό απόφθεγμα...

Ο ...μπαινάκης και ο βγαινάκης!

Από το ένα αυτί μπήκε η προειδοποίηση και από το άλλο βγήκε!

Τον επόμενο χρόνο πάλι το 5-0 που αποκομίσαμε από την πρώτη φάση, το κουβαλήσαμε στο «Πιερ Μορουά» και μάλιστα το αυγατίσαμε σε 6-0 δεν κατέστη η αναγκαία και ικανή συνθήκη ώστε η Εθνική να ξαναπαίξει για τα μετάλλια.

ΥΓ: Είπαμε όμως, κάθε μέρα είναι μια άλλη μέρα και μακάρι αύριο το βράδυ να επιβεβαιωθεί όχι μονάχα ο Κούρκουλος , αλλά και η… Βίβιαν Λι; να ισχύει δηλαδή και στην περίπτωση μας, η τελευταία ατάκα της Σκάρλετ Ο’ Χάρα στο «Όσα παίρνει ο άνεμος», τουτέστιν «After all, tomorrow is another day”…